Réttur - 01.08.1987, Side 52

inni yfir í sófann.
— Og ég hef ekki séð hann síðan á
föstudag. Honum er sama um allt.
Móðirin virðist skreppa saman í sófan-
um. Hún er grönn og loftkennd. Vitu
finnst eins og hún sé að hverfa.
— Hann kemur trúlega, segir Vita full-
orðinslega.
— Ég get ekki haldið áfram, það get
ég bara ekki, segir móðirin mjóróma.
Hún er þreytt og starir upp í loftið.
— Nú bý ég til kaffi, segir Vita. Svo
höfum við það notalegt.
Þegar hún kemur heim til þess að laga
mat og hann er ekki í portinu í það
skiptið, finnur hún hvernig þetta þjakar
hana.
Hún ýtir Katrínu á undan sér inn í
íbúðina, hendir kápunni á stól og nennir
ekki einu sinni að líta í spegilinn. A leið
fram í eldhúsið kemur hún auga á miðann
fyrir innan dyrnar og hrifsar hann til sín
gremjulega.
Blaðið er vandlega samanbrotið.
Kær kveðja.
Ég sé, séð
hitta, hitti, hitta
við kirkjuna klukkan 21-22
Elskaðu, elska
að verða ástfanginn.
Ömer Yalsin
Smátt og smátt þegar þýðing orðanna
rennur upp fyrir henni, finnst henni hún
vera útvalin. Og henni er strax Ijóst aö í
kvöld verður enginn matur. í þessu ástandi
getur hún ekki flysjað kartöflur og steikt
kótilettur. Það er henni líkamlega ógjörn-
ingur, hún er ekki meö sjálfri sér.
Hún finnur aö frá þessu verður hún að
segja, Kai fyrstum.
Óróleg færir hún sig af einum stól á
annan og heyrir ekki einu sinni tónlist en
164
tekur nokkrar róandi töflur. Hún brýnir
fyrir sér hvað það sé yfirgengilega frekt
að leita á gifta konu á þennan máta.
Þarna suðurfrá eru þeir vanir að taka
bara konurnar, segir hún við sjálfa sig og
það fer hrollur um hana.
Kai skáskýtur sér inn um dyrnar.
Hendir frá sér jakkanum og grípur Katr-
ínu í fangið. Hann stendur með Katrínu á
handleggnum og sér Vitu þögla og þrúg-
aða í stólnum með bréfið í hendinni. Hún
er eins og lömuð eftir áfallið.
Hann setur Katrínu á gólfið og er hissa.
Vita réttir honum bréfið.
— Hver djöfullinn? hvíslar hann.
Og af einhverri ástæðu fer hún að
gráta. Hún grætur lágt og móðursýkisíega
og þrýstir sér að stórum líkama hans.
— Já, en, hvað á þetta að þýða? hróp-
ar Kai. Elskaðu, elska...
Og hún segir frá öllu. Hversu skelfilegt
það hafi verið og að hann hafi staðið
þarna hvern dag, legið á gægjum og allt,
svo hún gat varla farið úr. Munnurinn er
opinn og hún sýpur hveljur. Tárin mynda
rákir gegnum púður og kinnalit. Grátur-
inn yfirbugar hana. Þetta er skelfilegt.
— Þeir eru eins og dýr, segir hún, ekk-
ert stöðvar þá.
— Hann skal fjandinn eigi það, hrópar
Kai. Hann ýtir borðinu til hliðar og stillir
sér við gluggann en þar er ekkert að sjá.
— Ég skal djöfullinn hafi það, hrópar
hann og skellir huröinni á eftir sér.
Katrínu hættir aö Ieika sér og stendur
upp. Hún er miður sín yfir þessari alvöru
og hún horfir á mömmu sína meðan
munnurinn opnast mcira og meira.
Kai kemur aftur mcð Svend.
— Ég geri það ekki, segir Vita og
drepur í sígarettunni og sýpur á kaffinu
scm er orðið kalt.
— Já, en við veröum þar, ítrekar Kai.
Á