Morgunblaðið - 18.04.2006, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. APRÍL 2006 29
MINNINGAR
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGÞRÚÐUR JÓRUNN TÓMASDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkikju miðviku-
daginn 19. apríl kl. 15.00.
Halldór Ibsen.
Brynjar Halldórsson, Debbie Halldórsson,
Eygló H. Ibsen,
Tómas Ibsen, Laufey Danivalsdóttir,
Snorri Halldórsson, Ólöf I. Davíðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg systir mín,
LÍNEY ARNDÍS PÁLSDÓTTIR
lést laugardaginn 15. apríl.
Kristjana Pálsdóttir.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR (BÍBÍ),
Hjarðartúni 7,
Ólafsvík,
andaðist að kvöldi laugardagsins 15. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Gunnar Hjartarson,
Albína Helga Gunnarsdóttir, Baldur Guðni Jónsson,
Hildur Gunnarsdóttir, Ólafur Rögnvaldsson,
Guðmundur Rúnar Gunnarsson, Þorbjörg Höskuldsdóttir,
Rakel Ósk Gunnarsdóttir, Ólafur Ingólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar,
UNNUR PÁLSDÓTTIR
sem lést miðvikudaginn 5. apríl á Sjúkrahúsi
Akraness, verður jarðsungin frá Reykholtskirkju
laugardaginn 22. apríl kl. 14.00.
Jarðsett verður í Síðumúlakirkjugarði.
Bifreið verður frá BSÍ kl. 12.00.
Þeim sem vilja minnast hennar eru beðnir um að
láta Dvalarheimili aldraðra Borgarnesi eða önnur góð málefni njóta þess.
Birna, Sigríður, Gerður og Ingibjörg Daníelsdætur
og fjölskyldur.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURÐUR BREIÐFJÖRÐ HALLDÓRSSON,
Akurbraut 11,
Innri Njarðvík,
lést á páskadag, 16. apríl, á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurður G. Sigurðsson, Guðríður Helgadóttir,
Elsa H. Rasmussen, Kristian Rasmussen,
Bergdís M. Sigurðardóttir, Smári Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Gunnar Einars-son fæddist í
Reykjavík 24. októ-
ber 1929. Hann and-
aðist á hjartadeild
Landspítalans 4.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Einar Jónsson, f.
1892, d. 1994, og
Jóna Ingvarsdóttir,
f. 1895, d. 1974.
Gunnar átti fjögur
systkini, Katrínu, f.
21. júlí 1925, d. 4
apríl 1993, Ingvar, f.
28. júlí 1926, d. 17. mars 1997, og
Egil, tvíburabróður Gunnars, f. 24.
október 1929, lést í frumbernsku.
Gunnar kvæntist 28. febrúar
1953 Ólöfu Hólmfríði Sigurðar-
dóttur, f. í Reykjavík 1. janúar
1931. Börn þeirra eru: 1) Þór
Gunnarsson lífeðlisfræðingur, f.
1.2. 1952, kvæntur Sigrúnu Ásu
Sturludóttur líffræðingi, f. 6.8.
1954. Þau eiga þrjú börn, sem eru:
Embla, f. 14.7. 1978, gift Klaus W.
Andreasson, f. 1971, Sturla, f. 7.6.
1983, sambýliskona Ólöf Tara
Smáradóttir, f. 1985, og Guðlaug
Ýr, f. 16.7. 1992. 2) Hrafnhildur
Gunnarsdóttir kvikmyndagerðar-
maður, f. 17.5. 1964, kærasta Anita
Bowen ljósmyndari,
f. 12.9. 1966.
Gunnar hóf nám í
símvirkjun 1949 og
útskrifaðist 1951.
Fyrir þann tíma
hafði hann ferðast
með föður sínum
Einari Jónssyni sím-
verkstjóra og lagt
landssímann. Hann
varð símvirkjameist-
ari 1953 og starfaði
sem símvirki hjá
radíódeild Lands-
síma Íslands. Á
næstu árum og áratugum setti
hann upp dreifingarkerfi Ríkis-
sjónvarpsins og annaðist viðhald
þess. Hann varð stöðvarstjóri
Pósts og síma í Hafnarfirði 1977
og síðar stöðvarstjóri Pósts og
síma í Kringlunni þar til hann
hætti störfum 1999.
Gunnar var laghentur og iðinn,
féll aldrei verk úr hendi. Hugðar-
efni Gunnars voru einkum bridge
sem hann keppti í á yngri árum og
ferðalög. Þau hjónin ferðuðust oft
í góðra vina hópi innanlands sem
utan.
Útför Gunnars verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við föðurbróður
minn Gunnar Einarsson. Minning-
arnar hrannast upp. Við förum aft-
ur til áranna upp úr 1950. Ætt-
aróðalið okkar var Laugarvegur
145, húsið sem hann afi byggði. Þar
hefjast minningarnar. Þetta er
dæmigert hús fyrir miðja síðustu
öld sama er að segja um samsetn-
ingu íbúanna. Amma og afi á mið-
hæðinni, Katý frænka og Bubbi á
neðstu hæðinni og svo Gunni
frændi og Fríða á efstu hæðinni.
Það var alltaf svo gaman að koma á
Laugarveginn. Ég bjó þarna líka
um tíma ásamt foreldrum mínum
þegar pabbi var að byggja. Fyrst
þegar ég var pínulítil á efstu hæð-
inni hjá Gunna og Fríðu og svo aft-
ur seinna þegar verið var að byggja
í Kópavoginum. Þetta var lýsandi
fyrir þá tvíburabræðurna, pabba og
Gunna. Samband þeirra var alla tíð
svo náið. Þeir voru alla tíð sam-
heldnir og samstiga í því sem þeir
tóku sér fyrir hendur. Alltaf til-
búnir að aðstoða hvor annan. Þeir
fengu báðir lömunarveiki þegar
þeir voru litlir. Annar fóturinn á
Gunna var styttri eftir það. Þrátt
fyrir það heyrðist hann aldrei
kvarta og aldrei hlífði hann sér.
Ég minnist sunnudagsbíltúranna
í gamla daga þegar báðar fjölskyld-
urnar tróðust inn í bílinn hans
pabba og svo var keyrt og oftar en
ekki haft meðferðis nesti og það
borðað úti í guðsgrænni náttúrunni.
Þær voru líka margar skemmtileg-
ar ferðirnar sem fjölskyldurnar
fóru saman á sumrin. Einnig eru
þær orðnar ófáar ferðirnar sem
þeir bræðurnir, ásamt eiginkonum
sínum, fóru saman til Spánar. Þeir
voru búnir að panta saman ferð út
til Spánar nú í apríl. Það fór þó
öðruvísi en til stóð. Gunni frændi
var kallaður nánast fyrirvaralaust á
brott. Hann var einhvern veginn
alltaf svo nálægur manni og svo var
hann svo mikil barnagæla. Ég man
að Gunni gaf sér alltaf tíma til að
tala við og glettast við okkur krakk-
ana, hér áður fyrr. Og á seinni ár-
um voru það barnabörnin sem áttu
hug hans allan.
Elsku Fríða, Þór, Hrafnhildur og
fjölskyldur, ykkar missir er mikill
og hugur minn er hjá ykkur. Ég
sendi ykkur mínar bestu samúðar-
kveðjur.
Dýrleif.
Þessa dagana heilsa okkur fyrstu
vorboðarnir. Á sama tíma hefur
kvatt vinur okkar Gunnar Einars-
son, fv. stöðvarstjóri Pósts og síma.
Farinn til móts við hið eilífa vor,
þess sem okkar allra bíður. Að
heilsast og kveðjast, það er lífsins
saga og verður því ekki umsnúið.
Fyrir ónefndum fjölda ára tengd-
ust fimm Verslunarskólastúlkur
vináttuböndum, sem haldið hafa
fram á þennan dag. Eins og gefur
að skilja breyttist og stækkaði hóp-
urinn, þegar þær hver og ein festu
ráð sitt og varð Gunnar sá fyrsti
sem í lukkupottinn datt og eftir það
okkar á milli kallaður Gunni og í
framhaldi af ráðahagnum Gunni og
Fríða, því Ólöf Hólmfríður varð
hans lífsförunautur og saman
gengu þau hamingjusöm æviveginn.
Gunni var einstakt ljúfmenni, vel
kynntur og vel liðinn. Þegar honum
á seinni árum voru falin manna-
forráð var hann áfram sami Gunni,
sami öðlingurinn.
Spilamennska var hans áhugamál
í frístundum, einna helst „bridge“.
Hann var handlaginn vel, enda upp-
alinn við ýmsar símaviðgerðir og
lagnir og þá oft á árum áður, víða
um land, einna helst þegar Lands-
síminn og Flugmálastjórn höfðu
samvinnu um uppbyggingu fjar-
skipta og leiðsögutækja.
Við minnumst margra samveru-
og ánægjustunda liðinna ára. Síð-
asti vinafundur okkar utan borg-
armarka var um sumarmál á sl. ári.
Var þá dvalið í sumarhúsi einnar úr
hópnum og var einum bjartasta og
hlýjasta vordegi varið til ferðar um
Njáluslóðir, undir leiðsögn eins úr
hópnum, sem hlotið hafði alþýðu-
menntun í sögu Njálu. Sá dagur
verður okkur minnisstæður vegna
fegurðar og birtu. Slíkar aðstæður
falla vel að minningu Gunnars Ein-
arssonar.
Við kveðjum nú góðan dreng og
vin og þökkum samfylgdina.
Megi glaðir geislar fylgja Fríðu
og fjölskyldunni.
Sigríður,
Jónína og Sigurður,
Auður og Jón Ragnar.
GUNNAR
EINARSSON
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
aði hún að manni kexköku ef maður
leit inn í eldhúsinu. Þar lærði maður
líka að meta heimsins bestu flatkökur!
Rúna átti trú sem var henni afar
dýrmæt. KFUM og Fríkirkjan í
Hafnarfirði nutu krafta hennar í ára-
tugi. Hún elskaði að syngja og hafði
mikla og fallega söngrödd sem naut
sín í kór eða góðra vina hópi. Ein
minning er ofarlega í huga en það er
70 ára afmæli Rúnu. Þá kom í ljós sú
mikla hlýja sem gestirnir báru til
hennar. Þarna var komin kona sem
státaði ekki af veraldlegum vegtyllum
eða samfélagsstöðu, heldur kona sem
hafði unnið störf sín af trúmennsku og
heilindum. Í störfum sínum sem
heimilishjálp á veturna var Rúna svo
miklu meira en húshjálp. Hún gaf svo
mikið af sér og tengdist fjölskyldun-
um sérstökum böndum, átti í þeim
hvert bein. Allt þetta fólk hafði greini-
lega tengst Rúnu varanlegum
tryggðaböndum. Þá varð okkur ljóst,
að það væri ekki hvað maður gerði í
lífinu sem skiptir máli, heldur hvernig
það væri gert. Ef maður næði því að
skilja jafn mikið eftir sig og hún væri
kannski ekki til einskis lifað.
Rúna eignaðist eina dóttur, Krist-
ínu, og áttu þær heimili saman alla tíð.
Mikill kærleikur einkenndi samband
þeirra mæðgna, ást og hlýja sem
barnabörnin og barnabarnabörnin
nutu svo góðs af.
Elsku Kristín og fjölskylda við
hugsum til ykkar í hljóðri bæn eins og
Rúnu var eiginlegt. Guð blessi ykkur í
sorginni við fráfall elsku ömmu og
mömmu.
Samúðarkveðjur
„frændsystkinin“ í Norðurgróf.
Mig langar að minnast Rúnu í
nokkrum orðum.
Ég kynntist Rúnu í sumarbúðum
KFUM og K í Kaldárseli þar sem við
unnum saman í eldhúsinu. Í Selinu
áttum við marga góða daga saman og
kenndi hún Rúna mér svo margt þeg-
ar kemur að heimilisverkum, t.d.
hvernig á að skúra gólf upp á gamla
mátann með skrúbb og tusku. Hún
hafði engan áhuga á nýtísku skúr-
ingagræjum og vildi ekki sjá slíkt í
sínu eldhúsi. Hvað matinn hennar
varðar held ég aðrir komi seint með
að toppa hennar matseld þar sem
Rúna var listakokkur. Ég þori sem
dæmi að fullyrða að hún bjó til besta
fiskgratín í heimi og það sama má
segja um lambakjötið og kökurnar
hennar. Rúna var alltaf mjög gestris-
in og því gátu gestir og gangandi
ávallt gengið að því vísu að hún ætti
nýbakað bakkelsi og heitt á könnunni.
Í Selinu þótti Rúnu gott að sitja úti
í sólinni á milli vinnutíma og var því
ávallt orðin vel sólbrún þegar leið á
sumarið. Í raun varð hún dekkri en
allt samstarfsfólkið til samans. Við lit-
um því vel út saman í eldhúsinu, ég
næpuhvít, og Rúna eins og hún hefði
verið í þriggja vikna leyfi á Spáni.
Mér þótti alltaf skemmtilegt þegar
Rúna kynnti sig fyrir börnunum en þá
dansaði hún um fyrir framan matsal-
inn og söng hástöfum: „Ég heiti Sig-
rún Sumarrós. Í daglegu tali kölluð
Rúna. Nú ætla ég að taka til máls og
bjóða ykkur velkomna(r)“.
Ég gæti sagt ykkur margar góðar
sögur af kynnum okkar Rúnu ráðs-
konu eins og ég kallaði hana alltaf.
Hún var yndisleg kona og á ég marg-
ar góðar minningar af henni. Ég ætla
enda þessi orð með kvöldbæn Kald-
árssels sem var Rúnu alltaf svo kær.
Meðan, Jesús minn, ég lifi,
mig lát aldrei gleyma þér,
hönd þín mér á hjarta skrifi
hugsun þá, sem dýrust er.
Ég bið, þar þá játning set:
„Jesús minn frá Nasaret
er sú hjálp, sem æ mig styður,
er mín vegsemd, líf og friður“.
(Helgi Hálfdánarson.)
Elsku Rúna, far þú í friði. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Kær kveðja,
Margrét Reynisdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
rúnu Sumarrós Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Ásgeir
M. Jónsson, Stína Gísladóttir, Frið-
rik Zimsen Hilmarsson, Sveinn Al-
freðsson og Valdís Ólöf Jónsdóttir
og börn.