Morgunblaðið - 23.08.2006, Blaðsíða 29

Morgunblaðið - 23.08.2006, Blaðsíða 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 2006 29 MINNINGAR Það er skelfileg til- hugsun, kæri félagi, að fá ekki að sjá þig aftur. Samverustundun- um fækkaði því miður þar sem við bjuggum sinn á hvoru landshorninu en vinátt- an minnkaði aldrei enda varst þú svo sannarlega vinur vina þinna. Það var mér ávallt tilhlökkunar- efni að vita af þér á Borgarfirði þegar ég kom á heimaslóðir. Ég vissi að þú yrðir ávallt einn af þeim fyrstu sem ég sæi, alltaf kátur og hress. Það var föst, góð regla að þú komst og bauðst mér á rúntinn þar sem far- ið var í gegnum hlutina. Fótboltinn var krufinn, staða sameiginlegra vina rædd og ekki síst var gaman að heyra hvað þú varst stoltur af fjöl- skyldunni þinni sem átti hug þinn og hjarta. Eiðaárin munu alltaf lifa í minn- ingunni. Íþróttamótin, ferðalögin, skemmtanirnar og allar þessar frá- bæru stundir sem við áttum á þeim árum. Þorláksmessusímtalið var orðið fastur liður þar sem við bulluðum svolítið saman og óskuðum hvor öðr- um velfarnaðar – símtal sem sló öll- um skötuveislum við. Elsku Þórey, Arna og Atli, foreldr- ar og fjölskyldur, megi guð gefa ykk- ur styrk til að takast á við sorgina. Minningin um góðan mann sem gerði lífið skemmtilegra mun lifa með öll- um sem fengu að kynnast Skafta. Guðlaugur. Það voru dapurleg skilaboðin sem við fengum um kvöldið hinn 14. ágúst sl. að vinur okkar Skafti Kristján Atlason væri látinn, ungur maður í SKAFTI KRISTJÁN ATLASON ✝ Skafti KristjánAtlason fæddist í Neskaupstað 8. nóvember 1971. Hann lést á Land- spítalanum 14. ágúst síðastliðinn og var útför hans gerð 19. ágúst. blóma lífsins með unn- ustu og tvö yndisleg börn. Við kveðjum og þökkum yndislegar stundir inni við Set- berg í fyrrasumar sem við ætluðum að endur- taka og laga það sem laga þurfti en við bara hittumst aftur við ann- að Setberg og tökum til hendinni þar. Gættu þess vin yfir moldunum mínum að maðurinn ræður ei næturstað sínum og þegar þú hryggur úr garðinum gengur ég geng þér við hlið þó ég sjáist ei lengur. En þegar þú strýkur burt tregafull tárin þá teldu í huganum yndisleg árin sem kallinu gegndi ég kátur og glaður þá kæti þig líka minn samferðamaður. Kveðja, Sesselja og Magnús. Við fráfall Skafta Kristjáns Atla- sonar erum við enn einu sinni minnt á það hve lífið er hverfult og hve skrefið er stutt á milli lífs og dauða. Í annað sinn á rúmu ári fellur ungur sjómaður á Fáskrúðsfirði skyndilega frá í blóma lífsins. Þessi tvö dauðsföll komu samferðafólkinu algjörlega í opna skjöldu, nánast eins og þessir ungu menn væru í mikilli skyndingu kallaðir til annarra starfa. Skafti var 34 ára gamall stýrimað- ur og afleysingaskipstjóri á Hoffelli SU 80. Hann var uppalinn á Fá- skrúðsfirði, annar í röð þriggja bræðra og er skyldfólk hans fjöl- mennt í báðar ættir hér í firði. Hann hóf sjómennsku sína á eldra Hoffelli 19. maí 1988, þá 16 ára gamall. Dugn- aður hans kom fljótt í ljós á sjónum og þar með var teningunum kastað og hann ákveður að gera sjómennsk- una að ævistarfi sínu. Hann aflaði sér skipstjórnarréttinda í Stýrimanna- skólanum á Dalvík og starfaði nær því óslitið á skipum Kaupfélags Fá- skrúðsfirðinga og dótturfyrirtækja þess á starfsævi sinni. Auk ungdóms- áranna sem hann var á eldra Hoffelli, var hann á Búðafelli SU 90 árin 1991–1992 og svo á eldra Hoffelli aft- ur 1993–1996. Auk þess leysti hann af á Ljósafelli SU 70 ef á þurfti að halda. Þá stundaði hann sjóinn frá Borgarfirði eystra um skeið, en þar bjó hann ásamt konu sinni Þóreyju Eiríksdóttur og tveimur ungum börnum. Þegar ákveðið var að kaupa núver- andi Hoffell frá Írlandi haustið 1998 var Skafti ráðinn II. stýrimaður. Það þurfti nokkurt áræði að ráða sig á gamalt kvótalaust skip sem gera átti fyrst og fremst út á kolmunna til að afla skipinu veiðireynslu, en kol- munninn hafði þá ekki verið settur í kvóta. Reynt yrði svo jafnframt að komast yfir síldar- og loðnukvóta, en ekki var það fast í hendi. Eftir ár frá komu skipsins var Skafti ráðinn 1. stýrimaður og afleysingaskipstjóri á Hoffelli. Það er skemmst frá því að segja að mikil óvissa var um framtíðarrekstur þessa nýkeypta skips og áhætta mik- il hjá Loðnuvinnslunni h/f og sjó- mönnunum þar um borð. Ekki bætti úr skák að tíðar bilanir voru í skipinu fyrstu árin og verðhrun varð á mjöli og lýsi árið 1999. Það var því fyr- irtækinu mikils virði að því tókst að ráða til sín duglega og bjartsýna menn, þar sem að ljóst var að það tæki langan tíma að byggja upp þessa útgerð, bæði skip og aflaheim- ildir. Í þessari nýju skipshöfn undir skipstjórn Helga Kristjánssonar og síðar Bergs Einarssonar var Skafti einn af máttarstólpunum. Hann var vel látinn af öllum sem honum kynnt- ust, góður í samstarfi og var mjög duglegur að afla sér þekkingar á flottrolls- og nótaveiðum. Reyndin varð líka sú að sami kjarninn hefur mikið til verið á skipinu á þessum átta árum sem það hefur verið gert út frá Fáskrúðsfirði. Árið 2001 var Hoffell endurbyggt í Póllandi. Skafti var í þeim hópi sem fór út til að taka á móti skipinu. Þá kynntist undirritaður mannkostum Skafta enn betur og fann hve heil- steyptur og góður drengur var þar á ferð. Hann batt miklar vonir við hið nýja og glæsilega skip, sem var að verða ferðbúið til siglingar yfir hafið heim til Fáskrúðsfjarðar, því þar var stórum áfanga náð í nokkuð sér- stæðri útgerðarsögu og uppbygg- ingu atvinnulífs á Fáskrúðsfirði. Nú hefur Skafti verið kallaður á æðra tilverustig langt um aldur fram, lagt af stað í nýja siglingu yfir haf sem allra bíður einhvern tímann. Það er sárt að sjá á eftir svo góðum samferðamanni og eitt er víst að hans verður sárt saknað úr hópi sam- starfsmanna hjá Loðnuvinnslunni. Missirinn er þó mestur hjá fjöl- skyldu hans, sem sér á eftir þessum unga og efnilega manni með jafn- sviplegum hætti. Megi guð styrkja þau og blessa. Við Sigrún sendum Þóreyju og börnunum, foreldrum hans og bræðrum, svo og öðrum ástvinum innilegustu samúðarkveðjur. Hvíl í friði, kæri vinur. Blessuð sé minning þín. Gísli Jónatansson. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja, vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðar hnoss þú hljóta skalt. (V. Briem) Elsku fjölskylda, ykkar missir er mikill. Guð gefi ykkur styrk á erf- iðum tímum. Kveðja. Sara og fjölskylda. Elsku Skafti frændi. Með þessum orðum langar mig að kveðja þig þar sem við lukum aldrei almennilega samtalinu okkar um daginn. Þú hafð- ir hringt í mig sem svo oft áður, og í þetta skipti til þess að segja mér á þinn einlæga hátt hvað þér þótti um mig. Mikið hef ég hugsað til þessa samtals okkar síðustu daga, það var engu líkara en að þú hefðir viljað hringja í mig til að kveðja. Við töl- uðum reyndar um að verða aftur í sambandi síðar þetta sama kvöld, en úr því varð aldrei. Við komum því ekki til með að ljúka samtalinu okkar að þessu sinni, en ég trúi því að við munum hafa tíma fyrir það seinna. Það sem ég vildi óska að ég hefði sagt við þig, Skafti minn, var að mér þykir afskaplega vænt um þig og hef ávallt verið stoltur af að hafa átt þig að sem stóra frænda minn. Þú hafðir stórt hjarta og varst allt- af trúr í þér gagnvart fjölskyldunni þinni og vinum. Og ekki vantaði rausnarskapinn. Af öðrum frænd- systkinum okkar ólöstuðum áttir þú t.d. alveg sérstakt samband við ömmu og afa í Sigtúni sem ég veit að var þeim afar kært. Þar sem þú varst þremur árum eldri en ég leiddist þér heldur ekki að líta til með mér þegar við skemmtum okkur saman og mun ég t.d. seint gleyma ferðalaginu okk- ar á Boggann um árið þegar við ákváðum að fá okkur „rúnt“ þangað úr Atlavík eina verslunarmannahelg- ina. Við áttum líka góðan tíma saman á sjónum á Hoffellinu um árið, en þar vorum við saman ásamt pöbbum okkar og hefur mér alltaf þótt ákaf- lega vænt um þann tíma. Þar má kannski líka segja að við höfum kynnst í raun enn betur, enda mikið spjallað og þú hafðir alltaf gaman af því að kanna hvað ég var að malla í eldhúsinu. Þú hrósaðir mér líka vel fyrir pastaréttina, nokkuð sem mannskapnum um borð féll reyndar misvel. Það eru þessi og svo ótal- mörg önnur augnablik sem ég kem til með að muna með þér, frændi. Þú ert svo ljóslifandi fyrir mér, brosandi eins og þú jafnan varst og í þér þessi galsi sem alltaf fylgdi þér. Mikið er sárt að sjá á eftir þér. Í raun hef ég ekki almennilega áttað mig á því ennþá að þú skulir vera far- inn og geri eflaust ekki nærri strax. Þú skilur eftir þig stórt skarð, Skafti minn. Elsku Þórey, Arna og Atli litli, Atli og Jóna, Kobbi og Heiðar, ég votta ykkur og fjölskyldum ykkar mína dýpstu samúð og bið guð um að styrkja ykkur á þessum erfiðu tím- um. Hvíl í friði, elsku frændi. Hjörvar Sæberg Högnason. Minningarnar hrúg- ast upp í huganum. Þær fyrstu ótrúlega gamlar, lítil stúlka sem þiggur gjöf úr hendi stóra frænda síns. Dúkka, sem ég man ennþá hvernig leit út. Þá var ég varla orðin sex ára. Síðan þá eru stundirnar sem ég átti með uppáhalds, uppáhaldsfrænda mín- um óteljandi. Hann tók mér alltaf opnum örmum. Alveg sama hve upptekinn hann var, það var alltaf opið hús. Oft hafði hann fyrir því að stökkva úr vinnunni til þess að mæta heim í kaffi og pönnukökur sem töfruðust á borðið. Lulla hringdi í hann og sagði: „Stelpan okkar er komin í heimsókn,“ og ör- fáum andartökum síðar var hann mættur. Tilbúinn til þess að hlusta og segja frá. Ég fékk aldrei nóg af sögum um afa minn og ömmu frá Seljavöllum og lífinu í sveitinni fyrr á árum, eða hlusta á góð ráð og lífs- ins reglur. Mörg eru dæmin um hve umhyggjusamur maður Jón frændi var og eitt slíkt er þegar hann hringdi og bauð mér afnot af bíl sem hann hafði keypt handa börnunum sínum í útlöndum til þess að þau JÓN ÓSKARSSON ✝ Jón Óskarssonfæddist á Berja- nesi undir Austur- Eyjafjöllum hinn 11. júní 1932. Hann lést á Sjúkrahúsi Suður- lands á Selfossi laugardaginn 12. ágúst og var útför hans gerð frá Odda- kirkju á Rangárvöll- um 18. ágúst. kæmust sem best leið- ar sinnar í heimsókn- um á Íslandi. Hann var ávallt tilbúinn til þess að hjálpa og yf- irleitt skildu okkar leiðir með orðunum: „Þú lætur mig svo vita ef þú þarft á ein- hverri aðstoð að halda, vina.“ Allt fórst honum vel úr hendi, hvort sem litið er á mannlegu hliðina eða þá verk- legu. Fyrirmynd í dugnaði, lífsháttum og framkomu. Ég mun um ókomna tíð geyma í hjarta mér minninguna um góðan mann sem gaf mér mikið. Ég kveð þig með söknuði, Jón frændi. Anna Kristín Ásbjörnsdóttir. Elsku afi, alltaf þegar ég minnist þín þá sé ég þig fyrir mér á Mol- landi í Noregi tálgandi úti á tröpp- um og mig hlaupa inn og sækja ál- pappír (fyrir hníf) og þykjast tálga eins og þú. Ég vona að þú vitir að ég mun alltaf sakna þín, sama hvað gerist, því þú ert góði afinn þar sem enginn getur komið í þinn stað. Ég vil að þú vitir það. Það sem mér finnst samt best af öllu er að vita að þér líði vel núna. Lofa að passa ömmu fyrir þig. Þín dótturdóttir Berglind. Elsku Jón afi. Vona að þér líði betur þar sem þú ert núna, því þín er sárt saknað og það mun ég alltaf gera. Það væri gott að hafa þig núna til að hugga mann, það var alltaf hægt að treysta á þig, alltaf svo sterkur í gegnum allt sem gekk á. Þú sást alltaf til að allir í kringum þig hefðu það gott og gast svo alltaf kallað fram bros hjá manni og gerir enn með minningum um þig. Núna brosi ég þegar ég hugsa til baka, þegar maður var krakki og fór svo oft upp í sumarbústað með þér og ömmu, keyptum appelsín og tókum flatkökur með hangikjöti með. Svo eftir að hafa unnið í kartöflugarð- inum, málað bústaðinn eða bara far- ið í okkar löngu göngutúra var alltaf endað á að gefa hrafninum. Þú reyndir líka alltaf að kenna mér öll heimsins nöfn á fjöllunum í kring en því miður næ ég aldrei að festa þau í minninu, þú náðir nú samt að kenna mér að tefla með þolinmæði og þrjósku. Afi, þú þarft heldur ekki að hafa neinar áhyggjur af Spáni leng- ur, ég er komin með fjölskyldu, hún býr í litlu þorpi hjá sjónum rétt við Barcelona. Þau eiga líka þrjá hunda þannig að það gæti ekki verið betra, enda verður þú líka þar að líta eftir mér, ekki satt. Það er erfitt að sitja hér og eiga að skrifa hvernig þú varst, því það er ekki til það orð sem lýsir hvað mér fannst um þig. Ég get þó fullyrt að þú ert besti afi sem hægt er að hugsa sér. Þú ert enn að styrkja mig og hjálpa mér því að þú lifir enn sterkt í hjartanu mínu og hvert sem ég fer verður þú með mér. Og þangað til við hittumst aftur. Afi, ég elska þig og hafðu það sem allra, allra best. Þín Áslaug Sara. Fyrsta minningin um þig, elsku Jón, var í Súðavík. Þú, Áslaug og Hjölli komuð til að hitta okkur Her- mann í fyrsta skipti. Við fengum Hjölla með okkur í fótbolta og veiði strax frá fyrsta degi, þið fullorðna fólkið voruð svo glöð yfir því hvað okkur krökkunum kom vel saman. Það er nefnilega ekki alltaf létt að fá stjúpsystkini (og stjúpbarnabörn) upp úr þurru. En við erum gott dæmi um velgengni í þessum mál- um. Takk fyrir hvað þú og Áslaug tókuð mér og Hermanni vel. Ég á bara góðar minningar um ykkur og ein af þeim er þegar þú, ég, Her- mann og Hjölli hjóluðum frá Hellu og út í bústað. Áslaug kom svo keyrandi með eitthvað gott í gogg- inn og við áttum góðar stundir. Við höfum alltaf haldið góðu sam- bandi þrátt fyrir að ég hafi búið í Noregi í 13 ár núna. Þið komuð í heimsókn og Katli fannst svo gaman sýna ykkur allt mögulegt, þú varst svo áhugasamur um gamla hluti og ekki síst gamlar kerrur. Axel og Viktori þótti svo vænt um þig og kölluðu þig bara Jón afa. Þegar við fengum þær fréttir fyrst að þú værir alvarlega veikur, þá trúði ég ekki öðru en þú myndir ná fullri heilsu, eins hraustur, lífs- glaður, duglegur og góður maður og þú varst. En það er ómögulegt að vita hvernig allt endar og er það kannski best. Elsku Jón, þetta er mín hinsta kveðja til þín, kveðja með söknuði. Þakkir fyrir allt og kærar kveðjur frá Katli, Axel og Viktori. Ólöf (Óla). Elsku afi minn er farinn, við jörð- uðum hann á föstudaginn 18 ágúst síðastliðin í Odda, þetta eru mjög erfið orð því að það þýðir að maður getur ekki hringt í hann eða hann í okkur til að athuga hvernig gengur og hvort allt sé ekki í lagi, eða kom- ið við og hitt á hann. Hann var mjög mikill öðlingur, var alltaf tilbúin að hjálpa manni eða aðstoða við það sem vantaði, þó svo að hann hefði náttúrulega nóg annað að gera. Hann er búinn að afreka mjög mikið á sinni ævi, þá hefur þrautseigjan mikið um það að segja því hann var ekki fyrir það að gefast upp. Einn skemmtilegasti og dýrmæt- asti tími sem ég hef upplifað síðustu ár var þegar við vorum að vinna saman í viðhaldi á húsinu hjá honum og ömmu á Laufskálunum sumarið 2005, því hann vildi hafa hlutina í góðu ástandi. Var mjög gaman að vinna með honum í því, hann var ekki bara skemmtilegur og góður félagsskapur heldur var hann harð- duglegur þó svo að hann væri ekki alveg með fulla heilsu. Ekki þýddi neitt að segja honum að vera niðri og slaka á, hann hafði svo mikinn áhuga á að hjálpa til. Alltaf var hann kominn upp á stillansa hjá mér til að athuga hvort hann gæti sótt eitthvað eða aðstoðað, auðvitað gat hann altaf gert helling enda snillingur í höndunum. Þetta sýnir hvað hann hafði mikinn viljastyrk og vildi greinilega skila húsinu af sér í toppástandi. Það var alltaf gott að hitta á Jón afa því að bara brosið og hlýjan sem hann hafði gaf manni svo mikið. Það eru sem betur fer mjög margar, góðar minningar sem mað- ur hefur til að hugga sig við þegar söknuðurinn hellist yfir mann. Við vorum heppin að hafa átt þig að og þú varst eins og maður getur sagt, ekta afi, alltaf til staðar fyrir okkur öll. Takk fyrir afi minn, allar stund- irnar sem ég fékk að upplifa með þér. Þinn vinur, Hjörleifur Jón Steinsson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.