Morgunblaðið - 10.03.2006, Síða 47

Á skilnaðarstundu kveðj-
um við og þökkum kynni og
samverustundir.
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Elfa-Björk, Helena,
Tommi, Ýrr og Sara, afa-
strákar, Erla og pabbi, við
sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Birgisbörn og
fjölskyldur.
Elsku Jón minn, þú varst
ofsalega skemmtilegur og
það var gaman að kynnast
þér á árunum þegar ég vann
í Blindrafélaginu. Við töl-
uðum mikið saman og áttum
góðar stundir, þú varst
stríðinn og mjög góður
drengur.
Ég trúi ekki að þú sért
farinn. Ég vona að þér líði
vel núna og sért búinn að fá
sjónina. Því miður get ég
ekki fylgt þér en ég hugsa
til þín. Guð veri með þér.
Ég sendi fjölskyldu þinni
samúðarkveðjur.
Þinn vinur,
Stefán sendill.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MARS 2006 47
MINNINGAR
hann sér manna best í bíósalnum.
En lífið var því miður ekki alltaf
hjá honum eins og maður hefði kos-
ið að það væri. Auk þess að missa
sjónina fór heyrninni smátt og
smátt að hraka. Það var þá sem
sólin fór aftur að skína hjá honum.
Hann hitti Elfu-Björk. Hún breytti
miklu í lífi hans og höfðu þau kynni
mikil og jákvæð áhrif á hann. Jón
beinlínis ljómaði, lífið hafði fengið
nýjan tilgang og hamingjan flæddi
um hann. Þau áttu því miður alltof
fá ár saman en þau voru góð og það
var eins og þau væru sköpuð hvort
fyrir annað. Við Fanney vottum
Elfu-Björk, Helenu, Tomma og
Söru ásamt fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu og einlægustu samúð.
Farðu vel, vinur. Nú göngum við
mót hækkandi sól með minningar
um góðan dreng.
Friðbert Pálsson.
Jón Jónasson og Gunilla komu til
náms í Berlín nokkrum dögum á
undan mér í ágúst 1967. Þau voru
síðasta fólkið sem ég kvaddi þegar
ég fór alfarinn þaðan fimm árum
síðar. Samgangur og samheldni var
mikil meðal Íslendinga í Berlín á
þessum árum og kynntist ég Jóni
allnáið. Lífið blasti við honum,
hann átti góða konu, gekk vel í
námi og var landsliðsmaður í körfu-
bolta, hafði góða músíkgáfu, lék á
harmonikku og gítar. Hann var
myndarlegur á velli, keppnismaður,
en alltaf sanngjarn, og hann var
efni í góðan tannlækni. Ég er enn
með gullkrónu á hægra endajaxli
niðri, sem Jón smíðaði fyrir 35 ár-
um.
Fyrsta verk mitt mánudaginn 27.
febrúar sl. var að póstleggja pakka
til Berlínar, í pakkanum var geisla-
diskur með Skugga-Sveini. Árið
1970 snerum við Íslendingarnir í
Berlín verki Mattíasar Jochums-
sonar á 8 mm filmu og er sú ræma
nú komin á geisladisk. Ómeðvitað
sendi ég Jón Jónasson á hans dán-
ardegi aftur yfir hafið til Berlínar,
nú til sýningar á þorrablóti Íslend-
ingafélagsins í Berlín, félaginu sem
Jón gegndi eitt sinn formennsku í.
Jón lék útilegumanninn góða Har-
ald í uppfærslu okkar á Skugga-
Sveini. Haraldur varð ungur leik-
soppur myrkraaflanna, en í sögulok
brosir framtíðin við honum.
Á sama tíma og myndin var tekin
brosti hamingjan líka við Jóni Jón-
assyni, en hún skipti síðar um
skoðun. Í sviphendingu tók flug-
vélin dýfu og framtíðaráform Jóns
líka. Blessuð sé minningin um góð-
an dreng, sem nú hefur kvatt.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
Elfu-Björk Gunnarsdóttur, börnun-
um Helenu, Söru og Tómasi sem og
öðrum vandamönnum samúð mína
og hluttekningu.
Björn Kristleifsson.
Í Sólarljóðum segir:
Auð né heilsu
ræður engi maður,
þótt honum gangi greitt;
margan það sækir,
er minnst um varir,
engi ræður sættum sjálfur.
(Úr Sólarljóðum.)
Horfinn er af lífsins sviði Jón
Jónasson tannlæknir. Við Jón vor-
um nágrannar til margra ára, vinir
og samferðamenn í Rótaryklúbbi
Mosfellssveitar allt frá stofnun
hans 1981. Jón var annar forseti
Rótaryklúbbsins frá stofnun og
gegndi því starfi starfsárið 1982–
1983. Hann var einn af stofnfélög-
um Golfklúbbsins Kjalar í Mos-
fellsbæ 1980 og sat í stjórn hans
frá 1982–1985. Að leiðarlokum er
honum þökkuð þessi störf.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
árið 1975 en þá var hann og Gunilla
og við hjónin að byggja íbúðarhús
okkar í nágrenni hvort við annað í
Mosfellsbæ, sem þá var Mosfells-
sveit. Kynni tókust með börnum
okkar og okkur hjónum. Börnin
voru á sama reki og eins og oft vill
verða urðu þau nánast heimagang-
ar hvert hjá öðru, og þannig var of-
inn vefur vinskapar náinna kynna
og samstarfs til margra ára.
Jón var myndarlegur maður,
dökkur yfirlitum, sterkur og kvikur
í hreyfingum, duglegur, áræðinn,
greindur vel og kappsamur, hvort
sem hann var að leik eða starfi að
ógleymdum tónlistarhæfileikum
hans.
Það var eins og Jón væri alltaf
að flýta sér að ljúka einhverju
verki til þess að geta tekist á við
það næsta. Þegar ég settist niður
við skrif þessi kom upp í hugann
eftirfarandi vísa, sem eignuð er Ív-
ari Björnssyni kennara frá Steðja:
Lít ég um öxl og langan feril skoða,
leiðina þrædda milli skers og báru,
um lygnan sjó, í gegnum brim og boða,
barning og rek með áföllunum sáru.
Þegar litið er um öxl til þess
tíma er við kynntumst fyrst eru nú
liðin rúm 30 ár, á þessum árum
höfum við þurft að stýra fleyi okk-
ar milli skers og báru, um lygnan
sjó, í gegnum brim og boða lífsins.
Við höfum öll orðið fyrir áföllum,
við höfum gengið sár frá borði en
við höfum jafnframt uppskorið okk-
ar hamingjustundir í friðarhöfn
lífsins.
Forlögin höguðu því þannig til að
hinn 3. júlí 1984 lagði Jón upp frá
heimili sínu og nú var hann að flýta
sér, það man ég eins og það hefði
gerst í gær, veður var gott sól og
blíða og léttur norðan andvari.
Eins og venja var lauk hann við að
slá og hirða blettinn við húsið og
vafalaust hefur hann verið búinn að
þvo báða bílana, síðan þurfti að
drífa sig í flug, en Jón var flug-
áhugamaður. Ekki þarf að fjölyrða
um endalok þessarar flugferðar, við
vitum öll hvernig til tókst. Hræði-
legt slys , sem markaði djúp spor í
líf hans, fjölskyldunnar og vina
hans. Allar götur síðan hefur Jón
verið blindur, og við sem þekktum
hann eru sammála um að hann hafi
jafnframt orðið fyrir það miklum
höfuðskaða að breytinga varð vart
á karakter hans.
Gunnar Gunnarsson skáld kemst
svo að orði í einu rita sinna: „Tveir
eldar brunnu innra með honum,
eldur harms og eldur hamingju.“
Ég vil heimfæra þessa tilvitnun á
Jón.
Enginn getur sett sig í þau spor,
sem ekki hefur sjálfur stigið þau,
hvernig það er að upplifa eld
harmsins sem geysist um tilfinn-
ingalífið með öllum þeim eyðing-
armætti sem hann býr yfir. Jón
mátti þola skilnað við ástvini og
þurfti að byrja nýtt líf í vernduðu
umhverfi, þar sem hægt var að
veita honum þá þjónustu sem best
var á kosið. En stutt er á milli
sorgar og gleði, Jón uppskar ham-
ingju að nýju með sambýliskonu
sinni til margra ára Sigrúnu Stef-
ánsdóttur sem nú er látin. Þau
bjuggu í mörg ár í Blindraheimilinu
við Hamrahlíð. Blessuð sé minning
hennar, hún var væn kona. Jón
kvæntist á ný, eftirlifandi eigin-
konu sinni Elvu-Björk Gunnars-
dóttur, hún stóð eins og klettur við
hlið hans í blíðu jafnt sem stríðu
allt þar til yfir lauk.
Við Guðrún og börnin okkar í
Ásholti 3 í Mosfellsbæ vottum
henni ásamt börnum Jóns, þeim
Helenu, Tómasi og Söru, svo og að-
standendum öllum okkar dýpstu
samúð.
Far í friði kæri vinur, vonandi
hefurðu fengið umbun allra þinna
þrauta.
Hilmar Sigurðsson.
Það eru tuttugu ár síðan ég
kynntist Jóni Jónassyni, þá kom ég
fyrst á heimili hans í Hamrahlíð 17.
Hann var þá í sambúð með vinkonu
minni, Sigrúnu Stefánsdóttur, sem
nú er látin.
Jón var vel af guði gerður, glæsi-
legur maður á velli og gáfaður.
Hann nam tannlækningar í Berlín.
Hann sagði mér frá því, þegar
hann var ungur drengur á Kambs-
veginum, hvað honum þótti gaman
að horfa á flugvélarnar svífa yfir.
Þá var hann ákveðinn í að verða
flugmaður. Hann lét drauminn ræt-
ast eftir að hann var búinn að
byggja sér og fjölskyldu sinni
glæsivillu í Mosfellssveit og koma
sér upp tannlæknastofu með öllum
þeim fullkomnasta búnaði sem völ
var á. Hann lærði flug og eignaðist
flugvél sem hann flaug sér til
skemmtunar. Þegar hann var í
námi hér heima stundaði hann
íþróttir og var landsliðsmaður í
körfubolta.
Jón missti sjónina í hörmulegu
flugslysi sem varð við Selfoss þegar
hann flaug einkaflugvél sinni.
Lengi eftir slysið var honum ekki
hugað líf. En hann var maður harð-
gerður sem tókst á við afleiðing-
arnar af mikilli karlmennsku. Í
slysinu missti hann sjón og heyrn
skertist. Það er ekki hægt að
ímynda sér allar þær þjáningar
sem hann gekk í gegnum og breyt-
ingar á lífsvenjum hans. Yfir það
ná engin orð.
Jón var skemmtilegur maður
sem hafði frá mörgu að segja.
Hann gat talað um alla hluti og
fylgdist vel með landsmálunum. Án
efa hefur ást hans á tónlistinni
hjálpað honum á erfiðum stundum
en hann spilaði listavel bæði á
harmóniku og píanó. Hann elskaði
börnin sín heitt og var stoltur af
þeim. Hann sagði mér frá þeirri
djúpu sorg sem hann og kona hans
urðu fyrir þegar þau misstu fyrsta
barnið sitt, litla stúlku, þegar þau
voru við nám í Berlín.
Þó að sorgin hafi verið iðin við að
minna Jón á sig kom sólin upp.
Hann varð þeirrar hamingju að-
njótandi að hitta Elfu-Björk Gunn-
arsdóttur, konuna sem kom með
ljósið og ylinn inn í líf hans. Þau
bjuggu sér glæsilegt heimili í Suð-
urhlíð þar sem vinir beggja voru
alltaf velkomnir. Elfa-Björk er vel
menntuð og glæsileg kona. Þegar
þau fóru eitthvað saman var hún
óþreytandi að lýsa öllu sem fyrir
augu bar og svo vel að allt varð
ljóslifandi fyrir augum hans. Oft
dáðist Jón að þessum sérstöku
hæfileikum konu sinnar. Áfram var
haldið við að byggja upp fyrir
framtíðina og þau reistu sér sum-
arbústað á einum fegursta stað við
Hellisheiðina nálægt Lækjarbotn-
um. Elfa-Björk var óþreytandi við
að gera alla hluti sem besta fyrir
manninn sinn. Ég gleymi aldrei
gleðinni í rödd Jóns þegar hann
hringdi til mín og sagði að nú væri
hann orðinn afi. Það var Tómas
sonur hans og Ýrr sem höfðu eign-
ast sinn frumburð, Sindra. Ekki
var hamingjan minni þegar Bjarki
fæddist. Jón fylgdist vel með af-
komendum sínum og var hamingju-
samur yfir því hvað þeim gekk vel
að fóta sig á hinum þrönga vegi
lífsins. Hann vildi líka frétta af
mínum börnum og barnabörnum og
gladdist alltaf við góðar fréttir.
Jón var mikill dýravinur og oft
spurði hann um kettina mína. Þau
Elfa-Björk fengu sér lítinn hund
sem þau skírðu Perlu. Perla var í
miklu uppáhaldi og fékk heiðurinn
af því að heita eftir Perlu sem var í
Vopnafirði á bænum þar sem Jón
var í sveit þegar hann var strákur.
Þegar allt lék í lyndi gerðust
hlutirnir snöggt. Allt í einu var Jón
kominn á sjúkrahús með ólæknandi
sjúkdóm sem dró hann til dauða á
nokkrum vikum. Enn er þetta
óraunverulegt í mínum huga, lík-
lega mest af því að mér finnst það
óréttlátt. Í veikindum Jóns sýndi
Elfa-Björk mikla ást og fórnfýsi.
Hún vék ekki frá rúmi mannsins
síns þar til yfir lauk. Erla systir
hans og Birgir maður hennar stóðu
þétt við hlið þeirra Jóns og Elfu-
Bjarkar í þessari miklu þolraun.
Í gegnum tíðina eftir að Jón
missti sjónina hafa Erla og Birgir
verið boðin og búin að aðstoða
hann. Jón talaði líka oft um það
hvað hann ætti góða systur og mág.
Það eru mikil forréttindi að hafa
verið svo heppin að fá að kynnast
Jóni Jónassyni. Hann var tryggur
vinur og góðhjartaður. Maður eins
og hann auðgar líf allra sem eru í
kringum hann.
Ég votta eiginkonu hans, börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um, Erlu, Birgi og fjölskyldu þeirra
mína dýpstu samúð. Megi Guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Á kveðjustundinni þakka ég fyrir
ómetanlegar samverustundir yfir
árin og bið um ljós og frið fyrir Jón
Jónasson þar sem hann dvelur
núna.
Freyja Jónsdóttir.
Mennirnir áforma en Guð ræður,
segir máltækið. Svo sannarlega má
segja það um vin minn Jón Jón-
asson, sem við verðum nú að sjá á
bak. Jón er fæddur á aðfangadag,
dag sem engin börn væntanlega
óska sér, en þessi dagur var æv-
inlega gerður Jóni mjög eftirminni-
legur af foreldrum hans, Aðalheiði
og Jónasi, sem oftar en ekki á
bernskuárum Jóns héldu upp á af-
mælið að morgni aðfangadags, og
komu þá krakkarnir á Kambsveg-
inn fyrir hádegi og nutu veitinga.
Þetta var hluti af jólaundirbúningi
Öllu.
Við Jón þekktumst frá barnæsku
en vinskapurinn hófst að marki í
landsprófi, en þá sátum við saman í
bekk. Þetta var eins konar þríeyki,
því Sigurkarl Sigurbjörnsson varð
einnig mjög náinn vinur okkar og
við tókum upp á ýmsu sameigin-
legu félagarnir sem yljar manni um
hjartarætur í minningunni. Ég get
eiginlega ekki talað um Jón öðru
vísi en að minnast á Kalla í leiðinni.
En þessi vetur, og þeir næstu, voru
fyrst og fremst skemmtilegir. Kalli
fórst voveiflega í húsgrunni uppi í
Mosfellsbæ ásamt föður sínum.
Fljótlega urðu heimili okkar opin
okkur á hvaða tíma sem var, hvort
sem var heima hjá mér í Álfheim-
um, hjá Jóni á Kambsveginum eða
hjá Kalla á Langholtsveginum.
Þannig mættu þeir Jón og Kalli
iðulega í fjölskylduboð heima, og á
jólunum var spilað púkk, sem Jón
var einstaklega laginn við og út-
sjónarsamur. Iðulega fórum við
saman t.d. í heimsóknir til skóla-
systra, m.a. heim til Gunillu, sem
síðar varð eiginkona hans. Eitt sinn
komum við þar á gamlárskvöld og
var tekið á móti okkur eins og
höfðingjum og boðið upp á sænska
smárétti sem voru þannig á bragðið
að maður þurfti að venjast þeim.
Jón fór fögrum orðum um gestrisni
hjónanna og réttina, og hefur
örugglega lagt vel inn með því til
seinni ára.
Við félagarnir unnum einnig
saman í byggingarvinnu að sum-
arlagi vestur við Kaplaskjólsveg
hjá pabba Kalla sem var bygg-
ingameistari. Það var skemmtilegt
sumar, eins og reyndar fleiri sem
við áttum saman í blíðu og stríðu.
Þar sýndi Jón vissa skipulagshæfi-
leika við naglhreinsun á móta-
timbri, sem of langt mál væri að út-
skýra hér, en umhugsunarvert af
hverju fleiri tóku ekki upp síðar.
Við félagarnir ferðuðumst einnig
saman. Langminnisstæðast er
ferðalag sem við fórum í um
páskana og var áfangastaður
Öræfasveitin, staður sem enginn
okkar hafði áður augum litið. Með í
för voru einnig vinkonur okkar,
Gunilla, Dóra og Jóhanna, en fyrst
og fremst var þetta vinskapur allra
í hópnum og græskulaust gaman.
Við komust reyndar aldrei lengra
en að Kirkjubæjarklaustri, því
Núpsvötn voru í foráttuvexti og
engum þar fært yfir, ekki einu
sinni fjallagarpnum Guðmundi Jón-
assyni sem var með í för. En það
var ekkert látið trufla ferðagleðina,
heldur farið niður á sanda og dvalið
á Klaustri. Á þeim tíma var fólk ne-
stað að heiman til slíkra ferðalaga,
enginn matur keyptur. Með í far-
angrinum okkar var forláta köku-
box sem hafði að geyma smákökur
frá mömmu sem nefndust „Guddu-
kökur.“ Þessar kökur fannst Jóni
öðrum kökum betri og hafði án
þess að ég vissi farið til mömmu og
beðið hana um að setja þær í minn
nestispoka. Og auðvitað gerði
mamma það!
Við fórum einnig saman í Þórs-
merkurferð, sem var okkur visst
sjokk, vegna þess að við sakleys-
ingjarnir höfðum aldrei upplifað
annan eins gleðskap og þessa versl-
unarmannahelgi. En ferðin var
stórkostleg.
Við félagarnir stunduðum líka
körfubolta saman með ÍR, en þar
var Jón langfremstur meðal jafn-
ingja, og komst m.a. í íslenska
landsliðið. Hann fór m.a. til Banda-
ríkjanna með landsliðinu sem í
ferðinni kom fram í skemmtiþætti
Eds Sullivans, sem var langþekkt-
asti skemmtiþáttur vestan hafs á
þeim tíma.
Jón vissi snemma hvert hugurinn
stefndi. Ég held hins vegar að hann
hefði viljað verða flugmaður, en
gleraugnanotkun hindraði það. Mér
er minnisstætt samtal, sem hann
átti um jólaleytið þegar hann var í
5. bekk í MR, við Jóhann móð-
urbróður minn sem var prófessor í
tannlækningum. Þá mátti vera ljóst
hvert hugurinn stefndi. Hann gifti
sig og fór til Þýskalands í tann-
læknanám ásamt Gunillu.Þá togn-
aði nokkuð á strengnum milli okk-
ar, en hann slitnaði aldrei. Þar
eignaðist hann börnin Helenu, Söru
og Tómas og þau misstu einnig
barn sem var þeim þungbær raun.
Þegar heim kom hófu þau hjónin
þegar starf við tannlækningar,
skyndilega var klippt á þann feril
eftir 12 ár þegar Jón var hætt kom-
inn í flugslysi á Selfossi. Sjóninni
varð ekki bjargað, og lengi vel var
Jón mjög ósáttur við hlutskipti sitt
í lífinu. Hver hefði ekki orðið það?
En þá reyndi stundum á þolinmæði
fjölskyldunnar og vina. Jón fór
seinna að hafa meira samband við
mömmu, aðallega símleiðis, og ég
veit að það var þeim báðum mikils
virði. Þá voru oft rifjaðir upp gaml-
ir tímar. Einnig áttum við oft
skemmtileg símtöl, ekki síst meðan
ég bjó norður í landi.
Minnisstætt er þegar við Jón fór-
um út að borða fisk á Þremur
Frökkum fyrir nokkrum árum.
Sennilega hafa þjónarnir verið
farnir að gefa okkur auga, svo lengi
sátum við, en svo margt var rifjað
upp, og mikið hlegið. Þessi veit-
ingahúsferð er algjörlega ógleym-
anleg í minningunni.
Fyrir nokkrum árum giftist Jón
henni Elfu-Björk Gunnarsdóttur.
Það var honum mikil gleðistund og
þau miklir og nánir félagar allt til
hinstu stundar.
Ég sagði í upphafi að mennirnir
áforma, en Guð ræður. Það á svo
sannarlega við um vin minn Jón
Jónasson, sem gat svo margt, vildi
svo margt, en lífið leyfði honum
ekki nema takmarkað.
Það er erfitt að horfa á eftir
bestu vinum sínum. En minningin
er björt.
Elfa-Björk, Helena, Sara, Tómas,
Erla Kristín og aðrir ættingjar.
Guð varðveiti ykkur. Blessuð sé
minning Jóns Jónassonar.
Geir A. Guðsteinsson.