Morgunblaðið - 20.10.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. OKTÓBER 2006 43
✝ Úlfhildur Þor-steinsdóttir
fæddist á Úlfsstöðum
í Loðmundarfirði 25.
nóvember 1919. Hún
andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
við Kleppsveg 7.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigríður
Valtýsdóttir, hús-
freyja á Úlfsstöðum,
f. 1. apríl 1876, d. 24.
desember 1941, og
Þorsteinn Jónsson,
bóndi á Úlfstöðum í Loðmund-
arfirði, f. 29. október 1871, d. 23.
nóvember 1931. Systkini Úlfhildar
voru: Knútur V. Þorsteinsson, f. árið
1907, d. 1996, Nanna Sigfríð Þor-
steinsdóttir, f. árið 1908, d. 1994,
Jón Cesil Þorsteinsson, f. árið 1909,
d. 1961, og Valentína Þorsteins-
dóttir, f. árið 1911, d. 1923.
Úlfhildur kvæntist Pétri Krist-
jáni Árnasyni múrarameistara 24.
okt. 1953. Hann var fæddur 4. febr-
úar 1919 á Áslaugarstöðum í Sel-
árdal í Vopnafirði. Pétur andaðist
á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 10. ágúst
1997. Foreldrar hans voru Árni
Árnason bóndi á Breiðumýri, síðar
á Áslaugarstöðum, f. 8. júní 1881,
d. 7. júní 1968, og Hólmfríður Jó-
hannsdóttir húsfreyja, f. 20. júní
Berglind, f. 24.9. 1986. 6). Árni, f.
13.6. 1953 kvæntur Guðveigu Ein-
arsdóttur, börn þeirra eru: Inga
Hrönn, f. 18.5. 1974, og Pétur
Kristján, f. 9.11. 1978. 7) Logi, f.
18.9. 1957, kvæntist Ernu Arn-
ardóttur sem er látin, börn þeirra
eru: Úlfar, f. 25.5. 1978, og Thelma,
f. 8.7. 1983, einnig á Logi dótturina
Perlu Lind, f. 28.6. 1993. Logi er
kvæntur Sairung Nanghong. 8)
Lýður, f. 28.3. 1960, kvæntur Krist-
ínu Jóhönnu Hirst, börn þeirra eru:
Árni Jóhann, f. 15.1. 1978, Guðrún
Lilja, f. 20.5. 1982, og Viktoría, f.
19.2. 1988. Barnabarnabörn þeirra
Úlfhildar og Péturs eru 19.
Úlfhildur vann mestmegnis við
að sauma sem ung kona, bæði fyrir
austan og í Reykjavík. Hún lærði
kjólasaum hjá frú Einöru Jóns-
dóttur, kjólasaumameistara. Úlf-
hildur kom heim að Úlfsstöðum á
vorin og vann við bústörf á sumrin.
Úlfhildur fluttist suður til Reykja-
víkur árið 1945 og vann þá hin
ýmsu störf, þó einna mest við iðn
sína, saumaskap. Lengst af vann
hún hjá Krisjáni í Últíma.
Úlfhildur og Pétur kynntust vet-
urinn 1950 og opinberuðu trúlofun
sína það sama ár. Þau hófu sinn bú-
skap á Grandavegi, síðan fluttust þau
í Kópavoginn og árið 1955 byrjuðu
þau að byggja á Bugðulæk 7 og var
það heimili hennar til ársins 1998 er
hún flutti í íbúð fyrir aldraða í Ból-
staðarhlíð og var þar sjálfstætt bú-
andi til ársins 2003 að hún flutti á
Hjúkrunarheimilið Skjól.
Útför Úlfhildar verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1883, d. 16. mars
1970. Úlfhildur og
Pétur eignuðust átta
syni: Þeir eru: 1) Óm-
ar, f. 25.8. 1946,
kvæntist Margréti
Austmann Jóhanns-
dóttur sem er látin,
dætur þeirra eru tví-
burarnir Sigrún og
Helena, f. 12.9. 1966.
Síðar kvæntist Ómar
Jónínu Bernód-
usdóttur en þau
skildu. Sonur þeirra
er Ómar Pétur, f.
28.7. 1988, fósturbörn hans eru:
Svava, f. 19.3. 1971, og Jón, f. 7.6.
1975. Ómar er kvæntur Soniu Pét-
ursson. 2) Hlini, f. 8.5. 1949, kvænt-
ur Önnu Lísu Blomsterberg, barn
þeirra er: Davíð Þór, f. 22.2. 1970.
3) Guðmundur, f. 29.1. 1950,
kvæntur Kristínu Kristjánsdóttur,
börn þeirra eru: Magnús, f. 20.10.
1966, Ingólfur, f. 28.11. 1975, og
Ragnar Már, 28.6. 1982. 4) Hólm-
steinn, f. 24.2. 1951, kvæntur Hall-
fríði Báru, barn hans af fyrra
hjónabandi er Pétur, f. 31.5. 1978,
einnig á hann dótturina Sigríði Ár-
dísi, f. 27.12. 1972. 5) Ingibert, f.
19.3. 1952, d. 25.12. 1995, kvæntist
Aðalheiði Þóru Sigurðardóttur,
dætur þeirra eru: Hildur Björg, f.
29.9. 1975, Svala, f. 23.4. 1981, og
Elsku amma mín. Ég sit í bíl á leið
til Reykjavíkur þegar mér er tjáð að
þú sért lögð af stað í langför. Áfanga-
staðurinn er annar heimur þar sem
tveir, af mörgum sólargeislum í lífi
þínu, bíða þín.
Ég vissi vel að þetta yrði þitt
næsta skref, áður en ég steig um
borð í flugvélina, en einhverra hluta
vegna kom þetta mér á óvart. Enn í
dag er brottför þín fjarlæg í huga
mínum. Eitt get ég þó sagt þér, það
er gott að heimsækja Dani. Þú býður
kannski afa með þér við tækifæri.
Við höfum afrekað ýmislegt saman
um ævina en mestu prakkarastrikin
gerðum við á okkar eldri árum. Þær
eru ófáar bílferðirnar sem við fórum í
banka, matvörubúðir og niður
Laugaveg í þeim tilgangi að grípa
jólaandann. Manstu samt hvað okkur
þótti gaman að fara lengri leiðina
heim og koma við í ísbúðinni?
Mínar bestu stundir með þér eru
þó þær þegar við sátum saman við
stofuborðið í Bólstaðarhlíðinni og töl-
uðum um heima og geima. Fyrir utan
gluggann heyrðum við í börnum að
leik á skólalóðinni. Ég mun aldrei
gleyma því hvernig andlit þitt ljóm-
aði þegar þú sást þau þjóta út á leik-
völlinn og mátti sjá bros færast yfir
varir þínar.
Við þetta sama borð sátum við líka
og skrifuðum á jólakort. Það að
skrifa á kortin var vandasamt verk
enda var sendandinn vönduð kona.
Við þetta batnaði rithönd mín veru-
lega og mun ég búa að því alla ævi.
Fyrir það vil ég þakka þér kærlega.
Ég vona að ferð þín hafi gengið vel
og ég veit að þín var beðið með eft-
irvæntingu.
Þangað til næst.
Þín
Guðrún Lilja.
Kæra amma. Þú hefur yfirgefið
þinn þjáða líkama og farið á vit feðra
þinna. Trúi því að afi og pabbi hafi
tekið á móti þér með opnum faðmi og
stóru brosi. Ég sé fyrir mér að það
verður dansað mikið á himninum
þegar þið hafið sameinast á ný.
Sumarið líður. Sumarið líður.
Það kólnar og kemur haust.
Bylgjurnar byrja að ólga
og brotna við naust.
Af liminu fýkur laufið.
Börnin breyta um svip.
Fuglarnir kveðja. Í festar toga
hin friðlausu skip...
Ég lýt hinum mikla mætti.
Það leiðir mig hulin hönd,
og hafið, - og hafið kallar.
- Það halda mér engin bönd.
Ég er fuglinn sem flýgur,
skipið, sem bylgjan ber.
Kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.
(Davíð Stefánsson)
Þín
Hildur Björg, Erlingur Snær,
Ingibert Snær og Anna Salvör.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum sterkum hlyni;
hún lokaði augum hugarhrein
með hvarm mót sólar skini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel,
Í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja, holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
Með þessum orðum Einars Bene-
diktssonar kveðjum við Úlfhildi Þor-
steinsdóttur, elskulega föðursystur
og mágkonu, eftir áralanga vináttu.
Ljóð þetta lýsir vel persónustyrk,
ættrækni og vinsemd Úlfhildar í
garð okkar samferðamanna sinna.
Hún naut sín best með fjölmennan
hóp ættingja og vina í kringum sig og
var ætíð kátt á hjalla í nærveru henn-
ar. Sterk tengsl og vinátta voru á
milli hennar og Knúts, bróður henn-
ar, og má segja að daglegt samband
hafi verið á milli heimila okkar í
nærri hálfa öld.
Hjónaband þeirra Úlfhildar og
Péturs Kristjáns Árnasonar, sem lát-
inn er fyrir nokkrum árum, var með
eindæmum samheldið og gott. Alls
ólu þau upp átta drengi af ráðdeild og
umhyggju. Þau Úlfhildur og Pétur
voru flestra manna hugljúfi og höfð-
ingjar heim að sækja, enda var vina-
hópurinn stór og þær voru margar
stórveislurnar sem við sátum á
Bugðulæk 7. Þar ríkti jafnan sönn
gleði og veitt var af heilindum. Einn-
ig höfðu þau Pétur og Úlfhildur gam-
an af dansi og stunduðu reglulega
gömlu dansana m.a. í Hreyfilshúsinu.
Úlfhildur stjórnaði stóru heimili af
mikilli röggsemi og dugnaði og höfð-
um við oft á tilfinningunni að fleiri
klukkustundir væru í sólarhring
hennar en okkar hinna. Mikið var um
að vera á heimilinu með átta fjöruga
og lífsglaða drengi, vinahóp þeirra og
frændsystkin sem alltaf var tekið
opnum örmum. Á þessum árum var
ekki mikið úrval af fatnaði og var Úlf-
hildur dugleg við að sauma og prjóna
á fjölskylduna. Saumaskapurinn lék í
höndunum á henni enda lærð sauma-
kona og starfaði m.a. í mörg ár í
herrafataversluninni Últímu. Hún
lærði einnig kjólasaum hjá frú Ein-
öru Jónsdóttur þannig að betri und-
irbúning var vart að fá.
Þau systkin Úlfhildur og Knútur
hugsuðu oft til heimahaganna og
ræddu gamla daga í Loðmundarfirði.
Greinilegt var að Austurland var
þeim kært og að þau áttu margar
góðar minningar þaðan.
Við viljum að leiðarlokum þakka
góðri vinkonu samfylgdina og óend-
anlega umhyggju og elsku í okkar
garð. Afkomendum hennar öllum
sendum við samúðarkveðjur. Guð
varðveiti minningu hennar.
Oddný Sveinsdóttir, Ósa Knúts-
dóttir, Jón Hagbarður Knútsson.
Fyrstu minningar um Úlfhildi,
móðursystur okkar, tengjast gleð-
skap og aðdáun. Það var enginn kot-
ungsbragur á henni þegar hún reið í
hlaðið í hópi ungs fólks, á leið á
skemmtun á Bakkagerði. Með reisn
steig hún af baki uppáhalds reið-
skjótanum sínum, Æsu. Ekki var
fólkið fyrr komið í bæinn en Úlfhild-
ur var sest við orgelið og upphófst
söngur og dans. Aðdáunin jókst þeg-
ar frænkan fór að ferðbúast á
skemmtunina. Hún var alla tíð mjög
metnaðarfull um útlit sitt og klæða-
burð, og allar ætluðum við systur að
líkjast henni, þegar við yrðum stórar.
„Hún var hrókur alls fagnaðar og við
vorum allir skotnir í henni,“ sagði
jafnaldri hennar þegar hann heyrði
um andlátið. Úr aðdáendahópnum
valdi Úlfhildur sér lífsförunaut af
austfirsku bergi brotinn, Pétur
Kristján Árnason. Hún valdi rétt.
Pétur var sannur öðlingur og sam-
hent mynduðu þau glæsilegt heimili,
sem bar vitni um smekkvísi beggja.
Þangað var gott að koma. „Ég held
við getum varla talist til Austfirðinga
lengur,“ sagði Úlfhildur fyrir
skömmu. „Við lifðum þrjá fjórðu
hluta ævinnar hér í Reykjavík, hér
leið okkur vel og ég hefði ekki viljað
skipta.“ En uppvöxtur og ætterni
svíkja ekki lit. Engum, sem sóttu
heim þessi góðu hjón, duldist hvert
rætur þeirra lágu og þótt tal Úlfhild-
ar væri ávallt tæpitungulaust, var
eins og mildi færðist í róminn þegar
hún rifjaði upp bernsku sína og upp-
vöxt á Úlfsstöðum. Þess vegna kveðj-
um við hana með broti úr ljóði eftir
nágranna og æskuvinkonu hennar
Aðalbjörgu Zóphóníasardóttur.
Loðmundarfjörður ljúfi
liðin mörgu árin.
Fyrr í skaut þér féllu
fyrstu bernskutárin.
Oft mig ennþá langar
að una í dalnum heima
og hlusta á málið milda,
sem minningarnar geyma.
Systurnar á Sólbakka.
Úlfhildur
Þorsteinsdóttir
með pabba, sérstaklega um sauð-
burðinn en þá var mikið að gera og
margar ferðir farnar upp í Hlíð-
arhús. Svo var það heyskapurinn á
sumrin. Þegar ég lít yfir farinn veg
man ég aðeins eftir einu skipti þar
sem mér þótti við hann. Ég hafði
beðið hann um frí frá heyskapnum
til þess að fara upp í Hvanneyr-
arskál með vinkonum mínum en
hann svaraði því til, að í brakandi
þurrkinum yrði heyskapurinn að
ganga fyrir öllu öðru. Ég var fljót
að fyrirgefa, enda var heyskapur-
inn, þar sem hann sló allt með orfi
og ljá, sumarvinna mín í æsku.
Ein skýr æskuminningin er, þeg-
ar ég og vinkona mín, þá líklega tíu
ára gamlar, fengum að reka féð
með honum vestur á Dali. Á heim-
leiðinni beygði hann sig niður við
stóran stein og þóttist taka súkku-
laðistykki undan honum og sagði:
„Stelpur, sjáið þið, huldufólkið hef-
ur skilið eftir súkkulaði handa ykk-
ur hérna.“ Þetta þótti okkur merki-
legt, en svo fór ég að leggja saman
tvo og tvo, þar sem þetta var Lindu
súkkulaði, en það átti hann oft í
pokahorninu. Ég sé hann fyrir mér
koma „upp á tún“ með maltið og
kremkexið á siglfirskum sólskins-
degi. Þá var tekin hvíld frá hey-
skapnum og sest niður í lautina
góðu, þetta voru skemmtilegir
tímar. Vinnusemi var honum í blóð
borin og vinnugleði, sem hafði góð
áhrif á alla í kring um hann.
Drengirnir mínir voru svo gæfu-
samir að fá að dvelja hjá foreldrum
mínum á sumrin og taka þátt í leik
og starfi og að því búa þeir.
Virðing er orð sem kemur í huga
minn þegar ég hugsa um pabba.
Þegar hann kom heim í hádegismat
úr vinnunni, reyndum við krakk-
arnir alltaf að sitja stillt og prúð
við matarborðið svo að hann gæti
hlýtt á fréttirnar í útvarpinu, en af
þeim mátti hann ekki missa. Oft
var það erfitt, þar sem fjórir fjör-
kálfar áttu í hlut, en af virðingu við
hann gerðum við okkar besta.
Árið 1984 ákváðu foreldrar mínir
að flytja suður. Þau keyptu sér
íbúð í Breiðholti þar sem þau
bjuggu sér fallegt heimili og þar
var oft gestkvæmt enda vel tekið á
móti öllum. Pabbi fór að sækja Fé-
lagsmiðstöðina Gerðuberg heim,
þar sem hann spilaði bridge í góð-
um félagsskap. Meðan heilsa hans
leyfði fór hann fótgangandi frá
Eyjabakkanum í Gerðuberg og
kom gjarnan við í sundlauginni á
heimleiðinni og fékk sér sund-
sprett, en hann var orðinn 73 ára
þegar hann fór á námskeið og lærði
að synda.
Eftir að mamma féll frá árið
1992, sá pabbi um sig sjálfur til 86
ára aldurs, af stakri prýði, enda
var hann mikið snyrtimenni, bæði í
útliti og umgengni. Árið 2000 fór
hann í hjartaskurðaðgerð, orðinn
83 ára gamall. Eftir að hann jafn-
aði sig átti hann góðan tíma um
sinn en svo fór að halla undan fæti
og síðustu tvö árin hefur hann
dvalið á Hjúkrunarheimilinu Sól-
túni þar sem hann fékk góða
umönnun og er ég þakklát því góða
fólki sem annaðist hann þar.
Elsku pabba þakka ég sam-
veruna og alla þá væntumþykju
sem hann ætíð sýndi mér og fjöl-
skyldu minni.
Blessuð sé minning hans.
Þóranna Sigríður.
Elsku afi, það kemur svo margt
upp í hugann þegar við hugsum til
þín. Þú varst aldrei gamall í okkar
augum, því í minningunni leist þú
ávallt stórglæsilega út og við
hestaheilsu. Þú varst alltaf svo
duglegur að hreyfa þig, fórst í
morgunleikfimi með RÚV, syntir á
daginn og þess á milli spilaðir þú
bridge. Þú hafðir svo gaman af
spilamennsku og því voru þau ófá
skiptin sem við sátum með fulla
skál af sælgæti og spiluðum
,,Manna“ eða tefldum. Þau voru þó
mun færri skiptin sem við höfðum
vinninginn.
Við vorum langt frá því að svelta
þann tíma sem við dvöldum hjá
þér. Heimagerður harðfiskur, soð-
inn fiskur, opal molar að ógleymd-
um ís og ávöxtum í eftirrétt. Tóm-
atar út á skyr var þó óneitanlega
skondnasta matarvenjan þín. Þetta
mataræði ásamt líkamsræktinni
var líklega galdurinn á bakvið
hversu stálhraustur og glæsilegur
þú varst.
Okkur er það minnisstætt þegar
þú leyfðir Ingva að fara á ,,grá-
sleppuveiðar“. Það þýddi að hann
mátti sækja sér tíu hundrað-kalla í
gluggakistuna í vinnuherberginu
og þótti honum það ólýsanlega
gaman.
Þegar Siglufjörður berst í tal
kynnum við okkur stolt sem barna-
börn Jósa í fiskbúðinni og það hef-
ur sjaldan gerst að fólk þekki ekki
til þín. Afi þú varst stórglæsilegur
og yndislegur maður sem skilur
eftir sig skemmtilegan karakter og
dýrmætar minningar í okkar huga.
Elsku afi, það var ógleymanlegt
að fá að eiga með þér tíma á þínum
síðustu ævidögum. Þrátt fyrir að
það hafi verið ofsalega sárt að
kveðja vitum við að ósk þín hefur
nú ræst og þú færð að hvíla með
Möggu ömmu.
Þín barnabörn,
Helga Elísa, Margrét Silja
og Ingvi Aron.
Elsku afi. Það eru margar góðar
minningar sem koma upp í hugann.
Á hverju sumri var farið á Sigló til
ömmu og afa. Á hverjum degi elt-
um við Elvar frændi afa niður í
fiskbúð og þar gátum við hangið yf-
ir þér, og þú, elsku afi, varst alltaf
svo þolinmóður við okkur krakk-
ana, fékkst okkur til að þvo Mosk-
vitzinn og bóna hann fyrir þig. Og
það stóð ekki á okkur með það, því
allt vildum við gera fyrir þig. Svo
launaðir þú okkur með ís og vorum
við alsæl með það.
Það vildu nú líka allir fara á
rúntinn með þér, og þú tókst öllu
með brosi á vör, þegar við frænd-
systkinin slógumst um að fara með
þér í bíl.
Þú fluttir svo í Eyjabakkann á
efri árum. Alltaf þegar maður fór
til mömmu, hitti maður þig. Þú
hafðir svo gaman af að fylgjast
með sveitalífinu og ég gleymi því
aldrei, þegar við komum suður að
kaupa Land Roverinn. Þú fylgdist
með af fullum áhuga og sagðir við
okkur, þegar við komum til þín á
Land Rovernum, að nú værum við
komin á rétta sveitabílinn. Þetta
þótti þér góð kaup.
Elsku afi, ég kveð þig með sökn-
uði og vil þakka þér fyrir öll árin.
Kveðja.
Hrönn á Brimnesi.
Í dag verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju Jósafat Sigurðs-
son vinur minn til margra ára.
Fyrstu kynni mín af Jósa, eins og
hann var alltaf kallaður, voru fyrir
50 árum þegar ég sem unglingur
byrjaði að vinna hjá honum í Fisk-
búð Siglufjarðar sem hann rak
lengi með eftirminnilegum sóma. Í
það sinn vann ég aðeins í nokkra
mánuði hjá honum en 20 árum síð-
ar byrjaði ég aftur í Fiskbúðinni og
þá hjá þeim félögum Jósa og Bödda
sem ráku búðina þá saman, en ég
hef verið þar síðan.
Jósafat var sterkur persónuleiki,
duglegur, ósérhlífinn og heiðarleg-
ur í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Það er margs að minnast
eftir langa og góða vináttu og ég
get ekki látið hjá líða að minnast á
allar ferðirnar sem við áttum sam-
an í Skagafjörðinn en það færðist
alltaf mikil gleði og ánægja yfir
Jósa þegar þangað var komið enda
gegnheill Skagfirðingur. Mér eru
líka minnisstæðar allar ánægju-
stundirnar sem ég átti í eldhúsinu
á Suðurgötunni heima hjá þeim
hjónum Möggu og Jósa sem voru
höfðingjar heim að sækja.
Um leið og ég enda þessi orð mín
vil ég þakka Jósa innilega fyrir þá
samfylgd sem við höfum átt, hún
var ógleymanleg og uppbyggjandi
ungum manni á þeim tíma er við
kynntumst.
Kveð ég hann hinsta sinni og bið
honum Guðsblessunar. Ég og eig-
inkona mín sendum ástvinum Jósa
innilegar samúðarkveðjur.
Eysteinn.