Réttur - 01.04.1984, Blaðsíða 11

GUÐMUNDUR I> JÓNSSON:
Því Internationalinn
„Því Internationalinn mun tengja strönd við strönd,“ syngjum við 1. maí og á
nieiriháttar samkomum verkalýðshreyfingarinnar en samstaða verkamanna er
ekki aðeins orðin tóm, ekki bara söngur á hátíðisdögum, heldur eini raunhæfi
framtíðarmöguleiki verkalýðshreyfíngarinnar, sem málsvari vinnandi fólks.
Og ef verkalýðshreyfíngar í hinum ýmsu löndum styðja ekki hver aðra, verða
ýmis grundvallarréttindi, sem áunnist hafa með meir en 150 ára harðvítugri bar-
attu, reitt af þeim. Fyrstu merki þess sáum við glöggt hér á landi á síðast liðnu
sumri, en fjöldamörg dæmi eru víða fyrir hendi erlendis frá.
Alþjóðleg samstaða, sem er trygging
fyrir félagslegu réttlæti, hefur alltaf verið
hástemmt markmið verkalýðshreyfingar-
'nnar. „Öreigar allra landa sameinist!"
var hollráð Karls Marx og hann fór nokk-
uð nærri um það hvað verkamönnum var
fyrir bestu. Á 19. öld var samstaðan milli
verkamanna margra landa einfaldlega
nauðsyn, ef verkföll áttu að ná tilgangi
s*num. Á árunum eftir 1860, brutu at-
v*nnurekendur í byggingariðnaði marg-
s*nnis niður verkföll verkamanna, með
Wí að flytja inn vinnukraft erlendis frá.
hví skrifaði Iðnaðarmannaráð Lundúna,
nrið 1863, bréf, „Til verkamanna Frakk-
lands frá vinnandi mönnum á Englandi",
þar sem farið var fram á samvinnu
verkamanna, „til að við náum því, að
hækka kaup þeirra lægst launuðu svo það
verði sem næst kaupi þeirra er betur settir
eru, og til að koma í veg fyrir að atvinnu-
rekendum takist að stilla okkur upp,
hvorum á móti öðrum ...“ Merkilegt hvað
þetta lætur nútímamanni kunnuglega í
eyrum.
Á fyrri hluta 20. aldar uxu verkalýðs-
hreyfingar mjög ört í iðnaðarlöndum og
pólitísk áhrif þeirra um leið, a.m.k. ;nnan
75