Morgunblaðið - 16.05.2007, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. MAÍ 2007 35
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝ Magnús Jónas-son fæddist á
Hamri í Hörðudal 1.
desember 1916.
Hann andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Eiri að kvöldi 6. maí
síðastliðins. For-
eldrar hans voru
Jónas Frímann
Samúelsson bóndi,
f. í Blönduhlíð í
Hörðudal 26. sept-
ember 1876, d. 27.
janúar 1968, og
kona hans, Sigríður
Þórðardóttir, f. á Hlíðartúni í Mið-
dölum 23. október 1886, d. 7. des-
ember 1968. Systkin Magnúsar
eru: Daníel Óskar, f. 4. september
1907, lést ungur, Jónatan, f. 5.
ágúst 1908, lést ungur, Halldóra
Lilja, f. 14. apríl 1911, d. 18. sept-
ember 1987, og Samúel, f. 7. júní
1914. Foreldrar hans tóku Svavar
Magnússon, f. 8. apríl 1926, ungan
í fóstur og leit Magnús ætíð til
hans sem bróður.
Hinn 1. nóvember 1947 kvæntist
Magnús Önnu Jóhannsdóttur, f. á
Norðfirði 28. desember 1926, d. 8.
febrúar 1998. Foreldrar hennar
voru Jóhann Sveinbjörnsson sjó-
maður, f. í Mjóafirði 12. apríl 1891,
d. 9. apríl 1972, og kona hans Guð-
rún Sveinbjörnsdóttir, f. á Norð-
firði 17. desember 1895, d. 3. októ-
ber 1930. Börn Magnúsar og Önnu
Maggý, f. 5. mars 1996. 4) Edda
skrifstofumaður, f. 4. desember
1964, m. 7. ágúst 1997 Guðmundur
Björnsson múrarameistari, f. 25.
ágúst 1960. Börn þeirra eru: a)
Magnús Þór, f. 13. janúar 1987, b)
Harpa, f. 26. janúar 1999, c) Unn-
ur, f. 26. janúar 1999, og d) Brynj-
ar, f. 5. desember 2000.
Magnús ólst upp við almenn
sveitastörf á Harmi, Hörðudal, og
síðar Emmubergi á Skógarströnd.
Snemma kom í ljós að hann var
völundur til handar og eftir að
hann fluttist til Keflavíkur ákvað
hann að nema skipasmíðar hjá
Dráttarbraut Keflavíkur hf. Þar
lauk hann sveinsprófi í greininni
1944 og fékk meistararéttindi árið
1950. Hann réðst til starfa hjá
Landssmiðjunni í Reykjavík og
starfaði þar fram á eftirlauna-
aldur, lengst af sem verkstjóri
tréiðnadeildar. Hann tók virkan
þátt í félagsstörfum, var um árabil
í stjórn Sveinafélags skipasmiða
og síðar tók hann þátt í störfum
Verkstjórafélagsins Þórs, m.a.
lagði hann hönd á plóg við upp-
byggingu sumarhúsa félagsins. Þá
var hann skipaður í prófnefnd Iðn-
fræðsluráðs í iðninni um árabil.
Magnús og Anna höfðu yndi af
ferðalögum, bæði innanlands og
utan. Oft heimsóttu þau Svavar og
fjölskyldu að Skörðum í Miðdölum
en þar fannst honum hann næst
uppruna sínum.
Úför Magnúsar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Jarðsett verð-
ur í Gufuneskirkjugarði.
eru: 1) Óskar fram-
reiðslumaður, f. 21.
febrúar 1948, k. 21.
september 1968
Kristín I. Eggerts-
dóttir skrifstofu-
maður, f. 14. júlí
1942. Börn þeirra
eru: a) Eggert, f. 5.
apríl 1963, k. 9. sept-
ember 1987 Anna
Guðmundsdóttir, f.
27. janúar 1961, son-
ur Hafþór, f. 28. des-
ember 1994. b) Anna
Huld, f. 23. júní 1968,
og c) Magnús, f. 3. ágúst 1974. 2)
Jónas Sigurður, húsasmíðameist-
ari og lögreglumaður, f. 3. ágúst
1955, k. 22. nóvember 1975 Nanna
Ólafsdóttir hjúkrunarfræðingur,
f. 27. júní 1952. Börn þeirra eru: a)
Sigrún Kristín, f. 21. október 1977,
m. 23. ágúst 2003 Eiríkur Óskar
Jónsson, f. 13. ágúst 1972, synir
Halldór Óskar, f. 15. maí 2002, og
Hermann Ingi, f. 31. maí 2005. b)
Anna Halldóra, f. 21. október
1977, c) Magnús, f. 20. ágúst 1981
og d) Helga Ásdís, f. 12. apríl 1988.
3) Guðrún Jóhanna ræstingar-
stjóri, f. 23. mars 1960, í sambúð
með Sigtryggi Jónssyni kerfis-
fræðingi, f. 28. mars 1952. Börn
Guðrúnar og Kristjáns Vilhjálms-
sonar eru: a) Guðrún Hrönn, f. 9.
september 1988, b) Vilhjálmur
Þór, f. 3. október 1991, og c) Edda
Elsku afi minn, ég sakna þín svo
ótrúlega mikið. Ég veit að þér líður
betur núna þar sem þú ert kominn til
ömmu. Hún hugsar vel um þig núna.
Ég á aldrei eftir að gleyma öllu því
sem við gerðum saman og þú kenndir
mér.
Mér er minnisstæðast þegar ég
var lítill og þú kenndir mér að reima
á tveimur mínútum þegar engum
öðrum hafði tekist það og að þegja á
meðan fréttirnar og Derrick voru í
sjónvarpinu.
Sunnudagsbíltúrarnir í Hvera-
gerði og Heiðmörk er líka minning
sem gleymist aldrei.
Ég trúi ekki ennþá að þú sért far-
inn, þú áttir svo stóran þátt í að ala
mig upp.
Þú kenndir mér svo mikið, hafðir
svo mikinn áhuga á öllu sem ég tók
mér fyrir hendur.
Þú varst svo ánægður þegar ég var
að vinna í bakaríinu hjá pabba og
kom með jólakökurnar til þín, enda
mikill sælkeri, og alltaf bauðstu upp
á konfekt og brjóstsykur þegar gesti
bar að garði. Hlíðargerði 5 er líka sá
staður sem allir muna hvað var gott
að heimsækja.
Þegar ég fór að læra hárgreiðsl-
una varst þú sá fyrsti sem baðst mig
um að klippa þig. Ég kom þá til þín
upp á spítala og fékk að klippa þig og
æfa mig á þér. Alltaf varstu jafn
þakklátur fyrir klippinguna. Og eng-
inn mátti snerta á þér hárið nema ég.
Þegar ég kom til þín um páskana upp
á Eiri og ætlaði að snyrta þig varstu
svo veikur að við treystum okkur
ekki til að reisa þig upp og koma þér
fram. Nokkrum dögum seinna varstu
farinn frá okkur. Ég á aldrei eftir að
fara aftur upp á Eiri að klippa þig,
elsku afi minn, og það er svo sárt að
hugsa til þess. Ég vona bara að ein-
hver geti séð um að snyrta þig þar
sem þú ert núna.
Viltu líta eftir mér í framtíðinni, ég
þarf svo á því að halda að vita af þér.
Vertu sæll, elsku afi minn, ég
sakna þín.
Magnús Þór.
Elsku afi er dáinn. Við söknum
hans mikið en vitum að hann er
ánægður yfir að hitta ömmu aftur.
Þó að afi hafi verið blindur í nokk-
ur ár og heyrt mjög illa þekkti hann
okkur krakkana alltaf í sundur.
Hann bað um að fá hendurnar okkar
í sína og heilsaði okkur svo hverju og
einu með nafni. Hann sagði mömmu
að við hefðum svo mishlýjar hendur
að það væri auðvelt að þekkja okkur í
sundur þó að hann gæti ekki séð okk-
ur.
Afi fylgdist alltaf vel með öllu sem
við gerðum. Hann varð svo stoltur
þegar við urðum fljótt læs og hvatti
okkur til að lesa mikið. Hann gladdist
með okkur þegar við fórum í fyrstu
utanlandsferðina og þegar við ferð-
uðumst um landið okkar vildi hann
vita hvað við hefðum séð. Hann vildi
fá lýsingar á Ásbyrgi og Hljóðaklett-
um, Skaftafelli og Austfjörðum.
Hann hafði ferðast mikið sjálfur um
landið meðan hann hafði heilsu til og
fannst gaman að rifja það upp með
okkur.
Afi varð ánægður þegar hann vissi
að við æfðum öll handbolta og hló
þegar hann frétti af hinu og þessu
sem brotnaði á heimilinu þegar við
æfðum okkur óvart heima.
Við ætlum alltaf að geyma minn-
ingu um afa í hjarta okkar.
Harpa, Unnur og Brynjar.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálfvegis
barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi Lífið sér dyra, og nú er það farið.
(Jón Helgason.)
Fregnir af andláti afa komu ekki á
óvart en um leið og ég er þakklát fyr-
ir minningarnar um allt sem hann
var mér, er ég umfram allt fegin að
hans æðsta ósk hefur verið uppfyllt,
hann vildi fá að fara. Eðlilega
streyma fram minningar, jólaböll í
Landsmiðjunni og aptonið sem hann
vann með… virkar fyrir mér eins og
Lego fyrir fullorðna. Úr apton-ein-
ingum smíðaði afi undirstöður fyrir
bob-borðið í sumarbústaðnum og líka
stóra veisluborðið sem alltaf er notað
við hátíðleg tækifæri í stórfjölskyld-
unni. Aptonið er líklega svona sér-
stakt í mínum huga því ég man ekki
eftir að hafa rekist á það fyrr eða síð-
ar, get bara tengt þetta við afa. Nú
svo voru það brennubíltúrarnir, þar
sem pabbi og mamma voru alltaf að
vinna á gamlárskvöld, vorum við
eldri systkinin sótt og farið með okk-
ur í brennubíltúr ásamt ömmu, Eddu
og Guðrúnu… bíddu 4 börn og 2 full-
orðnir í litla Fíatnum! Já og engin
belti, en þetta var náttúrulega á síð-
ustu öld. Afi var matvandari en ég
sem gat komið sér vel, þá sérstaklega
fyrir mig, að sjálfsögðu gat ég komist
upp með sérvisku fyrst afi gat það.
Við deildum dálæti á „afatertu“ og
amma passaði alltaf að hún væri til
staðar við hátíðleg tækifæri, ég vil
trúa að það hafi bara verið fyrir okk-
ur tvö. Já það er af nógu að taka þeg-
ar rifjaðar eru upp liðnar stundir
með afa, en ég kýs að láta staðar
numið.
Guð blessi minningu þína, afi
minn.
Anna Huld.
Skrýtið, eins og ég var búinn að
spyrja mömmu og pabba mikið út í
dauðann, þá varð ég svolítið skrýtinn
á svipinn þegar mamma sagði mér að
þú værir dáinn. Ég varð eiginlega
bara hissa og þegar mamma sagði
mér að við myndum svo fara í kirkj-
una til að kveðja þig sagði ég, „en ég
vil fara að kveðja afa núna“. Ég á
nefnilega skemmtilegar minningar
um það að hafa komið að heimsækja
þig í Hlíðargerðið og ég á nokkrar
góðar setningar sem ég sagði alltaf
þegar það var talað um að fara í
heimsókn til langa. „Langafi heitir
Maggi, hann á nammi í boxi“ var yf-
irleitt fyrsta setningin sem ég sagði
og sú næsta sem kom í kjölfarið var
„klukkan hans afa segir bing bong“,
en þá var ég að sjálfsögðu að tala um
stofuklukkuna, mér fannst hún nefni-
lega alveg stórmerkileg og alveg ein-
staklega hávær. Hermann Ingi fékk
því miður ekki að kynnast klukkunni
góðu því að þú varst kominn á spít-
alann þegar hann fæddist. Okkur
bræðrum fannst nú líka gaman að
koma að heimsækja þig á Eir, því að
þar eru svo stórir og breiðir gangar,
að við gátum hlaupið þar um enda-
laust og tekið smá hvíld til að kíkja á
páfagaukana og haldið svo áfram að
hlaupa um. Að sjálfsögðu kíktum við
líka alltaf inn í herbergið þitt og viss-
um alveg upp á hár hvar þú geymdir
konfektkassann og þú þurftir ekki að
segja okkur tvisvar að næla okkur í
mola, við vorum komnir að kassanum
áður en þú vissir af.
Mamma hefur líka sagt mér frá því
hversu montinn og stoltur þú varst
þegar ég fæddist því að fyrsta stopp-
ið hjá henni og pabba á leiðinni heim
af fæðingardeildinni var í Hlíðar-
gerðinu hjá þér. Þú tókst mig í fangið
og knúsaðir mig og þó svo að þú hafir
nú ekki séð mig almennilega, þá
fannstu það að þarna var stór, mynd-
arlegur og hárprúður drengur kom-
inn í fjölskylduna. Ekki varstu nú
minna stoltur þegar Hermann Ingi
fæddist, fannst aðallega verst hvað
þú þurftir að bíða lengi eftir að hitta
hann, því að þú varst kominn á spít-
alann þannig að hann var orðinn
mánaðargamall þegar hann komst í
fangið þitt. Þú varst nú alveg sam-
mála því að þarna væri kominn annar
hárprúður myndarpiltur í fjölskyld-
una þegar þú hélst á honum og knús-
aðir hann.
Elsku langafi hvíl í friði.
Þínir langafastrákar,
Halldór Óskar og Hermann Ingi.
Magnús Jónasson
Þegar að síminn
hringdi klukkan rúm-
lega 2 að nóttu og ég sá
að það var Steinunn, þá
vissi ég það, ég vissi að afi væri dáinn.
En þegar hún sagði það, var það
eitthvað svo ótrúlegt, ég vissi ekki
hvernig ég átti að bregðast við, maður
er einhvern veginn aldrei undir það
búinn að fá svona fréttir. Þrátt fyrir
langa baráttu afa við veikindi þá var
þetta eitthvað svo fjarri í huga mér.
En ég trúi því að þér líði vel núna. Þú
varst alltaf svo hraustur og duglegur
maður en síðustu árin varstu fastur í
svona veikum líkama.
Elsku afi, minning þín mun ávallt
lifa í hjarta mér og í hvert sinn sem ég
Lárus Hafsteinn
Lárusson
✝ Lárus HafsteinnLárusson fædd-
ist á Ísafirði 15. des-
ember 1940. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sauð-
árkróki 11. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Sauðárkrókskirkju
21. apríl.
horfi á Hafstein Inga
son minn sé ég þig í
honum, hann er
hraustur og duglegur
eins og langafi og ber
því nafnið vel. Ég mun
ávallt hugsa til þín með
gleði og jafnframt
söknuð í hjarta.
Það væri ekki hægt
að hugsa sér betri afa
en þig, þú varst alltaf
boðinn og búinn að
gera allt fyrir alla. Þau
voru nú ófá skiptin sem
þú komst að ná í okkur
systurnar, svo við gætum verið hjá
ykkur í sveitinni. Það voru tímar sem
ég mun ávallt halda í í minningunni.
Afi minn, afi, aldrei þér gleymi
ást þína og umhyggju í hjarta mér geymi.
Hlýjan og kímnin í augunum þínum
aldrei mun hverfa úr huganum mínum.
Burt ertu farinn ég veit þó hér ertu
og lætur mig finna að við hlið mína sértu.
(JLJ)
Guð varðveiti þína fallegu sál, elsku
afi og langafi
Lára og Hafsteinn Ingi.
Nokkur orð í minn-
ingu mágs míns Gunn-
ars Baldvinssonar.
Hann var einstakur
maður, sem skar sig mjög úr hópi
samferðamanna sinna. Athafnamað-
ur og duglegur með afbrigðum,
braust áfram hörðum höndum í lífs-
baráttunni.
Hann sótti sjóinn framan af ævinni,
en gerðist síðan atvinnurekandi,
stofnaði bíla- og vélaverktakafyrir-
tæki og jafnframt setti á stofn verk-
smiðju, sem vann áburð úr hörpuskel.
Þetta var hans eigið framtak.
Samhliða þessum rekstri öllum sá
Gunnar um olíudreifingu í A-Skaga-
firði, frá innstu bæjum í Fljótum og
inn eftir allri Höfðaströnd ásamt
Hofsósi. Og ekki má hér gleyma
verslunarrekstri þeirra hjóna, bens-
ínsölu ásamt ýmsum nauðsynjavör-
um.
Margrét Þorgrímsdóttir, eiginkona
Gunnars, stóð ætíð sem klettur við
hlið hans, var samhent manni sínum
og veitti verslunarrekstrinum for-
stöðu. Hér er ekki allt upptalið, og er
öll starfsemi þeirra hjóna mikið afrek.
Seinni hluta ævinnar fór heilsu
Gunnars hrakandi. Þrátt fyrir hjarta-
áfall, uppskurð og veiklaða líkams-
burði hélt hann rekstrinum áfram um
sinn. En svo kom áfallið, slysið stóra,
þegar pallur stóra flutningabílsins féll
á handlegg Gunnars með þeim afleið-
ingum að hann missti handlegginn of-
an við olnboga.
Lýsing á geðslagi Gunnars, hörku
Gunnar Baldvinsson
✝ Gunnar Bald-vinsson fæddist
á Hofsósi 22. júlí
1925. Hann andaðist
á Dvalarheimilinu
Hjallatúni í Vík í
Mýrdal laugardag-
inn 17. mars síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Hofs-
óskirkju 24. mars.
og ákveðni, er best lýst
á þann veg, að fastur
með handlegginn möl-
brotinn undir pallinum
stjórnaði hann sjálfur
mönnunum sem komu
að slysinu.
Sólin var að ganga til
viðar á hans æviferli,
þrekið fór dvínandi og
endalokin fyrirsjáan-
leg. Þau hjón seldu fyr-
irtæki sín og eignir á
Hofsósi og fluttu til
Reykjavíkur, þar sem
öll læknisþjónusta er
aðgengilegri.
Þetta er í stuttu máli saga Gunnars
Baldvinssonar. Í gegnum árin var á
hverju sumri komið við hjá þeim hjón-
um, Margréti og Gunnari, og var þá
glatt á hjalla.
Börn okkar Friðrikku konu minnar
dvöldu meira og minna hjá þeim á
sumrin, og var það þeim góður og
hollur skóli, og minnast þau Gunnars
með þökk og í hljóðri bæn.
Minning okkar hjóna um Gunnar
verður ávallt skýr – minning systur
hans, Friðrikku, um sinn stóra bróð-
ur, þann sterka og trausta karlmann,
sem ætíð var hennar stoð og stytta –
minning mín um harðduglegan mann,
hjálpsaman og góðan dreng.
Við ritun minningargreina er sjálf-
sagt oft orða vant, og er þá vitnað í
það sem skáldin kveða. Ég lýk þess-
um stuttu minningarorðum um Gunn-
ar Baldvinsson, mág minn og vin til
margra ára, með hendingum úr einu
ljóði Einars Benediktssonar:
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Innilegar samúðarkveðjur til eigin-
konu, barna og barnabarna.
Heimir Brynjúlfur Jóhannsson.