Morgunblaðið - 09.02.2007, Side 44

44 FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
enn í stakk búin. Um leið og hún
braut ísinn reyndist hún svo brátt
einsog fiskur í vatni.
Innan sem utan safnsins var Hall-
gerður aðsópsmikil í félagsmálum,
lífsglöð og söngglöð. Hún varð einn
helsti skipuleggjari við samkvæmi
starfsfólks. Hún tók þátt í ýmsum fé-
lagsskap sem lá utan hins vana-
bundna og sumum þótti alvörulítill,
starfaði með leikfélaginu Hugleik,
ferðafélaginu Vinir og vandamenn,
baldýringafélaginu Baugalín, Kór al-
þýðumenningar, Kvæðakonunni
góðu og Kvenfélaginu Vorhvöt sem
meðal annars stóð fyrir fjársöfnun
handa Álverinu í Straumsvík þegar
það átti við hvað bágust kjör að búa
vegna okurverðs á raforku, blautra
rafskauta og fleiri hremminga
snemma á níunda áratugnum. Svo
var hún skáldmælt.
Enda þótt Hallgerður hefði ein-
dregnar skoðanir á ýmsum þjóð-
þrifamálum, svosem andstöðu við
hersetu, og skopaðist að helgum
dómum einsog lögmálum markaðar-
ins eða frelsi fjármagnsins, var hún
ótrúlega umburðarlynd gagnvart
þeim sem voru henni ósammála og
jafnvel þótt þeir væru heldur
óskemmtilegir. Manni gat jafnvel
fundist nóg um hvað hún var jákvæð
án þess að vart yrði við nokkurn
falskan tón. Öll návist hennar var
einkar hlýleg og frá henni stafaði
jafnan einhverri innri birtu. Hún er
ein af þeim óskyldu manneskjum
sem ég sé hvað mest eftir.
Árni Björnsson.
Fyrir rúmlega tíu árum var form-
lega stofnaður félagsskapur nokk-
urra kvenna sem allar þekktust eitt-
hvað og einhvern veginn, mismikið
þó. Skyldi þetta verða saumaklúbbur
og heita Baldýringarfélagið Baugal-
ín. Fjórtán konur töldust þar saman,
jafn misjafnar og þær eru margar.
Nú, við fráfall Höllu, er höggvið
skarð í þann hóp. Stórt skarð.
Halla. Þessi ljóshærða, hávaxna,
fallega kona – eins og drottning hvar
sem hún kom. Á tímum svartrar
tísku og dökkra lita var Halla falleg-
ust í skærum, hreinum litum, bláu,
bleiku. Ljóst hárið þyrlaðist kring-
um brosandi andlitið og bláu augun
blikuðu eins og stjörnur.
Halla. Söngvin og söngelsk. Og
kunni allar vísur sem ortar hafa ver-
ið á Íslandi. Var leikandi hagmælt
sjálf. Kvað stemmur af list.
Halla. Matkonan – á hvorn veginn
sem við viljum skilja slíkt orð: Hún
kunni að elda allan mat, bæði fornan
og nýjan, það var hennar sérsvið. Og
hún kunni líka að njóta hans. Fátt
þótti henni betra en feitt ket. Á ár-
legri árshátíð Baugalínar þegar við
hinar reyndum að finna upp stöðugt
meira nýmóðins uppskriftir kom
Halla alltaf með sama þjóðlega for-
réttinn í stíl sinnar sérþekkingar:
rúgbrauð með feitum magál og
brennivínssnafs.
Halla. Sem lagði rækt við arf kyn-
slóðanna í sögum og ljóðum. En líka í
verkmenningu og fróðleik. Í þann
sjóð sótti hún, hvort heldur var eftir
fjallagrasakeimi í hvítlauksbrauðið
eða birkibragði í kamilluteið. Hún
hafði lag á að tengja nýtt og gamalt
þannig að hvort tveggja nyti sín. Við
tímamót í lífi Baugalína tilheyrir að
setja saman kveðskap þar sem ekki
er leyft að kvika mikið frá hefð-
bundnum bragreglum. Þar var Halla
betri en engin. En hún tók skáldskap
líka alvarlega og eftir hana kom út
ljóðabók fyrir tveimur árum. Í ljós,
nafnið sem hún valdi ljóðabókinni
sinni, er lýsandi dæmi um sýn henn-
ar á lífið.
Halla. Hún þekkti nafn á hverri
jurt og vakti athygli okkar oftar en
ekki á hinu smáa í náttúrunni og feg-
urð þess, litlu blómi að springa út,
fallegum steini, skel í fjöru. Hafði
yndi af að ferðast um landið sitt, sofa
í tjaldi með Árna, setjast með harð-
fiskbita á stein.
Halla. Gleðskaparkonan og gest-
gjafinn. Þótti gaman að fá gesti og
gerði vel við þá. Í mat og drykk og
skemmtilegum samræðum, söng og
kveðskap, sögum og fróðleik. Á mán-
aðarlegum fundum Baugalínar ber
allt á góma sem skiptir máli í lífinu,
við fylgjumst hver með annarri, hvað
við erum að bardúsa hver á sínu
sviði, hvernig börnin pluma sig eftir
því sem þau vaxa úr grasi, hvernig
atvinnumál og heilsufar arta sig.
Baugalínarfundir eru næstum há-
heilagir og fátt kemur í veg fyrir að
við mætum á þá. Nú munum við
sakna vinar í stað.
Við fórum líka saman í ferðalög.
Einu sinni fórum við til Búdapest.
Æddum milli listasafna, veitinga-
staða, kústabúða, markaða, strætis-
vagna og gufubaða. Drukkum dálít-
inn bjór og svolítið vín. Vorum
glaðar. Hlógum. Ein týndist. Önnur
villtist. Nokkrum var hent út úr neð-
anjarðarlestinni – Höllu þar á meðal.
Hún hló dátt og dillandi. Í gufu-
baðinu hló hún enn meira. Þar stóð-
um við, hvítir allsberir kellinga-
kroppar, misstórir á lang- og
þverveginn, vafðar í blauta léreftss-
nepla sem vart huldu meira en lauf-
blað Evu forðum.
Við fórum til Kaupmannahafnar –
þá að heimsækja Höllu og Árna sem
dvöldu þar um nokkurra mánaða
skeið. Í tveggja herbergja skápíbúð
tók Halla á móti okkur af rausn. Þar
vantaði hvorki gestrisni né húsrúm.
Og við fórum á söfn og veitingahús
og drukkum bjór og vín og Árni fékk
að vera Baugalína í hálfan dag. Það
fannst þeim hjónum gaman.
Síðastliðið vor fórum við til Ítalíu.
Gengum þar um fjöll í viku. Þá var
Halla búin að vera veik í heilt ár en
talin á batavegi. Og hún kom með.
Og hún gekk. Og gekk og gekk.
Meiri fjallagarp höfum við aldrei séð
en Höllu þá. Þreytt var hún. En hún
varð að ganga með. Og sitja með
okkur frameftir á kvöldin. Örþreytt.
En það gerði ekkert til því henni
fannst svo gaman. Og bæði hún og
við trúðum því að hún hefði sigrast á
óvininum.
En skömmu eftir heimkomuna
dundi áfallið yfir, hún veiktist aftur.
Og eftir því sem vikurnar og mán-
uðirnir liðu kom í ljós að nú voru
engin grið gefin.
Eitt kvöld í desember á fyrsta ári
Baugalínar átti að hittast heima hjá
Höllu og Árna. Af þeim fundi varð
ekki. Sigga dóttir þeirra lést skyndi-
lega þann dag. Halla var stór í sorg
sinni. Af veikum mætti reyndum við
að styðja hana. Nú þurfum við að
takast á við að hún er horfin úr hópn-
um. Baugalínur eru nú bara þrettán.
Missirinn er stærri en talan segir til
um.
Árni, Gulli og Eldjárn, þið sem
unnuð henni heitast, ykkar missir er
stærstur. Megi minningin um hana
og vissan um hve ósegjanlega kærir
þið voruð henni styrkja ykkur í sorg-
inni.
Baugalínur: Ásdís, Elísa, Guð-
laug María, Helga Pálína, Ing-
unn, Jórunn, Kristjana, Marí-
anna, Steinunn og Steinunn,
Sunneva, Þóra, Þuríður.
Hallgerður Gísladóttir
 Fleiri minningargreinar um Hall-
gerður Gísladóttir bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Terry og Valdimar;
Lilja Árnadóttir; Kristín Ástgeirs-
dóttir; Unnur Jónsdóttir; Elísa; Sig-
urborg Hilmarsdóttir; Þórólfur;
Sigrún Kristjánsdóttir; Jón og Sig-
ríður; Gróa Finnsdóttir; Kristín
Jónsdóttir; Birna Kristín Lár-
usdóttir, Margrét Gunnlaugsdóttir,
Sigrún Magnúsdóttir og Sigrún
Ólafsdóttir; Ingibjörg Hafstað
✝ Ólafía RannveigJóhannesdóttir
fæddist í Skálholts-
vík í Bæjarhreppi í
Strandasýslu 30.
maí 1910. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Akranesi 30. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurrós Þórð-
ardóttir, f. 1874, d.
1930 og Jóhannes
Jónsson bóndi í
Skálholtsvík, f.
1873, d. 1944.
Rannveig var sjöunda í röðinni af
tólf systkinum en hin voru: Þor-
valdur, f. 1902, d. 1989, Guðný
Margrét, f. 1903, d. 1979, Arndór,
f. 1905, d. 1994, Jón, f. 1906, d.
1999, Gísli sem lést vikugamall, f.
1907, Sigríður Jóhanna, f. 1908,
d. 1997 , Guðrún Lilja, f. 1912, d.
1983, Ólafía Guðríður, f. 1913, d.
1983, Magnús, f. 1915, d. 1936,
Ingólfur, f. 1916, d. 1993 og Þór-
dóttir, f. 12. desember 1945. Son-
ur þeirra Hannes Líndal. Dætur
Kristrúnar eru Inga Líndal Finn-
bogadóttir, Ásdís Líndal Finn-
bogadóttir og Eydís Líndal Finn-
bogadóttir. 4) Guðríður, f. 22.
mars 1948, maki Jóhann Þórodds-
son, f. 27. október 1942. Börn
þeirra eru Valgerður, Þjóðbjörn
og Rannveig. 5) Guðbjartur, f. 3.
júní 1950, maki Sigrún Ásmunds-
dóttir, f. 17. desember 1951. Dæt-
ur þeirra: Birna og Hanna María.
Rannveig ólst upp í Skálholts-
vík til tíu ára aldurs er hún fór í
fóstur að Þóroddsstöðum. Um
átján ára aldur fluttist hún til Ak-
ureyrar, þar sem hún var vinnu-
kona auk þess að vinna í Gróðr-
arstöðinni á Akureyri og í
sumarvinnu á Möðruvöllum. Eftir
nám í Kvennaskólanum á Blöndu-
ósi fluttist hún á Akranes árið
1936 og hóf störf á flóabátnum
m.s. Fagranes, sem sigldi milli
Akraness og Reykjavíkur. Eftir
giftingu gerðist hún heimavinn-
andi húsmóðir og bjó í Hvammi,
Suðurgötu 87 á Akranesi, til árs-
ins 1993 er hún flutti á Dval-
arheimilið Höfða á Akranesi.
Útför Rannveigar verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
dís, f. 1919.
Rannveig giftist 4.
desember 1937
Hannesi Þjóðbjörns-
syni, f. í Kjalardal í
Skilmannahreppi í
Borgarfirði 20. jan-
úar 1905, d. 2. októ-
ber 1984. Foreldrar
hans voru Guðríður
Auðunsdóttir, f.
1866, d. 1947 og
Þjóðbjörn Björnsson,
f. 1868, d. 1940.
Rannveig og Hannes
eignuðust fimm
börn. Þau eru: 1) Sigurjón, f. 18.
ágúst 1938, maki Guðlaug Berg-
þórsdóttir 10. nóvember 1940.
Dætur þeirra eru Rannveig, Guð-
ríður og Bergþóra. 2) Guðbjörg
Fanney, f. 10. janúar 1941, maki
Heiðar Jóhannsson, f. 4. júní
1933. Börn þeirra: Hannes, Jón,
Guðrún, Stefán Heiðar og Rann-
veig. 3) Þjóðbjörn, f. 18. febrúar
1945, maki Kristrún Líndal Gísla-
Elsku mamma! Það er komið að
kveðjustund og langar okkur að líta til
baka og kveðja þig með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Við minnumst þín
sem ástríkrar móður sem bjó okkur
hlýlegt heimili í Hvammi, þar sem þú
varst ávallt til staðar fyrir okkur. Þú
ræktaðir matjurtir á lóðinni og sást um
kindurnar með pabba, bjóst til mat og
saumaðir og prjónaðir flíkur.
Í seinni tíð áttum við ógleymanlegar
stundir, þar sem þú rifjaðir upp æsku
þína í Skálholtsvík, hversu sárt var að
þurfa að yfirgefa stóran systkinahóp
og fara í vist aðeins tíu ára að Þórodds-
stöðum. Oft rifjaðir þú upp hversu vel
þú naust farkennslunnar hjá Bjarna
Þorsteinssyni. Þig langaði ávallt til að
læra, en fékkst aðeins barnakennslu
nokkrar vikur á ævinni. Síðar lærðirðu
garðrækt í Gróðrarstöðinni á Akureyri
og ferðaðist um landið til að kenna
kartöflu- og grænmetisrækt. Þú
minntist áranna á Akureyri með sér-
stakri gleði, þó vinnudagurinn væri
langur á heimili Jóhanns Ragúels.
Veturinn á Kvennaskólanum á
Blönduósi var ógleymanlegur og lær-
dómsríkur undir öruggri stjórn Huldu
Á. Stefánsdóttur skólastýru. Við nut-
um góðs af því námi í fæði og klæðum.
Forlögin leiddu þig upp á Skipa-
skaga í vinnu sem skipsjómfrú á
Fagranesi, flóabátnum sem sigldi á
milli Akraness og Reykjavíkur. Á
Indriðastöðum kynntistu síðan lífs-
förunauti þínum, Hannesi Þjóðbjörns-
syni, pabba okkar. Hún er ógleyman-
leg lýsingin þegar þið tvö ein í
desemberbyrjun 1937 genguð saman
að prestbústaðnum Kirkjuhvoli og
giftuð ykkur. Látleysið hefur einkennt
líf ykkar alla tíð. Hvammur var lítill, en
ávallt var pláss til að taka á móti gest-
um, til að leigja út frá sér og að hýsa
barnabörnin. Oft varstu ein með okkur
langtímum saman þegar pabbi var í
brúarvinnu eða vann langan dag sem
landformaður á bátum hér á Skaga.
Aldrei var bíll á heimilinu og það var
ekki fyrr en við börnin eignuðumst bíl
að við gátum ferðast saman.
Við minnumst þín, mamma, fyrir
ástúð þína og hlýju, jákvæðnina,
hvatninguna, skilninginn og hversu vel
þér tókst að búa okkur gott heimili. Þá
munum við aldrei gleyma hversu vel
þú hefur sinnt ömmu- og langömmu-
börnunum.
Þú þreyttist aldrei á að kenna okkur
jákvæð lífsgildi, sem byggðust á ein-
lægri trú þinni á hið góða, gildi sem
fylgdu þér allt til æviloka. Þú fluttir úr
Hvammi árið 1993 á Dvalarheimilið
Höfða, sem var þitt heimili til æviloka,
umkringd hlýju og velvilja starfsfólks.
Þegar litið er til baka sjáum við að
þú hefur lifað eftir þeim leiðbeiningum
sem Bjarni Þorsteinsson farkennari
skrifaði til þín, þegar þú varst aðeins
fjórtán ára:
Láttu ekki í hjarta þjer letra önnur mál
en þau sem guð og fegurðina festa í þinni sál.
Virtu sjálf þinn sóma og samviskuköll
að setjirðu ekki svartan blett á sálar þinnar
mjöll.
Þótt úti syrti og svali, það sakar ekki til
ef áttu nóg í sálu þjer af sólargulli og yl.
Guð gefi þér góða nótt!
Guðbjartur, Guðríður, Þjóð-
björn, Fanney og Sigurjón.
Elsku amma mín, nú ertu farin í
faðminn á honum afa mínum aftur og
ég veit að þér líður vel núna. Ég á eftir
að sakna þín mikið því að þú varst af-
skaplega góð og dugleg kona, og lést
aldrei bugast og kvartaðir aldrei þótt
mikið bjátaði á, hinsvegar reyndir þú
alltaf að sjá skoplegu hliðina á hlut-
unum. Þú gerðir frekar grín að sjálfri
þér heldur en að leggjast í sjálfsvor-
kunn, og varst dugleg að bjarga þér
sjálf, meira að segja eftir að þú lentir í
hjólastól reyndir þú að ýta þér sjálf
áfram frekar en að „ónáða starfsfólk-
ið“.
Ég mun alltaf minnast þeirra stunda
sem ég átti með þér og afa, meðan
hann lifði, á Suðurgötunni þegar
mamma og pabbi þurftu að vinna. Eins
voru mjög ánægjulegar stundirnar á
hverju aðfangadagskvöldi þegar við
hittumst öll heima hjá þér á Suðurgöt-
unni, barnabörn og börnin þín, og
drukkum kaffi og borðuðum saman.
Mér fannst alltaf mikið vanta á að-
fangadagskvöld eftir að þú fluttist inn
á Höfða, en þér leið vel þar og hafðir
aldrei yfir neinu að kvarta, þú varst
ánægð með matinn þar og umhyggju
starfsfólksins. Það var alltaf gaman að
hlusta á sögurnar sem þú hafðir að
segja af æsku þinni og það urðu alltaf
fjörugar umræður ef maður minntist á
stjórnmálin við þig og þá sérstaklega
íhaldið, sem þú hafðir nú ekki mikið álit
á. En ég veit að þú vildir aldrei verða
lasin og gleymin, elsku amma mín, því
veit ég að tími þinn var kominn til að
kveðja, og mun ég alltaf minnast þeirra
yndislegu stunda sem við áttum sam-
an, og ég mun minnast þín með mikilli
hlýju.
Vertu sæl elsku amma mín og megi
friður vera með þér að eilífu.
Rannveig Jóhannsdóttir.
Elsku amma og langamma. Nú ert
þú farin frá okkur og komin til afa. Það
hefur sannast að hláturinn lengir lífið.
Okkur langar að þakka fyrir ómetan-
legar stundir sem við áttum saman.
Alltaf varst þú glöð og kát. Við munum
ekki gleyma pönnukökunum með sykri
sem þú gafst okkur alltaf þegar við
komum í heimsókn. Þú varst alltaf svo
flink í höndunum. Við eigum fullt af
munum sem þú hefur gefið okkur sem
við munum varðveita vel eins og t.d.
prjónaða sokka, myndir málaðar á
dúka og margt fleira.
Ó, ljóssins faðir, lof sé þér,
að líf og heilsu gafstu mér
og föður minn og móður.
Nú sezt ég upp, því sólin skín,
þú sendir ljós þitt inn til mín.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður!
(Matthías Jochumsson)
Elsku amma Veiga, takk fyrir allar
góðu stundirnar.
Guðrún, Hafþór, Arndís
Ýr og Júlía Rós.
Þá er komið að kveðjustund, hug-
urinn fyllist af minningum um sam-
veru okkar.
Mín fyrsta minning er hve ljúft það
var að skríða upp í heitt bólið til þín á
morgnana þegar foreldrar mínir fóru
til vinnu en þau hófu búskap á neðri
hæðinni í húsinu ykkar afa í Hvammi.
Þegar ég varð eldri kom ég til þín eftir
skóla og fékk hjá þér mjólk og kökur,
lummur eða pæklaðar pönnukökur, því
alltaf var nóg til með kaffinu í Hvammi
og oft þröngt setið við litla borðið í eld-
húsinu þínu. Oft tókum við í spil og var
spilið okkar marías, stundum spilaði afi
með okkur og spiluðum við þá manna.
Margar stundir átti ég með tölurnar
þínar, raðaði þeim eftir litum og lögun.
Þitt helsta áhugamál voru blóm og
ræktun plantna, enda hafðir þú lært þá
iðju í garðyrkjuskóla á Akureyri í
kringum 1930. Ég fór iðulega með ykk-
ur afa vor og haust í kartöflugarðinn.
Ég var svo lánsöm að fá að búa á neðri
hæðinni hjá þér og dóttir mín fékk að
kynnast því hvað það var notalegt að
fara upp til langömmu. Seinna þegar
heilsunni fór að hraka vildir þú fara á
Höfða því þú vildir ekki láta ætt-
ingjana hafa of mikið fyrir þér. Var það
því fastur liður að heimsækja þig,
spjalla við þig um heima og geima og
segja þér fréttir af því sem á daga hafði
drifið.
Elsku amma þú varst klettur í mínu
lífi, tókst þátt í gleði minni og sorg og
kenndir mér að meta það sem maður
hefur. Takk fyrir allt.
Guð geymi þig, þín
Rannveig.
Elsku amma,Veiga og langamma.
Með þessum ljóðlínum viljum við
þakka þér hlýju þína og væntumþykju
í okkar garð.
Elsku besta amma, nú ertu burtu kvödd,
við ætíð munum þína minningu geyma.
Í hugarfylgsnum okkar við heyrum þína
rödd
og höldum því að okkur sé að dreyma.
Í hjörtu okkar sáðir þú frækornum fljótt
og fyrir það við þökkum þér af hjarta,
en þó í hugum okkar nú ríki niðdimm nótt,
þá nær samt yfirhönd þín minning bjarta.
Nú svífur sál þín amma á söngvavæng
um geim,
svo sæl og glöð í hlýja og betri heima,
við þökkum fyrir samveruna, þú ert
komin heim
og við biðjum Guð að blessa þig
og geyma.
(Una Ásmundsdóttir)
Guð blessi minningu þína og gefi þér
góða heimkomu.
Jón, Sædís, Óli Þór og
Snæþór Bjarki.
Rannveig
Jóhannesdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Minningargreinar