Morgunblaðið - 20.08.2006, Side 47

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. ÁGÚST 2006 47
MINNINGAR

 
 


SIGURGEIR LÍKAFRÓNSSON,
Lindargötu 57,
Reykjavík,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Aðstandendur.
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
KOLBRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum við Hringbraut þriðjudag-
inn 15. ágúst.
Útför fer fram frá Seyðisfjarðarkirkju laugardaginn
26. ágúst kl. 14.00.
Gunnar Björgvin Sigmarsson,
Björgvin Ólafur Gunnarsson, Ólöf Jóhanna Sigurðardóttir,
Sigmar Gunnarsson, Hulda Gunnarsdóttir,
Friðrik Már Gunnarsson, Guðveig Bjarný Guðmundsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur vinur okkar,
HALLDÓR K. KARLSSON,
Esjugrund 5,
Kjalarnesi,
lést sunnudaginn 13. ágúst á Landspítalanum í
Fossvogi. Útför hans verður gerð frá kapellunni í
Fossvogi fimmtudaginn 24. ágúst kl. 15.00.
Sigríður Steingrímsdóttir og Þorsteinn Einarsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
MAUREEN P. DUFFIELD,
Írabakka 16,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 16. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Pétur Duffield,
Mark Duffield,
Svanhvít Duffield,
Ólöf Duffield,
Dagný Duffield,
Steina Duffield,
tengdabörn og barnabörn.
✝ Kristín Sigur-björnsdóttir
fæddist að Féeggs-
stöðum, Barkárdal í
Eyjafjarðarsýslu 20.
ágúst 1909. Hún lést
á dvalarheimilinu
Hlíð 5. maí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sigurbjörn Þorleifs-
son, f. 16.4. 1875, d.
9.5. 1924 og Guðrún
Guðmundsdóttir f.
15.4. 1886, d. 25.9.
1927. Kristín var
þriðja elst af 7 systkinum. Hin
voru: Herbert, f. 6. des. 1906. d.
19. nóv. 1985; Kári, f. 20. sept.
1908, d. 15. nóv. 1991; Þorleifur, f.
30. mars 1911, d. 21. feb. 1958;
Anna María, f. 17. sept 1913 d. 30.
júlí 2005; Þráinn, f. 26. jan. 1920,
d. 14. apríl 1995; Sigurbjörn, f. 27.
feb. 1923, d. 3. maí 2003.
Kristín giftist í
desember 1945
Skarphéðni Hall-
dórssyni, f. 17. júní
1909, d. 20. ágúst
1988. Börn þeirra
eru: 1) Gunndís
Dóra, f 11. jan. 1947,
gift Ragnari Hólm
Ragnarssyni, f. 18.
ág. 1939. 2) Guðrún
Valgerður, f. 27.
júní 1948, gift Leifi
Eyfjörð Ægissyni, f.
16. ág. 1945. 3)
Gunnar Benedikt, f.
29. okt. 1949, kvæntur Hörpu
Hansen, f. 7. feb. 1953. 4) Sigrún
Guðríður, f. 26. nóv. 1950, gift Sig-
urði Gísla Ringsted, f. 1. mars
1949. Barnabörnin eru 11 og
barnabarnabörnin 21.
Útför Kristínar var gerð frá
Höfðakapellu á Akureyri 12. maí
síðastliðinn.
Kristín Sigurbjörnsdóttir, eða
Kristín hans Skarphéðins eins og
mér var tamt að hugsa um hana,
lést 5. maí síðastliðinn. Hún lifði
fram á 97. aldursár og kvaddi södd
lífdaga, 18 árum á eftir Skarphéðni,
manni sínum.
Kristín og Skarphéðinn Halldórs-
son, eiginmaður hennar, bjuggu
lengst af sinni hjúskapartíð í Hafn-
arstræti 47 á Akureyri. Það hús
gengur undir nafninu Bakkahöllin
og var byggt 1945 af móðurbræðr-
um mínum. Öll mín uppvaxtarár
bjuggu Kristín og Skarphéðinn á
neðstu hæðinni, móðurbróðir minn
og fjölskylda á miðhæðinni og fjöl-
skylda mín á efstu hæðinni. Mjög
mikill samgangur var á milli hæða,
enda börnin mörg og flest á svipuðu
róli. Þótt Kristín og Skarphéðinn
væru ekki ættingjar okkar mynd-
uðust kærleiksbönd á milli fjöl-
skyldnanna í húsinu sem eru ekki
veikari en ef um blóðtengsl væri að
ræða.
Ég var yngsta barnið í húsinu og
er fyrsta minningarbrotið sem mig
langar að nefna hér reyndar ekki
mitt eigið, heldur frásaga systkina
minna. Foreldrar mínir fóru gjarn-
an út að spila á þriðjudagskvöldum
og áttu systkini mín að passa litlu
systur. Þótti sú stutta heldur frek
og lét vel í sér heyra ef hlutirnir
voru ekki eins og hún vildi. Bárust
hljóðin niður á neðstu hæð og kom
þá Kristín upp og sótti mig. Kristín
hafði mikið að gefa og var ekki að
láta hlutina afskiptalausa ef hún gat
bætt úr þeim. Sótti ég alla tíð til
þeirra hjóna. Á þeim tíma höfðu
þau ekki eignast barnabörn og afar
mínir og ömmur voru látin og varð
ég því „barnabarn“ þeirra með öllu
því góða sem fylgir „alvöru“ öfum
og ömmum.
Þegar ég horfi til baka til þess
tíma þegar ég var „lyklabarn“ þá
opnaði ég útidyr Bakkahallarinnar
með lyklinum mínum, en stoppaði
svo á neðstu hæðinni hjá Kristínu
sem gaf mér að drekka og við
ræddum um viðburði dagsins áður
en ég hélt á efstu hæðina. Fyrsta
vinnan mín þegar ég var 7 ára göm-
ul var pössun á Huldu Sigríði,
barnabarni Kristínar. Fékk ég ágæt
laun fyrir. Eftir á að hyggja var það
í raun Kristín sem axlaði ábyrgðina
af pössuninni, en ég var henni til
dyggrar aðstoðar. Svona var Krist-
ín, með stórt og hlýtt hjarta og gaf
af sér án þess að um það væri talað.
Kristín og Skarphéðinn ferðuðust
mikið um Ísland og í ófá skipti
horfði ég á myndasýningar hjá
þeim og fræddist um landið. Einnig
var heimilið þeirra mikið bókaheim-
ili, var bæði einn veggurinn í stof-
unni þakinn bókum og svo var líka
um vinnuherbergi Skarphéðins.
Þessar bækur voru allar lesnar og
um þær talað. Það er kær minning
frá unglingsárum mínum þegar ég
kom heim á kvöldin, að heyra fram
óminn af rödd Skarphéðins þegar
ég gekk upp stigann fram hjá
fyrstu hæðinni. Þá var hann að lesa
fyrir Kristínu, en hann las gjarnan
fyrir hana á kvöldin.
Einnig er notaleg minning frá
einum af fyrstu vetrum mínum í
Reykjavík. Síminn hringir, það er
Skarphéðinn. Þau hjón eru á leið til
Reykjavíkur, ætla að fara í Óp-
eruna og gista á Hótel Borg. Þá var
hann að athuga hvort hann mætti
ekki bjóða mér á Borgina til að
borða með þeim. Þar áttum við
góða kvöldstund og margt var
spjallað.
Kristín og Skarphéðinn eignuðust
fjögur börn og nú eru afkomend-
urnir komnir á fjórða tuginn. Hefur
fjölskyldan alla tíð verðið mjög
samrýnd. Skarphéðinn lést árið
1988 og fáum árum síðar flutti
Kristín á dvalarheimilið Hlíð á Ak-
ureyri. Fyrstu árin fór hún gjarnan
út með dætrum sínum, en nú síð-
ustu ár var heilsa hennar það slæm
að hún treysti sér ekki út úr húsi. Í
heimsóknum mínum til Kristínar
töluðum við gjarnan um gömlu góðu
dagana og eins varð henni tíðrætt
um börnin sín og aðra afkomendur
sem hún var stolt af. Síðustu árin
ræddum við stundum um dauðann,
en var Kristín sátt við sinn tíma og
tilbúin að kveðja, sem hún svo gerði
5. maí sl.
Með þessum minningarbrotum vil
ég þakka fyrir allt sem Kristín og
Skarphéðinn, maður hennar, gáfu
mér í uppvextinum. Bæði er um að
ræða ótalmargar dýrmætar stundir,
en jafnframt áhrif á viðhorf mín til
lífsins. Látum okkur aðra varða,
gefum af okkur án þess að tíunda
það, hugsum vel um landið okkar og
njótum þess og síðast en ekki síst,
ræktum sambandið við okkar nán-
ustu.
Blessuð sé minning Kristínar.
Dísa Guðjónsdóttir.
KRISTÍN SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
neitt fyrir henni og hún leysti öll verk-
efni á jákvæðan hátt. Vala var litríkur
persónuleiki. Hún hafði einstaklega
gott skap, sá alltaf skemmtilegu hlið-
arnar á tilverunni. Hún var afar lesin
kona, hörkugreind og minnug á allt
sem hún hafði lesið. Hún hafði
skemmtilega frásagnargáfu og sá
gjarnan spaugilega hlið á málunum.
Þegar hún vissi hvert stefndi í lokin
sagði hún að það væri eiginlega verst
að hún ætti eftir að lesa svo margar
bækur.
1977 giftast Vala og Jón Oddsson.
Þá kynntist ég enn nýrri hlið á Völu.
Hún elskaði að elda mat og var mikill
kokkur. Enda var mikið um veislur og
matarboð á þeirra heimili. Eftir að
Jón deyr 1999 flyst hún vestur til Bol-
ungavíkur, til sinna æskustöðva, og
settist þar að í gamla húsinu sínu,
Hafsteinsstöðum. Þá varð vík milli
vina, en við höfðum nánast daglegt
símasamband og vinátta okkar varð
enn nánari. Við höfðum endalaus um-
ræðuefni og áttum skemmtilegar
stundir og studdum hvor aðra í lífs-
baráttunni. Þá kynntist ég hennar
bestu hliðum, einstakri hlýju og léttu
skapi, sama á hverju gekk. Fyrir það
vil ég þakka sérstaklega.
Elsku Guðmundur, Bonnie og fjöl-
skylda, Björgvin Jóns, Dedda systir
og aðrir nánir ættingjar. Ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Það myndast mikið tóma-
rúm þegar yndisleg persóna eins og
Vala kveður. Blessuð sé minning
hennar.
Hekla.
Valgerður Bára Guðmundsdóttir
hefur kvatt okkur langt um aldur
fram. Valgerður var engin venjuleg
manneskja, hún setti svip sinn á lífið,
auðgaði það og skreytti. Valgerður
var fædd til að vera drottning, vildi
lifa og deyja eins og drottning, til þess
hafði hún allt að bera, glæsileika, feg-
urð, rausnarskap og gjafmildi. Í lífi
hennar skiptust á skin og skúrir. Ég
kynntist henni þegar sólin skein í
heiði. Þá voru haldnar stórveislur, þar
sem stórmennum var boðið og rík-
mannlega veitt í mat og drykk. Þann-
ig voru þau hjónin Jón og Vala Bára,
hugsuðu stórt, lifðu og veittu stórt.
Síðustu árin dró fyrir sólu, skúrir
tóku við, krabbinn tók Jón en hann
lést árið 1999. Sakir greiðvikni hurfu
eigurnar, en vestur í Bolungarvík hélt
hún reisn sinni og höfðingsskap, þar
sem hún eyddi síðustu árum sínum í
faðmi fjallanna sem ólu hana upp.
Lífshlaup Valgerðar var fjölbreytt,
í takt við fjölbreytta hæfileika henn-
ar. Hún lét sér ekkert fyrir brjósti
brenna, tókst á við öll ný verkefni af
æðruleysi og djörfung. Valgerður var
víðlesin, átti glæsilegt og stórt bóka-
safn enda var hún nánast alin upp
með bókum þar sem faðir hennar var
bókaútgefandi eftir að fjölskyldan
flutti frá Bolungarvík. Það var því
fróðlegt og skemmtilegt að spjalla við
hana, hún gat miðlað mörgum fróð-
leiksmolum.
Valgerður gekk í gegnum þrjú
hjónabönd, en með Jóni var hún kom-
in í heimahöfn, þau smullu saman og
voru samtaka í rausnarskapnum.
Gleðistundirnar voru margar, í
veislum, í leikhúsum, á veitingastöð-
um og við græna borðið og einnig
vestur á Bolungarvík þó svo að dauð-
inn biði hennar, sem hún mætti með
bros á vör eins og henni var líkt.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Björgvin Schram.
Ég sé fyrir mér Völu Báru hlæj-
andi að mér er ég sit hérna og berst
við það að koma niður orðum um
hana. Hún var alltaf glaðlynd og sá
spaugilegu hliðarnar á öllu, ef við
gætum aðeins líkst henni meira að
þessu leyti. Alltaf var hún brosandi og
fékk fólk í kringum sig til að hlæja og
njóta tilverunnar í núinu, Guð veit að
hún kunni það. Þessi makalausa kona
hafði gengið í gegnum svo marga
öldudali í lífinu. Gekk hún í gegnum
mikinn öldudal, fyrst með missi
manns síns Jóns Oddssonar og svo í
kjölfarið mikið fjárhagslegt tjón
vegna gjafmildi og trausts öðlingsins
Jóns, sem var því miður svikið af
minni mönnum.
Flutti hún til Bolungavíkur eftir að
hún varð ekkja en aldrei var hægt að
sjá að þetta hefði nokkur áhrif á hana
er ég var í hennar návist eða spjallaði
við hana í síma. Alltaf gat hún sagt
mér sögur af ævintýrum sínum í bæn-
um og sínar spaugilegu hliðar af líf-
inu. Það var ósjaldan sem ég festist
með henni í símanum þegar við fórum
að spjalla um lífið og tilveruna. Ég
þreyttist aldrei á að tala við hana um
heima og geima, hún hafði skoðanir á
öllu og sagði allt sem hún hugsaði
umyrðalaust enda þjáðist hún ekki af
spéhræðslu eins og við flest hin. Val-
gerður var einstaklega vel lesin og
vissi margt um margt. Með góðri
blöndu af þekkingu, húmor og lífs-
gleði náði hún að gera allar samræður
áhugaverðar og skemmtilegar sem
munu lifa í minningunni um ókomna
tíð. Valgerður Bára var og mun alltaf
vera drottning í mínum huga.
Brynjólfur Páll.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
BERGUR Ó. HARALDSSON
fyrrverandi framkvæmdarstjóri,
Hrauntungu 22,
Kópavogi,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 17. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kristín L. Valdemarsdóttir
Frosti Bergsson, Halldóra M. Mathiesen,
Valdimar Bergsson, Helga M. Geirsdóttir,
Anna Rós Bergsdóttir, Haraldur Guðfinnsson,
barnabörn og barnabarnabarn.