Morgunblaðið - 27.01.2006, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín PétrúnJónsdóttir fædd-
ist á Kjalveg 26. júlí
1929. Hún lést á St
Franciskusspítalan-
um í Stykkishólmi
19. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Kristín
Pétursdóttir, f. 10.
maí 1885, d. 5. júlí
1978 og Jón Þorleif-
ur Jóhannesson, f.
25. mars 1885, d. 24.
febrúar 1971. Systk-
ini Kristínar voru:
Guðrún, f. 4. desember 1912, d. 24.
maí 1996, maður hennar var Sig-
urður Snædal Júlíusson og áttu
þau þrjá syni, og Jóhannes, f. 9.
nóvember 1915, d. 22. mars 1997.
Hinn 5. nóvember 1949 giftist
Kristín Guðjóni Ottó Bjarnasyni
frá Böðvarsholti í Staðarsveit, f.
18. október 1917. Foreldrar Guð-
jóns voru Bjarnveig K. Vigfús-
dóttir, f. 3. október 1885, d. 18. júlí
1956 og Bjarni Nikulásson, f. 20.
september 1881, d. 5. júní 1967.
Börn Kristínar og Guðjóns eru: 1)
Kristín Jóna Guðjónsdóttir, f. 25.
mars 1951, maki Gunnar H.
Hauksson, f. 29. október 1946.
Börn þeirra eru: a) Kristín Pét-
rún, f. 30. desember 1969, maki
Garðar Sigurmon Guðmundsson,
f. 21. ágúst 1966, synir þeirra eru
Guðmundur Gunnar, f. 15. októ-
ber 1991, og Hilmir Hrafn, f. 19.
ágúst 1999. b)
Matthías Páll, f. 4.
apríl 1978, sam-
býliskona Kristín
Helga Guðjónsdótt-
ir, f. 11. september
1981, sonur þeirra
er Sindri Snær, f. 8.
maí 2001. c) Elín
Guðný, f. 6. mars
1983. 2) Bjarni Guð-
jónsson, f. 17. ágúst
1955, maki Bjarney
Guðmundsdóttir, f.
22. maí 1955. Synir
þeirra eru Guðjón
Ottó, f. 23. mars 1977, og Guð-
mundur Sævin, f. 9. apríl 1983,
unnusta Sara Kristjánsdóttir, f.
18. ágúst 1986.
3) Jóhann Pétur Guðjónsson, f.
28. september 1959, maki Þórey
Kjartansdóttir, f. 2. apríl 1960.
Synir þeirra eru Kjartan Már, f.
24. október 1985, og Jón Bjarni, f.
26. september 1987.
Kristín lauk gagnfræðaprófi
frá Ingimarsskóla í Reykjavík
vorið 1947 og húsmæðraskóla-
prófi frá Húsmæðraskólanum að
Löngumýri í Skagafirði vorið
1949. Kristín Pétrún var lengst af
heimavinnandi húsmóðir, en vann
einnig við fiskvinnslustörf.
Útför Kristínar Pétrúnar fer
fram frá Ólafsvíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Ingjaldshóls-
kirkjugarði.
Hinn 19. janúar síðastliðinn
kvaddi elskuleg tengdamóðir mín,
Kristín Jónsdóttir, þennan heim.
Hún hafði átt við erfið veikindi að
stríða í nokkurn tíma og var sjálf-
sagt hvíldinni fegin. Ég í sjálfselsku
minni hefði viljað fá að hafa hana
lengur hjá okkur, en minn vilji má
síns lítils gagnvart máttarvöldunum.
Það var árið 1976 sem ég kom inn í
fjölskylduna að Ennisbraut 18 í
Ólafsvík.
Þá var feimin ung stúlka að koma í
sína fyrstu heimsókn til tilvonandi
tengdafólks. Þar tók á móti mér hún
Didda og bauð mig velkomna með
svo indælu viðmóti að öll feimni
hvarf sem dögg fyrir sólu.
Svona var hún Didda, og betri
tengdamóður var ekki hægt að
hugsa sér. Ávallt tilbúin að gera allt
það sem hún gat fyrir aðra. Hún var
snilldar saumakona og það var ófá
flíkin sem hún saumaði, bæði fyrir
fjölskylduna og aðra. Það voru ekki
síst barnabörnin sem nutu góðs af
saumaskapnum.
Nú er ég sit hér og set hugsanir
mínar á blað, þjóta hjá ótal ljúfar
minningar. Minningar sem gott er
að ylja sér við. Allar heimsóknirnar
til Ólafsvíkur eftir að við fluttum
suður. Í þeim heimsóknum vorum
við dekruð og máttum helst ekkert
gera. Ferðalagið skemmtilega aust-
ur á firði árið 1998, og svo auðvitað
heimsóknir þeirra Diddu og Guðjóns
til okkar í Hafnarfjörðinn þó svo að
þær heimsóknir hefðu mátt vera
miklu fleiri. Guðjón minn, Jóna,
Bjarni og Jóhann, þið sjáið nú á eftir
elskulegri eiginkonu og móður og er
missir ykkar mikill. Ég votta ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Didda mín, ég þakka þér
fyrir okkar góðu kynni í 30 ár, kynni
sem aldrei hefur borið á minnsta
skugga. Guð geymi þig.
Bjarney.
Hún amma mín, Kristín Pétrún
Jónsdóttir, hefur kvatt þennan heim.
Hún var yngst þriggja systkina frá
Kjalveg og hvílir nú þar sem hún
getur horft heim á æskuheimilið.
Það voru ófáar ferðir sem ég fór með
henni að vitja æskustöðvanna og
fékk þá að heyra ýmsar sögur frá því
hún var lítil stúlka og gekk í skóla á
Sandi en þangað var töluverður
spotti að ganga frá Kjalveg. Hún var
stundum send að þrífa kirkjuna að
Ingjaldshóli og oftar en ekki var
kirkjugólfið notað sem dansgólf og
kústurinn sem dansherra. Hún
kynntist honum Guðjóni sínum
snemma á lífsleiðinni og færði hon-
um mysu að drekka meðan hann
plægði fyrir langafa minn. Hún fór
til Reykjavíkur og gekk í Ingimars-
skóla og hélt þaðan í Húsmæðra-
skólann að Löngumýri en alltaf var
afi hinn rólegasti og beið eftir ástinni
sinni, henni ömmu. Ég spurði ömmu
að því eitt sinn er ég var að velta því
fyrir mér hvað þau hefðu þekkst
lengi, hvort hún elskaði afa jafn mik-
ið og þegar hún hitti hann fyrst og
hún svaraði um hæl „Nei, ég elska
hann miklu meira.“ Hvíldarstundir
ömmu voru ekki margar því henni
féll sjaldan verk úr hendi en þegar
þær gáfust settist hún á beddann
sinn, hlustaði á músík og reri í takt.
Hún var rétt orðin fertug er ég
fæddist og fram á fullorðinsár var ég
mikið hjá henni og afa. Amma var
mikil saumakona og saumaði á mig
ófáa kjólana og grímubúningana.
Ég vil þakka þér, elsku amma
mín, fyrir að hlýja hendur mínar er
ég skreið upp í rúm til þín snemma
morguns er aðrir héldu til vinnu, ég
vil þakka fyrir kleinuhringina og
pönnukökurnar, ég vil þakka þér
fyrir að þú kenndir mér að lesa,
sauma, prjóna og hekla. Ég vil
þakka þér fyrir öll símtölin sem við
áttum þegar ég gætti yngri systkina
minna því þú vissir hvað ég var
myrkfælin. Ég vil þakka þér fyrir að
hafa gætt drengjanna minna, þeirra
Guðmundar Gunnars og Hilmis
Hrafns, en umfram allt vil ég þakka
Guði fyrir að ég skyldi hafa verið það
heppin að eiga þig fyrir ÖMMU. Bið
ég nú þann Guð sem vísaði mér til
þín að gæta þín vel.
Þín
Pétrún.
Elsku besta amma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Amma mín hún Didda var alltaf
svo góð og tók á móti mér þegar ég
var búinn í skólanum og átti alltaf til
franskar eða Doritos og kók.
Síðan fékk ég brúnköku ef hún var
til. Við spiluðum mikið, fyrst til að
stytta mér stundir en núna hin síðari
ár var það til að stytta henni stundir.
Þinn
Guðmundur Gunnar.
Elsku amma Didda. Nú ertu farin
frá okkur og komin til hennar
mömmu þinnar þangað sem þú vildir
fara á þínum síðustu ævidögum. Ég
er viss um að þú hafir það gott þarna
hinum megin og sért fallegur hvítur
engill sem verndar okkur hin. Þín
síðustu orð til mín voru að þú baðst
mig um að fara með þig og mikið
langaði mig þá til þess að fara með
þig hvert sem þú vildir.
Ég á margar fallegar og góðar
minningar um þig, amma mín, sem
ég mun aldrei gleyma, til dæmis
þegar ég var að koma á Ennisbraut-
ina í hádeginu þegar ég var í skól-
anum og alltaf eldaðir þú fyrir mig
það sem mig langaði í og stundum
fékk ég franskar hjá þér sem þú
steiktir í potti og mér fannst það svo
skrítið því mamma steikti þær alltaf
í ofninum og svo fékk ég brúnköku-
sneið á eftir, af bestu ömmubrún-
köku í heimi. Einnig man ég eftir því
þegar við vorum hjá þér og afa á jól-
unum öll fjölskyldan og síðan síðar
meir á jóladag og þá fylgdist ég
spennt með þér setja frómasinn í
skálarnar því ég var að reyna að sjá í
hvaða skál mandlan færi, mig lang-
aði alltaf svo að vinna möndlugjöf-
ina. Þú varst alltaf svo góð og
skemmtilegt og gott að koma til þín
og afa.
Elsku amma, ég mun alltaf minn-
ast þín og ég mun passa hann afa
fyrir þig.
Þín
Elín Guðný.
Nú er lífsins leiðir skilja
lokið þinni göngu hér á jörð
flyt ég þér af hljóðu hjarta
hinstu kveðju og þakkargjörð.
Gegnum árin okkar björtu
átti ég þig í gleði og þraut
umhyggju sem aldrei gleymist
ávallt lést mér falla í skaut.
(Ók. höf.)
Af elsku þinni öllum vildir gefa
svo örlát, hlý og hjartahrein varst þú,
til að hugga og sorgir manna að sefa
þú sóttir styrk í þína barnatrú.
Þó hafir þú nú hrundið þínu fleyi
híft upp segl og kvatt okkur um stund.
Við hittumst öll á hinum æðsta degi
er höldum við á Drottins okkar fund.
(L.M.)
Innilegar samúðarkveðjur, elsku
Guðjón og fjölskylda,
Álfheiður, Sævar og fjölskylda.
Ég man vel eftir því, þrátt fyrir
ungan aldur, þegar hann Guðjón föð-
urbróðir minn kvæntist Kristínu
Jónsdóttur, henni Diddu, eins og
hún var jafnan kölluð, sem nú hefur
kvatt okkur sem eftir lifum. Guðjón
hafði verið til heimilis hjá foreldrum
mínum á Borg í Ólafsvík. Hann var
bæði góður frændi og vinur okkar
barnanna og í raun hluti af fjölskyld-
unni. Það urðu því umskipti fyrir
okkur systkinin þegar Didda kom
inn í líf Guðjóns og hann stofnaði sitt
eigið heimili. Frá fyrstu kynnum
urðum við Didda miklir mátar enda
var mikill samgangur milli heimila
bræðranna frá Böðvarsholti, sem
báðir höfðu sest að í Ólafsvík sem þá
var í örum vexti. Didda var sérstak-
lega glaðlynd, hafði einstaklega
prúða framgöngu og hún laðaði
börnin að sér með ljúfmannlegu við-
móti. Þannig var hún gagnvart öllum
sem áttu samleið með henni. Það var
mikið jafnræði með þeim hjónum
Guðjóni og Diddu og þau bjuggu
börnum sínum fallegt heimili við
Ennisbrautina í Ólafsvík. Þegar ég
rifja upp kynni mín af Diddu er það
allt samofið nánu sambandi mínu við
Guðjón frænda minn. Heimsóknir til
þeirra og margvísleg samskipti
styrktu bönd ættrækni og vináttu.
Það lýsti Diddu vel öll umhyggjan
sem hún sýndi foreldrum sínum
öldruðum og Jóhannesi bróður sín-
um eftir að heilsa hans brást. Þau
bjuggu í sama húsi og nutu hjálpar
og umönnunar eins og á hjúkrunar-
heimili væri. Didda vann árum sam-
an hjá Hraðfrystihúsi Ólafsvíkur við
fiskvinnslustörf. Þar naut hún sín
við matvælaframleiðslu, vandvirk og
örugg í hverju verki. Þar hitti ég
hana að störfum þegar ég kom sem
stjórnmálamaður í vinnustaðaheim-
sókn. Tók hún mér jafn vel og þegar
ég kom til hennar sem barn og ung-
lingur og fékk mjólk og kleinur við
eldhúsborðið hjá henni. Hún gerði
ekki mannamun, spurði stjórnmála-
manninn áleitinna spurninga og ætl-
aðist til þess að fá heiðarleg svör um
málefni líðandi stundar. Það kom
skýrt fram í samtölum við hana að
hún treysti á hið góða í fari manna
og ætlaðist til þess að orð manna
stæðu.
Síðast þegar ég kom til hennar og
Guðjóns á dvalarheimilið að Jaðri
fór ekki á milli mála að hún þurfti á
því góða skjóli að halda sem hún
naut á dvalarheimilinu. Og heilsa
hennar og styrkur var ekki svo sem
áður var. Hún var samt með allan
hugann við gamla heimilið þeirra
Guðjóns og var á leið þangað strax
og heilsa þeirra batnaði. En hún
lagði fyrr en vænst var upp í sína
hinstu för.
Með þessum línum vil ég minnast
Kristínar Petrúnar með virðingu og
þakklæti og sendi Guðjóni og fjöl-
skyldu hans samúðarkveðjur.
Sturla Böðvarsson.
Við viljum með fáum orðum minn-
ast góðrar vinkonu og þakka henni
að leiðarlokum fyrir áralanga vin-
áttu og tryggð.
Við Didda, eins og hún var alltaf
kölluð, höfum þekkst í meira en
hálfa öld, eða frá því að hún giftist
Guðjóni frænda mínum og tengdist
þannig fjölskyldu minni. Mikill sam-
gangur og vinátta var á milli heimilis
þeirra og foreldra minna á meðan
þau bjuggu í Ólafsvík. Eftir að for-
eldrar mínir fluttust til Reykjavíkur
áttu þau sitt annað heimili í Ólafsvík
hjá Diddu og Guðjóni. Margar voru
ferðirnar farnar til Ólafsvíkur og
alltaf fyrst komið við á Ennisbraut-
inni, þar sem Didda beið með mat
eða aðrar góðgerðir. Þetta góða og
nána samband hélst líka við börnin
þeirra þrjú og fjölskyldur þeirra.
Við Guttormur minnumst allra
skemmtilegu og góðu stundanna hjá
þeim Diddu og Guðjóni á Ennis-
brautinni. Eftir að farsíminn kom til
sögunnar og Didda vissi að von væri
á okkur vestur hringdi hún yfirleitt
til okkar á leiðinni til að vita hvar við
værum stödd, og til þess að athuga
hvort ekki væri tímabært að setja
steikina í ofninn. Mest þykir okkur
samt vænt um vináttu og tryggð
þeirra beggja og barnanna þeirra.
Kæru vinir, Guðjón, Jóna, Bjarni,
Jóhann Pétur og fjölskyldur. Við
vottum ykkur innilegustu samúð
okkar.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Guðrún Guðbrandsdóttir og
Guttormur Þormar.
Í dag er kvödd hinstu kveðju frá
Ólafsvíkurkirkju hún Kristín Pétrún
Jónsdóttir, eða Didda eins og hún
var ætíð kölluð. Kynni okkar eru
orðin löng eða frá því ég var lítil
stúlka í Böðvarsholti, hún var gift
föðurbróðir mínum, honum Guðjóni.
Minningar mínar um Diddu eru
bjartar og fallegar, fullar af um-
hyggju og góðsemi við allt og alla.
Frá því að ég man eftir mér komu
þau reglulega í heimsókn til foreldra
minna í Hlíðarholt, yfirleitt var það á
sunnudögum eins og títt var í þá
daga. Mér er minnisstæð öll sú virð-
ing og væntumþykja sem var á milli
foreldra minna og Guðjóns og Diddu
sem haldist hefur alla tíð. Þarna
mynduðust þau ættar- og vinabönd
sem varað hafa æ síðan á milli okkar
og ekki síður við börn þeirra og þá
sérstaklega á milli okkar Jónu.
Á heimili þeirra Diddu og Guðjóns
var gott að koma, fyrst á Þórshamri
og síðan að Ennisbraut 18, þar sem
þau bjuggu lengstan hluta af sínum
búskap. Didda var með afbrigðum
myndarleg húsmóðir, bæði í matar-
gerð og ekki síður í handavinnu. Það
lék allt í höndunum á henni, enda var
hún eftirsótt til saumaskapar og eft-
ir að börnin voru komin af höndum
fór hún að taka að sér saumaskap og
hafði af því smá vinnu. Didda hafði
unun af blómarækt og fannst mér
alltaf gaman að fylgjast með hvað
blómin í stofugluggunum hjá henni
voru falleg. Þegar ég fór fyrst að
heiman í vinnu til Ólafsvíkur var
auðsótt mál að fá að vera hjá þeim á
Ennisbrautinni, þó svo að ég þyrfti
að deila herbergi með Jónu. Þetta
var haustið 1965 og var ég hjá þeim í
fjóra mánuði. Á þessum tíma saum-
aði Didda á mig kjól úr grænu efni
og gerði hún blóm úr rústrauðu
flaueli sem hún setti í barminn.
Þetta var minn fyrsti sparikjóll eftir
að ég komst á unglingsár. Oft eftir
að ég fór að búa aðstoðaði Didda mig
við saumaskap. Alltaf var gott að
koma til þeirra hjóna, Diddu og Guð-
jóns. Didda var fróð um menn og
málefni, vel lesin og ættfróð og Guð-
jón með sinn skemmtilega húmor og
hnyttnu tilsvör. Hjá þeim hjónum
fann maður sig alltaf velkominn og
eigum við Jón og börnin okkar öll
ljúfar minningar sem hér eru þakk-
aðar.
Síðustu tvö árin hafa verið Diddu
minni erfið sökum veikinda hennar,
en nú er hún laus frá þeirri þraut.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Guðjón, Jóna, Bjarni, Jó-
hann og fjölskyldur, megi Guð vaka
yfir ykkur og veita ykkur styrk á
þessari erfiðu kveðjustund.
Elsku Didda, hafðu þökk fyrir allt
og guð geymi þig.
Gréta.
KRISTÍN PÉTRÚN
JÓNSDÓTTIR
Elsku amma lang.
Nú ert þú orðin engill á
himninum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þinn
Hilmir Hrafn.
HINSTA KVEÐJA
Elskuleg móðir okkar,
DAGBJÖRT SIGURÐARDÓTTIR,
Tjösvollvegen 33,
Aakrehamn,
Noregi,
lést 20. desember síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Valgerður Bagley,
Magnús Óskarsson.