Morgunblaðið - 16.01.2006, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 16. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÁRNI VILHELM JÓNSSON,
Hraunbæ 103,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Árbæjarkirkju þriðjudaginn
17. janúar kl. 13.00.
Hulda Bjarnadóttir,
Hrafnhildur Árnadóttir, Svavar Þorvaldsson,
Bjarni Árnason, Margrét Stefánsdóttir,
Arna Svavarsdóttir, James R. Brown,
Árni Hrafn Svavarsson, Hrönn Skaptadóttir,
Hulda Bjarnadóttir
og langafabörn.
Elskulegur faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir,
bróðir, mágur og afi,
PÉTUR G. PÉTURSSON
heildsali,
Grenibyggð 14,
Mosfellsbæ,
lést á heimili sínu mánudaginn 9. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni þriðjudaginn
17. janúar kl. 13.00.
Guðrún Hulda Pétursdóttir,
Sigríður Garðarsdóttir, Þormóður Jónsson,
Magnús Garðarsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Ólafur H. Garðarsson, Sigrún Óladóttir,
Garðar Garðarsson,
Einar Pétursson,
Steindór Pétursson, Guðrún S. Grétarsdóttir
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar,
DAGMAR INGÓLFSDÓTTIR,
Álftamýri 58,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Grensáskirkju miðviku-
daginn 18. janúar kl. 15.00.
Anna Bára Pétursdóttir,
Ingólfur Guðmundur Pétursson.
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vináttu við
andlát og útför móður minnar og systur okkar,
ÁSTDÍSAR STEFÁNSDÓTTUR,
áður Smiðsgerði,
Skagafirði.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunardeildar
Heilbrigðisstofnunar á Sauðárkróki fyrir alúð og
umhyggju á liðnu ári.
Örn Jónsson,
Gerður Stefánsdóttir,
Jóna Stefánsdóttir.
✝ ÞorbjörgBjarnadóttir
fæddist í Vigur í Ög-
urhreppi í N-Ísa-
fjarðarsýslu 16.
október 1922. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 7.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bjarni Sig-
urðsson, hrepp-
stjóri, oddviti og
bóndi í Vigur, og
Björg Björnsdóttir
frá Veðramóti í
Skagafirði, húsfreyja í Vigur.
Systkini Þorbjargar eru Sigurður
Bjarnason, alþingismaður, rit-
stjóri og fyrrverandi sendiherra,
f. 18.12. 1915, Björn bóndi í Vigur,
f. 31.12. 1916, d. 20.10. 1994, Bald-
ur bóndi í Vigur og oddviti, f. 9.11.
1918, d. 8.7. 1998, Þórunn kenn-
ari, f. 14.7. 1925 og Sigurlaug,
kennari og fyrrverandi alþingis-
maður, f. 4.7. 1926.
Þorbjörg giftist 15. október
1965 Brynjólfi Samúelssyni húsa-
smíðameistara. Þau skildu. Sonur
Þorbjargar og Brynjólfs er Bjarni
ritstjóri, f. 30.12. 1963. Eiginkona
hans er Ingibjörg Anna Arnars-
dóttir, f. 15.1. 1968. Dóttir þeirra
er Margrét Edda Lian, f. 22.12.
2002.
Þorbjörg varð gagnfræðingur
frá Menntaskólan-
um á Akureyri 1941.
Hún stundaði nám í
Húsmæðraskóla
Reykjavíkur 1943–
1944 og lauk hús-
mæðrakennaraprófi
frá Húsmæðrakenn-
araskóla Íslands ár-
ið 1946. Þorbjörg
var í hálft ár við
nám í Danmörku við
Ankerhus Askov ár-
ið 1956 og fór á Ful-
bright-styrk í sex
mánuði til Banda-
ríkjanna veturinn 1960–1961. Hún
var kennari við Húsmæðraskóla
Reykjavíkur árin 1946–1948. Hún
varð síðan skólastjóri Húsmæðra-
skólans Óskar á Ísafirði árið 1948
og gegndi því starfi til ársins
1986. Þorbjörg fluttist frá Ísafirði
til Reykjavíkur árið 1986. Hún
kenndi um tíma við Langholts-
skóla í Reykjavík og starfaði við
skóladagheimilið á Dyngjuvegi í
nokkur ár þar til hún lét af störf-
um vegna aldurs árið 1992.
Þorbjörg var formaður deildar
Norræna félagsins á Ísafirði frá
1975–1986. Hún var formaður
Sambands vestfirskra kvenna frá
1977.
Útför Þorbjargar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Þegar ég og Bjarni eiginmaður
minn vorum í tilhugalífinu bauð hann
mér með sér í ferðalag vestur í Vigur.
Móðurfjölskylda hans átti þar lítinn
bústað sem þau skiptust á að vera í á
sumrin. Ég vissi að fyrir væru í bú-
staðnum mamma hans og tvö systk-
ini hennar. Ég hafði aldrei komið á
Vestfirði fyrr og hlakkaði mikið til.
Er við vorum komin varð ég dauð-
skelkuð. Bústaðurinn var lítill og ein-
ungis eitt rými, engin lokuð herbergi.
Þessu var borgarbarnið ekki vant.
Fyrstu nóttina mína í bústaðnum
man ég að ég hugsaði að það væri
eitthvað bogið við minn verðandi að
hann byði mér, unnustu sinni, upp á
að vera með þessu gamla fólki í svona
miklu návígi. Ég vissi að það var gott
samband á milli þeirra mæðgina en
mér fannst þetta einum of mikið af
því góða. Það fór þó svo að við vorum
í heila viku í bústaðnum og ég get
fullyrt að ég hafi aldrei fyrr lært eins
mikið á einni viku eins og þessari. Ég
skildi af hverju unnusti minn bauð
mér upp á þessa dvöl. Ég kynntist
nefnilega henni Hobbu minni í því
umhverfi sem henni leið best í og það
hafði varanleg áhrif á mig.
Hobba var einstakur náttúruunn-
andi og lét sér annt um allt kvikt í
kringum sig og það smitaði svo sann-
arlega út frá sér. Hún gat setið tím-
unum saman við gluggann í bústaðn-
um og horft út eftir Djúpinu með
slíkan glampa í augunum yfir fegurð-
inni að maður hreifst ósjálfrátt með.
Kríurnar, æðarfuglinn og sólskríkjan
fengu einnig sinn skerf af aðdáun
hennar ásamt fjöllunum allt í kring.
Hún kenndi mér vísur og ljóð ásamt
því að segja mér sögur frá þeim tíma
sem hún var að alast upp í þessu ein-
staka umhverfi. Það var unun að fara
með henni í göngutúra um eyna því
það varð varla sú jurt á vegi okkar
sem fékk ekki athygli og lof frá
Hobbu. Hennar lífsgæði fólust ekki í
því að eignast hluti heldur í að njóta
samvista við sína nánustu og njóta
þess sem náttúran hafði upp á að
bjóða. Hún fann fegurðina í því smáa.
Efir þessa fyrstu viku mína í Vigur
með Hobbu varð ekki aftur snúið og
það varð árlegur viðburður í 11 ár að
fara og dvelja með henni í bústaðnum
góða um vikutíma og njóta.
Ein af vísunum sem Hobba kenndi
mér var vísa sem hún lærði sem barn
í Vigur:
Nú er ekkert eins og fyrr
á öllu sé ég muninn
liggja týndir leggirnir
og litli bærinn hruninn.
Að mörgu leyti var þessi vísa tákn-
ræn. Hobba fann að sjúkdómurinn
sem átti eftir að ræna hana svo miklu
var farinn að ágerast, minnið farið að
bregðast henni og bæjarveggirnir í
höfðinu sem höfðu skýlt þessari mik-
ilhæfu manneskju tóku að hrynja. En
ávallt brosandi og glaðleg hélt hún
áfram að finna fegurðina í hinu smáa
og tók sínum veikindum af miklu
æðruleysi og ró. Þrátt fyrir að erfitt
sé að horfa upp á þá sem manni þykir
vænt um verða veikir þá var það létt-
ir að finna að hugur Hobbu reikaði
meir og meir inn í Vigur því þar leið
henni best.
Þó elsku Hobba mín sé farin héðan
þá á ég margar dásamlegar minning-
ar um yndislega, sterka, hlýja og
brosmilda konu sem hafði djúp og
auðgandi áhrif á mig.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg Anna.
Ég get ekki sagt að það hafi komið
mér á óvart þegar systir mín hringdi í
mig og sagði mér að hún Hobba föð-
ursystir okkar væri dáin. Þessi lífs-
glaða kona hafði verið í fjötrum sjúk-
dóms síns í nokkur ár og var henni
væntanlega kærkomin lausnin. Hún
er nú gengin á vit frelsara síns, sem
hún trúði á og treysti alla tíð.
Láttu nú sanna
blessunar brunna
blómlega renna á móti mér,
svo sæluna sanna
ég fái að finna
og fögnuð himnanna, þá ævin þver.
(Höf. ók.)
Ég minnist Hobbu með hlýju og
virðingu. Hún kom með fuglunum á
vorin, í eyjuna sína kæru í Djúpinu
þar sem hún var fædd og uppalin.
Þar átti hún sínar rætur og sína sum-
arparadís í Pukru, ásamt systkinum
sínum. Þar var margt skrafað og
spjallað. Alltaf fór hún í dúnleitir og
hafði af því ómælda gleði og ánægju.
Talaði við kollurnar sínar, eins og
þær væru vinkonur hennar til
margra ára. Ósjaldan var kallað í
kaffisopa og dýrindis kruðerí í Pukru
þegar maður var að heyja í nánd,
mikið spjallað og spurt frétta úr
Djúpinu. Ekki var síður skemmtilegt
að hlusta á sögurnar hennar frá því í
gamla daga, skýrar og skemmtilegar.
Í gegnum hugann renna ljóslifandi
myndir af Hobbu, þar sem hún röltir
heim í bæ að ná í mjólk í brúsann
sinn, gjarnan raulandi, því Hobba var
afar söngvin. Fékk hún sér gjarnan
kaffibolla og horfði á fréttir hjá okkur
en hvarf svo aftur í sumarhöllina sína
á Hreggnasa. Hobba var sannkallað
náttúrubarn og var annt um allt sem
lífsanda dró, hvort sem það voru
menn, skepnur, fuglar eða blóm. Létt
lund hennar smitaði út frá sér hvert
sem hún fór og bros hennar geislaði
eins og sól á sumardegi. Vinnusemi
hennar er alkunn, hún var alltaf að en
hafði samt alltaf tíma fyrir fólk.
Henni eru þakkaðar ófáar stundir í
blómagarðinum heima í Vigur.
Ekki er hægt að minnast Hobbu
án þess að nefna Bjarna son hennar.
Þau mæðgin voru afar náin. Sam-
skipti þeirra einkenndust af gagn-
kvæmri virðingu og ástúð, en glettn-
in var þó aldrei langt undan.
Um leið og ég votta Bjarna og öll-
um aðstandendum mína dýpstu sam-
úð þakka ég kærri frænku hlýja sam-
fylgd.
Björn Baldursson.
Það er hrollkaldur vetrarmorgunn
einhverntíma í byrjun sjöunda ára-
tugarins. Hobba frænka vekur tvö
lítil stelpustýri sem finnst það lítt
spennandi tilhugsun að fara á fætur
klukkan sex að morgni. En það er
víst ekki undanfæri með að vakna því
Fagranesið leggur af stað í Djúpið
klukkan 7 og litlu heimasæturnar í
Vigur ætla heim með því eftir „orlofs-
dvöl“ hjá Hobbu frænku í Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði.
Ilmandi kakólykt og glaðleg og hlý
rödd frænku gerir það heldur bæri-
legra að fara á fætur. Staðgóður
morgunverður, framreiddur af sér-
stakri natni og umhyggju, eins og
alltaf, gerir það að verkum að litlu
svefnpurkurnar hressast óðum.
Svo þarf að dúða sig því úti er hríð-
arhraglandi og löng sjóferð fyrir
höndum.
Töluverður snjór er á götunum og
færi þungt fyrir stutta fætur, ekki
síst með farangur. Hobba fer niður í
kolageymslu og sækir þar stóra Hús-
mæðraskólasleðann, sem hver hrein-
dýrabóndi í Lapplandi gæti verið
fullsæmdur af. Sleði þessi hinn mikli
er notaður til ýmissa aðdrátta fyrir
skólann, námsmeyjar draga hann
eftir sér í innkaupaferðum. Dótinu er
hlaðið á sleðann og systurnar
skiptast á að sitja á honum en Hobba
frænka dregur hann niður á bryggju
þar sem Fagranesið liggur. Það líður
að brottför. Dótið er sett um borð.
Hobba faðmar litlu systurnar í
kveðjuskyni og gaukar að þeim nesti
í poka til að hafa á leiðinni, brauð-
sneiðar, epli, mjólk í flösku og súkku-
laðistykki.
Stendur á bryggjunni og veifar
þegar landfestar skipsins eru leystar.
Þessi litla bernskuminning er ein
af óteljandi mörgum sem koma upp í
hugann nú þegar okkar kæra frænka
hefur lokið sinni farsælu og kærleiks-
ríku jarðvist.
Allar einkennast þessar minningar
af kærleika, hlýju, virðingu og þakk-
læti fyrir alla þá umhyggju og ástúð
sem hún auðsýndi okkur Vigursystk-
inum, bróðurbörnum sínum og einnig
okkar börnum sem settu sig aldrei úr
færi með að heimsækja Hobbu
frænku og njóta þar góðra veitinga
og skemmtilegra samræðna.
Við erum elsku Hobbu ævinlega
þakklátar fyrir allt það góða sem hún
kenndi okkur og allar góðu stundirn-
ar á Ísafirði, í Vigur og í Reykjavík
síðustu árin.
Guð blessi minningu Þorbjargar
Bjarnadóttur, stórmerkrar en um-
fram allt ástríkrar og góðrar konu.
Björg og Ragnheiður Bald-
ursdætur.
Þegar við fjölskyldan fluttumst frá
Svíþjóð 1982 til Ísafjarðar tóku Þor-
björg, Bonsi og Bjarni sonur þeirra á
móti okkur opnum örmum. Þorbjörg
var þá skólastýra Húsmæðraskólans,
þekkt kona sem hafði stjórnað Hús-
mæðraskólanum í mörg ár. Ég
þekkti hana ekki mikið, hafði heyrt
að hún væri mjög ströng við nem-
endur skólans og bjóst ekki við
miklu. En þarna kynntist ég Þor-
björgu svilkonu minni fyrst vel og
það er mikil gæfa fyrir mig að hafa
fengið að kynnast og umgangast Þor-
björgu, þessa merku og góðu konu.
Hún var mikil mannkostakona,
hjartahlý og trygg, létt í lund og góð
manneskja. Við náðum vel saman og
þrátt fyrir nær þriggja áratuga ald-
ursmun, skipti hann engu. Þorbjörg
varð vinkona mín og mér mjög kær.
Við spjölluðum um heima og geima
eins og vinkonur gera og hún sagði
mér margt fróðlegt og skemmtilegt,
ég fræddist um matargerð og hús-
hald, sem varð til þess að ég sótti
nokkur sauma- og vefnaðarnámskeið
í skólanum fyrir hennar tilstilli. Mér
þótti vænt um hana og er afar þakk-
lát fyrir að hafa átt vináttu hennar og
fyrir öll góðu árin á Ísafirði. Því mið-
ur höfum við ekki getað spjallað sam-
an síðustu árin en hún er oft í huga
mér og verður það ævilangt. Sammi
maðurinn minn og börnin okkar
þakka henni líka af alhug, hún sýndi
allri fjölskyldunni áhuga og um-
hyggju, hún var okkur öllum mjög
mikilvæg og auðgaði líf okkar.
Hjartans þakkir fyrir allt.
Blessuð sé minning hennar.
Þórhalla Gísladóttir.
Hobba frænka afasystir mín var
mér alltaf svo óskaplega góð. Söng
fyrir mig og sagði mér sögur alveg
frá því ég var kornabarn í vöggu og
gaf mér svo mörg heilræði þegar ég
eltist. Hún var stór hlekkur í keðj-
unni miklu sem tengir mig við Vigur,
sveitina mína. Ég sé hana í anda
koma skokkandi heiman frá Pukru, í
gúmmískóm eða stígvélum sem búið
var að bretta niður, til að taka á móti
okkur krökkunum, brosandi út að
eyrum og tilbúin að kyssa mann og
knúsa, eins og Vigurfólki er einu lag-
ið. Svona hlýjar móttökur voru líka á
Ísafirði þegar ég kom þangað í orlof
úr sveitinni eins og ég kallaði það. Ég
hlakkaði alltaf svo til þessa tíma. Allt-
af fann Hobba frænka upp á ein-
hverju skemmtilegu til að gera.
Hvort sem það var að fara í berjamó,
í bíltúr um firðina, í sund, nú eða að
vinna hin ótal verk sem þurfti í Hús-
mæðraskólanum. Mér fannst ég vera
Lísa í Undralandi í þessum stóra
skóla, þar var allt svo stórt, bæði eld-
húsið og allt sem þar var inni. Allt var
þar í röð og reglu. Um leið og Hobba
kenndi mér umgengni í eldhúsi, sem
ÞORBJÖRG
BJARNADÓTTIR