Morgunblaðið - 02.08.2006, Síða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 2. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Ingi-bergsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 31. júlí 1925.
Hann lést á Land-
spítala í Landakoti
föstudaginn 21. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Ingibergur
Hannesson, f. 15.
febrúar 1884, frá
Votmúla í Sandvík-
urhreppi, d. 3. sept-
ember 1971, og
Guðjónía Pálsdótt-
ir, f. 14. febrúar 1884 á Kirkjubóli
í Miðneshreppi, d. 19. desember
1948. Systkini Ólafs eru Sigríður,
f. 13.5. 1911, d. 29.1. 2002, Páll, f.
6.5. 1913, d. 15.1. 1988, Júlíus, f.
17.7. 1915, d. 11.8. 2000, og Hann-
es, f. 24. október 1922.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs er
Eyrún Hulda Marinósdóttir, f. 6.9.
1930. Foreldrar hennar voru Sig-
urvin Marinó Jónsson, f. 20.5.
1900 á Skógum í Þelamörk, d.
Ólafur var einn af sjómönnum
Vestmannaeyja frá unga aldri.
Hann var meðal annars á togar-
anum Bjarnarey VE-11, er var
annar nýsköpunartogaranna er
Bæjarútgerð Vestmannaeyja
gerði út. Lengi var hann með
bræðrum sínum þeim Páli og Júl-
íusi á, aflaskipinu Reyni VE-15. Í
eigin útgerð fór hann er hann
keypti smábátinn Hadda VE og
átti hann til margra ára. Þar næst
kaupir hann vélbátinn Vin VE-17 í
félagi við Benedikt Frímannsson.
Síðan kaupir hann í félagi við
Kristján Sigfússon vélbátinn
Sóma VE-28. Hann tók vélstjóra-
réttindi árið 1945 og gerði út frá
Vestmannaeyjum til ársins 1973
og eftir það frá Suðurnesjum. Ár-
ið 1983 hóf hann störf hjá Íslensk-
um aðalverktökum, sem bílstjóri
og starfaði þar til ársins 1992.
Hann bjó lengst af í Hjálmholti í
Vestmannaeyjum eða fram að eld-
gosi í Heimaey 1973. Þá fluttist
hann til Suðurnesja og bjó þar,
uns hann hætti störfum árið 1992.
Eftir það fluttist hann til Hafn-
arfjarðar og bjó þar til dauða-
dags.
Útför Ólafs verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
15.12. 1962, og Guð-
björg Guðnadóttir, f.
8.11. 1902, á Heiði í
Sléttuhlíð, d. 10.11.
1988. Börn Eyrúnar
Huldu og Ólafs eru:
1) Guðjón Ingi, f. 1.7.
1948, bílstjóri, maki
Hildur Hauksdóttir
flugumferðarstjóri,
börn hans eru Sigur-
björg Hulda, f. 26.8.
1971, Hjalti, f. 2.11.
1974, Guðjón Helgi, f.
19.11. 1976, Daði, f.
14.9. 1987, Dagmar,
f. 7.4. 1993, og Orri, f. 11.10. 1998.
2) Birna, f. 25.6. 1951, sjúkraliði,
maki Sveinn B. Ingason, bifvéla-
virki. Börn hennar eru Iris Inga,
f. 8.3. 1968, Ólafur, f. 18.2. 1974,
og Hlynur, f. 5.3. 1979. 3) Viðar,
verkamaður, f. 10.4. 1958, sam-
býliskona Heba Gísladóttir, versl-
unarmaður. Börn hans eru Garð-
ar, f. 30.12. 1978, Reynir Örn, f.
31.3. 1993, og Davíð Þór, f. 27.11.
1993. Barnabarnabörnin eru átta.
Nú ertu farinn frá okkur, elsku
pabbi minn. Þú kvaddir þennan
heim á fögrum sumardegi þar sem
Sundin skörtuðu sínu fegursta og
sólin speglaði hafflötinn. Þetta veð-
ur og þessi sýn hefði kallað á að nú
væri gott að vera á sjónum og renna
fyrir fisk í þínum huga.
Þegar litið er yfir farinn veg er
margs að minnast frá langri ævi þó
að manni finnist tíminn hafa liðið
undurhratt. Það er gæfa hvers
barns að eiga góða og umhyggju-
sama foreldra og þeirrar gæfu nut-
um við systkinin. Ekki í formi auðs
og valda, sem í nútímanum þykir svo
eftirsóknarvert, heldur í ótakmark-
aðri hlýju og væntumþykju.
Að alast upp við þessar aðstæður
og í því náttúruumhverfi sem Vest-
mannaeyjar bjóða upp á eru forrétt-
indi og verður seint fullþakkað.
Pabbi var sjómaður af lífi og sál.
Þegar rætt var um sjóinn og fiskiríið
var hann í essinu sínu. Á árunum í
Eyjum var nóg fyrir þig að heyra
vélarhljóðin í bátunum sem voru að
koma inn eða að fara út úr höfninni
þá vissir þú hvaða bátar voru á ferð
og hversu vel hafði fiskast. Við
krakkarnir fylgdumst vel með afla-
brögðum, enda stóðum við varla út
úr hnefa þegar við fórum að taka
þátt í fiskvinnslustörfum á sjó og í
landi. Margar bryggjuferðirnar
voru farnar til að líta eftir bátunum,
ekki síst í vondum veðrum til að at-
huga hvort allt væri ekki í lagi og
hvort þyrfti að binda betur land-
festar. Litlir fætur voru velkomnir
með í þessar ferðir og stundum end-
uðu þeir í Turninum hjá Tóta og þá
var boðið upp á pylsu eða ís. Miklar
breytingar urðu á lífi okkar þegar
eldgosið braust út á Heimaey árið
1973. Húsið sem þú hafðir alist upp í
og stækkað og byggt upp að nýju
fyrir fjölskyldu þína varð hrauninu
að bráð. Í kjölfarið tókuð þið
mamma ákvörðun um að setjast að í
Keflavík, sú ákvörðun var ekki síst
tekin með tilliti til þess að ennþá
stundaðir þú sjóinn og þar var boðið
upp á innflutt timburhús til kaups
fyrir þá sem misst höfðu húsin sín í
gosinu. Þar bjugguð þið í tvo ára-
tugi. Á þessum árum hættir þú í út-
gerð og hófst störf hjá Íslenskum
aðalverktökum á Keflavíkurflug-
velli, sem bílstjóri. Mér segir svo
hugur að þú hafir aldrei verið sáttur
við að fara í land, þó svo að að-
stæður höguðu því þannig. Eftir að
þið fluttust til Hafnarfjarðar þegar
þínum starfsferli lauk, leið varla sá
dagur að þú færir ekki niður að höfn
til að athuga með aflabrögð og hvað
menn væru að sýsla við báta sína.
Ekki er hægt að ræða um lífs-
hlaup þitt í stórum dráttum án þess
að minnast á hversu fjölskyldan þín,
börn, barnabörn og barnabarnabörn
skipuðu stóran sess í lífi þínu. Þú
varst kannski ekki að skipta þér
mikið af uppeldinu, þér fannst aðrir
eiga að sjá um það. Þú fylgdist hins
vegar afar vel með því hvað við tók-
um okkur fyrir hendur og hvernig
okkur leið. Þinn stóri faðmur var
alltaf opinn. Hjálpsemi þinni og
greiðvikni voru enginn takmörk sett
þegar við þurftum á henni að halda,
þá varst þú mættur og oftast
fékkstu erfiðustu verkin þar sem
þínir miklu kraftar voru langt um-
fram meðalmanna.
Margir af kynslóð þinni áttu sér
engar sérstakar tómstundir. Vinnan
og fjölskyldan var það sem lífið
snerist um. Tónlist var þó eitt af
áhugamálum þínum og með björtu
háu fallegu röddinni þinni höfum við
sungið með þér í gegnum tíðina.
Textarnir voru kannski ekki alltaf
að flækjast fyrir þér, en hver tónn
var á sínum stað. Á góðum stundum
náðir þú í munnhörpuna þína og
spilaðir listavel. Það var einnig tek-
inn snúningur á eldhús- eða stofu-
gólfinu þegar rétta tónlistin heyrð-
ist.
Þegar barnabörnin fóru að koma
eitt af öðru voru þau fljót að finna
hvar skjól og huggun var að finna og
leituðu mikið til afa og ömmu. Börn-
in mín hafa notið þessara gæða í rík-
um mæli og fyrir það verður seint
þakkað. Mitt elsta barn eignaðist ég,
er ég var enn í foreldrahúsum og
held ég að hann hafi frekar litið á
hana sem dóttur en barnabarn.
Eldri sonur minn ber nafn afa síns
og hef ég aldrei litið stoltari mann
en þegar hann var skírður á sjó-
mannadaginn í Landakirkju. Þegar
yngri sonur minn fór að spila fót-
bolta lét pabbi sig ekki vanta á leiki
til að hvetja og geta tekið þátt í um-
ræðunni um leikina. Afi þeirra var
þeim góð fyrirmynd og er sárt sakn-
að. En allt er í lífinu hverfult. Fyrir
rúmum tveimur árum greindist þú
með þann illvígan og ólæknandi
sjúkdóm, alzheimersjúkdóminn. Í
fyrstu var sjúkdómurinn hægfara og
mamma gat hugsað um þig, þó svo
oft hafi þetta verið erfitt. Þú fórst í
dagvistun þrjá daga í viku, fyrst á
Hrafnistu í Hafnarfirði og síðan í
Drafnarhúsið þegar það var opnað í
byrjun þessa árs. Á báðum þessum
stöðum leið þér vel og varst spennt-
ur að fara hvern dag. Fyrir aðeins
fimm vikum fékkstu heilablóðfall og
varst fluttur á Landakot þar sem þú
andaðist.
Á stundum sem þessum er mér
þakklæti efst í huga. Þakklæti fyrir
að eiga þig sem föður, þakklæti fyrir
að eiga góða móður sem gerði allt
sem í hennar valdi stóð til að hjúkra
þér sem best í veikindum þínum og
því heilbrigðisstarfsfólki sem annað-
ist þig síðustu mánuðina.
Það er erfitt að kveðja þig, elsku
pabbi minn, en minningin lifir, hún
verður aldrei frá mér tekin. Ég kveð
þig með textanum í laginu sem ég
söng svo ótal oft fyrir þig sem lítil
stelpa og Erla Þorsteinsdóttir söng-
kona gerði ódauðlegt:
Við hliðið stend ég eftir ein,
ó, elsku pabbi minn,
og tárin mín svo heit og hrein,
þau hníga á gangstíginn.
En höndin veifar, veifar ótt.
Þú veist ég sakna þín.
Ó, komdu aftur, komdu fljótt,
æ, komdu þá til mín.
Oft réna sorgir furðu fljótt
hjá fjögra ára snót,
og langir dagar líða hljótt
við leik og margskyns dót.
En kætin vaknar hvert sinn, er
þú kemur pabbi minn.
Þá hendist ég um háls á þér
og halla kinn að kinn.
Já, þá er gaman, hlegið hátt,
og hjalað margt um stórt og smátt
og hoppað, sungið, svalað þrá,
uns svefninn lokar brá.
(Tólfti september.)
Far þú í friði, elsku pabbi minn.
Þín dóttir
Birna.
Ólafur Ingibergsson tengdafaðir
minn kvaddi þennan heim 21. júlí sl.
Þegar ég kynntist Óla frá Hjálm-
holti og fjölskyldu hans fyrir 12 ár-
um, gerði ég mér grein fyrir því að
þar fór ákaflega samhent fjölskylda
og heimili Óla og Huldu í Smára-
barði iðulega sá staður þar sem fjöl-
skyldan hittist og lagði á ráðin um
það sem fram undan væri. Nú hafa
forlögin hagað því þannig að þessir
fjölskyldufundir verða ekki eins og
áður. Á þessum fjölskyldufundum
var oft tekist á um menn og málefni
og kom þá berlega í ljós rík réttlæt-
iskennd Óla og varð honum tíðrætt
um misskiptingu lífsins gæða enda
mótaður af harðri lífsbaráttu þeirra
manna sem ólust upp á fyrri hluta
síðustu aldar við kröpp kjör. Fjöl-
skyldan var ein af mörgum sem
missti nánast allt sitt í Vestmanna-
eyjagosi 1973 og setti það mark sitt
á Óla enda ræddi hann oft við mig
um þá gömlu góðu daga í Eyjum.
Baráttu verkalýðsins bar oft á góma
í þessum samræðum okkar en sú
barátta var mjög ofarlega í huga Óla
og hef ég oft hugleitt þessi samtöl
okkar og sanfærst æ betur um það
að lífskjör ungs fólks í dag komu
ekki af sjálfu sér, þau urðu til fyrir
baráttu manna eins og Óla frá
Hjálmholti og hans líka, manna sem
héldu merki réttlætis og jafnræði á
lofti og létu aldrei deigan síga. Sam-
töl við slíka menn þroska og auka
skilning á harðri lífsbaráttu fyrri
tíma, þau auka líka skilning á því að
lífshamingja þarf ekki að felast í
veraldlegum gæðum, hún felst ekki
síst í andlegum auði og því
fjölskylduumhverfi sem menn skapa
sér sjálfir. Þar var Óli heppinn, ynd-
isleg kona, mannvænleg börn, síðar
glæsileg stórfjölskylda, barnabörn
og barnabarnabörn. Óli var ákaflega
hlýr maður og barngóður, söng og
gældi við börnin enda hændust þau
mjög að honum. Það duldist engum
sem fylgdist með Óla leika við börn-
in að þar áttu þau skjól, í hans ranni
var gott að vera.
Eftir að Óli greindist með heila-
bilun fyrir tveimur árum duldist
ekki neinum að af honum dró afar
hratt, en þrátt fyrir ýmsa erfiðleika
sem fylgja þessum sjúkdómi naut
Óli frábærrar umönnunar heima
fyrir hjá eiginkonu sinni Huldu með
dyggri aðstoð fjölskyldunnar. Þó
kom þar, að ekki varð hjá því komist
að leita þyrfti annarra leiða og fór
Óli þá til dagvistunar fyrst á Hrafn-
istu, síðan í Drafnarhúsi í Hafn-
arfrði. Ég átti þess kost að liðsinna
honum aðeins með því að sækja
hann í dagvistun síðustu mánuðina,
og sá ég þá hve þessi sjúkdómur er
miskunnarlaus því með hverri vik-
unni sem leið varð þessi hrausti lík-
ami undan að láta. Þó var dagamun-
ur og notaði ég þá tækifærið og
ræddi við hann um báta og sjó-
mennsku en þá lifnaði hann allur og
glampaði á augun af áhuga og til-
hlökkun að fara bryggjurúnt. En
allt verður undan að láta jafnvel
hraustasti líkami, og Óli frá Hjálm-
holti kvaddi þennan heim þrotinn að
að kröftum á Landspítala í Landa-
koti 21. júlí.
Ég átti þess kost að kveðja hann
hinstu kveðju degi fyrir andlát hans
og fyrir það er ég þakklátur.
Elsku Hulda og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur á erfiðum
tímum og er ég sannfærður um að
nú rær Óli til fiskjar með bræðrum
sínum á öðrum og æðri miðum.
Hafðu þökk fyrir allt, Óli minn.
Þakkir fyrir kæra kynning,
kveð ég þig í anda hljóður.
Um þig vakir ástkær minning,
af því þú varst drengur góður.
Þökk fyrir vaskar vinnuhendur,
varstu hvergi í sóknum linur.
Þökk fyrir alla afkomendur,
eðallyndi dáni vinur.
Nú er sigin sól að viði,
sál þín kannar bláa leiðið.
Hvíl þú heill helgum friði,
hérvistar er runnið skeiðið.
Fylgi þér Drottinn frelsisveginn,
friður sé með þínum anda.
Ég veit þú situr sólarmegin,
í sumargróðri dýrðarlanda.
(Gísli Ólafsson.)
Sveinn Ingason.
Elsku afi minn, að kveðja þig er
með því erfiðara sem ég hef gert um
ævina. Við vissum öll að hverju
stefndi eftir að þú varst fluttur á
spítala, en þegar stundin kemur er
maður einhvern veginn ekki viðbú-
inn. Þú varst mér alveg óskaplega
kær, betri afa var ekki hægt að fá.
Fyrstu árin mín var ég mikið hjá
ykkur ömmu þar til þið fluttuð til
Keflavíkur, þegar fór að gjósa í Eyj-
um. Öll sú ást og umhyggja sem ég
hef alltaf fengið frá ykkur hefur ver-
ið mér gott og ómetanlegt veganesti
út í lífið. Sama hvenær maður kom
til ykkar ömmu, alltaf var maður
velkominn og fann það svo sann-
arlega, alltaf kysstur inn og kysstur
út. Ég kom mikið til ykkar á sumrin
þegar ég var krakki og ég á alveg
óskaplega margar góðar minningar
frá þeim tíma. Ég kom stundum
með vinkonur mínar með mér og
alltaf var ykkar heimili opið fyrir öll-
um, allir velkomnir það var alveg
óskaplega gott að vera hjá ykkur. Í
þau tvö skipti sem við Beggi stand-
settum húsnæði vildir þú fá að vera
með og aðstoða okkur, þú handlang-
aðir spýtur, málaðir og gerðir allt
það sem til féll og það var notalegt
að hafa þig með, því þetta fannst þér
virkilega gaman.
Alzheimersjúkdómurinn er skelfi-
legur, hann rændi þig minninu og
öllu því sem við erum öll vön að gera
daglega, án þess að hugsa hvernig á
að framkvæma það. Þú vissir að það
væri eitthvað að, ég vildi að það
hefði eitthvað verið hægt að gera
fyrir þig því þú varst svo vel á þig
kominn líkamlega, mjög vöðvastælt-
ur og hraustur. Ég er viss um að
margir ungir menn vildu hafa þessa
vöðva sem þú varst með. Ég mun
aldrei gleyma þeirri stund, daginn
sem ég fékk mótorhjólaprófið hinn
12. júní sl. Þá kom ég beint til ykkar
ömmu á mótorhjólinu og amma kall-
aði á þig að glugganum, þegar hún
heyrði mig koma og þú komst og
amma spurði þig hvort þú þekktir
þennan sem væri að koma og þá
sagðir þú: „Já, þetta er hún Íris.“
Tveimur dögum seinna fékkstu
heilablóðfall og varst fluttur á
Landakot og einu sinni eftir þetta
náði ég góðu sambandi við þig, það
var þegar við Óli sátum hjá þér og
við fórum að ræða mótorhjól við þig.
Þú sagðir okkur frá þinni mótor-
hjólaferð sem endaði niðri í skurði
og þú slóst þér á lær og hlóst dátt.
Elsku besti afi minn, ég næ því
ekki að þú sért farinn, þetta er ein-
hvern veginn svo óraunverulegt.
Mér finnst ennþá eins og þú sért
heima hjá henni ömmu sitjandi í
stólnum fyrir framan sjónvarpið eða
við eldhúsborðið í stólnum þínum
með „gul“. Ég vona að þú fáir að
fara á sjóinn þar sem þú ert núna,
því sjórinn var þitt líf og yndi.
Ég kveð þig með miklum söknuði
og trega og vona að við hittumst aft-
ur einhvern tíma seinna. Nú tekur
við erfiður tími fyrir ömmu og okkur
hin, en ef við hjálpumst öll að þá
komumst við yfir þetta með tíman-
um.
Hvíl í friði, afi minn
Þín
Íris.
21. júlí var fallegasti dagur ársins.
Afi, sem alltaf var mikill veðurmað-
ur hefði næsta víst valið svona dag
til að yfirgefa jarðvist sína hefði
hann um það ráðið. Áhuginn á veðr-
inu helgaðist af sjómennsku sem
hann stundaði til margra ára og bar
hjartað, sálin og skrokkurinn þess
merki allt til enda.
Það má segja að afi hafi verið afla-
kóngur öll sín ár. Aflaverðmætin
voru ígildi hlýju, birtu og fölskva-
lausrar ástar og fengu allir að njóta
þeirra aflabragða og ríflega það.
Það eru fá orð sem fá lýst svona
manni sem alltaf var tilbúinn að
opna stóru hendurnar sínar fyrir
litlum sálum sem til hans leituðu.
Alltaf var skjól í faðmi hans, alltaf
var ást og hlýju að finna.
Þegar tínast fer úr röðum feðr-
anna verður minningin það sem eftir
stendur, minning um sterkan og fal-
legan mann. Í sorg og missi sem
þessum er mikilvægt að gleðjast líka
yfir ferðinni sem nú er á enda kom-
in. Bátur þinn er kominn í heima-
höfn með metafla eftir vel heppn-
aðan túr.
Elsku afi minn, minningin um þig
mun alltaf lifa í hjarta mér og er ég
þakklátur fyrir hverja stund sem
áttum við saman. Þín verður sárt
saknað.
Þinn,
Hlynur.
Elsku langafi. Takk fyrir allt það
góða sem þú ert búinn að gera fyrir
mig. Þú varst svo góður langafi sem
fórst með mig að veiða og fylgdist
með mér í kíkinum þegar ég var í
leikskólanum og sóttir mig þegar ég
var búinn. Síðan kom að skólanum
og alltaf þegar ég var búinn í skól-
anum kom ég til ykkar ömmu og þú
brostir alltaf til mín. Ég vildi ekki
missa þig. Við löbbuðum svo oft í
búðina að kaupa í matinn og ég
sakna þín svo mikið, elsku langafi.
Þinn
Ægir.
Ólafur var yngsti bróðir minn,
rúmlega þremur árum yngri en ég.
Mig langar til að minnast hans með
nokkrum minningabrotum úr æsku
okkar. Við áttum þrjú eldri systkini,
Sigríði, Pál og Júlíus sem öll eru lát-
in.
Algengt var að börn í Vestmanna-
eyjum voru send í sveit upp á meg-
inlandið yfir sumarið. Þannig var
einnig með okkur Óla. Ég var í mörg
sumur á Mið-Skála undir Eyjafjöll-
um og jafnvel nokkra vetur líka og
gekk í skóla á Ysta-Skála. Óli var í
sveit á Vorsabæ í Landeyjum. Mér
er minnisstætt eitt sinn þegar pabbi
koma upp á land til að heilsa upp á
okkur. Hann kom með báti frá Eyj-
um og lenti í fjörunni undir Eyja-
fjöllum og kom fyrst til mín á Mið-
Skála. Síðan var farið að heimsækja
Óla litla bróður í Landeyjum. Til
ÓLAFUR
INGIBERGSSON