Morgunblaðið - 16.01.2006, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. JANÚAR 2006 25
MINNINGAR
✝ Sævin Bjarna-son fæddist á
Knappstöðum í
Fljótum í Skagafirði
12. janúar 1945.
Hann lést hinn 8.
janúar sl. á Líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi. Sævin
var einkasonur
hjónanna Guðnýjar
Hallgrímsdóttur, f.
2. júní 1924, og
Bjarna Péturssonar,
f. 16. febrúar 1919,
d. 5. ágúst 1993. Sæ-
vin fluttist til Reykjavíkur með
foreldrum sínum átta ára gamall
og bjuggu þau í Eskihlíð í Reykja-
vík. Hann tók landspróf frá Hér-
aðsskólanum í Reykholti í Borg-
arfirði árið 1962 og vann sem
bifreiðastjóri hjá Mjólkursamsöl-
unni í nokkur ár eftir það.
Hinn 21. desember 1974 kvænt-
ist Sævin Svölu Haraldsdóttur, f.
7. nóvember 1942. Þau slitu sam-
vistir. Bjuggu þau í Breiðholti í
Reykjavík og eignuðust fjögur
börn, þau eru: 1) Guðný, f. 11. maí
1973, maki Simon Bahraoui, börn
Sævin Alexander og Adam Elí, 2)
Haraldur, f. 28.
september 1975,
maki Ásgerður
Þóra Ásgeirsdóttir,
börn Helgi Þór,
Daníel Andri, Magn-
ea Kristín og Björg
Jökulrós, 3) Sigrún
Dóra, f. 29. septem-
ber 1975, maki Birg-
ir Sævarsson, börn
Fannar Skúli og
Freyja, 4) Bjarney,
f. 24. maí 1978, maki
Bjarni Fannar
Bjarnason, börn
María Fanney og Viktor Bjarki.
Síðla árs 1966 hóf Sævin störf
hjá Tollstjóraembættinu og starf-
aði þar lengst af sinni starfsævi
bæði sem tollfulltrúi og sem deild-
arstjóri. Árin 1985 til 1990 gerði
hann hlé á tollgæslustörfum og
starfaði hjá Þýsk-íslenska en hóf
svo störf við tollaeftirlit aftur. Ár-
ið 1998 var Sævin gerður að að-
aldeildarstjóra hjá Tollgæslunni á
Keflavíkurflugvelli og starfaði
þar til ársins 2002.
Útför Sævins fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ó, pabbi minn, nú ertu farinn. Far-
inn til Guðs. Og jafnvel þótt ég héldi
mig undir þessa kveðjustund búna þá
er hún svo erfið. Ég reyni að rifja upp
minningar og atvik en það kemur
ekkert ákveðið upp í huga mér, allt
rennur saman í eitt og eftir standa til-
finningar, svo margar tilfinningar.
Virðing og stolt stendur upp úr.
Alltaf bar ég virðingu fyrir þér, pabbi
minn, klári pabbi minn. Þegar ég var
yngri montaði ég mig af því að þú
varst tollari og kunnir svo mikið af
lögum og reglum. Þú varst líka góður
textamaður og iðulega lastu yfir fyrir
mig ef ég lét fara frá mér texta. Þú
söngst svo vel og varst svo ótrúlega
lagviss. Þú þurftir sko engar nótur
heldur gast tekið hvaða lag sem var
og spilað á orgelið eða gítarinn eða
nikkuna. Ég man eftir öllum stund-
unum við orgelið heima. Það var nú
aldeilis mikið spilað á það. Á jólum og
páskum spilaðirðu sálma og við röð-
uðum okkur við orgelið og sungum
með og stundum spilaðirðu á harm-
onikku og við dönsuðum gömlu dans-
ana á stofugólfinu heima. Ég man
hvað ég var alltaf hugfangin þegar þú
hófst upp raustina og þú veigraðir
þér ekki við að taka aríurnar þegar
vel lá á þér.
Og þú varst svo góður bílstjóri
pabbi. Keyrðir um fjöll og firnindi
með þýska ferðamenn og ókst leigu-
bíl um borg og bí. Og núna þegar þú
varst kominn í hjólastólinn varstu
ekki síður leikinn á honum og gant-
aðist með það og sagðir að meirapróf-
ið kæmi sér vel.
Ég man eftir rússakeppnunum
okkar sem voru sko alvöru og upp á
stig. Við spiluðum líka oft manna eða
kana þegar Símon var kominn til
skjalanna og við bjuggum hjá ykkur
mömmu. Og áður voru þau ófá skiptin
sem öll fjölskyldan sat í borðstofunni í
Eskihlíðinni hjá ömmu og afa og spil-
aði vist og við skiptumst á að sitja hjá.
Við vorum ung systkinin þegar við
lærðum að þekkja spilin. Ég man líka
eftir öllum kvöldunum sem maður
þvældist með þér í briddsið. Hvernig
við systkinin sóttumst eftir því að
fara með þér til skiptis og sitja með
þér við spilaborðið í reykjarkófinu,
allir þögulir og einbeittir og maður
fylgdist með af athygli og fékk app-
elsín í flösku.
Og það eru ættarmótin og stolt af
Fljótunum og Knappstöðum og fal-
legu fjöllunum og gleðin og dansinn
og söngurinn. Þú áttir líka góðar
stundir í Brautarholtinu hjá ömmu
Sigrúnu. Þar leið þér vel og ég man
eftir þér sitjandi í stofunni hennar
með bók eða uppi í sófa að halla þér.
Þar gastu virkilega slappað af.
Og ég man ekki eftir að þú hafir
skammað mig, utan einu sinni. Það
var þegar ég klippti Rúnu systur
sköllótta. Við vorum svo ánægðar
með okkur systurnar þegar því verki
var lokið, ekki síður Rúna, þá þriggja
ára. En þetta þótti þér ekki sniðugt
uppátæki.
Pabbi minn, ég var litli fuglinn þinn
og það var svo gott að skríða í fangið á
þér og fá huggun ef eitthvað var að.
Og það eru bara nokkrir mánuðir síð-
an ég hjúfraði mig í fangið á þér síð-
ast og grét og þú huggaðir mig og
sagðir mér að allt yrði gott. Og nú er
allt gott, þú ert kominn til afa og ég er
viss um að þið eruð farnir að spá í
spilin með spilafélögunum sem þegar
eru horfnir á braut.
Ég sakna þín, elsku pabbi minn, og
þú átt alltaf þinn stað í hjarta mér. Ég
bið guð að varðveita sál þína og
styrkja okkur sem eftir stöndum og
kveðjum þig í dag. Við munum öll
sakna þín. En við munum heiðra
minninguna um þig.
Þín
Guðný.
Elsku pabbi minn. Það var mikið á
þig lagt, ekki verður annað sagt.
Undanfarin ár hefur hvert áfallið rek-
ið annað og smám saman kippt stoð-
unum undan þér. Það var þó ekki á
döfinni hjá þér að gefast upp, þú lifðir
alltaf í voninni um að betri tíð væri
handan við hornið. Þannig varst þú,
þrautseigur.
Þú varst líka léttlyndur og hafðir
gaman af því að velta fyrir þér hlut-
unum, rökræða og kryfja til mergjar.
Þú varst algjört gáfnaljós. Ég hef
alltaf talið mig lánsama að eiga ykkur
mömmu fyrir foreldra. Ég man að
þegar ég dvaldi sumarlangt í Sviss
fyrir nokkrum árum lýsti ég því fyrir
húsmóðurinni þar hversu heppna ég
taldi mig að koma frá heimili eins og
okkar, þar sem gleðin ríkti, við krakk-
arnir vorum hvött til sjálfstæðis og
gömul og góð gildi voru í heiðri höfð.
Það var gott veganesti.
Elsku pabbi. Nú höfum við kvaðst í
síðasta sinn. Ótal hugsanir fara um
hugann sem erfitt er að koma á blað.
Ég reyni að rifja upp gömul mynd-
brot, en það er erfitt, því minningin
um dapurleg atvik síðustu ára, þig
lasinn og þín síðustu andartök, er svo
sterk. Ég veit að með tímanum mun
sú minning dofna, gárurnar sléttast,
en minningin um þig eins og þú varst
mun lifa um ókomna tíð.
Liðin er tíð
er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt
þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn
ég dáði þina léttu lund.
Leikandi kátt
þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn.
Hve undursamleg ást þín var.
Æskunnar ómar
ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson.)
Að lokum vil ég þakka starfskonum
líknardeildar Landspítalans í Kópa-
vogi fyrir þeirra mikla og göfuga
starf.
Þín
Sigrún Dóra.
Nú þegar frændi minn og vinur er
fallinn frá langt um aldur fram koma
óneitanlega margar minningar upp í
hugann.
Það kom mér reyndar ekki á óvart
að hinn illvígi sjúkdómur sem hann
glímdi við myndi leggja hann að velli
fyrr en síðar.
Í hvert skipti sem ég átti leið til
höfuðborgarinnar á síðasta ári og
heimsótti hann, sá ég hvernig heilsu
hans hrakaði jafnt og þétt.
Þótt við byggjum í sitt hvorum
landshlutanum vorum við þó alltaf í
góðu símasambandi og varla leið vika
án þess að annað hvort hringdi ég eða
hann í mig.
En svo gerðist það um jólin að
hann gat ekki lengur talað í símann
og þá var ljóst að ekki myndi langt
eftir, eins og raunin varð á.
Í minningunni kemur fyrst í hug-
ann Eskihlíð 22, þar sem hann bjó
ásamt foreldrum sínum Guðnýju og
Bjarna, þar til hann giftist og stofnaði
sitt heimili.
Með fjölskyldunni í Eskihlíð 22 átti
ég margar skemmtilegar stundir, þar
sem spilað var bridds og barist við
skákborðið tímunum saman, auk ann-
arra ógleymanlegra samverustunda
með heimilisfólkinu í Eskihlíðinni.
Eftir að Sævin stofnaði sitt eigið
heimili var ég ósjaldan heima hjá
honum og Svölu, þar sem við héldum
áfram okkar fyrri iðju, það var að
sitja við skákborðið í stanslausum
einvígjum um einhverja hugsaða
titla. Síðan var haldið út á örkina og
spilaður tvímenningur eða sveita-
keppni niðri í Bridgesambandi. Já
það fór ekki á milli mála að tóm-
stundaáhugamálin fóru vel saman.
Ég verð þó að viðurkenna að hann var
mér erfiður við skákborðið, en ég
gafst samt aldrei upp.
Sævin var sem sagt bæði snjall
skákmaður og bridgespilari.
Auk þess að hafa gaman af músík
var hann góður söngmaður og ósjald-
an tókum við lagið saman.
En nú er lífshlaupi þessa góða
drengs lokið, og hann laus við þján-
ingar síns erfiða sjúkdóms.
Ég vil með þessum örfáu orðum
þakka Sævin áralanga vináttu og all-
ar ógleymanlegu samverustundirnar
á liðnum árum, jafnframt sem við
Helga viljum senda Guðnýju og börn-
unum hans og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur á þessum
erfiðu tímamótum.
Bogi Sigurbjörnsson.
,,Vinir mínir fara fjöld.“ Þessi ljóð-
lína Bólu Hjálmars kom mér í hug er
ég frétti lát vinar míns Sævins
Bjarnasonar en þegar menn komast á
sjöunda tuginn fara jafnaldrar og
jafnvel yngri kunningjar að týna töl-
unni. Og í hugann kemur ósjálfrátt
spurningin úr sama ljóði ,,Ég kem
eftir kannski í kvöld,“ en enginn veit
sitt skapadægur.
Það var um haustið nítján hundruð
sextíu og eitt að ég mætti til skóla-
vistar í héraðsskólanum í Reykholti í
Borgarfirði. Þetta var minn þriðji
vetur og efst í huga tilhlökkun að
hitta skólafélaga sem ég þekkti flesta
frá fyrri vetrum í skólanum. Á milli
ára hverfa alltaf einhverjir frá námi
og koma ekki aftur en aðrir nýir fylla
í skörðin. Þetta haust komu tveir nýir
drengir í bekkinn og var Sævin annar
þeirra. Eins og venja er hjá ungu fólki
var nýliðunum tekið með varúð og
þurftu þeir að sanna sig áður en þeir
voru teknir inn í hópinn. Skemmst er
frá því að segja að ekki leið langur
tími þar til þeir voru viðurkenndir
sem sjálfsagður hluti af þessum glaða
hópi sem undi sér við nám og leiki í
heimavistarskólanum í Reykholti í
Borgarfirði þennan vetur. Um vorið
þreyttum við svo landspróf eða gagn-
fræðapróf að þess tíma hætti. Vin-
áttuböndin sem urðu til þennan vetur
hafa haldist síðan í gegnum þessi
fjörutíu og fimm ár sem liðin eru síð-
an skólavistinni lauk. Margir úr
hópnum hafa hist með reglulegu
millibili, haft samband eða spurnir
hver af öðrum og vitað af hvað á daga
hver annars hefur drifið síðan út í lífið
kom.
Sævin átti heima í húsi við Eski-
hlíð. Eftir að ég flutti til Reykjavíkur
bjó ég nokkur ár í sömu götu, lengst
af þeim tíma í næsta húsi. Því fór svo
að við áttum margar samverustundir
þessi ár. Minningarnar streyma fram
þegar ég hugsa um þessa gömlu góðu
tíma. Það var setið saman og spjallað
ýmist heima hjá honum eða mér. Ég
kynntist hans ágætu foreldrum þeim
Guðnýju og Bjarna og fleira góðu
fólki sem bjó í húsinu hans á þessum
tíma. Oft var farið til að njóta sam-
vista við skólabræður okkar niðri í
Mjóstræti eða upp á Bjargarstíg. Svo
var fjölmennt í bíó eða farið í
Glaumbæ, Röðul eða á gömlu dans-
ana í Þórskaffi.
Árið sem Sævin útskrifaðist úr
Reykholti hóf hann störf sem bif-
reiðastjóri við Mjólkursamsöluna og
ári síðar réð ég mig þar í bílstjóra-
starf. Urðum við vinnufélagar þar
nokkur ár. Samsalan var skemmti-
legur vinnustaður á þessum tíma og
góður andi og mikill léttleiki yfir þeim
sem þar unnu. Eftir að þessu tímabili
lauk völdum við okkur sitt hvorn
starfsvettvanginn. Ég gerðist kenn-
ari en Sævin réð sig til Tollgæslunnar
sem varð hans aðalstarfsvettvangur
eftir það. Samverustundunum fækk-
aði, þó að við héldum alltaf sambandi
hvor við annan. Ég stofnaði til fjöl-
skyldu sem og hann gerði aðeins síð-
ar. Þannig breyttust aðstæður og
tækifærin til samvista. Við gerðumst
ráðsettari og fylgdumst með börnum
hvor annars vaxa úr grasi.
Sævin var mörgum góðum hæfi-
leikum gæddur. Hann var góður
skákmaður og vann skákmeistaratitil
tólf ára gamall. Hann var afburða
bridge spilari og keppti á þeim vett-
vangi árum saman. Hagyrðingur var
hann góður og kastaði fram vísum við
ýmis tækifæri. Læt ég fylgja hér
tvær vísur sem ég man eftir hann. Ís-
lenskukennarinn í Reykholtsskóla
bað eitt sinn nemendur að koma með
vísu í kennslustund og var vísa Sæ-
vins þannig:
Eina vísu yrkja má,
eins og um er beðið.
Efni háfleygt ei þarf tjá,
ef að rétt er kveðið.
Hin vísan varð til í spjalli einhvern-
tíman á þessum samveruárum. Tók
hann þá áskorun um að stæla þekkt
þjóðskáld en sú vísa varð svona:
Hugurinn lyftist til himneskra sala,
hástemmdir tónar frá englanna sveitum.
Loftið það sindrar í sólgeislum heitum,
syngur hver fugl, jafnvel blómin þau tala.
Fegurð þess lífs sem að áður við unnum,
undir eins fellur í ryk og gleymsku.
Vér undrumst því vora einfeldnı́ og
heimsku,
og óðara skiljum hve lítið við kunnum.
Sævin hafði einnig mjög góða tón-
listarhæfileika. Hann var lagviss,
hafði góða söngrödd og lék lög í fal-
legum eigin hljómsetningum af fingr-
um fram á gítar, píanó og harmoniku.
Minnugur var hann með afbrigðum.
Á tímabili þegar hann leysti af í sex
útkeyrsluhverfum í samsölunni lagði
hann metnað sinn í að muna fasta-
pantanir allra búðanna utan að, þann-
ig að hann gæti afgreitt þær án þess
að vera með nefið niðr’í nótunum.
Tollskrána lagði hann á minnið eftir
að hann gerðist tollþjónn og fannst
starfsfélögum hans oft fljótlegra að
fletta upp í honum en doðrantinum.
Af þessari upptalningu má sjá að
margir vegir lágu opnir fyrir honum
en eins og oft er með slíka menn eiga
þeir erfitt að velja einn hæfileikann
fram yfir annan. Þannig var það hjá
Sævin. Þó má segja að það starf sem
hann valdi sér hafi notið góðs af þeim
hæfileikum sem hann bjó yfir.
Sævin stofnaði heimili með Svölu
Haraldsdóttur og eignuðust þau fjög-
ur börn á fáeinum árum. Hann
byggði myndarlegt einbýlishús yfir
fjölskylduna uppi í Breiðholti þar sem
börnin uxu úr grasi. Voru þau hjónin
samhent við heimilið og uppeldið.
En hamingjan er stundum fallvölt.
Svo varð hjá Sævin vini mínum. Hann
átti sér vin sem hann hallaði sér
stundum að og dvaldi löngum stund-
um með. Sá vinur heitir Bakkus. Við
þekkjum hann víst flest, höfum daðr-
að við hann, og vitum að rétt er það
sem sagt er, að hann er allgóður
þjónn en afleitur húsbóndi. Þannig
fór að fyrir nokkrum árum að hann
náði húsbóndavaldi yfir Sævin.
Fyrir ári fór svo annar óvinur að
herja á hann. Sævin greindist með
krabbamein og gekkst undir upp-
skurð. Þegar svona var komið tók
hann til við að ná tökum á Bakkusi
sem tókst með góðra manna hjálp.
Slitin bönd voru tengd að nýju. Við
veikindi sín var hann að glíma allt síð-
astliðið ár. Hann lést aðfaranótt 8.
þ.m. Ég heimsótti hann nokkrum
sinnum á Rauðakrossheimilið þar
sem hann dvaldi. Síðast kom ég til
hans um miðjan desember en þá var
hann kominn á Landspítalann. Hann
var ætíð hress eftir atvikum og minn-
ið eins og ég þekkti það á fyrri árum.
Þakklátur er ég fyrir þessar stundir
sem gerði okkur aftur unga í anda við
upprifjun gamalla minninga.
Við hjónin kveðjum hér góðan vin.
Sama gerum við skólafélagarnir.
Fyrir hönd okkar allra vil ég votta
Guðnýju móður hans, Svölu og börn-
um þeirra hjóna og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Snorri Bjarnason.
Með nokkrum orðum minnist ég
Sævins Bjarnasonar sem fallinn er
frá eftir erfið veikindi. Ég man okkar
fyrsta fund fyrir nær aldarfjórðungi
þegar ég kom til starfa hjá Tollgæslu-
stjóra; traust handtakið og öruggt
fasið gáfu fyrirheit um að gott væri að
eiga hann að. Hann átti þá að baki 15
ár við ýmis tollgæslustörf, þar af 5
með hæstu starfsgráðu tollvarða, og
hafði yfirburðaþekkingu á tollamál-
efnum.
Við störfuðum hvað nánast saman
er hann stjórnaði leitar- og rannsókn-
ardeild Tollgæslunnar á árunum
1982–85, en deildin sá um tollleitir á
landsvísu og rannsóknir tollalaga-
brota. Hygg ég að á þeim tíma hafi
hann notið sín hvað best í starfi, með
verkefni þar sem hæfni hans og áhugi
lögðust á eitt. Hann var laginn við að
stjórna þeim ósérhlífnu og áhuga-
sömu mönnum sem völdust til starfa í
deildinni og stóð vel undir þeirri
ábyrgð að ákveða verkefnin og
tryggja faglega framkvæmd þeirra.
Hann var afar hæfur í rannsóknum
sakamála; athugull og útsjónarsam-
ur, laginn við yfirheyrslur og vandaði
málatilbúnað í stóru sem smáu. Hann
var afburðaíslenskumaður með frá-
bær tök á máli og stíl.
Árið 1990 lágu leiðir okkar Sævins
aftur saman er hann kom til starfa
hjá Ríkistollstjóra sem yfirmaður
deildar sem endurskoðaði tollaf-
greiðslur á landsvísu. Á ný kom hann
mörgu góðu til leiðar fyrir tollyfirvöld
og sinnti sem fyrr starfi sínu af kost-
gæfni. Starfsferlinum lauk hann sem
yfirmaður Tollgæslunnar á Keflavík-
urflugvelli á árunum 1998–2002. Var
þá gott að eiga hauk í horni í sam-
skiptum við það embætti.
Sævin var góður vinnufélagi;
hreinskiptinn og ráðagóður, jafnt við
undirmenn sem yfirmenn. Hann sá
gjarnan kómískar hliðar á tilverunni;
var hagmæltur og setti auðveldlega
saman vísur sem krydduðu hvunn-
daginn fyrir þá sem fengu að njóta.
Ég á góðar minningar um Sævin
Bjarnason og hugsa hlýtt til hans að
leiðarlokum; þakka honum samfylgd-
ina og vinskap. Megi hann hvíla í friði.
Aðstandendum votta ég samúð.
Hermann Guðmundsson.
SÆVIN
BJARNASON
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning