Morgunblaðið - 16.01.2006, Síða 27

✝ Kristín Daníels-dóttir Reid fædd-
ist í Hlíðarhúsum í
Reykjavík 19. desem-
ber 1919. Hún lést á
hjúkrunarheimili
Sólvangs í Hafnar-
firði 6. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Daníel Kristján
Oddsson, f. 21. júlí
1890 í Hlíðarhúsum í
Reykjavík, d. 10.
mars 1941, og Jó-
hanna Júlíana Frið-
riksdóttir, f. 4. júlí 1895 í Reykja-
vík, d. 20. júní 1979. Systkini
Kristínar eru Friðrik Gísli, f. 27.
nóv. 1916, d. 12. mars 1995, Ágústa
Rooney, f. 22. júní 1922, Daníel, f.
18. mars 1924, Jóhanna, f. 2. maí
1925, d. 8. september 2005, Oddur,
f. 20. ágúst 1927, d. 13. desember
1996, Anna Ásdís, f. 19. febrúar
1929, og Guðbjörg Stefanía, f. 14.
maí 1931. Kristín var næstelst
systkinanna. Foreldrar Daníels
voru Oddur Helgason útvegsbóndi
í Hlíðarhúsum, f. 4. desember 1856,
d. 11. desember 1944, og kona hans
Kristín Daníelsdóttir, f. 8. desem-
ber 1848, d. 9. mars 1924. Foreldr-
ar Jóhönnu voru Friðrik Gísli
Gíslason ljósmyndari og sjómaður,
f. 11. maí 1870 í Hlíð-
arhúsum í Vest-
mannaeyjum, d. 15.
janúar 1906 í Reykja-
vík, og kona hans
Anna (Ane) Petrea
Thomsen, f. 9. nóv-
ember 1871 í Vest-
mannaeyjum, d. 3.
maí 1937 í Reykja-
vík.
Hinn 10. maí 1946
giftist Kristín Ronald
Henry Reid frá Nort-
hampton í Englandi.
Foreldrar Ronalds
voru Arthur Wilfred Reid og kona
hans Rose Ellen Doades Reid. Börn
Ronalds og Kristínar eru: 1) Daníel
Friðrik, f. 6. mars 1947, kjörsonur
Daníels er Simon Reid. 2) Arthur
Wilfred, f. 26. ágúst 1948. 3) Rosa-
lind Jóhanna, f. 27. febrúar 1950.
Maki I: Gunnar Steinþórsson (þau
skildu). Börn Rósalindar og Gunn-
ars eru: a) Eva, f. 12. maí 1974, gift
J. Scott Woodcock. Synir þeirra
eru Justin Scott og Darryl James.
b) Kári, f. 9. október 1976, kvæntur
Hjördísi Sóleyju Sigurðardóttur,
þeirra sonur er Styrmir Máni.
Maki II: Tryggvi Tryggvason.
Útför Kristínar verður gerð frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Mín elskulega Kristín. Hvað get ég
sagt? Nú ertu komin á friðsælan stað
og heimilið okkar er tómlegt. Ég horfi
á stólinn þinn, sem nú er auður og ég
sé þig fyrir mér horfa á uppáhalds
sjónvarpsþættina þína, fréttir og
dýralífsmyndir, ó, hvað þú elskaðir
dýralífsþættina. Ég hugsa um líf okk-
ar saman í Englandi og öll þau ferða-
lög sem við fórum saman með börn-
um okkar og barnabörnum. Við
fórum árlega til Blackpool í Englandi
til að skoða ljósadýrðina og fórum oft
í leikhúsin þar. Ljósin loga ennþá í
Blackpool en ekki lengur heima hjá
okkur. Ljósið í hjarta mínu logar enn
og það veitir mér styrk. Ég hugsa um
hve góð þú varst við alla og talaðir
aldrei illa um aðra. Þú elskaðir og
gladdir börn alla þína ævi og helgaðir
líf þitt því að hjálpa öðrum. Ég hugsa
um hvað þú varst dugleg að ala upp
börnin okkar og kenna þeim að vera
góðar manneskjur. Að segja að þú
hafir verið drottningin mín er ekki
nógu góð lýsing, þú varst engill á
jörðu. Nú hefur Drottinn kallað þig
heim til sín til að búa meðal hinna
englanna í friði og hamingju að eilífu.
Guð blessi þig, elsku Kristín mín.
Ronald.
Elsku mamma. Loksins ertu búin
að fá hvíldina sem þú áttir löngu skil-
ið. Nú er nótt og ég ligg hér og hugsa
til þín og lífs okkar saman. Þvílíkt æv-
intýri og við þrjú systkinin, Daniel,
Arthur og ég, vorum heppin að hafa
átt þig sem móður og vin. Þú varst
alltaf, alltaf svo blíð og góð við okkur
og mismunaðir aldrei neinum. Við
vorum umvafin ást og umhyggju alla
daga. Á hverjum degi þegar við kom-
um heim úr skólanum tókst þú á móti
okkur með heitan mat og sátum við
fjölskyldan alltaf saman við matar-
borðið og snæddum þessa gourmet–
rétti þína. Ég hef alltaf kunnað að
meta þetta og hafði sama sið þegar ég
gifti mig og eignaðist mín eigin börn,
Evu og Kára. Nú eru erfiðir tímar
framundan og erfitt að fela tárin. Ég
verð að vera sterk fyrir pabba, hann
er svo einmana án þín, eins og við öll.
Eins og við sögðum alltaf þegar við
kvöddumst: Bless á meðan. Nú segi
ég bless á meðan, elsku mamma, ég
hlakka til að hitta þig aftur seinna
meir.
Þín dóttir
Rosalind.
Elsku amma Stína. Ég mun aldrei
gleyma þeim stundum sem ég átti
með þér og afa í Englandi. Þessi sum-
ur voru algjör ævintýri fyrir mig. Þið
afi voruð svo dugleg í garðinum og
kennduð mér margt um lífríkið þar.
Svo fórum við í mörg ferðalög um
England saman. Þú hugsaðir alltaf
svo vel um okkur systkinin og gafst
okkur góðan ömmumat.
Takk, elsku amma, fyrir allt það
sem þú gerðir fyrir mig. Það var svo
ánægjulegt að fá ykkur afa til Íslands
aftur. Það að geta aftur hitt ykkur
reglulega í Hafnarfirðinum er mér
ómetanlegt. Sérstaklega fannst mér
dýrmætt að þú fékkst að kynnast syni
mínum Styrmi Mána. Það lifnaði allt-
af yfir þér þegar þú sást hann. Þú
varst alltaf létt í lund og húmorinn
þinn ekki langt undan.
Elsku amma, þín verður sárt sakn-
að en minningin um þig mun lifa í
hjarta mínu alla tíð.
Þinn
Kári.
Nú andar suðrið sæla vindum þýðum.
Á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.
Ó, heilsið öllum heima rómi blíðum
um hæð og sund í drottins ást og friði.
Kyssið þið, bárur, bát á fiskimiði.
Blásið þið, vindar, hlýtt á kinnum fríðum.
Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr, sem fer
með fjaðrabliki háa vegaleysu
í sumardal að kveða kvæðin þín!
Heilsaðu einkum, ef að fyrir ber
engil með húfu og rauðan skúf, í peysu.
Þröstur minn góður, það er stúlkan mín.
(Jónas Hallgr.)
Elsku amma, hvíl þú í friði.
Þín
Eva og Kári.
Í dag kveðjum við konu sem hefur
verið mér afar kær í rúm 30 ár. Krist-
ín Daníelsdóttir Reid, eða Stína eins
og hún var alltaf kölluð, tengdamóðir
mín í tæp tíu ár, þrátt fyrir stutt
hjónaband okkar Rósalindar slitnaði
strengurinn á milli okkar Stínu aldr-
ei, ég var alltaf tengdasonur hennar
og því varð ekki breytt, þannig var
það. Það sem situr eftir eru kærar
minningar sem tengjast Stínu og
Ronald á 69 Greenhills Road, heimili
þeirra hjóna í Northampton, og einn-
ig góð kynni við systkini hennar
heima á Íslandi.
Ég sé fyrir mér mann á miðjum
aldri standa á dyratröppum Hlíðar-
húss við Nýlendugötu, árið er 1940.
Hann horfir ákveðnum augum á ung-
an mann frá Bretlandi sem hann hafði
áður tekið af loforð um að heitbindast
ekki elstu dóttur sinni fyrr en eftir
stríðslok. Það voru viðsjárverðir
tímar í henni veröld, en það stoppaði
ekki unga Bretann að heimsækja sína
heittelskuðu eins oft og færi gafst
þrátt fyrir að um langan veg væri að
fara niður í Hlíðarhús, stundum í stír-
hríð á köldum vetrardegi. Bækistöð
unga hermannsins var í Mosfellsbæn-
um. Árin líða og bréfaskriftir hefjast
milli ungu heimasætunnar í Hlíðar-
húsum og þessa framandi unga
manns sem átti eftir að hafa afdrifa-
rík áhrif í lífi sinnar heittelskuðu.
Það hefur efalaust verið eftirvænt-
ing í augum ungu Reykjavíkurstúlk-
unnar er hún yfirgaf móður sína og
stóran systkinahóp í Hlíðarhúsum
1946. Seinni heimsstyrjöldinni var
lokið, ungi maðurinn stóð við loforð
sitt, kom til Íslands og sótti tilvonandi
konuefni sitt. Förinni var heitið til
Bretlands, þar sem hún ætlaði að
verja ævinni með heitmanni sínum,
Ronald Henry Reid. Stína og Ronald
giftust 10. maí 1946.
Hennar beið stórt verkefni í fram-
andi landi þar sem hún þroskaðist og
dafnaði í samfélagi fólks sem sýndi
þessari fallegu íslensku stúlku aldrei
annað en hlýju og væntumþykju.
Fjölskyldan stækkaði og börnin
komu svo hvert af öðru, elstur þriggja
systkina er Daníel, síðan Arthur og
síðust Rosalind.
Ronald starfaði hjá bresku járn-
brautunum allan sinn starfsferil, eða
þar til hann fór á eftirlaun árið 1981.
Stína og Ronald ólu börnin sín upp
fyrstu árin á heimili Rose Ellen
Doades Reid, móður Ronalds, í fal-
legu húsi með stráþaki niðri í St
James og síðar á því heimili sem þau
áttu eftir að búa lengst á, að 69
Greenhills Road.
Þar dafnaði litla fjölskyldan og þar
dafnaði Stína þó öðru hvoru fyndi hún
fyrir heimþrá, en hún kom eins oft
heim og hún gat að sjá aldraða móður
sína og systkini. Árið 1962 var Stína á
Íslandi ásamt börnum sínum er hún,
Daníel og Rósalind heimsóttu for-
eldra undirritaðs. Það hvarflaði þá
ekki að undirrituðum, að hann ætti
eftir að tengjast Stínu og Ronald fjöl-
skylduböndum.
Kristín Reid var dóttir hjónanna
Daníels Kristjáns Oddssonar, loft-
skeytamanns frá Hlíðarhúsum í
Reykjavík, og Jóhönnu Júlíönu Frið-
riksdóttur. Daníel fórst með Reykja-
borginni 1941 og stóð kona hans eftir
ekkja, ein með stóran barnahóp að sjá
um. Ekki er hægt að segja annað en
að þessari sómakonu hafi farnast vel
það verk að koma börnum sínum átta
til manns þó eflaust hafi það oft á tíð-
um verið erfitt verk.
Í dag er ættboginn frá Daníel og
Jóhönnu orðinn æði stór.
Fyrir nokkrum árum var svo
ákvörðun tekin af þeim hjónum Stínu
og Ronald að flytja heim til Íslands.
Með góðum stuðningi dóttur og sona
gekk það eftir. Þannig má segja að
þessu ferli unga hermannsins frá
Bretlandi sé lokið, hann stóð við lof-
orð sitt við tengdaföður sinn og bætti
um betur, skilaði stúlkunni sinni aftur
heim til Íslands, landsins sem hún
elskaði og oft saknaði í hljóði. Hinn
19. desember s.l. varð Stína 86 ára.
Ronald verður 90 ára í september á
þessu ári, hans er missirinn mestur.
Hann er ennþá ern og minnið í góðu
lagi. Dugnaður þinn, drenglyndi og
kraftur er lofsverður.
Allri fjölskyldunni vottum við Guð-
rún samúð okkar, eiginmanni, börn-
um, barnabörnum, barnabarnabörn-
um og systkinunum Ágústu, Daníel,
Önnu og Guðbjörgu.
Farðu í Guðs friði, Stína mín, takk
fyrir að vera þú.
Þinn „tengdasonur“
Gunnar.
KRISTÍN DANÍELS-
DÓTTIR REID
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. JANÚAR 2006 27
MINNINGAR
ég bý enn að, göntuðumst við með
það að þegar hún gæti ekki verið
skólastjóri lengur myndi ég taka við
af henni. Þetta þótti mér ótrúlega
spennandi og ætlaði sannarlega að
standa mig sem skólastýra. Ekki
varð þó úr því.
Heimsókn okkar til Bjarna til
London 1987 er líka ógleymanleg.
Þar áttum við góðar stundir. Á fínum
indverskum veitingastað urðum við
báðar fyrir vonbrigðum. Ekki fannst
Hobbu Indverjarnir fara vel með
kryddið sitt og fannst það nánast
bruðl að setja svo mikið krydd í mat-
inn fyrir utan það að varla væri hægt
að koma honum niður, svo sterkur
væri hann. Við vorum sammála um
að heldur vildum við biðja um eggja-
köku með rjóma að hætti heima-
manna í Vigur.
Þær voru líka ófáar góðu stundirn-
ar í Álfheimunum. Hobbu var einni
lagið að hóa saman frænkum og
frændum og var þá spjallað saman
um hin ýmsu mál, hlegið og gert að
gamni sínu yfir kaffi og dásamlegum
pönnukökum þar sem allir nutu þess
að vera saman og ekki síst Kisa sem
Hobba frænka elskaði svo mikið.
Ég kveð elskulega frænku mína
sem ég leit alltaf svo upp til með að-
dáun og virðingu. Ég sé fyrir mér fal-
lega hlýja brosið hennar og geymi all-
ar þær yndislegu minningar sem ég á
um hana í hjarta mínu.
Megi hún hvíla í friði.
Elsku Bjarni, Ingibjörg og Mar-
grét Edda, ég votta ykkur samúð
mína.
Sigríður Stefanía Óskarsdóttir.
Hinn 7. janúar þegar daginn var
tekið að lengja og jólaljósin voru
slokknuð, slokknaði lífsljós minnar
hjartkæru föðursystur Þorbjargar
Bjarnadóttur.
Mér finnst að ég eigi Hobbu
frænku minni óendanlega mikið að
þakka. Öll hennar gæska, gjafmildi
og elskulegheit hafa fylgt mér og
minni fjölskyldu í gegnum tíðina.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Bjarni minn, Ingibjörg og
Margrét Edda, ég votta ykkur samúð
mína.
Ragnheiður Baldursdóttir.
Kvenfélagasambandið kveður sér hljóðs.
Kveðja þess til Þorbjargar er efni þessa ljóðs,
það var svo gott að búa við hennar styrku
stjórn
og stökur þessar eru henni einlæg þakkar-
fórn.
Í hverju góðu máli hún leggur fram sitt lið
og laðar fram til starfa það fólk sem hikar við.
Af hugsjón var hér unnið, því hún fann brýna
þörf,
og hlý og björt og lífsglöð hún vinnur öll sín
störf.
Ég gleymi heldur aldrei, hve glöð og stolt ég
var
á góðri stund á Landsþingi er mál sitt fram
hún bar
og hvatti konur landsins til bindindis og bað
að bæri þjóðin gæfu til að meta og styðja það.
Við syrgjum hér og þökkum allt það sem liðið
er
og þó við hefðum óskað að áfram væri hún
hér
er gott til þess að vita, hvaða götur sem hún
fór,
að glæsilegur fulltrúi Vestfjarða hún var.
Fallinn er frá enn einn vestfirski
kvenskörungurinn. Þetta kom upp í
hugann þegar við fréttum hér vestra
um andlát okkar kæru samstarfs-
konu Þorbjörgu Bjarnadóttur. Ljóð-
ið hér að ofan orti Jóhanna Kristjáns-
dóttir frá Kirkjubóli til hennar þegar
hún flutti til Reykjavíkur og segir
það allt sem þarf að segja um störf
hennar innan Sambands vestfirskra
kvenna.
Okkar leiðir lágu saman einna
helst í gegnum sameiginleg áhuga-
mál, félagsmál.
Þorbjörg var mikil kvenfélagskona
og vann að þeim málum, fyrst sem fé-
lagskona í Kvenfélaginu Ósk á Ísa-
firði og síðan sem formaður Sam-
bands vestfirskra kvenna, en því
embætti gegndi hún í fjöldamörg ár.
Hún ásamt fleirum stóðu fyrir því að
minnisvarði um Samband vestfirskra
kvenna væri reistur á Kambsnesi.
Hún var vakandi yfir störfum félag-
anna og einnig yfir framvindu Hús-
mæðraskólans Óskar. Kvenfélags-
konur á Vestfjörðum þakka henni vel
unnin störf.
Þorbjörg var einnig formaður í
deild Norræna félagsins á Ísafirði í
yfir 20 ár, þar unnum við saman í
stjórn, og var oft glatt á hjalla á
stjórnarfundum og einnig á hinum
glæsilegu jólafundum félagsins sem
alltaf voru haldnir í Húsmæðraskól-
anum. Hún hafði mikinn áhuga á nor-
rænu starfi og vildi af öllum mætti
auka það að vinabæjasamstarf við
Ísafjörð væri í góðum farvegi með
þátttöku félagsins og bæjarfélagsins
og alltaf var hún tilbúin að taka á
móti norrænum gestum, hvort held-
ur sem var í sumarbústaðnum hjá
Ruth inni í Tunguskógi eða í Hús-
mæðraskólanum. Einnig var vinsælt
að fara með gesti inn í Vigur, á henn-
ar heimaslóðir og þar svignuðu borð-
in af vestfirskum kræsingum öllum
til mikillar ánægju og vellíðanar og
hlusta á þau systkin Þorbjörgu og
Baldur segja sögur. Þetta var á þeim
tíma sem ekki var mikið um útlenda
ferðamenn á þessum slóðum.
Nú hin síðari ár hefur Þorbjörg
vinkona okkar átt við vanheilsu að
stríða og var því hvíldinni fegin. Við
vottum syni hennar Bjarna og fjöl-
skyldunni allri, okkar innilegustu
samúð. Hvíl hún í friði.
Kristjana og Ruth.
Þorbjörg Bjarnadóttir vinkona
mín er látin. Það kom ekki mjög mik-
ið á óvart þegar mér bárust þessar
fréttir og má kannski segja að hvíldin
hafi verið kærkomin þessari heiðurs-
konu. Ég kynntist Þorbjörgu á því
tímabili í lífi mínu þegar ég hélt að ég
væri orðin fullorðin en var í rauninni
bara barn, eða 18 ára og var í miklum
tengslum við hana næstu 6 árin, bjó
meðal annars á heimili hennar um
tíma. Hún sýndi mér sem og fjöl-
skyldu minni alla tíð síðan tryggð og
vináttu.
Stundum fannst mér hún gamal-
dags í skoðunum, sérstaklega þegar
hún var að kenna mér ýmsar leiðir
við heimilishald sem byggðust á
langri reynslu hennar sem heimilis-
fræðikennari. Unglingurinn vildi
fara sínar eigin leiðir og sá ekki til-
ganginn í hinum og þessum reglum.
Þorbjörg tók öllu með jafnaðargeði,
sýndi mér hlýju, umhyggju og þol-
inmæði í hvívetna enda kom að því,
sem hún vissi svo mætavel að allt sem
hún kenndi mér og leiðbeindi kom að
góðu gagni í mínu daglega lífi. Á með-
an Þorbjörg var enn við góða heilsu
ræddi ég við hana um það hvað mér
yrði oft hugsað til hennar við hin
ýmsu störf á mínu heimili og hvað
mér þætti leitt að ég hefði kannski
ekki kunnað að meta kennsluna þeg-
ar hún fór fram, þó óformleg væri.
Þorbjörg mundi nú bara ekkert eftir
því að ég hefði ekki verið til fyrir-
myndar og er henni þar rétt lýst, því
hún sá alltaf góðu hliðarnar á öllum
hlutum.
Þorbjörg er ein af þeim sem hafa
gert mig að betri manneskju og ég
mun minnast hennar með þakklæti
og hlýju. Bjarna syni hennar og fjöl-
skyldunni allri votta ég samúð mína.
Hvíl í friði.
Við skulum ekki vola.
Vílið engan bætir.
Við skulum þreyja og þola
það, sem okkur mætir,
treysta Guði og geyma
gott og saklaust hjarta,
öllu illu gleyma,
elska hið fagra og bjarta.
Vertu hjá oss, herra,
helst er daginn þrýtur,
þrek og kraftar þverra,
þreyttur andi brýtur
dauðans dapra hlekki;
djúpið muntu brúa.
Miskunn þína jeg þekki;
þjer er gott að trúa.
(Herdís Andrésdóttir.)
Herdís Alberta Jónsdóttir.