Morgunblaðið - 18.05.2007, Qupperneq 31

Morgunblaðið - 18.05.2007, Qupperneq 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2007 31 ✝ SteingrímurÖrn Jónsson, eða Deindi eins og hann var kallaður, fæddist á Siglufirði 2. september 1949. Hann varð bráð- kvaddur á heimili sínu 11. maí síðast- liðinn. Hann var sá fjórði í röð sjö barna þeirra Helgu Guðrúnar Pálma- dóttur frá Akureyri og Jóns Pálma Rögnvaldssonar frá Litlu-Brekku í Skagafirði. Systk- ini Steingríms eru Páll, Elsa, Vikt- or, Rögnvaldur, Leifur og Viggó. Steingrímur kvæntist árið 1972 Auði Hörpu Gissurardóttur. Hún frá góðum frænda, og var því meira og minna til sjós þar til bakmeiðsli hans urðu þess valdandi að hann þurfti að hefja störf í landi. Að áeggjan góðra manna hóf hann nám í rennismíði á Vélaverkstæði SR og í Iðnskól- anum á Siglufirði. Hann fékk meistararéttindi og vann við iðn sína á meðan heilsa leyfði ásamt því að kenna við framhaldsdeild Gagnfræðaskóla Siglufjarðar. Árið 1995 hætti Steingrímur al- farið að vinna líkamlega vinnu sökum heilsubrests, en sneri sér alfarið að áhugamálum sínum, tölvum og ættfræði. Hann náði að byggja upp ansi stórt safn nafna sem hann leitaði leiða við að tengja saman í nánu samstarfi við tengdaföður sinn. Sumarið 2002 fluttust þau hjón til Reykja- víkur í faðm barna og barna- barna. Útför Steingríms verður gerð frá Grafarvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. er yngst sjö barna hjónanna Valgerðar Óskarsdóttur og Gissurar Ólafs Erl- ingssonar. Stein- grímur og Harpa eignuðust þrjú börn, þau eru: Valgerður Ólöf, gift Jóni Stef- áni Hjaltalín, þau eiga þrjú börn; Pálmi, kvæntur Sylgju Dögg Sig- urjónsdóttur, þau eiga tvö börn, og Börkur, kvæntur Julia Dubois, þau eiga eina stúlku. Steingrímur ólst upp á Siglu- firði og byrjaði snemma á sjó, eins og flestir af hans ættboga. Fékk hann litla trillu í fermingargjöf Tregt er tungu að hræra þegar minnst er náins venslamanns og vin- ar, Steingríms Jónssonar, sem kvaddi svo óvænt og sviplega, er lífsljós hans slokknaði á lokadaginn, 11. maí, sem varð hans endanlegi lokadagur í jarðvistinni. Þó að andlát Steingríms bæri snöggt að, var þess vart að vænta að honum yrði langlífis auðið, þar sem hann hafði um margra ára skeið bú- ið við líkamlega örorku sem virtist herða tökin eftir því sem lengra leið, og mun hafa átt upptök sín í alvar- legu slysi sem hann varð fyrir við gerð Siglufjarðarganganna, er hann klemmdist milli vörubíls og veggjar. Þó náði hann sér að því marki eftir þetta áfall að hann endurheimti fulla starfsorku, var sjómaður um hríð, vann svo við rafvirkjun, sem fórst honum mætavel úr hendi eins og annað sem hann lagði hönd að, en sneri sér síðan að vélvirkjun, varð meistari í rennismíði og kenndi jafn- framt sérgrein sína um hríð við Iðn- skóla Siglufjarðar. Dugnaði hans og listfengi í þeirri iðn var við brugðið, og þegar kvilli sá, sem hafði blundað með honum eftir slysið, ágerðist og tvísýnt var um áframhaldandi starfsgetu hans, brá verkstjórinn á það ráð að láta sérsmíða stól sem gerði honum starfið auðveldara, en dugði því miður ekki til. Steingrímur bar langvarandi og lengstum kvalafull veikindi af ein- stakri þolinmæði og skapstyrk Hversu mjög sem hann þjáðist, mælti hann aldrei æðruorð né upp- gjafar. „Það er bara svona,“ var svar hans tíðum ef spurt var um líðan hans, og eyddi hann talinu. Og aldrei heyrði ég hann kvarta yfir örlögum sínum, en ævinlega var stutt í glett- in tilsvör og gamansemi. Mörg undanfarin ár hefur Stein- grímur lagt stund á ættfræði sér til hugarhægðar og safnað saman mikl- um fróðleik um eigin og annarra ættir og uppruna, auk þess sem hann hefur hlaðið inn í tölvuna ómældu magni úr öðrum áttum. Í tengslum við það starf hefur hann talið sér nauðsynlegt að grúska rækilega í tölvuvinnslu og tölvu- tækni, og ófá eru þau skipti sem ég hef farið í smiðju til hans þegar mig hefur borið upp á sker í þeim fræð- um, og aldrei komið að tómum kof- anum. Ungur gekk Steingrímur að eiga Auði Hörpu dóttur mína, og hefur hjónaband þeirra verið með ein- dæmum farsælt, börnin þeirra þrjú og barnabörnin sex hafa verið þeim mikill gleðigjafi, synirnir báðir há- skólamenntaðir tölvufræðingar, dóttirin háskólanemi í hjúkrunar- fræðum. Með söknuði ertu kvaddur, tengdasonur, laus úr viðjum þján- inga og þrauta, er þú nú leggur í langferðina miklu til æðri og betri heima. Gissur Ó. Erlingsson. Elsku tengdamamma, mamma og amma, við sendum þér okkar dýpstu samúðarkveðjur þegar við þurfum að kveðja afa. Já, því að afi Steini var síðustu ár- in fyrst og fremst afi. Afi Steini átti erfiða ævi sem einkenndist af mikl- um kvölum og sársauka. Von um að vakna upp ,,góður“ í dag á hverjum degi. Þegar afi var ,,góður“ þá gat hann gengið um, ef hann var slæmur hélt hann kyrru fyrir í stólnum sín- um. Aldrei gátum við vitað hvort afi átti góðan dag eða slæman því hann kvartaði aldrei. Afi Steini, eins og ég vil kalla hann, var góður afi. Hvort sem hann átti góðan eða slæman dag, las hann fyrir Lokann sinn og Dalíu. Afi á stóran þátt í því að Loki og Dalía kunna stafina. Afi gaf alltaf cheerios með kakómalti þar sem mátti smakka kakómaltið og yfirleitt laumaðist afi til að gera það líka. Sönnunargögnin voru ávallt til stað- ar. Súkkulaðitaumar framan á bumbum þeirra þriggja og brún munnvik. Það giltu nefnilega aðrar reglur hjá afa Steina, það mátti allt- af fá kakó á cheeriosið þó að það væri ekki nammidagur. Afi Steini gat ekki gengið eins hratt og amma Harpa. Afi gat lesið og ekkert var betra en að fá að leggjast í faðm hans, kúra í stólnum og hlusta á góða sögu. Loki, (eins og afi Steini kallaði hann alltaf) sýndi iðulega mikil tilþrif þegar hann sagði okkur frá því að þegar afi horfði á fótboltann segði hann: „Æ, Æ, Æ“ eða „YES!“ og steytti upp hnefa. ,,Pabbi, af hverju er afi svona skrýtinn þegar hann horfir á fótbolt- ann?“ Það var erfitt að tilkynna Ísari Loka (5 ára) og Dalíu (3 ára) að núna væri afi Steini dáinn og kæmi ekki til okkar aftur. Við sögðum þeim að afi væri dáinn og fyndi ekki lengur til í bakinu sínu. Ísar hafði stuttu áður verið að velta fyrir sér dauðanum og hvað englar væru. Pabbi hans sagði hon- um að þeir sem trúi á guð, trúi því að þeir sem deyja verði englar. Ísar var snöggur til og svaraði ,,Ég trúi sko á guð og ammaamma (Valgerð- ur amma) og afi Gulli (Gunnlaugur Þórðarson) eru englar.“ Ísar Loki varð íbygginn á svip, brosti og sagði ,,Já, núna gengur afi um beinn í baki og getur spilað fótbolta með hinum englunum.“ Dalía setti upp skeifu og sagði: Æ, Æ, þá getur afi ekki búið til kaffið sitt. Ísar Loki bætti við, hróðugur, að núna gæti afi gengið um jafn hratt og amma Harpa. Svo sagði hann hugsi: ,,Mamma, afi kem- ur víst til okkar aftur.“ Við hugs- uðum með okkur, jæja, þau eru svo ung að þau skilja þetta ekki strax. Ísar Loki bætti við jafnharðan: ,,Afi kemur til okkar aftur og passar okk- ur, en hann er bara ósýnilegur“. Við kveðjum afa Steina með sökn- uð í hjarta. Afi Steini hefur verið tengdapabbi minn í 16 ár og bað mig um það, nokkrum dögum áður en hann fór, að passa drenginn sinn. Það mun ég gera eftir fremsta megni og passa litlu afabörnin sem sakna hans sárt. Afi Steini, hvíl í friði, og án sárs- auka. Sylgja Dögg Sigurjónsdóttir, Pálmi Steingrímsson, Ísar Loki Pálmason, Dalía Lind Pálmadóttir. Steingrímur Örn Jónsson ✝ Kristrún Gott-liebsdóttir fæddist í Ólafsfirði 22. nóvember 1919. Hún lést á Dval- arheimilinu Horn- brekku 8. maí sl. Foreldrar hennar voru Gottlieb Hall- dórsson, f. 04.08. 1890 á Kvíabrekku, Ólafsfirði, d. 21.05. 1980, og Guðrún Frímannsdóttir, f. 07.05. 1894 á Depl- um í Stíflu, d. 15.08. 1981. Systkini Kristrúnar: Guðrún Sigurbjörg, f. 1915, d. 1915; Hall- dóra Ingibjörg, f. 1916, d. 2000; Sigurjóna Sveinfríður, f. 1918, d. 2002; Olgeir f. 1921; Laufey, f. 1922, d. 2004; Anna Baldvina, f. settur á Akureyri, giftur Margréti Brynjólfsdóttur, f. 15.12. 1955. Þeirra börn eru: 1. Brynjólfur Rúnar, f. 14.08. 1975, í sambúð með Helgu Björgu Garðarsdóttur, f. 28.06. 1976. 2. Bergvin Fannar, f. 24.03. 1978 í sambúð með Snjó- laugu Svönu Þorsteinsdóttur, f. 16.06. 1979, börn þeirra eru Gunn- ar Darri, f. 02.08. 2000 og Hildur Marín, f. 25.11. 2003. 3. Rut Berg- lind, f. 03.04. 1979, í sambúð með Karli Huldari Arngrímssyni, f. 22.09. 1980, hans börn eru Sig- urður Víkingur, f. 17.09. 1998 og Aldís Ragna, f. 09.04 2000. 4. Jón- ína Björt, f. 11.06. 1990; d) Rut Berglind, f. 07.03.1960, d. 05.08.1961. Kristrún ólst upp í Ólafsfirði en flutti ung til Reykjavíkur og bjuggu þau hjón á Silfurteigi 4, þar til fyrir tveimur árum að þau fluttu á Dvalarheimilið Horn- brekku í Ólafsfirði. Kristrún verður jarðsett í Foss- vogskirkjugarði og verður útförin gerð frá Langholtskirkju í dag kl. 13. 1924, d. 2000; Dóm- hildur, f. 1927; Þór- unn, f. 1929; Konráð, f. 1930. Hinn 24. apríl 1950 giftist Kristrún Björgvin Kristófers- syni, f. 20.05. 1921. Björgvin og Kristrún eignuðust fjögur börn, þau eru: a) Erla Sigrún, f. 05.12. 1950; b) Helgi Reyn- ir, f. 15.05. 1953, bú- settur í Svíþjóð, gift- ur Hönnu Níelsdóttur, f. 15.06. 1954, þeirra börn eru: 1. Steinunn Vala, f. 08.02.1977, gift Mathiasi Lindén, f. 19.06.1973, þeirra dóttir er Olivia Clara Steinunn, f. 28.06. 2006; 2. Björgvin Rúnar, f. 20.02. 1978; c) Gunnar Smári, f. 29.06. 1955, bú- Hún amma K er dáin. Kristrún Gottliebsdóttir (Rúna), oftast kölluð amma K á okkar heimili, lést 8. maí sl. Mér hefur alltaf fundist Rúna vera sveitakona, en þó höguðu örlögin því þannig að hennar ævistarf var unnið í borginni, þar var heimili hennar og Björgvins, á Silfurteig 4, en hjarta hennar var ekki síður í Landinu þeirra, þar sem hún hlúði að öllu sem hægt var að láta vaxa. Þar þurfti að sá, vökva, grisja, reyta, klippa og slá. Kartöflurnar og gulræturnar hennar ömmu K voru bestar, ekki spurning. Svo voru það fuglarnir, þeir fengu epli eða annað góðgæti og meira að segja mýsnar voru ekki svangar í Landinu. Rúna var létt og kvik á fæti og lét sig ekki muna um að fara upp á stóla og borð ef þurfti að þrífa glugga eða loft, ekki var það hennar vani að biðja um hjálp, heldur skyldi hún bjarga sér sjálf, á seinni árum oft í óþökk okkar hinna yngri í fjölskyldunni. Mig langar að nefna hér „ömmu K“-súpuna sem er vinsælasta súpan hjá ömmubörnunum. Margt kemur upp í hugann á stundum sem þessum – minningar sem við getum brosað að og yljað okkur við, þær verða ekki tí- undaðar hér heldur geymast í hug- skoti hvers og eins sem þekktu Rúnu. Rúna mín, við vorum nú ekki alltaf sammála, en samt tókst okkur að vera ágætis vinkonur. Þessi tvö ár sem þið Beggi hafið dvalið í Ólafsfirð- inum hefur verið erfitt að horfa á þig hverfa smátt og smátt, sem konuna sem ég kynntist fyrir rúmum 30 ár- um þegar ég kom fyrst á Silfurteig- inn með Gunnari þínum. Þú varst samt alltaf tilbúin að hlæja og gera grín, að þú skyldir halda þeim eig- inleika alla tíð erum við þakklát fyrir. Við Gunnar sendum okkar bestu þakkir til starfsfólksins á Horn- brekku fyrir þeirra góða starf, þar er gott að koma. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Hvíldu í friði Þín tengdadóttir, Margrét. Í dag kveðjum við eina af hetjum hversdagsins. Mundína Kristrún Gottliebsdóttir, eða Rúna eins og við kölluðum hana, hefur kvatt okkur. Sjálf myndi hún segja að hún hefði aðeins flutt sig um set, því hún var fullviss um að vist okkar hér á jörð- inni væri ekki endalokin heldur einn hlekkur í kveðju sem héldi áfram í öðru og jafnvel betra lífi. Þegar ég sest niður til að skrifa þessar línur, horfi ég á garðinn minn, í honum blómstrar núna Júdasarpen- ingur af fræjum frá Rúnu. Það er ekki ofsögum sagt að Rúna hafði græna fingur, hún og Björgvin keyptu sér landspildu í nágrenni Reykjavíkur fyrir 40 árum, þar rækt- uðu þau sannarlega garðinn sinn. Melurinn varð fljótlega að grænum reit með mörgum trjám og fallegum blómum. Þar ræktuðu þau einnig kartöflur, grænmeti, jarðarber og rifsber að ógleymdum rabarbara sem varð að guðdómlegri sultu á hverju sumri, öllum í fjölskyldunni til gleði. Nátt- úruvænu gulræturnar voru einnig í uppáhaldi hjá okkur öllum, þær voru á hverju hausti sælgæti sem beðið var eftir. Rúna var meðalkona á hæð, grönn og nett með gleði í augunum og aldr- ei var langt í brosið og hláturinn. Hún elskaði söng og dans og var meðlimur í nokkrum kórum og dans- félögum um ævina. Rúna var kona með ákveðnar skoðanir og samkennd með minnimáttar. Hún fylgdist vel með þjóðmálum og lét ávallt í ljós skoðun sína og var þá málefnaleg hvort sem hún var sammála eða ekki. Ég vil að lokum fyrir hönd fjöl- skyldunnar þakka öllum í Horn- brekku fyrir frábæra umönnun, þið vinnið frábært starf og við tökum eft- ir því. Hvíldu í friði kæra Rúna. Þín Hanna. Kristrún Gottliebsdóttir Jón Magnússon fæddist vestast á Vesturgötunni í Reykjavík 20. janúar 1930, og hélt því mjög á lofti að vera sannur Vesturbæingur, eins voru æskuárin á Grímstaðarholtinu hon- um hugleikin. Ég kynntist Jóni sumarið 1956 þegar við unnum saman við að aka strætisvögnum hjá Varnarliðinu. Eftir það stunduðum við báðir leigubílaakstur í Keflavík frá Bif- reiðastöð Keflavíkur og síðan Öku- leiðum. Á öllum þessum stöðum var Jón trúnaðarmaður félaga sinna í kjara- og hagsmunamálum. Vann hann þau störf af miklum heilindum og fórnfýsi. Orð Jóhanns Briem, prófasts í Hruna, eiga einkar vel við Jón. „Hann var einn örfárra manna er skjótastur var að þekkja þann mann til hlítar, er hann leit í fyrsta Jón Magnússon ✝ Jón Magnússonfæddist í Reykjavík 20. jan- úar 1930. Hann lést á Heilbrigð- isstofnun Suð- urnesja 28. mars síðastliðinn og var útför hans gerð frá Keflavíkurkirkju 4. apríl. sinni, og svo hitt að láta nálega hvern þann er leit hann í fyrsta sinn þekkja sig til hlítar.“ Ekki var Jón ýkja mælskur á mannfundum, en í samræðum var mælska hans mikil, og þegar hann reiddist gerðist hún ægileg. Jón var mikið snyrti- menni, glaðvær og góður vinnufélagi. Í minningunum getur engin fyllt hans sæti. Fjölskyldan var honum allt, og vissi ég að oft fannst honum miður að hafa ekki meiri tíma með henni, sér- staklega eftir að afabörnin komu til sögunar. Síðustu árin átti Jón við alvarleg veikindi að stríða, sem hann mætti með einstakri karl- mennsku og sálarró þar til yfir lauk. Við samstarfsmenn Jóns í áratugi þökkum einstæða viðkynningu og kveðjum góðan dreng með hlýhug og söknuði. Eftir standa margar minningar sem eru huggun harmi gegn. Við vottum Lilju, eiginkonu Jóns, börnum og fjölskyldum dýpstu sam- úð. F.h. vinnufélaga, Pálmi Viðar.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.