Morgunblaðið - 18.05.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Ás-björnsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 25. janúar
1945. Hún andaðist
á Landspítalanum
við Hringbraut
sunnudaginn 13.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Ásbjörn
Guðmundsson, f. 12.
ágúst 1925, frá
Hellissandi og Guð-
rún Sigurðardóttir,
f. 27. apríl 1925, frá
Hafnarfirði. Bræður Guðrúnar
eru Guðbjörn Helgi bygging-
artæknifræðingur, f. 31. mars
1946, Sigurður Valur bæjarstjóri,
f. 13. mars 1950 og Guðmundur
Ásbjörn húsasmiður, f. 11. júlí
1958.
Guðrún giftist Lúðvíki Björns-
syni, þau skildu. Sonur þeirra er
Björn Rúnar læknir, f. 10. janúar
1964, maki Rósa Karlsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 6. maí
1. febrúar 1968, maki Huld Aðal-
bjarnardóttir skólastjóri, f. 7.
febrúar 1968. Þau eiga tvö börn;
Aðalbjörn og Helgu.
Páll og Guðrún hafa búið í
Garðabænum frá 1974 að Holts-
búð 4.
Guðrún tók tónmenntakenn-
arapróf frá Tónlistarskóla
Reykjavíkur og starfaði sem tón-
listarkennari og kórstjórnandi.
Starfaði hún um árabil bil við
Tónlistaskóla Hafnarfjarðar og
Garðabæjar þar sem hún kom að
og stjórnaði ýmsum söngleikjum
og samspilum barna. Stigu margir
afreksmenn í tónlist þar sín fyrstu
spor. 1999 tók Guðrún Suzuki-
-píanókennarapróf og hefur starf-
að við Suzukitónlistarskóla
Reykjavíkur síðan sem píanó-
kennari. Hún starfaði í fjölmörg-
um kórum, m.a. Eddukórnum,
Söngsveit Fílharmoníu og Hljóm-
eyki. Stjórnaði nú síðast Kór eldri-
borgara Hafnarfjarðar. Hún var
virkur þátttakandi í ýmsum fé-
lags-, menningar- og líknar-
málum.
Guðrún verður jarðsungin frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
1962. Þau eiga fjóra
syni; Kristján Karl,
Valgeir Pál, Brynjar
Má og Guðbjörn
Snæ.
3. janúar 1970
gekk Guðrún að eiga
Pál Hannesson vél-
stjóra. Börn þeirra
eru: a) Ásbjörn mat-
reiðslumeistari, f. 26.
ágúst 1969, sambýlis-
kona Ingibjörg Sig-
ríður Ármannsdóttir
hárgreiðslukona, f.
30. júní 1969. Þau
eiga saman dótturina Sunnevu
Bergmann. Börn Ásbjörns úr
fyrra sambandi eru Atli Freyr og
Guðrún Elísa. Dóttir Ingibjargar
er Petrína Bergmann. b) Margrét
Valgerður þroskaþjálfi, f. 18. nóv-
ember 1971, maki Þórarinn
Hauksson verktaki, f. 18. febrúar
1968. Þau eiga þrjú börn; Dagmar
Líf, Karitas Rún og Baldur Örn.
Sonur Páls úr fyrra sambandi er
Jóhann Rúnar íþróttafræðingur, f.
Umgjörð okkar sem hér búum er
oft ærið flókin, stundum miskunn-
arlaus á köflum en þó þegar öllu er á
botninn hvolft og málið skoðað í
heild sinni er lífið dásamlegt. Það
var sú áhersla sem móðir mín hafði
að leiðarljósi og kenndi okkur er vor-
um henni samferða á ferð okkar um
grösuga dali og hrjóstruga jörð á
lífsins leið. Það er henni að þakka að
okkur fannst leiðin iðulega liggja um
blómleg héruð þar sem bjartsýni,
glaðværð og lífsins tónar ómuðu sem
aldrei fyrr.
Ég var svo lánsamur að fá að njóta
allra þeirra margbreytilegu guð-
sveiga sem svo ríkulega var veitt af
hennar nægtaborði ástar og um-
hyggju. Þar töfraði einnig tónlistar-
gyðjan fram óendanlega fjölbreytni í
túlkun sinni á öllum þeim mismun-
andi litbrigðum sólar og skugga er á
vegi okkar urðu hverju sinni. Af
þessu borði var alltaf vel veitt og við
sem næst stóðum stöðugt minnt á
það að allir ættu jafnan rétt á veislu-
gjörðunum. Ójöfnuð í hvaða formi
sem hann birtist þoldi hún ekki og
sáði þannig meðal okkar fræjum
réttlætiskenndar sem hún og fóst-
urfaðir minn hafa nostrað svo við
alla tíð. Þrátt fyrir sína skilyrðis-
lausu ást og væntumþykju voru okk-
ur jafnframt gefin skýr skilaboð um
að standa okkur og sýna metnað
gagnvart þeim verkefnum sem á
borð komu. Þar fór hún á undan því
kraftur hennar, styrkur og þol gagn-
vart erfiðum verkefnum var með
ólíkindum. Hún var stöðugt að. Ef
hún var ekki að kenna, stjórna tón-
leikum, syngja eða sinna félagsstörf-
um fann maður hana á hnjánum í
einhverju moldarbeðinu þar sem
hlúð var að hverju lífi. Hvernig henni
tókst að gera allt þetta auk þess að
koma okkur systkinunum til manns
og stýra stóru heimili ásamt öllu sem
því fylgir mun ég seint skilja því
fósturfaðir minn var oft fjarverandi
við vinnu og störf á sjónum. Það
verkefni tókst hún á við af einurð
enda var kærleikur, ást og gagn-
kvæm virðing fyrir tilurð og þörfum
hvort annars það er mest bar á. Það
voru ófáar ferðirnar sem þau nutu
samvista hvort annars, sameinuð í
einlægri aðdáun og gleði yfir þeim
náttúru- og menningarverðmætum
er fyrir augu bar hverju sinni. Kom
sér þá oft vel næmt auga hennar fyr-
ir fjölbreytileika samspils mannlífs
og umhverfis er gaf frásagnargáfu
hennar lausan tauminn er heim var
komið. Af þessum gildum smitaði
hún okkur samferðafólkið af. Við
sem eftir sitjum og höldum ferðalag-
inu áfram erum ríkari fyrir vikið,
staðráðin í því að halda förinni áfram
þó að brekkan er bíður virðist við
fyrstu sýn vera ærið brött án hennar
leiðsagnar. Arfleifð móður minnar
gefur okkur fyrirheit um að fram-
undan sé hækkandi sól sem ásamt
þeim frjóa jarðvegi sem til var sáð
muni nostra við okkur sem eftir lif-
um um ókomna tíð með söng hennar
í hjarta.
Björn Rúnar.
Elskuleg systir og mágkona er nú
fallin frá eftir erfið veikindi.
Veikindi og þjáningar eru nokkuð
sem við mennirnir verðum að gera
ráð fyrir í þessu lífi.
Sem betur fer höfum við tilfinn-
ingar, okkur þykir vænt hvert um
annað og þegar einhver þjáist af
sjúkdómi stöndum við frammi fyrir
þeirri staðreynd að okkar jarðneski
líkami getur gefist upp.
Við slíkar aðstæður er hins vegar
vonin alltaf til staðar. Við verðum að
halda í þá trú að sjúkdómurinn gangi
til baka, allt verði sem fyrr, jafnvel
þó flest mæli á móti og í raun þrátt
fyrir að staðreyndir sjúkdómsins
blasi við sérhverjum manni. Stund-
um er vont að hugleiða rök, ábend-
ingar og eða staðreyndir sjúkdóms-
ins þar sem þróun hans fer oft inn á
nýjar brautir og við lendum að lok-
um í öngstræti með hugsanir okkar
þar sem sjaldan fást niðurstöður
sem hægt er að sætta sig við.
Fyrir rétt einu og hálfu ári síðan
var Guðrún lögð inn til rannsókna og
greindist með krabbamein. Hún fór
þá í sína fyrstu meðferð sem tók
verulega á hana og á fjölskylduna
alla. Síðastliðið sumar var hins vegar
gott tímabil hjá Guðrúnu. Allir héldu
að hún hefði unnið bug á sjúkdómn-
um, meðferðin hafði lofað góðu, þau
hjónin Palli og Guðrún nutu sumars-
ins, fóru víða og sóttu heim vini og
kunningja. Vonin var orðin að veru-
leika, allir sættu sig við þá stórkost-
legu breytingu sem var orðin á líðan
og framförum Guðrúnar. Lífið tók á
sig sinn vanalega blæ og gleðin var
ríkjandi.
En hennar baráttu var ekki lokið,
sjúkdómurinn tók sig upp á nýjum
stað síðastliðið haust og við tóku erf-
iðir mánuðir. Nýjar vonir vöknuðu
en brugðust jafn harðan. Fyrir fá-
einum dögum stóðum við frammi
fyrir þeirri bláköldu staðreynd að
hún Guðrún okkar væri á förum og
hún yrði eftir þessa helgi flutt á líkn-
ardeild en sú deild hefur veigamiklu
hlutverki að gegna. Allt hafði verið
reynt henni til aðstoðar og ber að
þakka hina miklu umhyggju og vel-
vild í hennar garð sem og í garð fjöl-
skyldunnar. Hjúkrunarfólki og
læknum færum við þakkir fyrir alúð
og ræktarsemi á erfiðum augnablik-
um í hennar lífi. Barátta Guðrúnar
við sjúkdóminn var einstök að okkar
mati. Hún var jafnan tilbúin til að
gera að gamni sínu við okkur þegar
við komum í heimsókn en hún hefur
efalítið átt erfitt þegar við vorum
víðsfjarri við okkar daglegu störf.
Hún vildi hins vegar kveðja þennan
heim með þeim orðum að hún elskaði
okkur öll og bað fyrir kveðjur til vina
og kunningja. Við verðum að sætta
okkur við að sársauki og vonbrigði
eru hluti af lífinu enda er það ekki
alltaf réttlátt.
Elsku Palli og kæru börn það var
yndislegt að fá að vera Guðrúnu
samferða í gegnum lífið. Hún gaf af
sér kærleika og vildi öllum vel. Við
bræðurnir nutum þess að eiga eina
systur sem stjórnaði öllu þegar kom-
ið var saman og mun hún efalítið
taka vel á móti vinum sínum og ætt-
mönnum þegar okkar tími er kom-
inn. Við trúum því að hún muni halda
því áfram sem hún gerði svo vel í
góðra vina hópi að skemmta fólki og
gleðja á nýju tilverustigi.
Palli minn, Guð veri með þinni
fjölskyldu á erfiðum tímum.
Guð geymir nú Guðrúnu Ás-
björnsdóttur, við munum geyma
góðar minningar um góða systur og
yndislega mágkonu.
Sigurður Valur og Hulda.
Tónlistin er guðdómleg og áhrifamikil. Hún
nærir sálina og andann. Fyrir tilstilli krafts
og töfra tónlistar upphefst mannsandinn.
Hún hefur yndisleg áhrif á hjörtu barna, því
að hjörtu þeirra eru hrein og hljómfegurð
hefur stórkostleg áhrif á þau. Þeir duldu
hæfileikar, sem hjörtu þessara barna búa
yfir, munu fá útrás í farvegi tónlistar.
(Úr bahá́í-ritunum.)
Við Guðrún fæddumst með rúm-
lega árs millibili skömmu fyrir miðja
síðustu öld. Pabbi hennar er móð-
urbróðir minn og mamma hennar er
skyld pabba mínum. Foreldrar okk-
ar voru frumbyggjar á Hringbraut
og uppi á Öldum og feður okkar
pípulagningameistarar hjá ÍAV á
Vellinum. Það var mikill hugur í fólki
og börnin fæddust hvert á annað
þvert.
Samgangur var mikill. Guðrún var
alnafna ömmu okkar og ég veit að
hún var stolt af því. Ein systir
ömmu, Sissa, hélt upp á okkur Guð-
rúnu og lét son sinn, sem var í sigl-
ingum, kaupa handa okkur forláta
dúkkuvagna úti í Hamborg. Við vor-
um að springa úr monti þar sem við
spókuðum okkur með dúkkurnar í
þessum glæsikerrum.
Guðrún fór í sveit að Hvammi á
Hvítársíðu og fékk ég að fara í heim-
sókn til hennar þangað. Ég á örlitla,
svarthvíta mynd af okkur hnátunum
á hestbaki frá þeim tíma.
Það var töluvert áfall fyrir mig
þegar Ásbjörn, Guðrún og börn tóku
sig upp frá Hafnarfirði og fluttu til
Ytri-Njarðvíkur en um leið spenn-
andi að fara suður eftir í, að mér
fannst, allt annan heim. Heim rokks
og róls. Yfirleitt tók ég rútuna en
einstaka sinnum fékk ég far með Ása
frænda. Það var öruggara því að þá
óttaðist ég síður Stapadrauginn.
Sumarið 1959 réðumst við Guðrún
kaupakonur norður í Vatnsdal. Hún
fór að Marðarnúpi og ég að Hvammi.
Bændurnir okkar voru feðgar.
Þarna sýndi Guðrún eindæma hug-
rekki og útsjónarsemi. Einungis 14
ára gömul tók hún við búsforráðum í
fjarveru húsfreyju og sá um heim-
ilisfólk. Hún eldaði matinn, bakaði
brauð og kökur, skellti mjólkinni í
skilvinduna, strokkaði smjörið,
prjónaði sokka, stoppaði í sokka,
þreif og þvoði þvottinn. Ég stóð eins
og hver annar græningi og horfði á í
undrun og aðdáun.
Guðrún var listakona af Guðs náð.
Hún valdi þá list, sem er æðst lista,
og gerðist tónlistarkennari. Börn
voru hennar ær og kýr. Snemma
beygðist krókurinn og vorum við
ekki háar í lofti, þegar hún kenndi
mér tvö lög, sem eru mér kær. Hið
fyrra er Nú blikar við sólarlag og hið
síðara Suðunesjamenn. Hún söng af
svo mikilli innlifun.
Frænka mín var ræktunarkona í
orðsins fyllstu merkingu. Hún hafði
ekki einungis græna fingur heldur
var henni annt um allt sem lífsand-
ann dró. Guðrún Ásbjörnsdóttir var
gleðigjafi með hjartað á réttum stað
og ég mun sakna hennar. Foreldrum
hennar, eiginmanni, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum,
bræðrum og fjölskyldu votta ég sam-
úð.
Vertu sæl, hjartkær frænka mín.
Við hittumst fyrir hinum megin.
Guðrún Erla Bjarnadóttir
og fjölskylda.
Í dag verður borin til hinstu hvílu
Guðrún Ásbjörnsdóttir eða frænka
eins og hún var jafnan kölluð á heim-
ili okkar. Guðrún var sannur gleði-
gjafi, það fór ekki á milli mála þegar
hún mætti, það geislaði frá henni
sjálfsöryggi og gleði. Oftar en ekki
hrókur alls fagnaðar og hafði hún
einstakt lag á að fá alla í kringum sig
til að taka þátt í alls konar söng og
uppákomum.
Hún var ein af kjölfestunum í fjöl-
skyldu okkar, fremst í flokki í
stórum frændsystkinahóp, næst elst
af okkur systkinabörnunum af Ham-
arsbrautinni í Hafnarfirði. Það er
mjög svo erfitt að sjá á eftir frænku
og einni bestu vinkonu minni. Guð-
rún var stjórnandi og tónlistarmaður
af líf og sál. Hún var svo lánsöm að
starfa við áhugamálið sitt, tónlistina.
Guðrún stjórnaði kórum og
kenndi í tónlistaskólum, síðast við
Suzukitónlistaskólann, þar sem tví-
burarnir okkar voru meðal nemenda
Guðrúnar á píanóið til nokkurra ára.
Þar þroskuðust þau vel undir hennar
leiðsögn. Við hjónin nutum þeirra
forréttinda að vera á hliðarlínunni,
og að hluta þátttakendur í lífshlaupi
þeirra Páls og barnanna þeirra, þar
er margs að minnast sem vekur bros
á vör og ljúfar endurminningar. Guð-
rún var einstaklega gestrisin, vina-
mörg og oft var glatt á hjalla í Holts-
búðinni. Heimili þeirra Palla var
iðulega samnefnari stórfjölskyld-
unnar. Hún frænka var greiðvikin,
hjartahlý atorkukona, sem vakti yfir
velferð fjölskyldunnar og vina sinna,
minning hennar mun ætíð lifa með
okkur.
Guðrún hefur um nokkurt skeið
barist af fullkomnu æðruleysi við
veikindi sín.
Við flytjum Palla og fjölskyldu
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Unnur Birna, Gísli Grétar
og börn.
Þegar ég sest niður og hugsa um
Guðrúnu frænku koma upp svo
margar yndislegar minningar.
Þegar ég var 8 ára byrjaði ég að
spila á píanó í Suzuki-tónlistaskól-
anum hjá Guðrúnu, og var ég með
hennar fyrstu nemendum í þeim
skóla.
Ég æfði hjá Guðrúnu alveg þar til
veikindi hennar byrjuðu að hrjá
hana, og fór þá í reynslu hjá öðrum
kennara, en enginn kennari var eins
og Guðrún frænka.
Píanókennslan hjá Guðrúnu hefur
haft stór áhrif á líf mitt, í dag elska
ég að syngja, spila og hlusta á tón-
list.
Sumarið 2004 valdi Guðrún mig
ásamt fleiri nemendum sínum til að
fara með sér til Finnlands og spila á
festivali.
Margar minningar eru frá ferðinni
sem var ekki óhappalaus, Guðrún
gerði óspart grín að svipnum sem ég
setti upp þegar ég byrjaði að spila á
eitt falskasta píanó sem við höfðum
heyrt í og það var píanóið sem ég átti
að spila á á samspilstónleikum ásamt
strengjahljómsveit.
Guðrún gerði allt til að finna nýtt
píanó og eina píanóið sem við gátum
fengið var rafmagnorgel sem Guð-
rún var frekar ósátt við, en við urð-
um að láta okkur það nægja.
Árið eftir fórum við fjölskyldan til
Spánar ásamt Guðrúnu og Palla, við
áttum yndislega viku í sólinni og
skoðunarferðum í Barcelona.
Enn fleiri minningar koma í huga
mér. Öll stóru matarboðin í Holts-
búðinni þar sem allir voru komnir
saman til að borða góðan mat og eiga
góðar stundir, sumardagar á pallin-
um og pottasullið á okkur krökkun-
um, Tónleikar sem við systkinin spil-
uðum á, laufabrauðsgerðin á
jólunum og stúss í garðinum hérna
heima eða í Holtsbúð. Ég gæti nefnt
margt meira.
Mamma mín og Guðrún frænka
voru nánar vinkonur alveg síðan ég
man eftir mér og hittust þær oft eða
voru í sambandi.
Palla og pabba var gjarnan líkt
saman sem tvíburum enda furðulega
líkir.
Sjálf hef ég átt gott samband við
alla fjölskyldu Guðrúnar, börnin
hennar og barnabörn verið yndisleg
frændsystkini.
Guðrún var kraftmikil og yndisleg
kona, yndisleg frænka og var mér
alltaf svo góð.
Það er sárt að hugsa um lífið án
Guðrúnar frænku, en minningar um
hana munu lifa í hjarta mínu til ævi-
loka.
Elsku Guðrún mín, hvíl í friði.
Margir gráta bliknuð blóm.
Beygja sorgir flesta.
Án þess nokkur heyri hljóm,
Hjartans strengir bresta
Valta fleygið vaggar sér
Votum hafs á bárum.
Einatt mæna eftir þér
Augun, stokkin tárum.
Enginn getur meinað mér
Minning þína’ að geyma.
Kring um höll, sem hrunin er,
Hugann læt ég sveima.
Þú sem heyrir hrynja tár,
Hjartans titra strengi,
Græddu þetta sorgarsár
Svo það blæð’ ei lengi.
(Erla – Guðfinna Þorsteinsd.)
Valdís Ösp Gísladóttir.
Kveðja frá
Kór Vídalínskirkju
Það var árið 1989 að stofnaður var
nýr kór í Garðasókn. Stofnfélagar
voru flestir Garðbæingar sem höfðu
mikla reynslu í kórsöng. Kórinn var
heppinn að fá Guðrúnu Ásbjörns-
dóttur til liðs við sig frá upphafi. Hún
var bæði menntuð söngkona og tón-
menntarkennari og hafði ákaflega
hljómfallega altrödd sem setti sterk-
an lit á heildarhljóm kórsins.
Guðrún var ákaflega aðlaðandi
kona sem hafði lag á að láta öllum
líða vel í kringum sig. Hún hafði ein-
staklega hlýja nærveru og var góður
félagi. Hún var lífsglöð og þau hjónin
hún og Páll voru hrókar alls fagn-
aðar þegar kórfélagar komu saman
að skemmta sér. Guðrún var hafsjór
af léttum söngvum og leikjum sem
hún stjórnaði þá af röggsemi.
Guðrún var glæsileg á velli og bar
sig vel. Hún var kraftmikil og sterk
og tókst á við illvígan sjúkdóm af
ótrúlegum hetjuskap. Því miður varð
hún að lúta í lægra haldi.
Við félagarnir í kórnum munum
sakna hennar sárlega en eftir lifa
minningar um ljúfar samverustundir
í leik og starfi.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Pál og fjölskyldu Guðrúnar í sorg
þeirra og blessa minningu hennar.
Kór Vídalínskirkju.
Guðrún Ásbjörnsdóttir hóf píanó-
kennslu við Suzukitónlistarskólann í
Reykjavík árið 1999. Hún var glæsi-
leg kona sem elskaði tónlistina og líf-
ið. Þegar starfsfólk skólans fór til
London árið 2004 sat hún ásamt
fleirum í Regent’s Park og talaði um
hve það væri yndislegt að vera til.
Allir sem komu í námunda við hana
smituðust af lífsgleði hennar og
endalausri atorku.
Guðrún gerði ekki ráð fyrir því að
sjúkdómurinn myndi hafa betur
heldur ætlaði alltaf að koma aftur til
starfa. „Hvernig gengur honum/
henni?“ var alltaf spurt þegar ein-
hver frá skólanum kom í heimsókn
til hennar. Þetta var einkennandi
Guðrún Ásbjörnsdóttir