Morgunblaðið - 23.08.2006, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 23.08.2006, Blaðsíða 30
30 MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR Fyrstu uppvaxtar- ár mín var ég í dag- legu sambandi við langömmu mína. Við bjuggum bæði á Óðinsgötunni og hittumst annað hvort heima hjá henni eða mér. Þá var oft gengið saman upp Laugaveginn, verslað í matinn, oft- ast kíkt við í leikfanga-versluninni Liverpool og mér leyft að skoða og keypti hún þá stundum eitthvað handa mér. Um kvöldið var svo annað hvort matarboð heima hjá henni eða mér. Seinna kannski far- ið í kvöldgöngu og þá oftast á bókasafnið eða í Mál og menningu. Það var gott að vera hjá henni og hún lagði sig fram, bakaði oft vöffl- ur og annað gott og kenndi mér að taka í spil. Seinna flutti hún svo í Grafarvoginn og þá komst ég ekki eins oft til hennar, en það var allt- af gaman að spjalla við hana og nú síðast í vetur skoðuðum við hljóð- bækurnar hennar. Hún lánaði mér nokkrar og við ræddum um þær. Okkur fannst báðum upplesturinn skipta miklu máli, það væru góðir upplesarar og slæmir upplesarar. Þarna vorum við sammála og náð- um vel saman. Nokkrum sinnum heimsótti ég hana á spítalann í sumar og fannst erfitt að sjá hana svona mikið veika, en vonaði þó að hún fengi að koma aftur heim og að ég gæti átt fleiri stundir með henni. Svo varð þó ekki, en hún vissi sennilega að hún þyrfti fljót- lega að kveðja því hún tók svo hlý- lega um hönd mína og sagði: „Ég hugsa alltaf til þín.“ „Ég hugsa líka til þín,“ sagði ég. „Já, ég nefnilega veit það, vinurinn minn,“ GUÐLAUG JÓHANNSDÓTTIR ✝ Guðlaug Jó-hannsdóttir fæddist í Hlíð í Mjóafirði 28. sept- ember 1911. Hún lést á hjúkrunar- heimilinu Grund 7. ágúst síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Grafar- vogskirkju 18. ágúst. sagði hún. Þegar ég fermdist í vor gaf langamma mér Bibl- íu, sem mér þykir vænt um og lít nú í á hverjum degi. Amma var hlý og sterk kona, sem ég lít upp til og mun minnast alla ævi. Ég sakna hennar óendanlega mikið. Takk fyrir allt. Stefán Arnar. Elsku langamma. Ég er svo þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast þér og hafa þig í minni nálægð á æskuárunum. Við langömmubörnin töluðum nú ætíð um að þú myndir ná 100 árunum en þinn tími hefur greinilega verið kominn og nú ertu á betri stað hjá Guði þar sem ég veit að þér líður vel. Þó að ég hefði mjög gjarnan viljað eyða mun meiri tíma með þér get ég þó hugsað til baka og brosað og glaðst yfir þeim minn- ingum sem ég á um þig. Það sem er mér efst í huga var þegar ég eitt sinn settist hjá þér um ein ára- mótin og þú sagðir mér frá því hvernig jólin hefðu verið hjá þér þegar þú varst ung. Ég furðaði mig á því að epli höfðu sett punkt- inn yfir i-ið á þeim tíma og naut þess að hlusta á þig segja frá. Svo minnist ég þess að þegar ég og amma Rósa komum til þín í heim- sókn á Óðinsgötuna eftir Lauga- vegs-labb þá fengum við alltaf hlýjar móttökur og ekki vantaði nú á að eitthvað væri til að borða. Ég var nú líka svo lánsöm að fá að spila við þig tveggja manna kapal og skemmti ég mér afar vel við það. Ég á eftir að sakna þess mikið að geta ekki komið með gjöf til þín á aðfangadag eins við vorum vön að gera. Ég á eftir að hugsa til þín og minnast þín ætíð sem hlýlegu, fíngerðu ömmunnar minnar sem mér þótti svo einstaklega vænt um. Þín Dagný Björk. „Mikið var gaman að fá að sjá ykkur.“ Þannig hljómuðu alltaf móttökurnar og kveðjurnar þegar maður kom á Skjólbrautina til Billu og Fúsa. Þau sögðu þetta líka alltaf í Tungu meðan þau bjuggu þar. Þá var ég yngri og velti því ekki eins mikið fyrir mér, fylgdi bara mömmu og pabba í bíltúr út í Tungu, sat og hlustaði á spjallið við kaffiborðið, færði mig inn í stofuna og lék við kisu, las í bók eða skoðaði dönsku blöðin hennar Billu. Síðan var kvatt úti á hlaði og haldið heim á leið. „Þakka ykkur fyrir að koma,“ sögðu þau alltaf bæði, tóku hlýtt í höndina á manni og veifuðu brosandi þegar bíll- inn ók frá húsinu. Þegar þau fluttu frá Tungu í Kópavoginn breyttist ekkert nema nú lék ég ekki við kisu eða las í bók heldur spjallaði við þau um allt mögulegt. Þau höfðu svo gaman af að fylgjast með öllum í kringum sig, byrjuðu alltaf á því að spyrja mig hvað væri að frétta heim- an úr Önundarfirði, þó ég ætti líka heima fyrir sunnan en gátu yfirleitt sagt mér miklu meiri fréttir heldur en ég þeim. Billa fylgdist líka vel með hverju einasta barni og ungmenni sem var í kringum hana, sérstaklega skólagöngu þeirra og útskriftum. Þau voru líka alveg einstök að því leyti að þau tóku öllum breytingum og nýjungum með jafnaðargeði. Þau BIRGITTA ÓLÖF EBENESERSDÓTTIR ✝ Birgitta ÓlöfEbenesersdóttir fæddist í Tungu í Valþjófsdal í Ön- undarfirði 29. jan- úar 1922. Hún lést á Hrafnistu í Reykja- vík 1. ágúst síðast- liðinn og var útför hennar gerð frá Garðakirkju 18. ágúst. fundu aldrei að því sem unga fólkið væri að gera nú til dags, þau sýndu öllu skilning og virtust fordómalaus. Þau sáu líka skoplegu hliðarnar á lífinu og maður fylltist orku við að hlæja með Billu því hún var hláturmild og var fljót að fylgja hvers konar gríni. Þó ég kveðji Billu í síðasta sinn í dag er ekki hægt að minnast hennar nema tala um Fúsa í sömu andrá, þau voru sam- rýnd systkin sem höfðu búið saman alla ævi, þar til síðustu fimm ár eftir að Fúsi lést. Nú hafa þau hist á ný. Mikið var gott að fá að kynnast ykkur, hafið þökk fyrir allt. Rakel Brynjólfsdóttir. Okkur langar í fáum orðum að minnast hennar Birgittu eða Billu eins og hún var alltaf kölluð. Það var hún Rúna frænka, sem auðvitað var ekkert skyld okkur, en var gift föð- urbróður okkar meðan hann lifði, sem hafði fengið pláss fyrir okkur í sveit hjá systkinum sínum í Tungu í Valþjófsdal í Önundarfirði sem allir þekktu sem Billu og Fúsa. Þannig urðu fyrstu kynni okkar af þeim systkinum. Að koma í Tungu á þessum árum var eins og að fara nokkur ár aftur í tímann, þar var t.d. ekkert rafmagn og heitt vatn var aðeins hitað í potti á eldavél sem kynt var með kolum. Seinna gerðum við okkur grein fyrir því hvað mikil vinna lá að baki við að þjóna heimilinu sérstaklega á sumrin þegar margt var um manninn. Við borgardrengirnir urðum fyrst að venja okkur á að borða allt sem á borð var borið sem var ekki venjuleg- ur heimilismatur borgarbarna held- ur ekta vestfirskur sveitamatur. Eft- ir að hafa borðað matinn hjá Billu hefur okkur þótt vestfirskur matur hið mesta lostæti. Billa átti mjög gott með að um- gangast börnin sem hjá þeim voru í sumardvöl og var þar ávallt margt um manninn á sumrin, allt upp í átta til tíu krakkar þegar mest var. Búskaparhættir í Tungu voru á þessum árum afar fornlegir því tals- verð handavinna var t.d. við heyskap, rifjað var í höndum og talsvert slegið með orfi og ljá. Traktor var á bænum og var hann notaður til að slá véltæk tún og hirða hey af túnum og keyra heim í hlöður. Fúsi nytjaði hluta af túnunum í Holti og þurfti því að keyra okkur inn í Holt í heyvagni og svo var unnið þar daginn í heyskap. Við vorum ávallt vel nestuð og þótti okkur skrýtið af fá bæði kaffi og mjólk í flösku sem var troðið ofan í ullarsokk. Þau systkinin áttu mjög skemmti- legt bókasafn sem við börnin fengum að lesa eins og okkur langaði til og þar las maður m.a. Basil fursta og all- ar Beverly Gray-bækurnar og marg- ar fleiri af gömlum eðalbókmenntum. Billa hvatti okkur til að lesa frekar en latti og alltaf var hún með efni bók- anna á hreinu því ósjaldan hlýddi hún okkur yfir söguþráðinn. Á sunnudögum hvatti hún okkur til gönguferða um dalinn og fjöllin allt í kringum hann, hún kenndi okk- ur að taka eftir landslagi og kenni- leitum og lét okkur læra nöfnin á þeim, í Valþjófsdal eru öll kennileiti með sitt nafn. Billa var góður sáttasemjari ef slettist upp á vinskapinn milli barnanna og passaði sig að taka ekki afstöðu með einum frekar en öðrum svo engum fyndist hann settur til hliðar og það er mikil kúnst. Við vilj- um þakka Billu fyrir allt sem hún hefur kennt okkur og gert fyrir okk- ur þau ár sem við vorum undir henn- ar verndarvæng. Billa var kona sem auðvelt var að bera virðingu fyrir. Alexander og Sigurður Ingimarssynir. Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt, sem dropi breytir veig heillar skálar. (Einar Ben.) Magnús Jónsson vinur okkar hjóna kenndi mér að meta þetta gullkorn og síðan er það ávallt í mínum huga svo fast tengt Magnúsi að skáldið gleym- ist þegar vísubrotið kemur í hugann. Við hjónin vorum erlendis á fyrsta MAGNÚS JÓNSSON ✝ Magnús Jónssonfæddist í Reykjavík 10. ágúst 1953. Hann varð bráðkvaddur þriðju- daginn 4. júlí síðast- liðinn og var jarð- sunginn frá Grafarvogskirkju 14. júlí. morgni þriggja vikna sumarleyfis, þegar okkur bárust tíðindin af fráfalli vinar okkar. Það er ekki hægt að lýsa með orðum öllum þeim tilfinningum sem byltu sér fram og aftur við þessa frétt. Magn- ús horfinn, já og Hjör- dís systir hans einnig sama dag. Það er erfitt að heyra um andlát og útför besta vinar síns og vera svona víðs fjarri. Það er margt sem á hugann sækir þegar Magnúsar er minnst. Upp í hugann koma minningar um það sem konur okkar kölluðu þras, en við Magnús kölluðum að ræða um pólitík. Á þeim vettvangi urðum við aldrei sammála. Sem auðvitað stafaði af því að hvorugur var nógu sannfærandi til að snúa pólitískum skoðunum hins. Einnig rifjast upp þegar við fyrst hittum Magnús. Við vorum að flytja á Kjalarnes, þurftum aðstoð við að tæma flutningabílinn og bera búslóð- ina upp. Magnús valdist til verksins, gekk að því með þeim hætti sem hon- um var lagið, fljótt og vel án þess að nokkur hlutur skemmdist. Hann bjó með fjölskyldu sinni í íbúðinni beint á móti, stigagangurinn skildi að. Að verki loknu bauð hann í kaffi. Það var í fyrsta sinn sem við þáðum kaffi á því heimili, en sannarlega ekki í síðasta sinn. Þarna myndaðist sú vinátta sem enst hefur síðan og aldrei borið skugga á. Vinátta sem var stór, svo stór að Áslaug sagðist hafa eignast stóra bróður seint og um síðir. Þótt stóri bróðir væri raunar yngri en hún. Magnús var stór, hvar sem á var litið, það gat aldrei orðið neitt smátt í kringum hann. Skoðanir hans, lífsstíll og hugsun öll, var stór. Hann byggði býsna stórt íbúðarhús í landi Vallár og nefndi Gil. Við húsið byggði hann síðar ,,bílskúr“ sem flestir kalla raun- ar iðnaðarhúsnæði enda var skúrnum ætlað að hýsa m.a. rútur. Hann var ekki síður stór í atferli öllu og greiða- semi. Greiði sem hann gerði okkur hjónum eitt sinn er talandi dæmi um það. Við þurftum á aðstoð að halda við að reisa sperrur á hús sem við vor- um að byggja í Þorlákshöfn. Ég hringdi í Magga og baðst aðstoðar. Jú, hann ætlaði að koma daginn eftir. Þegar hann svo kom morguninn eftir, kom hann gangandi að byggingar- stað. Hann var bíllaus en hafði ekki haft orð á því í símanum daginn áður. Fór bara á puttanum austur til að- stoðar. Og það var ekki að sökum að spyrja, sperrurnar risu hratt og vel hjá hagleiksmanninum Magnúsi, enda orðlagður fyrir bæði vinnusemi og hagleik. Magnús vildi börnum sínum vel og var ætíð stoltur af þeim. Hann taldi raunar að þeim væri best gert með því að láta þau spjara sig sjálf, en þegar hann rétti hjálparhönd þá munaði gjarnan um það. Það eru líka margar minningar frá rútuárunum. Hann sá um skólaakst- ur að Klébergsskóla í u.þ.b. áratug og marga heyrði maður söguna af börn- unum sem hann var að flytja. Það eru, trúi ég, ekki margir skólabíl- stjórar sem ná því að komast í jafn mikið persónulegt samband við far- þega sína, skólabörnin. Á þeim vett- vangi sáum við oft að hann var búinn að sjá börnin út og skynja eðli þeirra fljótt, þar var að verki mannþekkj- arinn Magnús. Nú er vinnuþjarkurinn, vinur okk- ar genginn. Við, sem eftir erum, sitj- um hljóð og syrgjum. Syrgjum góðan vin, mikinn að kostum. Við trúum því að hann fái að fylgj- ast með því sem hér fer fram, a.m.k. um sinn. Við kveðjum okkar besta vin og vottum aðstandendum öllum okkar innilegustu samúð. Megi góður Guð vera með ykkur öllum. Þór, Áslaug og börn. Morgunblaðið birtir minningar- greinar alla útgáfudagana. Skil Greinarnar skal senda í gegn- um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum. Skilafrestur Ef birta á minningar- grein á útfarardegi verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virk- um dögum fyrr (á föstudegi ef út- för er á mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áð- ur en skilafrestur rennur út. Minningar- greinar Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda- móðir, amma, langamma, dóttir og systir, HALLDÓRA GUÐRÚN BJÖRNSDÓTTIR, Tunguheiði 12, lést á heimili sínu mánudaginn 21. ágúst. Jarðarförin auglýst síðar. Páll Kristjánsson, Aðalbjörg Pálsdóttir, Steindór Jón Pétursson, Björn Pálsson, Berglind Lúðvíksdóttir, Sigurlaug Pálsdóttir, Guðni Þór Þorvaldsson, Anna Lilja Pálsdóttir, Ívar Guðmundsson Soffía Björnsdóttir, Grímur S. Björnsson, Björg Jósepsdóttir Þorsteinn Kr. Björnsson, Guðfinna Ásdís Arnardóttir Björn A. Björnsson, Elísabet Erlendsdóttir barnabörn og barnabarnabörn. Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og lang- amma, GUÐLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR, verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði föstudaginn 25. ágúst kl. 15.00. Steinunn Eiríksdóttir, Kristján Róbertsson, Edda Kristjánsdóttir, W. Duco DeBoer, Guðlaug Kristjánsdóttir, Kristinn Magnússon, Eiríkur Gauti Kristjánsson, Þórdís Helgadóttir, Baldur og Sindri Kristinssynir, Steinn og Thor DeBoer.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.