Morgunblaðið - 30.04.2007, Page 26

sumum okkar gæti fundist við gleymd
eftir að þú værir farin. En ég held að
ég geti sagt fyrir hönd okkar allra að
æskuminningar okkar með þér og
afa, eru þær bestu sem við eigum. Og
þær munu aldrei gleymast.
Lífið á Bústaðaveginum verður
ekki samt án þín og það er tómlegt
hérna núna. En góðar minningar
leynast í hverju horni og það sem áð-
ur var partur af daglegu lífi er það
sem gerir hversdagsleikann erfiðan
nú þegar þú ert farin. Litlir hlutir,
eins og koma heim úr vinnu á föstu-
degi og sjá þig sitja við eldhúsborðið
með mömmu, var eitthvað sem aldrei
brást. Þú sast iðulega spariklædd við
borðið, því föstudagskvöldin okkar
voru sérstök. Við gæddum okkur síð-
an saman á rauðvíni, ostum og brauði
á meðan maturinn mallaði í pottun-
26 MÁNUDAGUR 30. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku amma mín, það er sárt
að þú sért ekki lengur hér.
En í hjarta okkar ertu alltaf
hjá okkur. Það verður skrítið
að koma aftur á Bústaðaveg-
inn og þú ekki þar. Ég mun
sakna þess að eyða ekki fleiri
stundum með þér.
Þinn,
Kristinn Már.
HINSTA KVEÐJA
✝ Erna SigrúnSigurðardóttir
fæddist í Reykjavík
1. febrúar 1932.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans við Hring-
braut 22. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Bjarg-
mundsson trésmið-
ur, f. í Hafnarfirði
31. júlí 1892, d. 28.
desember 1977, og
Valgerður Júlíanna
Guðmundsdóttir húsmóðir, f. í
Reykjavík 9. júlí 1888, d. 7. febr-
úar 1972. Systkini Ernu eru Frið-
þjófur, f. 1910, d. 1932, Gunnar, f.
1912, d. 1914, Björn Jóhann, f.
Briem Magnússyni. Börn þeirra
eru Magnús, Tryggvi og Haukur
Helgi. Fyrir átti Erna soninn Sig-
urð. Börn hans eru Daníel og Ína
Katrín.
Erna ól allan sinn aldur í
Reykjavík. Hún fluttist ásamt for-
eldrum sínum á Bústaðaveg þegar
hún var átján ára og bjó þar alla
tíð síðan. Sem ung kona starfaði
Erna í teppaverksmiðjunni Axm-
inster. Þegar Erna giftist gerðist
hún húsmóðir og sá um börn sín
og mann. Þegar yngsta barn Ernu
náði 11 ára aldri fór hún aftur til
starfa og starfaði þá á Sólbakka,
dagheimili Landspítalans, í þrjátíu
ár, eða til starfsloka.
Útför Ernu verður gerð frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
1923, d. 1991, Bjarg-
mundur, f. 1925, d.
1961, Guðrún Ey-
björg, f. 1926, Dag-
björt, f. 1927, d. 2005,
og Erna, f. 1930, d.
1932.
Erna giftist 25.
apríl 1959 Pétri
Kjartanssyni hús-
gagnabólstrara.
Börn þeirra eru: 1)
Viðar, sambýliskona
Björg Elísabet Guð-
mundsdóttir. Börn
Viðars eru Stefán
Pétur, Kristinn Már og Jóhann
Axel. 2) Auður, gift Gunnari Páli
Guðbjörnssyni. Börn þeirra eru
Linda Björk, Erna Guðrún og
Bjarki Páll. 3) Bryndís, gift Páli
Elsku amma mín. Að skrifa minn-
ingargrein um þig er fyrir mig eins og
að skrifa ævisögu mína. Allar mínar
minningar, sérstaklega frá æsku,
tengjast þér á einn eða annan hátt.
Þegar afi var búin að hræða úr mér
líftóruna með draugasögum var það
ömmuból sem hélt draugunum í
burtu. Og þegar ég var búin að troða
mér í gammósíur og skíðasokka, varst
það þú sem sléttir úr gammósíunum
svo þær myndu ekki særa mig. Þegar
ég kom svöng heim úr skólanum varst
þú iðulega búin að baka kanelsnúða
eða pönnsur. Ef þú varst ekki búin að
baka laumaðir þú að manni aur fyrir
snúð úr bakaríinu. Og ef ég eignast
einhver daginn mín eigin börn, munu
þau og barnabörnin mín sofna við
„Augun þín og augun mín“ og „Sofðu
unga ástin mín“, rétt eins og ég sofn-
aði undir söng þínum. Ég vona bara
að ég geti sungið það eins fallega og
eftirminnilega og þú gerðir.
Vegna þess að við bjuggum saman
öll þessi gat sambúðin oft gengið
brösuglega. En aldrei léstu mann
finna fyrir því hversu leiðinlegur
maður gat verið. Það eru víst ekki
margar ömmur sem þurfa að þola
skapstygga unglinga alla daga. En
þær eru heldur ekki margar sem
hefðu þolað það eins vel og þú gerðir.
Í einu samtala okkar áður en þú
fórst, hafðir þú áhyggjur af því að
um. Ef það var eitthvað víst í þessum
heimi var það að svona væri heim-
koman á föstudögum. En nú er sætið
þitt autt.
Ég veit að ég hafði allan þennan
tíma með þér, en ég er samt svo óend-
anlega þakklát fyrir síðustu stundirn-
ar okkar saman. Við bundumst öðrum
og sterkari böndum en áður og ég
fékk að kynnast þér upp á nýtt. Mér
fannst ég loksins geta gefið þér eitt-
hvað til baka. Hversu ómerkilegt sem
það kann að virðast, þá finnst mér
stundirnar þar sem við sátum saman
tvær í þögn, þegar ég strauk á þér
hendurnar eða nuddaði á þér fæt-
urna, hafa gefið mér meira en þú get-
ur ímyndað þér.
Líf mitt og æska er mótað af þér og
ég mun aldrei gleyma þér. Ég vildi
bara að ég hefði getað gefið þér jafn
mikið og þú gafst mér. En ég veit að
ég get huggað mig við það, að eins vel
og þú fylgdist með nágrönnunum út
um stofugluggann á Bústaðavegin-
um, veit ég að þú munt ávallt fylgjast
með okkur og passa að allt sé eins og
það á að vera.
Ég elska þig af öllu mínu hjarta og
mun aldrei gleyma þér.
Linda Björk.
Erna Sigrún Sigurðardóttir
 Fleiri minningargreinar um Ernu
Sigrúnu Sigurðardóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Svavar Guð-mundsson fædd-
ist í Odda á Seltjarn-
arnesi hinn 15. ágúst
1930. Hann lést á
heimili sínu í Selja-
hlíð hinn 13. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
þau Þorgerður Sig-
urbjörg Einarsdóttir
og Guðmundur Júl-
íus Jónsson. Bræður
Svavars voru þeir
Sigurjón Karel, Guð-
mundur Jóhann og
Einar.
Svavar missti föður sinn 10 mán-
aða gamall. Móðir
hans ól drengina sína
ein upp þar til Svav-
ar var 15 ára en þá
giftist hún Arnljóti
Ólafssyni Péturssyni.
Svavar starfaði frá
unga aldri fyrir fjöl-
skyldu Björns Ólafs-
sonar og síðar hjá
Vífilfelli hf. við ýmis
störf. Jafnframt því
gegndi hann ýmsum
öðrum störfum.
Útför Svavars
verður gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Elsku Svabbi.
Dagarnir síðan þú fórst frá okkur
hafa verið mjög tómlegir. Við höfum
horft á hurðina og beðið eftir því að þú
kæmir til okkar og settist í stólinn hjá
okkur til að fá fréttir og segja okkur
til syndanna. Flestar heimsóknir síð-
ustu mánaða byrjuðu á setningunni
„hvernig lít ég út“ og síðan kom „er
mér ekki kalt á höndunum“. Þér hafði
ekki liðið vel allra síðustu árin, það
fundum við glöggt. Það var alltaf
gaman þegar þú komst. Mjúkur og
hlýr og voða gott að fá að knúsa þig.
Síðan lyktaði maður af Svabbalykt
allan daginn. Þú passaðir vel upp á að
líta vel út og lykta vel. Bíllinn alltaf
tandurhreinn. Heimilið var líka alltaf
fágað og fínt og þér var mikið í mun
að hafa hreint á rúminu ef ske kynni
að „Júlíus“ fengi að fara í heimsókn.
Þú varst alltaf sami grallarinn og
varst „born free“ eins og þú sagðir og
gerðir hlutina eftir þínu höfði. Þú
komst dansandi inn í herbergi til okk-
ar með lagið „My way“ á vörunum og
sagðir okkur frægðarsögur af veru
þinni í útlöndum – þar sem þú áttir
kærustur í hverri höfn og kæmi okkur
ekki á óvart að það væru litlir Svabb-
ar til út um allan heim, af sögunum að
dæma.
Svo var það „Glasgow town“ þú
fórst þangað á hverju ári meðan þú
varst í þínu besta formi. Spurning um
í hverju þú varst undir skotapilsinu
þarna úti. Allavega komstu ljómandi
til baka eftir hverja ferð.
Þú varst skemmtilegur, glaðlegur,
fyndinn, hreinskilinn, áhugasamur
um fólkið í kringum þig, barnelskur
mjög sem sást mjög vel á því þegar þú
varst á Fantarútunni með hana fulla
af hressum krökkum. Þá léstu til þín
taka, spilaðir fyrir þau og stjórnaðir
eins og þér var einum lagið. Eins tal-
aðir þú alltaf með mikilli hlýju um
„strákinn þinn“ hann Eyþór í Svíþjóð
og stelpurnar hans. Þér var mikið í
mun að kaupa fallega kjóla handa
þeim.
Þú hafðir gaman af því að skemmta
þér og vera í góðra vina hópi. Fannst
gaman að fara í veiðitúra með félög-
unum í vinnunni. Kammi vinur þinn
var þér mjög kær og þú talaðir mikið
um hann, hans fjölskyldu og hundinn
þeirra. Pétur Björnsson og fjölskylda
voru þér náin og var ómetanleg vin-
átta og tryggð ykkar á milli.
Þú varst hreinskilinn og sagðir
okkur þína skoðun á okkur og okkar
nánasta. Þú varst alveg með það á
hreinu að enginn gæti búið með okk-
ur. Við höfðum annaðhvort fitnað eða
grennst. Bílarnir okkar og bílakaup
okkar var eitthvað sem þú þurftir að
hafa puttana í. Svo voru það dekkin;
ekkert hangs, vetrardekkin undir á
réttum tíma og af á réttum tíma. Svo
gekkstu hringinn í kringum bílana og
hnussaðist yfir skítnum. Vorkenndir
okkar nánustu að þurfa að þola okkur.
En allt var þetta sagt og gert í góðu
og með mikilli umhyggjusemi. Það fór
ekki milli mála.
Elsku Svabbinn okkar, það er eng-
inn eins og þú og það kemur enginn í
þinn stað. Við söknum þín óendanlega
mikið. Við þökkum þér hlýjuna og
væntumþykjuna sem við fengum dag-
lega frá þér í gegnum árin. Við vitum
að þið Gunni okkar Sig hafið nú þegar
hist og fengið ykkur eina sígó og
kaffibolla og hlæið að okkur hér niðri.
Eitt vitum við að það er fjör hjá ykkur
og þú ert pottþétt farinn að spá í alla
fallegu kvenenglana.
Það er ekki laust við að við verðum
afbrýðisamar við tilhugsunina.
Það er mikið að þakka og það er
mikils að sakna en eitt er víst að við
elskum þig allar af öllu okkar hjarta.
Og það er á hreinu að „you did it your
way“…
Megi góður guð vernda þig og
blessa.
Þínar vinkonur í innheimtudeild
Vífilfells hf.
Jóhanna, Guðrún B, og AB.
Svavar eða Svabbi eins og hann var
alltaf kallaður var einn af þeim sem
verða vinir manns við fyrstu kynni.
Þeir gefa sig á tal við mann og í fyrsta
samtali er eins og maður hafi þekkt
þá alla ævi. Við kynntumst honum
fyrir 15 árum og upp frá því varð góð-
ur vinskapur sem hefur varað síðan.
Hann varð eins og afi okkar hjóna og
langafi barnanna og hefur það verið
föst hefð sl. 8 ár að hann borði hjá
okkur á gamlárskvöld. Einnig kom
hann oft til okkar á sunnudögum í
kaffi og stundum í mat en síðastliðin
tvö ár eftir því sem Svabbi varð hæg-
ari minnkaði það. Undantekninga-
laust þegar hann kom inn úr dyrun-
um var kallað: „Halló frú, hefurðu
það ekki gott?“ og svo kvað við
„Kristín, lít ég ekki betur út en síð-
ast?“ Fyrir 10 árum á brúðkaupsdag-
inn okkar bauðst hann til að keyra
okkur. Hann sá um að útvega bíl og
skreytingar og fórst það vel úr hendi.
Þennan dag var hávaðarok og rigning
og þegar brúðurin var að ganga um
borð í bílinn fauk slörið af henni,
brúðurin æpti, brúðguminn fraus en
Svabbi tók til fótanna og náði slörinu
áður en það lenti í næsta polli og það
áður en brúðguminn hafði náð að
hreyfa legg eða lið.
Svabbi var alltaf boðinn og búin að
aðstoða að fyrra bragði og hjálpa til.
Ef við þurftum að bregða okkur út á
land eða fara til útlanda var hann
vanur að bjóðast til að fylgjast með
húsinu og tryggja að allt væri í lagi.
Þegar húsbóndinn fór einn af landi
brott voru alltaf skilaboðin að frúin
gæti haft samband ef þyrfti að redda
einhverju.
Svabbi hafði beittan og skemmti-
legan húmor og gat látið menn heyra
það ef hann kaus svo. Í upphafi kunn-
ingsskapar okkar fórum við á jóla-
hlaðboð á Hótel Borg með öðru
starfsfólki Vífilfells. Við Svabbi sát-
um hvor við sitt borðið en snerum
baki í bak. Þegar ég stóð upp og ætl-
aði að yfirgefa samkvæmið, stoppaði
þjónninn mig og sagði að ég yrði að
ganga frá reikningnum. Ég kannaðist
ekki við það að ég ætti óuppgerða
skuld og spurði hvað það gæti verið,
„ja, það eru drykkirnir frá þessum
herramanni,“ sagði þjónninn og benti
á Svabba sem skellihló við hitt borðið.
Þá hafði hann alltaf bent með þuml-
inum aftur fyrir bak á sér þegar hann
pantaði alla drykkina og sagt við
þjóninn: „Hann borgar“.
„I’m born free,“ var hann vanur að
segja þegar hann sagði frá ævintýr-
um sínum og lífshlaupi þar sem hann
var engum háður og engum skuld-
bundinn. Þannig vildi hann hafa það
og líkaði það vel.
Það er með söknuði sem við fjöl-
skyldan kveðjum Svabba. Minningin
um ljúfan og góðan mann lifir.
Sveinn, Kristín og börn.
Svavar Guðmundsson
 Fleiri minningargreinar um Svavar
Guðmundsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Sigurveig Jóns-dóttir fæddist í
Eskifjarðarseli 8.
september 1923.
Hún lest á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 24.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Kjart-
ansson, f. í Eski-
fjarðarseli 12.11.
1873, og Eirika
Guðrún Þorkels-
dóttir, f. í Reykja-
vík 14.7. 1888.
Systkini Sigurveigar eru Sig-
urþór, f. 6.6. 1913, látinn, Krist-
inn, f. 2.10. 1914, látinn, Anna,
f. 20.10. 1915, Kristmann, f.
17.4. 1919, látinn og Aðalsteinn,
f. 30.1. 1922. Hálfsystkini Sig-
urveigar, samfeðra, voru Óli Ís-
feld, Kjartan, Ragnar og Oddný,
sem öll eru látin.
Eiginmaður Sigurveigar var
Björn Kristjánsson, f. 14.11.
1917, d. 23.5. 1983. Börn þeirra
eru: 1) Hrafnhildur, maki Guð-
mundur Þór Svavarsson, börn
þeirra eru Björn,
Þórunn, Sigurveig
Kristín, Guðjón
Þór og Svavar Þór.
2) Kristján, maki
Kristín Bogadóttir,
börn þeirra eru
Bogi Sigurbjörn,
Helga Sigurveig og
Elfa Sif, sonur af
fyrra hjónabandi
Björn og fóst-
urdóttir Arna. 3)
Guðrún, maki Gísli
Stefánsson, börn
þeirra Valur Fann-
ar, Stefán og Sonja. Dóttir af
fyrra hjónabandi Björns er
Friðrika, maki Þorvaldur Ein-
arsson, börn þeirra eru Kristín
Lukka, Einar Guðmundur,
Borghildur Birna og Björgvin
Rúnar.
Sigurveig bjó alla sína ævi á
Eskifirði og stundaði ýmis störf,
lengst af með húsmóðurstörf-
unum.
Útför Sigurveigar verður
gerð frá Eskifjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma og tengdamamma,
mikið er erfitt að kveðja. Við héld-
um að þú yrðir lengur með okkur.
Í huga okkar allra verður þú allt-
af til.
Er setið er við gluggann og horft
út á fjörðinn koma margar myndir
upp í hugann. Myndir frá æskuár-
unum, unglingsárunum, fullorðins-
árunum, og öllum þeim stundum
sem við áttum saman. Þótt þú færir
suður eða norður í heimsókn varst
þú alltaf með hugann heima á Eski-
firði.
Hér þótti þér best að vera í faðmi
fjalla og fjarðar.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflst við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín.
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærustu blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
Blessuð sé minnig þín.
Börn og tengdabörn.
Hlýja og kærleikur er tilfinningin
sem ég minnist þegar ég hugsa til
baka um kynni mín af fyrrverandi
tengdamóður minni, Sigurveigu
Jónsdóttur. Þrátt fyrir að rúmur
aldarfjórðungur sé síðan ég fór burt
frá Eskifirði þá var alltaf eins og ég
væri að koma heim þegar ég kom í
heimsókn til Veigu. Það lýsir henni
betur en nokkuð annað.
Það var gott að njóta leiðsagnar
hennar sem ung kona þegar ég var
byrja að fóta mig í öldurróti lífsins,
hvort heldur sem húsmóðir eða við
eldamennsku. Einnig gaf hún góð
ráð við uppeldi, svo ég tali nú ekki
um saumaskapinn, en Veiga var
hreinn snillingur í höndunum. Það
var sama hvort heldur var um
prjóna- eða saumaskap að ræða.
Þær voru ófáar flíkurnar sem hún
saumaði eða prjónaði á mig og börn-
Sigurveig Jónsdóttir