Morgunblaðið - 24.03.2006, Page 49

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. MARS 2006 49
MINNINGAR
Þriðjudagsmorgun-
inn 28. febrúar var
vondur morgunn, einn
sá versti. Við vorum
vakin við þau sorgar-
tíðindi að Guðrún væri dáin, að hún
hafi látist af slysförum.
Við sáum Guggu litlu fyrst fyrir 6
árum. Hún stóð við Olísstöðina í
Garðabæ með snjóbrettið sitt, var að
bíða eftir rútunni til að komast upp í
fjöll. Sóley María dóttir okkar hafði
nýlega hafið nám í Garðaskóla þar
sem þær kynntust og urðu strax
miklar vinkonur. Að sjálfsögðu
skiptust á skin og skúrir í vinskapn-
um, en sem betur fer stóðu skúrirnar
stutt og þær urðu nánari með hverju
árinu.
Þær voru einstakar saman og
brátt gengu þær undir nafninu „dúf-
urnar“ hjá okkur hjónum, okkur
fannst þær svo dúfulegar, flögrandi
um og alltaf að „missa af“ einhverju
sem oftar en ekki kom í ljós að voru
stoppistöðvar á lífsins reynslu frekar
en merkilegir atburðir út af fyrir sig.
Unglingsárin voru framundan, allt
var svo spennandi. Eins og allir ung-
lingar brölluðu þær ýmislegt og oft
þótti okkur þeim eldri nóg um, þá
hjálpaði að líta um öxl, því við vorum
jú líka einu sinni unglingar. Tímabil-
ið „stelumst út á nóttunni þegar for-
eldrar okkar eru sofnaðir“ gat
stundum tekið á. Okkur var til dæm-
is ekki hlátur í hug nóttina fyrir
fermingu sonarins, en þá ákváðu
þær einmitt að stelast út. Við eydd-
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík hinn 4.
mars 1987. Hún lést
af slysförum hinn
28. febrúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 9. mars.
um nóttinni í að
hringja í vini þeirra,
sem höfðu bundist
samtökum um að
segja ekki orð og
keyra um til að leita
þær uppi, en allt kom
fyrir ekki og við gáf-
umst upp. En sem bet-
ur fer birtust þær um
síðir með bros á vör.
Það voru þreyttir for-
eldrar og enn þreytt-
ari systir sem mættu í
kirkjuna þennan ferm-
ingardag, eftir ævin-
týri næturinnar. Ekki óraði okkur
fyrir því á þessum tímapunkti að
þetta ætti eftir að verða ljúfsár
minning um hana Guggu. Í dag
þökkum við fyrir að hafa fengið að
taka þátt í þessu ævintýri þeirra.
Gugga litla var svo full af krafti og
lífsgleði og oft fannst okkur hún vera
að flýta sér helst til mikið, fannst
henni ekki þurfa að liggja svona mik-
ið á, vildum að hún hægði aðeins á
sér. Sem betur fer hlustaði hún ekki
á okkur, því henni raunverulega lá á,
nú vitum við að það var hún sem
hafði rétt fyrir sér því hún hafði ekki
langan tíma. Unglingurinn Gugga
þroskaðist og breyttist í unga, glæsi-
lega stúlku, Guðrúnu. Lítil og nett,
kurteis og glöð, mikið var alltaf gam-
an þegar hún leit við hjá okkur. Ung
stúlka sem var að finna sinn stað í til-
verunni, farin að nálgast það sem
hana langaði að gera í framtíðinni.
„Dúfurnar okkar“ orðnar eins nánar
og vinkonur verða, unglingsárin að
baki og framtíðin blasti við. Fallegar,
hjartahlýjar stúlkur, verndarar
yngri systkina sinna. Það var svo lýs-
andi þegar sonur okkar lenti í bíl-
veltu seint að kvöldi á síðustu Þor-
láksmessu að þar voru „dúfurnar“
mættar fyrstar á slysadeildina til að
halda í höndina á honum, þær vildu
sjá að allt væri í lagi og vita hvort
þær gætu eitthvað gert. Þannig var
það alltaf ef eitthvað bjátaði á.
Mikið höfum við velt því fyrir okk-
ur eftir þetta slys, hver tilgangurinn
sé, hver lærdómurinn sé. Hugsan-
irnar flögra um í tómarúminu sem
stendur eftir en niðurstaðan er eng-
in, nema ef vera kann að allt hafi til-
gang, hversu fjarlægur og ósann-
gjarn sem hann virðist vera.
Kannski vantaði bara fallegan, glað-
an og hjartahlýjan engil til starfa á
himnum, til að vaka yfir okkur öllum.
Hvort svo er eða ekki þá er það víst
að minningin um Guðrúnu, „dúfuna“
hana Guggu okkar verður aldrei frá
okkur tekin. Á þeim stutta tíma sem
við þekktum Guðrúnu, kenndi hún
okkur margt um lífið og tilveruna.
Að njóta lífsins til fullnustu, lifa því
lifandi, forðast meðalmennsku, líta á
björtu hliðarnar og síðast en ekki
síst að líta ekki um öxl og súta það
sem var, því framundan var alltaf
svo margt og svo spennandi.
Minninguna um Guðrúnu, þessa
fallegu, brosmildu og umfram allt já-
kvæðu stúlku munum við ávallt
geyma í hjarta okkar og þakka fyrir
þann stutta tíma sem við fengum að
kynnast henni. Megi góður guð gefa
hennar nánustu styrk á þessum erf-
iðu tímum og gæfu til að láta góðar
minningar hjálpa ykkur. Hugur okk-
ar er hjá ykkur.
Sólveig og Bogi.
Stutt er milli hláturs og gráts,
elsku ástarengillinn minn. Ég vil
ekki trúa því að ég eigi aldrei eftir að
hlæja með þér aftur, aldrei eftir að
horfa á þig brosa né sjá þig gráta aft-
ur t.d. þegar þú varst að rífast við
Orra og þú sagðir að núna væri þetta
samband búið, en svo sættust þið
alltaf. Ég held ég hafi aldrei grátið
svona mikið eins og síðastliðna viku.
Þetta gerðist svo snöggt að maður
stendur algerlega lamaður og bíður
eftir því að vakna úr vondum draumi.
En svona getur raunveruleikinn ver-
ið hrikalega sár, partur úr lífi manns
rifinn í burt. Ég er óendanlega þakk-
lát fyrir vinskapinn okkar og að eiga
svona ótalmargar minningar af þér.
Ég kynntist þér fyrst í Tjarnarskóla
fyrir 5 árum og við náðum strax sam-
an. Ég man að við gistum saman
strax fyrstu vikuna þegar við kynnt-
umst. Svo síðan erum við búnar að
vera mjög góðar vinkonur, og töluð-
umst á í símann kannski fimm sinn-
um á dag, og við gátum alltaf talað
um eitthvað nýtt og skemmtilegt. Og
hlógum endalaust mikið að hvor ann-
arri. Alltaf þegar það voru vandamál
talaði ég bara við þig og þú varst ein-
hvern veginn alltaf með lausnirnar á
þeim. Guðrún mín, það á eftir að vera
svo mikill tómleiki að hafa þig ekki til
staðar og ekki fást orð yfir það
hversu mikið ég sakna þín og elska.
En það eru ekki allir svo heppnir að
eiga svona margar minningar um
þig. Ég mun hitta þig aftur, bless í
bili. Það sem við áttum og elskuðum
af öllu hjarta, getum við ekki misst,
Það sem við elskum svo heitt, verður
partur af okkur.
Elsku Elísabet, Jón, Pálmi, Jónína
og Snæfríður, Guð veri með ykkur í
framtíðinni. Þín
Auður.
Elsku Guðrún mín, aldrei hefði
það hvarflað að mér að ég ætti eftir
að þurfa að skrifa mín síðustu orð til
þín, svona stuttu eftir að við hittumst
aftur eftir langan aðskilnað.
Það eru aðeins nokkrar vikur síð-
an ég sat með þér á kaffihúsi og
sagði þér hvað hefði á daga mína
drifið þann tíma sem ég hafði ekki
séð þig, og hlustaði á þig segja mér
þína sögu. Hefði ég vitað að ég ætti
aldrei eftir að sjá þig aftur, þá efast
ég ekki um að það hefðu verið fleiri
hlutir sem ég hefði þurft að nefna við
þig. Þetta kvöld og þetta spjall okkar
var einfaldlega yndislegt í alla staði.
Þó er margt sem brennur á mér
við svona hryllilegan atburð, þegar
svona ung og falleg stelpa, sem átti
allt lífið fram undan, kveður þennan
heim á jafn sviplegan og óvæntan
hátt og þú gerðir. Til dæmis er oft
sagt við mann þegar andlát ber að,
að ,,þeirra tími hafi verið kominn“.
Hvernig í ósköpunum getur það ver-
ið að þinn tími hafi verið kominn? Þú,
sem ætlaðir að læra flug eða jafnvel
vinna með þroskaheftum einstak-
lingum? Ég man hvernig ég dáðist
að þér þetta kvöld þegar þú sagðir
mér að þig langaði til að vinna með
þroskaheftum einstaklingum, því
þrátt fyrir að ég sé sjálfur starfandi í
heilbrigðisgeiranum og þekki margt
gott fólk í þeirri stétt, þá vantar allt-
af hjartahlýja og bjarta einstaklinga
eins og þú varst til að sinna þessum
hópi sem þú ætlaðir að starfa með.
Þú varst sterk sál, og eins og margir
hafa sagt þá varstu fær til að gera
allt sem þig langaði til. Hvað sem þú
hefðir tekið þér fyrir hendur seinna
á lífsleiðinni, hefðir þú orðið einna
best í.
Morguninn eftir að þú kvaddir
þennan heim var ég á Þingvöllum í
ferð með góðra vina hópi úr skólan-
um að skoða undur gjánna í Þing-
vallavatni. Alls óafvitandi hvað hafði
gerst um nóttina naut ég fegurðar-
innar undir vatnsborðinu, og ég verð
að segja að þú hefðir varla getað val-
ið fallegri dag til að kveðja okkur
hin. En ég fékk fréttirnar þegar ég
fékk blaðið í hendurnar daginn eftir,
og það má segja að það hefði verið
eins og einhver hefði kippt undan
mér fótunum og kastað mér í gólfið.
Svona sár eru lengi að gróa, og
manni hættir til að sjá ekki stjörn-
urnar fyrir nóttinni þegar maður
lendir í svona djúpri sorg.
Gamall maður sem ég kynntist
þegar ég var í Brasilíu mælti eitt
sinn mjög merkilega setningu við
mig þegar við sátum undir trjánum
til að skýla okkur fyrir brennheitri
hádegissólinni. Ég hafði verið að
spyrja hann hver galdurinn á bak við
góða heilsu hans á tíræðisaldrinum
væri, og þá leit hann upp úr teinu
sínu beint á mig og mælti orðrétt:
,,Minn kæri ungi vinur. Glati ég
gleðinni, þá glata ég öllu. Galdurinn
við að komast tiltölulega heill í gegn-
um lífið, þó maður sjái margt misfag-
urt á lífsleiðinni, er sá að þó nóttin sé
dimm og löng, þá þarf maður aðeins
að líta til himins til að sjá stjörnurn-
ar sem lýsa upp náttmyrkrið. Þessir
örlitlu ljósu punktar á himninum
geta gert kraftaverk. Þannig er með
lífið, að svartnættið getur umlukið
mann á hverri stundu, en eins og ég
sagði áðan þá þarf bara að líta upp til
að reyna að finna í það minnsta ein-
hverja gleði í hjartanu.“
Á þessum sorgartímum fyrir bæði
mig og fjölmarga aðra aðstandendur
þína er nauðsynlegt að líta í minn-
ingarnar sem við höfum um þig,
svona bjarta og geislandi manneskju
eins og þú varst. Þessar minningar
eru á þessum erfiðu tímum stjörn-
urnar mínar á svarta himninum. Rit-
andi þessi orð til þín verður mér litið
djúpt inn í mig, upp í himininn innra
með mér. Takk fyrir samveruna,
engillinn minn, þó ég hefði viljað
hafa hana lengri.
Þinn vinur,
Gunnar Pétursson.
Laugardagsmorg-
uninn 4. mars frétti
ég að hann frændi
minn og vinur, Sesar
Þór, hefði dáið í
hörmulegu bílslysi.
Tíminn virtist hreinlega stöðvast og
minningarnar um Sesar hrönnuðust
upp í hugann, eins og þegar þú
komst heim og við horfðum á leik
saman, en eftir smátíma varstu far-
inn að ærslast með börnunum mín-
um, ég man vel hve þú dáðir þau og
þau dáðu þig.
Ég man fyrst eftir Sesari þegar
ég var að þjálfa fótbolta hjá Umf.
Smáranum þegar Sesar var 13 ára.
Hann var alltaf í góðu skapi á öllum
æfingum en þar sem saklausir
hrekkir voru aldrei langt undan
brást stundum aginn hjá þjálfaran-
um og fóru nokkrar æfingar í það
að elta og pína þennan hlæjandi
strák þegar hann náði að hitta í
mark með einstakri orðheppni. Ses-
ar fékk mikinn áhuga á fótbolta eft-
ir þetta sumar og urðum við mjög
nánir næsta sumar á eftir þegar
SESAR ÞÓR
VIÐARSSON
✝ Sesar Þór Við-arsson fæddist á
Akureyri 16. júní
1986. Hann lést af
slysförum 4. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akureyrarkirkju
17. mars.
hann og Sara systir
hans hjálpuðu mér að
sjá um völlinn á Mel-
um. Hann vann mikið
það sumarið við að slá
og raka og kom alltaf
þegar ég bað hann
um. Sesar byrjaði
seinna að vinna hjá
mér hjá J.B. Arasyni
og var það ógleyman-
legur tími. Hann var
jafnan yngstur í
vinnuhópnum en hann
var alltaf stríðandi
þessum eldri og hann
gat alltaf svarað fyrir sig, hann
vann hratt og vel og það komu
fljótt í ljós miklir hæfileikar bæði í
vinnu og samskiptum við annað
fólk, það kunnu allir vel við hann og
hann var alls staðar vinsæll.
Elsku Viddi, Ella, Siggi, Didda,
Sara og Viddi litli. Við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og við eigum alltaf eftir að hugsa
til ykkar og dáumst að því hversu
sterk þið eruð á þessum erfiðu tím-
um.
Við kveðjum með miklum sökn-
uði frábæran dreng sem við mun
alltaf geyma í huga okkar á meðan
við lifum.
Hvíl í friði elsku frændi, þín er
sárt saknað.
Með samúðarkveðju,
Ari, Sólrún, Þórey,
Eyrún og Jósavin.
Mér varð hugsað til
þín fyrir um tveimur
vikum, hvort þú værir
ekki á leiðinni heim til
Íslands. Ekki datt mér í hug að það
yrði á þennan hátt. Ég á erfitt með að
trúa þessu. Nei, ekki þú.
Við kynntumst því við vorum valin
til að fara til Strasbourg í Frakklandi
á ráðstefnu árið 1990. Við dvöldum
þar í viku og hittum fólk frá allri Evr-
ópu. Þau kölluðu okkur Víkinginn og
Fjallkonuna því við þóttum minna
svo á Ísland enda fulltrúar þaðan. Við
lentum í smávandræðum á heimleið-
inni því lestarmiðinn var ekki tekinn
gildur. Þú varst nú ekki í vandræðum
með að rífast á þýsku við afgreiðslu-
manninn. Það hefðu ekki allir getað.
Áður en við fórum í ferðina kom ég
með þér að hitta mömmu þína og
systur. Þær voru spenntar að hitta
mig, en urðu fyrir miklum vonbrigð-
um þegar þær fréttu að ég væri búin
að finna mér mannsefni.
Það er minnisstætt þegar þú
komst í heimsókn til okkar og flaut-
aðir svo hátt á páfagaukinn okkar að
hann varð lafhræddur og mjór og lét
öllum illum látum. En þú varst vanur
að flauta hátt á þinn fugl.
Eins þegar þú varst að vinna eitt
sumar á Hólum í Hjaltadal og við
vorum á leiðinni norður og stopp-
uðum hjá þér dagstund. Þú sýndir
okkur allan staðinn og lengst dvöld-
SIGURÐUR TRAUSTI
KJARTANSSON
✝ SigurðurTrausti Kjart-
ansson fæddist í
Reykjavík 25. maí
1968. Hann lést í
vinnuslysi í Kaup-
mannahöfn 22. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Dómkirkjunni 3.
mars.
um við í kirkjunni þar.
Það var sérstakt
þegar við komun í 25
ára afmælið þitt.
Árið 1997 fórstu til
Bandaríkjanna á
Mayo Clinic í aðgerð
við flogaveiki sem þú
hafðir haft síðan þú
varst smábarn. Þú
náðir bata, algjört
kraftaverk. Bjartsýni
og kjarkur var lýsandi
fyrir þig og var yfir-
skriftin á grein sem
þú skrifaðir í Lauf-
blaðið.
Við misstum samband þegar þú
varst á hraðferð út í heim, og fluttir
til Danmerkur. En ég sakna þín allt-
af. Vertu blessaður, elsku vinur
minn.
Elsku Unnur, Kristín og fjöl-
skylda og Kjartan, við samhryggj-
umst ykkur innilega.
Katrín Níelsdóttir og fjölskylda.
Öldur sorgar og samúðar hafa ris-
ið hátt vegna hörmulegs fráfalls vin-
ar okkar Sigurðar Trausta Kjartans-
sonar. Hann lést þegar hann varð
undir vörubíl við vinnu sína sem
tæknifræðingur við vegafram-
kvæmdir í Rødrovre í Danmörku
hinn 22. febrúar sl.
Sigurður var í blóma lífsins þegar
hann lést aðeins 37 ára gamall. Hann
fluttist til Kaupmannahafnar fyrir
nokkrum árum en Kristín systir
hans býr þar ásamt manni sínum og
þremur börnum. Sigurður reyndist
systur sinni og mági mikil hjálp enda
barngóður með afbrigðum. Hann
var mjög virkur í tónlistarstarfi Ís-
lendinga í Kaupmannahöfn. Þar
söng hann í dönskum kór og öðrum
sönghópum ásamt því að vera fast-
ráðinn söngvari við Sions-kirkju á
Austurbrú.
Ég kynntist móður Sigurðar,
henni Unni Jens, þeirri stórbrotnu
konu, í gegnum sönginn. Við vorum
báðar við nám við söngskólann í
Reykjavík. Einnig vorum við sam-
stiga í Pólýfónkórnum hjá þeim
mæta manni Ingólfi Guðbrandssyni.
Þetta voru yndislegir tímar bæði af
menningu og söng. Best kynntist ég
samt mannkostum Unnar þegar við
vorum báðar við nám í London við
Trinity College of Music. Hún kom
mér af stað, leiðbeindi mér og hjálp-
aði eins og stóra systir við flesta hluti.
Eftir þennan tíma í London vorum
við bestu vinkonur. Ég kynntist
hennar góðu fjölskyldu, Kristínu
ömmu, Kjartani Trausta og börnun-
um Kristínu og Sigurði.
Sigurður var ljúfur og góður
drengur. Hann reyndist móður sinni
einstök stoð og stytta. Það var ynd-
islegt og lærdómsríkt að sjá og upp-
lifa samband móður og sonar. Það
var svo fallegt, mikið knús og miklir
kossar. Sigurður gekk ekki heill til
skógar. Það hvíldi yfir honum skuggi
flogaveikinnar. Hana mátti Sigurður
burðast með fram á fullorðinsár. Það
var hetjan hún móðir hans og Kristín
systir hans sem leituðu lækninga fyr-
ir hann í Ameríku og fékk hann fullan
bata. Sigurður var búinn að vera laus
við þennan sjúkdóm í átta ár.
Það eru ótrúleg örlög eftir alla
þessa baráttu að þetta skuli hafa
gerst. Hann var laus úr viðjum floga-
veikinnar og búinn að mennta sig
sem iðnrekstrarfræðingur. Hann var
fluttur til Kaupmannahafnar í nánd
við systur sína og fjölskyldu og kom-
inn í góða vinnu en þá er hann allt í
einu hrifinn á braut á einu andartaki.
Hver er tilgangurinn? Við sem
þekktum Sigurð gleymum honum
aldrei og erum ríkari fyrir vikið.
Elsku Unnur mín og fjölskylda, ég,
Sverrir og dætur sendum ykkur ein-
lægar samúðarkveðjur í ykkar miklu
sorg. Megi góður Guð hjálpa ykkur
og styrkja á þessum erfiðu tímum.
Soffía Guðmundsdóttir.