Morgunblaðið - 03.12.2006, Page 56

56 SUNNUDAGUR 3. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
F
yrsta kertið á að-
ventukransinum er
nefnt eftir fyr-
irheitum spámanna
Gamla testament-
isins, er mörgum öldum áður
höfðu sagt fyrir um komu frels-
arans. Textana er víða að finna,
m.a. í Daníelsbók og Sálmunum,
en oftast er þó vitnað í Jesaja og
Míka, en þeir voru báðir uppi á 8.
öld f. Kr.
Í spádómsbók Jesaja, 7. kafla
og versi 14, stendur ritað:
Sjá, yngismær verður þunguð
og fæðir son og lætur hann heita
Immanúel.
Og í sömu bók, en 9. kafla og
versum 2 og 6–7a, er eftirfarandi:
Sú þjóð, sem í myrkri gengur,
sér mikið ljós. Yfir þá, sem búa í
landi náttmyrkranna, skín ljós …
Því að barn er oss fætt, sonur er
oss gefinn. Á hans herðum skal
höfðingjadómurinn hvíla. Nafn
hans skal kallað Undraráðgjafi,
Guðhetja, Eilífðarfaðir, Frið-
arhöfðingi. Mikill skal höfð-
ingjadómurinn verða og friðurinn
engan enda taka á hásæti Davíðs
og í ríki hans. Hann mun reisa
það og efla með réttvísi og rétt-
læti héðan í frá og að eilífu.
Og í spádómsbók Míka, 5. kafla
og versum 1–3, er skrifað:
Og þú, Betlehem Efrata, þótt
þú sért einna minnst af héraðs-
borgunum í Júda, þá skal þó frá
þér koma sá, er vera skal drottn-
ari í Ísrael, og ætterni hans vera
frá umliðinni öld, frá fortíðar
dögum. Fyrir því mun Guð yf-
irgefa þá til þess tíma, er sú hefir
fætt, er fæða skal, en þá munu
leifar ættbræðra hans hverfa aft-
ur til Ísraelsmanna. Þá mun hann
standa og halda þeim til haga í
krafti Drottins, í hinu tignarlega
nafni Drottins Guðs síns, og þeir
skulu óhultir búa, því að þá skal
hann mikill vera til endimarka
jarðar.
Höfundur Matteusarguðspjalls
kannast við þetta allt, horfandi
um öxl, yfir vegu margra kyn-
slóða, því í 1. kafla, og versum
18–23, segir hann:
Fæðing Jesú Krists varð með
þessum atburðum: María, móðir
hans, var föstnuð Jósef. En áður
en þau komu saman, reyndist
hún þunguð af heilögum anda.
Jósef, festarmaður hennar, sem
var grandvar, vildi ekki gjöra
henni opinbera minnkun og hugð-
ist skilja við hana í kyrrþey.
Hann hafði ráðið þetta með sér,
en þá vitraðist honum engill
Drottins í draumi og sagði: „Jós-
ef, sonur Davíðs, óttastu ekki að
taka til þín Maríu, heitkonu þína.
Barnið, sem hún gengur með, er
af heilögum anda. Hún mun son
ala, og hann skaltu láta heita
Jesú, því að hann mun frelsa lýð
sinn frá syndum þeirra.“ Allt
varð þetta til þess, að rætast
skyldu orð Drottins fyrir munn
spámannsins: „Sjá, mærin mun
þunguð verða og son ala. Nafn
hans mun vera Immanúel,“ það
þýðir: Guð með oss.
Af þessari vissu er Nýja testa-
mentið sprottið. Og kirkjan.
Og þessi forni latneski sálmur,
hér í íslenskri þýðingu Sig-
urbjörns Einarssonar biskups,
er, á grunni þess sem að framan
er nefnt, ákall og bæn hins
trúaða:
Kom þú, kom, vor Immanúel,
og leys úr ánauð Ísrael,
lýðinn þinn, sem í útlegð er,
og hlekki ber, uns sjálfan þig
hann sér.
Ó, fagnið nú! – Immanúel
mun fæðast sínum Ísrael.
Kom þú með dag á dimma jörð,
þín væntir öll þín veika hjörð.
Lækna þrautir og þerra tár,
græð þú, Kristur, öll dauðans
djúpu sár.
Ó, fagnið nú! – Immanúel
mun fæðast sínum Ísrael.
Kom þú, kom, Davíðs arfi dýr,
því máttinn þinn allt myrkur
flýr.
Lát þú opnast þíns himins hlið,
kom, Guðs sonur, með frelsi
þitt og frið.
Ó, fagnið nú! – Immanúel
mun fæðast sínum Ísrael.
Samkvæmt evangelísk-
lútherskri venju er fyrsta að-
ventukertið gjarnan hvítt, af því
að um Kristssunnudag er að
ræða, eða þá fjólublátt eins og
hin þrjú. Meðal rómversk-
kaþólskra er þriðja kertið hins
vegar stundum öðruvísi, þ.e.a.s.
bleikt, en er skipt út fyrir þann
lit, sem er á hinum þremur, á
fjórða aðventusunnudeginum. Oft
er þar um miðjukerti að ræða
líka, það fimmta, hvítt, og er
kveikt á því á jóladag.
Og fleiri útgáfur þessa munu
vera til.
Spádóma-
kertið
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Upp er runninn
tími kertanna
fjögurra, sem
lengi hafa verið
órjúfanlegur part-
ur aðventunnar
og benda öll til
atburðanna í
fyrndinni, þegar
Guð varð maður.
Sigurður Æg-
isson fjallar í dag
um það fyrsta í
röðinni, kerti vonar-
innar.
HUGVEKJA
✝ Einar Hálfdan-arson fæddist á
Fagurhólsmýri í
Öræfum 4. júní
1920. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu á Höfn hinn
15. nóvember síð-
astliðinn. For-
eldrar Einars voru
hjónin Guðný Ein-
arsdóttir, f. í Odda
á Mýrum 21. ágúst
1892, d. 24. mars
1990, og Hálfdan
Arason, f. á Fag-
urhólsmýri 16. mars 1893, d. 30.
ágúst 1981. Systkini Einars eru
Hafnar og byggði íbúðarhúsið
Odda, núna Svalbarð 3.
Einar stundaði sjómennsku í
nokkur ár, fyrst á m/b Þristi,
og síðar á m/b Gissuri hvíta.
Hann var verkstjóri í beina-
mjölsverksmiðju KASK í nokkur
ár.
Einar var einn af stofnendum
Vélsmiðjunnar Áss s/f og vann
þar í nokkur ár, síðan í Vél-
smiðju Hornafjarðar og síðustu
árin í Síldarbræðslunni í Ós-
landi.
Einar var félagi í ýmsum fé-
lögum og gegndi þar trún-
aðarstörfum. Ræktunarstörf
voru honum alltaf hugleikin og
átti skógræktin hug hans allan.
Útför Einars var gerð frá
Hafnarkirkju miðvikudaginn 22.
nóvember.
Ari, f. 30. maí 1922,
d. 14. desember
2003; Inga, f. 20.
maí 1924, d. 23. maí
1998; Guðrún, f. 30.
janúar 1928; og
Helgi, f. 30. janúar
1928.
Einar fluttist með
foreldrum sínum og
systkinum frá Fag-
urhólsmýri í apríl
1922, tæplega
tveggja ára, að
Bakka á Mýrum og
bjó þar allt til árs-
ins 1947, er búskap var hætt á
Bakka. Flutti fjölskyldan þá til
Við systkinin minnumst Einars
frænda með þökk og hlýju, en með
honum áttum við margar stundir, all-
ar góðar og sérstaklega skemmtileg-
ar, til dæmis þegar heyjað var inni í
Hól og ekið heim með heyhlassið og
krakkastóðið á vörubílspallinum, út í
Odda og heyinu var mokað inn í hlöð-
una og allir voru vinsamlegast beðnir
að þjappa vel. Það tók stundum
marga daga og þar með varð hlaðan
aðalsamkomustaður okkar og ná-
grannakrakkanna.
Þegar öllum sem vildu var boðið í
Pobeduna hans Einars frænda var
oftast ekið upp í Lón, á Austurfjör-
urnar eða á Mýrarnar þegar fljótin
voru á haldi, það var fyrir 1960 áður
en fljótin voru brúuð. Með nýjum bíl-
um og fleiri bíltúrum fór drjúgur
hluti þessara ferða í að losa bílana úr
einhverri ófærunni. Þá var bílstjór-
inn í essinu sínu en við farþegarnir
dálítið smeykir. Þetta varð til þess að
bílferðir Einars eru enn í minnum
hafðar og mætti halda að hann hefði
verið upphafsmaður óvissuferða í
núverandi mynd..
Þegar hann ásamt pabba okkar
kom fjölskyldunni til að byggja sum-
arhús úti í Hellisholti, þá var nú held-
ur betur tekið til hendinni og allir
undu glaðir og nutu þessa frábæra
unaðsreits sem hann hafði skapað
með fjölbreyttri trjárækt. Ennþá er
þetta okkar uppáhaldsstaður þó svo
að ekki sé farið eins þétt og áður þeg-
ar pabbi okkar stóð fyrir ótal ferðum
þangað. Þó eigum við alltaf erindi
þangað nokkrum sinnum á ári í kart-
öflugarðinn og að sækja jólatré.
Einar frændi hafði yndi af allri
ræktun og náttúruvernd, því til vitn-
is eru tveir fallegir skógarlundir,
annars vegar í Hellisholti og hins
vegar þar sem fuglaáhugamenn hafa
sína aðstöðu og hafa nefnt eftir hon-
um Einarslund.
Ef ég mætti yrkja,
yrkja vildi ég ljóð.
Sveit er sáðmannskirkja,
sáning bænagjörð.
Vorsins söngur seiðir
sálmalögin hans.
Blómgast akur breiður,
blessun skaparans.
(B. Á.)
Einar frændi var virkur í félags-
málum, sýnilegur í verkalýðsbarátt-
unni, hann hafði sterka réttlætis-
kennd og tók alltaf svari þeirra sem
minna máttu sín.
Við þökkum Einari frænda af heil-
um hug fyrir samfylgdina, öll óvænt
ævintýr, allar sögurnar og hans
óborganlegu tilsvör sem lifa með
samferðafólkinu. Blessuð sé minning
hans.
Kveðja.
Guðný Hafdís, Björg, Vigfús
og Snæfríður Hlín.
Einar Hálfdanarson
✝ Ásthildur Jó-hanna Briem
Guðmundsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. mars 1934. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu föstu-
daginn 17. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Þorkelsson fast-
eignasali, f. 24.9.
1901, d. 30.5. 1975
og Gyða Eggerts-
dóttir Briem, f. 12.
5. 1908, d. 28. 4. 1983. Systkini
Ásthildar voru tvö, Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 1925, d. 1983 sam-
feðra, og Katrín Héðinsdóttir, f.
1927, d. 2004 sammæðra.
Hinn 31. október 1953 giftist
Ásthildur Bjarna Guðmundi Guð-
jónssyni, eftirlitsmanni hjá
Landsvirkjun, Orkuveitu Reykja-
víkur o.fl., f. 10.10. 1932. Börn
þeirra eru: 1) Guð-
mundur Þorkell
Bjarnason, f. 11.
apríl 1953, maki
María Clara Al-
freðsdóttir. Dætur
þeirra eru a) Ást-
hildur Lísa Guð-
mundsdóttir, börn
hennar eru Alex-
andra Líf Kjart-
ansdóttir og Guð-
mundur Agnar
Júlíusson og b)
Bjarney Rós Guð-
mundsdóttir, dóttir
hennar er María Kristín Ragn-
arsdóttir. 2) Gyða Bjarnadóttir, f.
29.3 1960, maki Skúli Þór Ingi-
mundarson. Bön þeirra eru Ingi
Bjarni Skúlason, Davíð Þór
Skúlason og Jóhanna Elísa Skúla-
dóttir.
Útför Ásthildar Jóhönnu var
gerð í kyrrþey frá Áskirkju 27.
nóvember.
Elsku hjartans mamma.
Hversu raunverulegt getur lífið
orðið? Í hjörtum okkar hvíla svo
mörg orð, margar minningar. Dýr-
mætur sjóður, sem fylgir okkur
sem eftir lifum.
Fótatak þitt heyrist ekki lengur,
en sporin þín liggja víða. Öll þessi
góðu ljúfu spor.
Þú í garðinum, innan um rós-
irnar, álfakerlinguna sem var mál-
uð á steina, og var uppspretta
hláturs og brosa. Þú undir þér
heilu dagana í garðinum. Elskaðir
blóm og ber náttúrunnar. Sann-
kallað náttúrubarn.
Langaði alltaf fara í berjamó,
það voru dýrmætar ferðir! Allt
sem þú varst mér og svo mörgum
öðrum, án þess að vita það sjálf.
Þú kenndir mér „Aðgát skal höfð í
nærveru sálar.“ Það hefur verið
ómetanlegt veganesti í lífinu, og
mun alltaf fylgja mér.
Drottinn kallaði á lítinn engil.
„Barnið mitt, Ég ætla að senda þig niður til
mannanna með lítið fræ sem þú átt að gróð-
ursetja í hjörtu þeirra“.
Lítill engill gjörði sem Drottin bauð.
Af litla fræinu óx lítil grein með þremur
rósum.
Við neðstu rósina sagði Drottinn: „Þú átt að
heita Trú, vertu ekki hrygg þó þú sért á
neðstu greininni, því þú munt vaxa og
treystu mér.“
Við miðrósina sagði hann: „Þú skalt heita
Von, sem er sálin sem ég gef mönnunum
sem koma aftur til mín.“
Við efstu rósina sagði Drottinn: „Þú skalt
heita Kærleikur, sem er elska mín til mann-
anna og það er ósk mín að hún breiðist út
meðal þeirra og til mín.“
(Höf. ók.)
Við fljótum öll áfram í lífsins
straumi, mislengi og mishratt.
Flest reynum við að sneiða hjá
mestu boðaföllunum og komast
klakklaust á leiðarenda.
Sumir steyta fljótlega á skerjum
eins og þú gerðir, elsku mamma.
Þú barst höfuðið hátt þrátt fyrir
erfiða æsku. Þú fékkst að kenna á
fordómum í okkar litla þjóðfélagi
og óneitanlega settu þeir mark sitt
á líf þitt. Þú naust ástar og stuðn-
ings eiginmanns þíns og föður
míns, barna þinna og annarra ást-
vina og vina. Þú naust virðingar
meðal samferðamanna þinna. Þér
voru ofarlega í huga „Geðorðin
10“. Þú áttir þér ósk um að flestir,
ef ekki allir, hugleiddu þau í hjarta
sér.
Í fjarskanum sé ég þig sem
fagran fugl á flugi, sterkan og
hraustan. Hann breiðir út vængi
sína og hefur sig til flugs. Svífur
áreynslulaust um af festu. Skyndi-
lega er sem vængirnir kikni, hann
missi flugið og litríkar fjaðrirnar
fölna. Kemur hann til með að setj-
ast? Nei, hann er sterkari en svo,
neitar að gefast upp. Vængirnir
slá af föstum takti hraðar og hrað-
ar, uns flugið er fangað á ný.
Fuglinn er mér kær og ég fylgi
honum af fremsta megni. Hann
öðlast styrk sinn á ný, fjaðrir vaxa
í stað þeirra sem féllu. Hann klýf-
ur loftið og stefnir upp á ný. Loks
þegar vængirnir virðast þandir til
hins ýtrasta, bresta þeir aftur.
Baráttan er slík sem áður, en ef
til vill er þrekið búið eftir langa
þraut í leit að réttri stefnu. Hann
vill ekki setjast, en nú eru sundin
lokuð. Hann spyrnir við fótum og
heldur í sitt hinsta flug.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga!
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðmundsson.)
Að lokum vil ég kveðja þig með
þessu ljóði, mamma mín:
Ó, mamma mín, nú leiðir skilja að sinni,
og sorgartárin falla mér á kinn,
en hlýjan mild af heitri ástúð þinni,
hún mýkir harm og sefar söknuðinn.
Í mínum huga mynd þín skærast ljómar,
og minningin í sálu fegurst ómar.
Þú móðir kær þér aldrei skal ég gleyma,
þinn andi fylgir mér á lífsins strönd.
Ég vil í hjarta heilræðin þín geyma
og halda fast í drottins styrku hönd.
Með huga klökkum kveð ég góða móður.
Ó, móðir mín, þú lífs míns stærsti sjóð-
ur.
(Árni Gunnlaugsson.)
Þín dóttir
Gyða Bjarnadóttir.
Elsku besta amma mín, nú ertu
farin frá mér í ljósið bjarta þar
sem ég veit að þér líður vel. Orð fá
því ekki lýst hversu heppin ég er
Ásthildur Jóhanna
Briem Guðmundsdóttir