Morgunblaðið - 18.05.2007, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 18.05.2007, Blaðsíða 36
36 FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Guðrún Ás-björnsdóttir fæddist í Hafnar- firði 25. janúar 1945. Hún andaðist á Landspítalanum við Hringbraut sunnudaginn 13. maí síðastliðinn. Foreldrar hennar eru hjónin Ásbjörn Guðmundsson, f. 12. ágúst 1925, frá Hellissandi og Guð- rún Sigurðardóttir, f. 27. apríl 1925, frá Hafnarfirði. Bræður Guðrúnar eru Guðbjörn Helgi bygging- artæknifræðingur, f. 31. mars 1946, Sigurður Valur bæjarstjóri, f. 13. mars 1950 og Guðmundur Ásbjörn húsasmiður, f. 11. júlí 1958. Guðrún giftist Lúðvíki Björns- syni, þau skildu. Sonur þeirra er Björn Rúnar læknir, f. 10. janúar 1964, maki Rósa Karlsdóttir hjúkrunarfræðingur, f. 6. maí 1. febrúar 1968, maki Huld Aðal- bjarnardóttir skólastjóri, f. 7. febrúar 1968. Þau eiga tvö börn; Aðalbjörn og Helgu. Páll og Guðrún hafa búið í Garðabænum frá 1974 að Holts- búð 4. Guðrún tók tónmenntakenn- arapróf frá Tónlistarskóla Reykjavíkur og starfaði sem tón- listarkennari og kórstjórnandi. Starfaði hún um árabil bil við Tónlistaskóla Hafnarfjarðar og Garðabæjar þar sem hún kom að og stjórnaði ýmsum söngleikjum og samspilum barna. Stigu margir afreksmenn í tónlist þar sín fyrstu spor. 1999 tók Guðrún Suzuki- -píanókennarapróf og hefur starf- að við Suzukitónlistarskóla Reykjavíkur síðan sem píanó- kennari. Hún starfaði í fjölmörg- um kórum, m.a. Eddukórnum, Söngsveit Fílharmoníu og Hljóm- eyki. Stjórnaði nú síðast Kór eldri- borgara Hafnarfjarðar. Hún var virkur þátttakandi í ýmsum fé- lags-, menningar- og líknar- málum. Guðrún verður jarðsungin frá Vídalínskirkju í Garðabæ í dag og hefst athöfnin klukkan 13. 1962. Þau eiga fjóra syni; Kristján Karl, Valgeir Pál, Brynjar Má og Guðbjörn Snæ. 3. janúar 1970 gekk Guðrún að eiga Pál Hannesson vél- stjóra. Börn þeirra eru: a) Ásbjörn mat- reiðslumeistari, f. 26. ágúst 1969, sambýlis- kona Ingibjörg Sig- ríður Ármannsdóttir hárgreiðslukona, f. 30. júní 1969. Þau eiga saman dótturina Sunnevu Bergmann. Börn Ásbjörns úr fyrra sambandi eru Atli Freyr og Guðrún Elísa. Dóttir Ingibjargar er Petrína Bergmann. b) Margrét Valgerður þroskaþjálfi, f. 18. nóv- ember 1971, maki Þórarinn Hauksson verktaki, f. 18. febrúar 1968. Þau eiga þrjú börn; Dagmar Líf, Karitas Rún og Baldur Örn. Sonur Páls úr fyrra sambandi er Jóhann Rúnar íþróttafræðingur, f. Umgjörð okkar sem hér búum er oft ærið flókin, stundum miskunn- arlaus á köflum en þó þegar öllu er á botninn hvolft og málið skoðað í heild sinni er lífið dásamlegt. Það var sú áhersla sem móðir mín hafði að leiðarljósi og kenndi okkur er vor- um henni samferða á ferð okkar um grösuga dali og hrjóstruga jörð á lífsins leið. Það er henni að þakka að okkur fannst leiðin iðulega liggja um blómleg héruð þar sem bjartsýni, glaðværð og lífsins tónar ómuðu sem aldrei fyrr. Ég var svo lánsamur að fá að njóta allra þeirra margbreytilegu guð- sveiga sem svo ríkulega var veitt af hennar nægtaborði ástar og um- hyggju. Þar töfraði einnig tónlistar- gyðjan fram óendanlega fjölbreytni í túlkun sinni á öllum þeim mismun- andi litbrigðum sólar og skugga er á vegi okkar urðu hverju sinni. Af þessu borði var alltaf vel veitt og við sem næst stóðum stöðugt minnt á það að allir ættu jafnan rétt á veislu- gjörðunum. Ójöfnuð í hvaða formi sem hann birtist þoldi hún ekki og sáði þannig meðal okkar fræjum réttlætiskenndar sem hún og fóst- urfaðir minn hafa nostrað svo við alla tíð. Þrátt fyrir sína skilyrðis- lausu ást og væntumþykju voru okk- ur jafnframt gefin skýr skilaboð um að standa okkur og sýna metnað gagnvart þeim verkefnum sem á borð komu. Þar fór hún á undan því kraftur hennar, styrkur og þol gagn- vart erfiðum verkefnum var með ólíkindum. Hún var stöðugt að. Ef hún var ekki að kenna, stjórna tón- leikum, syngja eða sinna félagsstörf- um fann maður hana á hnjánum í einhverju moldarbeðinu þar sem hlúð var að hverju lífi. Hvernig henni tókst að gera allt þetta auk þess að koma okkur systkinunum til manns og stýra stóru heimili ásamt öllu sem því fylgir mun ég seint skilja því fósturfaðir minn var oft fjarverandi við vinnu og störf á sjónum. Það verkefni tókst hún á við af einurð enda var kærleikur, ást og gagn- kvæm virðing fyrir tilurð og þörfum hvort annars það er mest bar á. Það voru ófáar ferðirnar sem þau nutu samvista hvort annars, sameinuð í einlægri aðdáun og gleði yfir þeim náttúru- og menningarverðmætum er fyrir augu bar hverju sinni. Kom sér þá oft vel næmt auga hennar fyr- ir fjölbreytileika samspils mannlífs og umhverfis er gaf frásagnargáfu hennar lausan tauminn er heim var komið. Af þessum gildum smitaði hún okkur samferðafólkið af. Við sem eftir sitjum og höldum ferðalag- inu áfram erum ríkari fyrir vikið, staðráðin í því að halda förinni áfram þó að brekkan er bíður virðist við fyrstu sýn vera ærið brött án hennar leiðsagnar. Arfleifð móður minnar gefur okkur fyrirheit um að fram- undan sé hækkandi sól sem ásamt þeim frjóa jarðvegi sem til var sáð muni nostra við okkur sem eftir lif- um um ókomna tíð með söng hennar í hjarta. Björn Rúnar. Elskuleg systir og mágkona er nú fallin frá eftir erfið veikindi. Veikindi og þjáningar eru nokkuð sem við mennirnir verðum að gera ráð fyrir í þessu lífi. Sem betur fer höfum við tilfinn- ingar, okkur þykir vænt hvert um annað og þegar einhver þjáist af sjúkdómi stöndum við frammi fyrir þeirri staðreynd að okkar jarðneski líkami getur gefist upp. Við slíkar aðstæður er hins vegar vonin alltaf til staðar. Við verðum að halda í þá trú að sjúkdómurinn gangi til baka, allt verði sem fyrr, jafnvel þó flest mæli á móti og í raun þrátt fyrir að staðreyndir sjúkdómsins blasi við sérhverjum manni. Stund- um er vont að hugleiða rök, ábend- ingar og eða staðreyndir sjúkdóms- ins þar sem þróun hans fer oft inn á nýjar brautir og við lendum að lok- um í öngstræti með hugsanir okkar þar sem sjaldan fást niðurstöður sem hægt er að sætta sig við. Fyrir rétt einu og hálfu ári síðan var Guðrún lögð inn til rannsókna og greindist með krabbamein. Hún fór þá í sína fyrstu meðferð sem tók verulega á hana og á fjölskylduna alla. Síðastliðið sumar var hins vegar gott tímabil hjá Guðrúnu. Allir héldu að hún hefði unnið bug á sjúkdómn- um, meðferðin hafði lofað góðu, þau hjónin Palli og Guðrún nutu sumars- ins, fóru víða og sóttu heim vini og kunningja. Vonin var orðin að veru- leika, allir sættu sig við þá stórkost- legu breytingu sem var orðin á líðan og framförum Guðrúnar. Lífið tók á sig sinn vanalega blæ og gleðin var ríkjandi. En hennar baráttu var ekki lokið, sjúkdómurinn tók sig upp á nýjum stað síðastliðið haust og við tóku erf- iðir mánuðir. Nýjar vonir vöknuðu en brugðust jafn harðan. Fyrir fá- einum dögum stóðum við frammi fyrir þeirri bláköldu staðreynd að hún Guðrún okkar væri á förum og hún yrði eftir þessa helgi flutt á líkn- ardeild en sú deild hefur veigamiklu hlutverki að gegna. Allt hafði verið reynt henni til aðstoðar og ber að þakka hina miklu umhyggju og vel- vild í hennar garð sem og í garð fjöl- skyldunnar. Hjúkrunarfólki og læknum færum við þakkir fyrir alúð og ræktarsemi á erfiðum augnablik- um í hennar lífi. Barátta Guðrúnar við sjúkdóminn var einstök að okkar mati. Hún var jafnan tilbúin til að gera að gamni sínu við okkur þegar við komum í heimsókn en hún hefur efalítið átt erfitt þegar við vorum víðsfjarri við okkar daglegu störf. Hún vildi hins vegar kveðja þennan heim með þeim orðum að hún elskaði okkur öll og bað fyrir kveðjur til vina og kunningja. Við verðum að sætta okkur við að sársauki og vonbrigði eru hluti af lífinu enda er það ekki alltaf réttlátt. Elsku Palli og kæru börn það var yndislegt að fá að vera Guðrúnu samferða í gegnum lífið. Hún gaf af sér kærleika og vildi öllum vel. Við bræðurnir nutum þess að eiga eina systur sem stjórnaði öllu þegar kom- ið var saman og mun hún efalítið taka vel á móti vinum sínum og ætt- mönnum þegar okkar tími er kom- inn. Við trúum því að hún muni halda því áfram sem hún gerði svo vel í góðra vina hópi að skemmta fólki og gleðja á nýju tilverustigi. Palli minn, Guð veri með þinni fjölskyldu á erfiðum tímum. Guð geymir nú Guðrúnu Ás- björnsdóttur, við munum geyma góðar minningar um góða systur og yndislega mágkonu. Sigurður Valur og Hulda. Tónlistin er guðdómleg og áhrifamikil. Hún nærir sálina og andann. Fyrir tilstilli krafts og töfra tónlistar upphefst mannsandinn. Hún hefur yndisleg áhrif á hjörtu barna, því að hjörtu þeirra eru hrein og hljómfegurð hefur stórkostleg áhrif á þau. Þeir duldu hæfileikar, sem hjörtu þessara barna búa yfir, munu fá útrás í farvegi tónlistar. (Úr bahá́í-ritunum.) Við Guðrún fæddumst með rúm- lega árs millibili skömmu fyrir miðja síðustu öld. Pabbi hennar er móð- urbróðir minn og mamma hennar er skyld pabba mínum. Foreldrar okk- ar voru frumbyggjar á Hringbraut og uppi á Öldum og feður okkar pípulagningameistarar hjá ÍAV á Vellinum. Það var mikill hugur í fólki og börnin fæddust hvert á annað þvert. Samgangur var mikill. Guðrún var alnafna ömmu okkar og ég veit að hún var stolt af því. Ein systir ömmu, Sissa, hélt upp á okkur Guð- rúnu og lét son sinn, sem var í sigl- ingum, kaupa handa okkur forláta dúkkuvagna úti í Hamborg. Við vor- um að springa úr monti þar sem við spókuðum okkur með dúkkurnar í þessum glæsikerrum. Guðrún fór í sveit að Hvammi á Hvítársíðu og fékk ég að fara í heim- sókn til hennar þangað. Ég á örlitla, svarthvíta mynd af okkur hnátunum á hestbaki frá þeim tíma. Það var töluvert áfall fyrir mig þegar Ásbjörn, Guðrún og börn tóku sig upp frá Hafnarfirði og fluttu til Ytri-Njarðvíkur en um leið spenn- andi að fara suður eftir í, að mér fannst, allt annan heim. Heim rokks og róls. Yfirleitt tók ég rútuna en einstaka sinnum fékk ég far með Ása frænda. Það var öruggara því að þá óttaðist ég síður Stapadrauginn. Sumarið 1959 réðumst við Guðrún kaupakonur norður í Vatnsdal. Hún fór að Marðarnúpi og ég að Hvammi. Bændurnir okkar voru feðgar. Þarna sýndi Guðrún eindæma hug- rekki og útsjónarsemi. Einungis 14 ára gömul tók hún við búsforráðum í fjarveru húsfreyju og sá um heim- ilisfólk. Hún eldaði matinn, bakaði brauð og kökur, skellti mjólkinni í skilvinduna, strokkaði smjörið, prjónaði sokka, stoppaði í sokka, þreif og þvoði þvottinn. Ég stóð eins og hver annar græningi og horfði á í undrun og aðdáun. Guðrún var listakona af Guðs náð. Hún valdi þá list, sem er æðst lista, og gerðist tónlistarkennari. Börn voru hennar ær og kýr. Snemma beygðist krókurinn og vorum við ekki háar í lofti, þegar hún kenndi mér tvö lög, sem eru mér kær. Hið fyrra er Nú blikar við sólarlag og hið síðara Suðunesjamenn. Hún söng af svo mikilli innlifun. Frænka mín var ræktunarkona í orðsins fyllstu merkingu. Hún hafði ekki einungis græna fingur heldur var henni annt um allt sem lífsand- ann dró. Guðrún Ásbjörnsdóttir var gleðigjafi með hjartað á réttum stað og ég mun sakna hennar. Foreldrum hennar, eiginmanni, börnum, tengdabörnum, barnabörnum, bræðrum og fjölskyldu votta ég sam- úð. Vertu sæl, hjartkær frænka mín. Við hittumst fyrir hinum megin. Guðrún Erla Bjarnadóttir og fjölskylda. Í dag verður borin til hinstu hvílu Guðrún Ásbjörnsdóttir eða frænka eins og hún var jafnan kölluð á heim- ili okkar. Guðrún var sannur gleði- gjafi, það fór ekki á milli mála þegar hún mætti, það geislaði frá henni sjálfsöryggi og gleði. Oftar en ekki hrókur alls fagnaðar og hafði hún einstakt lag á að fá alla í kringum sig til að taka þátt í alls konar söng og uppákomum. Hún var ein af kjölfestunum í fjöl- skyldu okkar, fremst í flokki í stórum frændsystkinahóp, næst elst af okkur systkinabörnunum af Ham- arsbrautinni í Hafnarfirði. Það er mjög svo erfitt að sjá á eftir frænku og einni bestu vinkonu minni. Guð- rún var stjórnandi og tónlistarmaður af líf og sál. Hún var svo lánsöm að starfa við áhugamálið sitt, tónlistina. Guðrún stjórnaði kórum og kenndi í tónlistaskólum, síðast við Suzukitónlistaskólann, þar sem tví- burarnir okkar voru meðal nemenda Guðrúnar á píanóið til nokkurra ára. Þar þroskuðust þau vel undir hennar leiðsögn. Við hjónin nutum þeirra forréttinda að vera á hliðarlínunni, og að hluta þátttakendur í lífshlaupi þeirra Páls og barnanna þeirra, þar er margs að minnast sem vekur bros á vör og ljúfar endurminningar. Guð- rún var einstaklega gestrisin, vina- mörg og oft var glatt á hjalla í Holts- búðinni. Heimili þeirra Palla var iðulega samnefnari stórfjölskyld- unnar. Hún frænka var greiðvikin, hjartahlý atorkukona, sem vakti yfir velferð fjölskyldunnar og vina sinna, minning hennar mun ætíð lifa með okkur. Guðrún hefur um nokkurt skeið barist af fullkomnu æðruleysi við veikindi sín. Við flytjum Palla og fjölskyldu okkar dýpstu samúðarkveðjur. Unnur Birna, Gísli Grétar og börn. Þegar ég sest niður og hugsa um Guðrúnu frænku koma upp svo margar yndislegar minningar. Þegar ég var 8 ára byrjaði ég að spila á píanó í Suzuki-tónlistaskól- anum hjá Guðrúnu, og var ég með hennar fyrstu nemendum í þeim skóla. Ég æfði hjá Guðrúnu alveg þar til veikindi hennar byrjuðu að hrjá hana, og fór þá í reynslu hjá öðrum kennara, en enginn kennari var eins og Guðrún frænka. Píanókennslan hjá Guðrúnu hefur haft stór áhrif á líf mitt, í dag elska ég að syngja, spila og hlusta á tón- list. Sumarið 2004 valdi Guðrún mig ásamt fleiri nemendum sínum til að fara með sér til Finnlands og spila á festivali. Margar minningar eru frá ferðinni sem var ekki óhappalaus, Guðrún gerði óspart grín að svipnum sem ég setti upp þegar ég byrjaði að spila á eitt falskasta píanó sem við höfðum heyrt í og það var píanóið sem ég átti að spila á á samspilstónleikum ásamt strengjahljómsveit. Guðrún gerði allt til að finna nýtt píanó og eina píanóið sem við gátum fengið var rafmagnorgel sem Guð- rún var frekar ósátt við, en við urð- um að láta okkur það nægja. Árið eftir fórum við fjölskyldan til Spánar ásamt Guðrúnu og Palla, við áttum yndislega viku í sólinni og skoðunarferðum í Barcelona. Enn fleiri minningar koma í huga mér. Öll stóru matarboðin í Holts- búðinni þar sem allir voru komnir saman til að borða góðan mat og eiga góðar stundir, sumardagar á pallin- um og pottasullið á okkur krökkun- um, Tónleikar sem við systkinin spil- uðum á, laufabrauðsgerðin á jólunum og stúss í garðinum hérna heima eða í Holtsbúð. Ég gæti nefnt margt meira. Mamma mín og Guðrún frænka voru nánar vinkonur alveg síðan ég man eftir mér og hittust þær oft eða voru í sambandi. Palla og pabba var gjarnan líkt saman sem tvíburum enda furðulega líkir. Sjálf hef ég átt gott samband við alla fjölskyldu Guðrúnar, börnin hennar og barnabörn verið yndisleg frændsystkini. Guðrún var kraftmikil og yndisleg kona, yndisleg frænka og var mér alltaf svo góð. Það er sárt að hugsa um lífið án Guðrúnar frænku, en minningar um hana munu lifa í hjarta mínu til ævi- loka. Elsku Guðrún mín, hvíl í friði. Margir gráta bliknuð blóm. Beygja sorgir flesta. Án þess nokkur heyri hljóm, Hjartans strengir bresta Valta fleygið vaggar sér Votum hafs á bárum. Einatt mæna eftir þér Augun, stokkin tárum. Enginn getur meinað mér Minning þína’ að geyma. Kring um höll, sem hrunin er, Hugann læt ég sveima. Þú sem heyrir hrynja tár, Hjartans titra strengi, Græddu þetta sorgarsár Svo það blæð’ ei lengi. (Erla – Guðfinna Þorsteinsd.) Valdís Ösp Gísladóttir. Kveðja frá Kór Vídalínskirkju Það var árið 1989 að stofnaður var nýr kór í Garðasókn. Stofnfélagar voru flestir Garðbæingar sem höfðu mikla reynslu í kórsöng. Kórinn var heppinn að fá Guðrúnu Ásbjörns- dóttur til liðs við sig frá upphafi. Hún var bæði menntuð söngkona og tón- menntarkennari og hafði ákaflega hljómfallega altrödd sem setti sterk- an lit á heildarhljóm kórsins. Guðrún var ákaflega aðlaðandi kona sem hafði lag á að láta öllum líða vel í kringum sig. Hún hafði ein- staklega hlýja nærveru og var góður félagi. Hún var lífsglöð og þau hjónin hún og Páll voru hrókar alls fagn- aðar þegar kórfélagar komu saman að skemmta sér. Guðrún var hafsjór af léttum söngvum og leikjum sem hún stjórnaði þá af röggsemi. Guðrún var glæsileg á velli og bar sig vel. Hún var kraftmikil og sterk og tókst á við illvígan sjúkdóm af ótrúlegum hetjuskap. Því miður varð hún að lúta í lægra haldi. Við félagarnir í kórnum munum sakna hennar sárlega en eftir lifa minningar um ljúfar samverustundir í leik og starfi. Við biðjum góðan Guð að styrkja Pál og fjölskyldu Guðrúnar í sorg þeirra og blessa minningu hennar. Kór Vídalínskirkju. Guðrún Ásbjörnsdóttir hóf píanó- kennslu við Suzukitónlistarskólann í Reykjavík árið 1999. Hún var glæsi- leg kona sem elskaði tónlistina og líf- ið. Þegar starfsfólk skólans fór til London árið 2004 sat hún ásamt fleirum í Regent’s Park og talaði um hve það væri yndislegt að vera til. Allir sem komu í námunda við hana smituðust af lífsgleði hennar og endalausri atorku. Guðrún gerði ekki ráð fyrir því að sjúkdómurinn myndi hafa betur heldur ætlaði alltaf að koma aftur til starfa. „Hvernig gengur honum/ henni?“ var alltaf spurt þegar ein- hver frá skólanum kom í heimsókn til hennar. Þetta var einkennandi Guðrún Ásbjörnsdóttir

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.