Morgunblaðið - 20.10.2006, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. OKTÓBER 2006 41
MINNINGAR
✝ Eyjólfur Val-geirsson fæddist
í Norðurfirði í
Strandasýslu hinn
12. apríl 1914. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 13. októ-
ber síðastliðinn.
Eyjólfur var sonur
hjónanna Valgeirs
Jónssonar, bónda í
Norðurfirði, f. 18.
apríl 1868, d. 6.
jan.1949, og konu
hans, Sesselju Gísla-
dóttur, f. 24. sept.
1875, d. 30. okt.1941. Valgeir og
Sesselja eignuðust 18 börn, fjögur
þeirra dóu í frumbernsku. Systkini
Eyjólfs sem komust til fullorðins-
ára eru: Jón, f. 2. mars 1897, Gísl-
ína Vilborg, f. 28. apríl 1898, Val-
gerður Guðrún, f. 17. apríl 1899,
Sigurlína Guðbjörg, f. 16. júlí
1900, Ólafur Andrés, f. 24. sept.
1901, Albert, f. 26. nóv.1902, Guð-
jón, f. 19. des.1903, Guðmundur
Pétur, f. 11. maí 1905, Sveinbjörn,
f. 24. ágúst 1906, Soffía Jakobína,
f. 27. nóv. 1907, Benedikt, f. 13.
ágúst 1910, Valgeir, f. 1. jan.1916,
og Laufey, f. 19. ágúst 1917. Lauf-
börn eru Sigurbjörg, f. 23. apríl
1976, maki Jóhann Pétur Guð-
mundsson, þau eiga eitt barn, og
Eyjólfur, f. 23. apríl 1976, unnusta
Auður Agla Óladóttir. 4) Fríða, f.
23. nóv. 1961, maki Árni Eyþór
Bjarkason, f. 4. nóv. 1960. Dætur
þeirra eru: a) Margrét, f. 28. júní
1993, og b) Rakel, f. 7. jan. 1995. 5)
Valgeir Alexander, f. 17. apríl
1965, maki Kolbrún Hauksdóttir,
f. 30. sept. 1963. Þeirra dætur eru
Sandra Lind, f. 11. jan. 1993, og
Ólöf Birna, f. 19. júní 1995. Dóttir
Kolbrúnar er Eva Dögg Ólafs-
dóttir, f. 2. sept. 1985, unnusti
Grímur Aspar Birgisson, hún á
eina dóttur.
Eyjólfur stundaði nám á Reykja-
skóla í Hrútafirði tvo vetur og
vann síðan ýmsa verkamanna-
vinnu fram á þrítugsaldur. Hann
var kaupfélagsstjóri Kaupfélags
Strandamanna í Norðurfirði
1943–1956 en keypti þá jörðina
Krossnes í Árneshreppi þar sem
hann bjó til ársins 1997 þegar
hann flutti á Hrafnistu í Reykja-
vík. Eyjólfur gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum í sinni heimabyggð.
Má þar nefna formennsku í stjórn
Kaupfélags Strandamanna og setu
í hreppsnefnd.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ey er eina systkinið
sem eftir lifir.
Eyjólfur kvæntist
hinn 22. okt.1944 Sig-
urbjörgu Alexand-
ersdóttur frá Kjós í
Reykjarfirði, f. 13.
maí 1922, d. 29. júní
1994. Hún var dóttir
hjónanna Alexanders
Árnasonar,f. 6. ágúst
1894, d. 11. feb. 1970,
og Sveinsínu Ágústs-
dóttur, f. 7. júní 1901,
d. 3. nóv. 1987, en
þau bjuggu lengst af í
Kjós. Börn Eyjólfs og Sig-
urbjargar eru: 1) Hildur, f. 22.
mars 1944, maki Ingólfur Krist-
jánsson, f. 13. mars 1940, d. 28.
nóv. 2001. Þeirra börn eru a) Sig-
urbjörg, f. 13. sept. 1968, maki
Arnoddur Erlendsson, þau eiga
tvö börn, og b) Kristján, f. 26. júní
1981. 2) Úlfar, f. 27. mars 1946,
maki Oddný Snjólaug Þórð-
ardóttir, f. 27. sept. 1957. Þeirra
sonur er Árni Geir, f. 14. des. 1986.
Unnusta Sigurveig Þórhallsdóttir.
Sonur Oddnýjar er Hilmar Vilberg
Gylfason, f. 14. maí 1980. 3) Petr-
ína Sigrún, f. 19. júlí 1950. Hennar
Þau voru ánægð, foreldrar mínir,
þegar dóttir þeirra skýrði þeim frá
því hvern hún hefði valið sér sem lífs-
förunaut. Ánægjan með tengdason-
inn entist þeim ævina. Sá sem Sig-
urbjörg systir mín hafði tekið
ástfóstri við var Eyjólfur Valgeirsson
í Norðurfirði. Eyjólfur lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 13. þ.m. Eftir að ég
hafði einnig náð mér í lífsförunaut var
það árviss atburður að heimsækja
systur mína og Eyjólf og fjölskyldu
þeirra á Krossnes. Þær heimsóknir
eru mér og fjölskyldu minni ljúfar í
minni. Alltaf var tekið á móti okkur
með sömu góðu framkomunni og mik-
ill var rausnarskapurinn í veitingum
og dekri við okkur. Það var gott að
sitja við eldhúsborðið á Krossnesi,
njóta veitinganna og spjalla við Eyjólf
og Sillu og börnin þeirra. Oftast voru
fleiri gestir þar við borðið en við. Eyj-
ólfur var góður sögumaður, hagmælt-
ur vel og kom jafnan vel fyrir sig orði
og oft á skemmtilegan hátt. Ég minn-
ist rölts með Eyjólfi utan dyra, um
tún og útihús, norður við sögunarhús
og í rekafjöru. Það fannst vel á þessu
rölti hvað umhverfið átti mikil ítök í
bóndanum á Krossnesi.
Eitt sinn komum við á Krossnes
um jónsmessuna. Þá var um miðnætt-
ið farið með Eyjólfi og fleirum norður
fyrir Fell til að njóta þess að sjá mið-
nætursól. Sólin snerti ekki hafflötinn.
Húnaflóinn var spegilsléttur. Stundin
var stórkostleg. Allt var umvafið feg-
urð. Það er gott á kveðjustund að
hugsa til Eyjólfs Valgeirssonar og
tengja þá kveðju þessari jónsmessu-
nótt.
Heimilið á Krossnesi hjá Eyjólfi og
Sillu er mér og fjölskyldu minni ríkt í
huga. Við þökkum fyrir liðin ár og
vottum aðstandendum samúð.
Skúli
Alexandersson.
Elsku Eyjólfur (afi) minn. Það er
söknuður í hjarta mínu þegar ég kveð
þig hinsta sinni. Ég veit að síðustu ár
hafa verið þér erfið vegna þrálátra
veikinda en þrátt fyrir það var samt
alltaf stutt í kankvísina. Ég tel það
vera forréttindi að hafa þekkt þig
enda hef ég bæði haft gagn og gaman
af því að umgangast þig og ræða mál-
in við þig. Það er því mín von að þú
hafir skilið við sáttur þar sem þú átt
að baki langt og farsælt ævistarf. Ég
á erfitt með að lýsa tilfinningum mín-
um á þessum tímamótum, í fáum orð-
um, en ég get þó sagt að ég mun
minnast þín fyrir léttleikann, þraut-
seigjuna, traustið og umhyggjuna
sem þú hefur sýnt í öllum þínum gerð-
um. Glaðlega fasið hefur létt lund
margra sem hafa umgengist þig í
gegnum tíðina.
Andlát þitt ýtti við mörgum göml-
um og góðum minningum frá Kross-
nesi. Þess vegna verð ég að minnast
þín og Sillu, sem loksins eruð saman á
ný, í örfáum orðum. Ég er bara smá-
patti þegar ég kem inn í ykkar fjöl-
skyldu á Krossnesi og þó ég væri ekki
af ykkar meiði komuð þið alltaf fram
við mig sem einn af ykkar fjölskyldu.
Ég hafði alltaf gaman af því að snúast
í kringum ykkur, hvort sem það var
að moka slóð í skaflinn á veturna eða
bara þvælast fyrir ykkur. Ég gleymi
aldrei því andartaki þegar þið sögðuð
mér að ég mætti kalla ykkur afa og
ömmu, það var mér mikils virði, og þó
ég hafi ekki nefnt ykkur sem slík hef
ég alltaf litið á ykkur sem afa minn og
ömmu.
Ég mun alltaf standa í þakkarskuld
við ykkur fyrir alla þá hlýju sem þið
sýnduð mér á sama hátt og ég mun
búa að því alla ævi að hafa þekkt ykk-
ur og notið leiðsagnar ykkar á upp-
vaxtarárum mínum.
Megi minning ykkar lifa um ókom-
in ár.
Hilmar á Krossnesi.
Þeim fækkar óðum, sem ólust upp í
Norðurfirði á fyrri hluta tuttugustu
aldar. Það er að vonum, langt er nú
umliðið og það fólk orðið háaldrað,
sem eftir er. Einn af þeim var Eyjólf-
ur móðurbróðir minn, sem nú er ný-
látinn í hárri elli. Eyjólfur var einn
átján barna foreldra sinna, þar af
komust fjórtán til fullorðins ára. Af
þeim urðu tíu húsráðendur í Árnes-
hreppi um lengri eða skemmri tíma
og líklega níu á sama tíma. Eyjólfur
var fæddur inn í það sveitarsamfélag,
sem var hér, við það ólst hann upp og
batt við tryggð og allt sitt ævistarf.
Það eru bundnar góðar minningar
frá uppvexti okkar, sem ólumst upp
við hlið heimilis ömmu okkar og afa í
Norðurfirði. Þar vorum við tíðir gest-
ir. Á þeim tíma voru þrír yngstu
bræðurnir í Norðurfirði að verða full-
tíða menn, einn af þeim var Eyjólfur.
Þeir sóttu þá vinnu utan heimilis, og
voru að koma og fara, en voru þó
bundnir heimili sínu. Þeim fylgdi
ferskur blær, sem við litum til sem
fyrirmyndar. Ég minnist einnig jóla-
boðanna hjá afa og ömmu, í viðbót við
það að fá mikið af góðum kökum, sáu
bræðurnir um að halda uppi hvers
konar skemmtunum, sem tíðkuðust
um jól. Allt er þetta lifandi í minning-
unni.
Eyjólfur fór í Héraðsskólann á
Reykjum í Hrútafirði, og var þar
meðal fyrstu nemenda skólans. Árið
1943 varð breyting á högum hans, þá
ræðst hann sem kaupfélagsstjóri við
Kaupfélag Strandamanna og stofnar
þar heimili með verðandi eiginkonu
sinni, Sigurbjörgu Alexandersdóttur
frá Kjós. Þau tókust á hendur mikið
og vandasamt starf, sem allt var leyst
með prýði. Heimilið stóð opið gestum
og gangandi og var svo í allri búskap-
artíð þeirra hjóna. Hér var teningun-
um kastað, upp frá þessu var Eyjólfur
virkur þátttakandi við úrlausnir af
málefnum Árneshrepps og var svo
meðan hann gaf kost á sér til þeirra
starfa. Árin sem hann stýrði kaup-
félaginu var húsakostur bættur til
hagræðis fyrir starfsfólk og starfsemi
félagsins. Árið 1956 keyptu þau jörð-
ina Krossnes hér í sveit og flutti fjöl-
skyldan þá þangað. Þegar þau létu af
búskap tók Úlfar sonur þeirra við
ásamt konu sinni Oddnýju Þórðar-
dóttur.
Þegar ég lít til baka er mér ofarlega
í huga samvinnan við Eyjólf, hún var
orðin býsna löng, bæði á vegum kaup-
félagsins og annarra hreppsmála. Það
var gott að hafa hann með í ráðum við
úrlausn margvíslegra mála, sem upp
koma á þeim vettvangi. Hann var til-
lögugóður, einarður í öllum sínum
málflutningi, góður að reifa sínar
skoðanir, en vildi finna lausn í hverju
máli.
Ógleymanlegur er 17. mars
1971.Veðri var svo farið, að það er
norðaustan stormur, gekk á með
dimmum éljum. Laust eftir hádegi er
hringt í sveitasímann, það var Sigur-
björg á Krossnesi, hún tilkynnir, að
eldur sé laus í íbúðarhúsinu. Húsið
brann á örskammri stundu til grunna,
og varð sáralitlu bjargað úr húsinu.
Fjölskyldan stóð húsnæðislaus á
miðjum vetri. Það hefði mátt ætla, að
hér væru búskaparlok á Krossnesi.
Það var öðru nær, fjölskyldan var ein-
huga um endurbyggingu og var kom-
in í nýbyggt íbúðarhús á haustdögum.
Í góðra vina hópi var Eyjólfur
hrókur alls fagnaðar, honum var lagið
að halda uppi glaðværð með söng og
gamanmálum, sem voru gjarnan í
bundnu máli, hagyrðingur var hann
góður.
Eyjólfur lést á Hrafnistu í Reykja-
vík, þangað fór hann þegar kraftar
fóru að þverra. Hugurinn var samt
bundinn við heimahagana. Sigurbjörg
kona hans lést árið 1994, eftir lang-
varandi heilsuleysi, hún er jarðsett í
Árneskirkjugarði. Þangað liggur nú
leiðin. Það eru ferðalok. Við minn-
umst nú hjónanna með þakklæti í
huga, þau voru góðir grannar.
Börnum hans og öðrum nánum
ættmennum eru sendar innilegar
samúðarkveðjur frá okkur hjónunum.
Gunnsteinn Gíslason.
Við vistmenn á Sjómannaheimilinu
Hrafnistu misstum nýlega einn af
okkar ágætu félögum, Eyjólf Val-
geirsson, þar varð stórt skarð fyrir
skildi. Við hér á 4. hæðinni vorum bú-
in að vera honum samtíða, sumir all-
lengi, aðrir skemur.
Nú er hann fluttur yfir móðuna
miklu, það skeði föstudaginn 13. októ-
ber. Allir sem kynntust Eyjólfi sakna
hans. Hann var ljúfur í framkomu,
greindur, söngvinn og lagði alltaf gott
til mála.
Við kveðjum hann með söknuði,
þakklæti og virðingu. Minningin um
hann lifir hrein og björt í hugum okk-
ar.
Farðu vel, Eyjólfur, og hafðu hjart-
ans þakkir fyrir hvern þann dag, sem
þú áttir með okkur hér á G-gangi á 4.
hæð.
Vistmenn á 4. hæð á Hrafnistu.
Eyjólfur Valgeirsson
✝ Birgir Krist-insson fæddist í
Reykjavík hinn 7.
september 1958.
Hann lést á heimili
sínu hinn 11. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristinn Sigurðs-
son, f. 31. ágúst
1914, d. 18. jan.
1997, og Jóhanna
S. Júlíusdóttir, f.
19. des. 1923.
Systkini Birgis eru
Karólína V. Krist-
insdóttir, f. 7. nóv. 1944, Sigríð-
ur Kristinsdóttir, f. 26. ágúst
1946, og Kolbrún Kristinsdóttir,
Íslands. Sambýlismaður hennar
er Jón Valdimar Sigurðsson, f. 1.
desember 1981. 2) Kristín Björk
Birgisdóttir, f. 23. júní 1990,
nemi við Menntaskólann í
Reykjavík.
Birgir ólst upp í foreldra-
húsum í Bólstaðarhlíð og gekk í
Ísaksskóla og Hlíðarskóla. Hann
hóf nám í rafvirkjun í Iðnskól-
anum í Reykjavík 1976 og lauk
því 1980. Hann starfaði alla tíð
við rafvirkjun. Hann vann lengi
hjá Heimilistækjum, síðar ýms-
um rafverktökum og síðast hjá
Göflurum í Hafnarfirði. Birgir
bjó lengst af í Reykjavík en flutt-
ist svo með fjölskyldu sinni í
Kópavog þar sem hann bjó síð-
ustu 15 árin.
Útför Birgis verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
f. 8. nóv. 1951, d. 16.
júlí 2005.
Kona Birgis var
Katrín Rósa Gunn-
arsdóttir, f. 9. mars
1961. Hann kynntist
henni 1982 og hófu
þau sambúð 1985.
Foreldrar hennar
eru hjónin Gunnar
Vernharðsson, f. 23.
nóvember 1912, d.
24. október 1995, og
Þorbjörg G. Guð-
jónsdóttir, f. 11.
apríl 1923. Börn
Birgis og Katrínar eru: 1) Þor-
björg Birgisdóttir, f. 6. maí 1984,
nemi í félagsráðgjöf við Háskóla
„Er það mesta fiskifæla norðan
Alpafjalla?“ „Nei, en mig grunar ég
sé að tala við hana.“ Svona byrjuðu
símtöl okkar frændanna gjarnan í
góðlátlegu gríni. Svolítill „lokal“
húmor en ber persónuleika Bibba
glöggt vitni en það var alltaf stutt í
glens og oft í dekkra lagi. Þetta ber
einnig vott um hvernig samræður
urðu í framhaldinu, veiði, veiði og
meiri veiði. Fiskifæla er þó gróflegt
rangnefni á þessari miklu aflakló sem
var meðal annars sérfróður um veiði í
Þingvallavatni og sorglegt er að sjá á
eftir þeirri miklu vitneskju. Ég eftir
að naga mig í handarbökin hér eftir
yfir því að hafa ekki lagt á minnið
veiðistaðina í stað þess að elta Bibba í
blindni grunlaus um að leiðsagnar
hans nyti ekki lengur við. Óendan-
lega á ég eftir að sakna árlegra ferða
okkar í Veiðivötn, spennan, sögurnar
af ykkur feðgum, eftirvæntingin jafn-
vel svo mikil að Bibbi var alltaf mætt-
ur að ná í mig hálftíma fyrir áætlaðan
mætingartíma.
Ég hef átt því láni að fagna að allt
mitt líf hefur Bibbi verið nálægur,
boðinn og búinn til að hjálpa ef á
þurfti að halda og dóttur minni góður
frændi og leikfélagi. Frá því ég man
eftir mér í Bólstaðarhlíðinni hefur
stóri frændi verið til staðar og það er
hreint ótrúlegt hversu þolinmóður
hann var með lítinn systurson í eft-
irdragi öllum stundum. Þessar fyrstu
minningar fela meðal annars í sér
rauðan BMW og ótal ferðir í Hamra-
hlíðina til þess að kaupa franskar
kartöflur sem að mínu mati voru hans
uppáhaldsfæða og er eitt af mörgu
sem ég ef tekið upp.
Þegar hugsað er til baka eru ótal
hlutir sem koma upp í hugann. Of-
arlega er dálæti Bibba á spila-
mennsku sem reyndar er arfleifð Ból-
staðarhlíðarættarinnar. Þeir verða
seint taldir kanarnir sem við höfum
spilað. Yfirleitt var keppnin mikil og
engin ungmennafélagsstemmning,
alltaf spilað til sigurs. Ég held reynd-
ar að í Paradís Bibba sé spilað og
veitt til skiptis, með hléum til
frönskuáts að sjálfsögðu.
Ég hrósa happi yfir því að hafa
skellt mér með Bibba í Elliðaárnar í
ágúst þar sem María og Perla Kol-
brún komu með nesti og sáu garpinn í
essinu sínu. Það voru gæðastundir
sem því miður voru einnig okkar síð-
ustu stundir saman.
Að dauði leiði af lífi er ein af stað-
reyndum þessa heims, önnur er sú að
lengi mun leitað að lastalausum
manni. Undir niðri lúrði lævís hug-
sýki sem tók sinn toll og skildi eftir
óseðjandi söknuð, nam á brott góðan
félaga og læriföður, vin hvers mann-
kosti sérhver skyldi geyma, hann
Bibba minn.
Jóhann Engilbertsson.
Góður vinur er nú fallinn frá langt
um aldur fram. Minningarnar hrann-
ast upp.
Ég kynntist Birgi þegar hann var
16 ára og búinn að taka stefnuna á
rafvirkjanám sem hann kláraði með
miklum sóma. Birgir var alls staðar
eftirsóttur í vinnu og alltaf tilbúinn að
rétta vinum og ættingjum hjálpar-
hönd, þyrftu þeir hjálpar með. Skipti
þá ekki máli hvort það voru raflagnir
eða smíðavinna, verkin hans Birgis
voru vel unnin enda lærði hann
vinnusemi af föður sínum en þeir
voru miklir félagar í leik og starfi.
Börn hændust að Birgi, enda var
hann góðhjartaður maður og var
hann í sérstöku uppáhaldi hjá frænku
sinni og sonardóttur minni, henni
Perlu Kolbrúnu. Birgir reyndist
einnig systrum sínum Kolbrúnu og
Sigríði einstaklega góður bróður í öll-
um þeirra veikindum. Birgir var
réttilega mjög stoltur af dætrum sín-
um, þeim Kristínu og Þorbjörgu, fyr-
ir dugnað þeirra í leik og starfi.
Að síðustu laut Birgir í lægra haldi
andspænis þeim lífshættulega sjúk-
dómi sem hafði herjað á hann lengi.
Að ferðalokum vil ég þakka ljúfum og
góðum dreng fyrir allt það sem hann
hefur gert gott fyrir mig og mína.
Dætur hans og sambýliskona hafa
misst mikið. Ég votta þeim mína
dýpstu samúð og vona að minningar
um góðan dreng megi sefa sárustu
sorgina.
Engilbert Snorrason.
Samstarfsmaður okkar og vinur
Birgir Kristinsson er dáinn. Birgir
var dugmikill fagmaður sem skilaði
sínum verkum ávallt af alúð og fag-
mennsku. Skarðið sem fráfall hans
skilur eftir í litlum og samhentum
hópi er ómögulegt að fylla.
Megi algóður Guð geyma Birgi.
Er hjartað nístir hryggðin sár
og hvarma lauga tár,
þá signir Drottinn sorgar und
og sefar dapra lund.
Hann gefur von og viljans gnótt
er veitir nýjan þrótt
því lífi sem er þrautum þjáð
og þráir styrk og náð.
(Bragi J. Ingibergsson)
Eftirlifandi eiginkonu Birgis,
Katrínu Gunnarsdóttur, og dætrum
þeirra vottum við okkar dýpstu sam-
úð. Megi þær hljóta huggun í harmi
og styrk til að standast þunga raun.
Samstarfsmenn hjá
Göflurum ehf.
Birgir Kristinsson