Réttur - 01.08.1989, Blaðsíða 9

mannkyninu óafvitandi eða vitandi
vits. Aldrei hefur jörðin fóstrað hættu-
legri lífverur en þessa vesalings menn.
Það er verkefni okkar allra, sem ekki
erum blindir á veruleika samtímans,
að bægja þessari hættu frá.“
Næstu spurningu, hvað valdi þessum
ósköpum, svaraði hann með því að gera
fyrst ítarlega grein fyrir gangi vígbúnað-
arkapphlaupsins allt frá lokum síðari
heimstyrjaldar fram á þennan áratug þar
sem kom skýrt fram hvernig Bandaríkin
hafa verið vélaraflið í helför kjarnorkuvíg-
búnaðarins. Síðan hélt Brynjólfur áfram:
„Og það er heldur ekki vandi að sjá,
hvað þessu veldur. Það kemur ekki til
af því, að í Bandaríkjunum og Sovét-
ríkjunum séu öðruvísi manngerðir. Hér
eru þjóðfélagslegar og sögulegar ástæð-
ur að verki, sem ráða viðbrögðum
manna. Bandaríkin óttast ekki árás af
hálfu Sovétríkjanna. En þau óttast
stuðning þeirra við andimperíalísk öfl
í þriðja heiminum. Og bandarískur
kapítalismi stendur og fellur með yfir-
ráðum sínum og arðránsmöguleikum í
þessum heimshluta. Vopnaframleiðsla
og vígbúnaður er einn allra stærsti
þátturinn í bandarísku framleiðslu-
kerfi. Að stöðva vígbúnaðinn án þess
að gerbreyta markmiðum og eðli sjálfs
efnahagskerfisins mundi hafa í för með
sér efnahagslegt hrun. Fólk sem ekki
hefur hugann við annað en framleiðsl-
una og gróðann gengur í blindni og
kann ekki fótum sínum forráð. Það
getur anað fram af hengiflugi án þess
að vita. Bandaríkin þekkja ekki stríð í
eigin landi og þau hafa enn fávísa von
um að geta sigrað í atómstríði og lifað
það af.
I Sovétríkjunum er þessu öfugt
farið. Þar þekkja menn skelfingar styrj-
alda af eigin raun og vígbúnaðurinn
hvílir eins og mara á efnahagskerfinu.
Sósíalisminn getur aldrei veitt fólkinu
þau lífskjör og það frelsi, sem hann
gefur fyrirheit um, meðan þessi mar-
tröð hvílir á honum. Og þetta er líka
ein af röksemdum haukanna í Wash-
ington fyrir nauðsyn vígbúnaðar-
kapphlaupsins.“
Um aðalatriðið, hvernig hægt sé að
koma í veg fyrir kjarnorkustríð, sagði
Brynjólfur:
„Marx og Engels sögðu, að öll hin
skráða mannkynssaga væri saga um
stéttabaráttu. Hversu ótal oft hefur
síðan verið vitnað til þeirra orða. Með
þessa sögulegu sýn að leiðarljósi hef ég
barist með sósíalistum minnar kyn-
slóðar meðan kraftar entust. Og það er
rétt: Kjarnorkuógnin á rót sína að
rekja til heiftúðlegrar stéttabaráttu,
sem spannar allan hnöttinn. En nú
erum við líka komin svo á ystu þröm,
að við verðum að beita öllu því mann-
viti, sem náttúran hefur gætt okkur, ef
við eigum ekki öll að farast.
Andspænis kjarnorkuógninni erum
við öll í sama báti, hver sem staða okk-
ar er í þjóðfélaginu og hvar sem við
eigum heima...
Hið allt yfirskyggjandi pólitíska
vandamál nútímans, lífið sjálft, varð-
veisla lífsins á jörðinni, getur því ekki
skipt mönnunr í fylkingar eftir stéttum
nema af gamalli sögulegri tregðu. Það
er sameiginlegt viðfangsefni allra
manna á þessari jörð, sem kjósa lífið
en ekki dauðann. Takist að gera
mönnum þetta skiljanlegt, verður
jarðlífinu bjargað, annars ekki.“
105