Morgunblaðið - 18.05.2007, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2007 37
fyrir Guðrúnu, því hún var kennari
af lífi og sál, þótti vænt um nem-
endur sína og vildi þeim alltaf allt hið
besta.
Meðal starfsfólksins var Guðrún
hrókur alls fagnaðar; það var ekki
nóg með að hún væri hugmyndarík
heldur kom hún hugmyndunum í
framkvæmd, hvort sem það var
nemendaferð til Finnlands eða að
dansa menúett á tónleikum í Ráð-
húsinu. Það var gaman að vera í
kringum hana, hún horfði alltaf á
björtu hliðarnar og lífgaði upp á allt í
kringum sig.
Guðrúnar verður sárt saknað af
nemendum, foreldrum og starfsfólki
Suzukitónlistarskólans. Við sendum
eiginmanni Guðrúnar, Páli Hannes-
syni, börnum, barnabörnum og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Starfsfólk Suzukitónlistar-
skólans í Reykjavík.
Í dag er borin til hinstu hvílu
elskuleg vinkona, Guðrún Ásbjörns-
dóttir, sem kvaddi sl. sunnudag
langt fyrir aldur fram. Guðrún
greindist fyrir tæpum tveimur árum
með sjúkdóm sem að lokum stöðvaði
lífshlaup hennar.
Að skrifa minningarorð um ná-
komna vinkonu, vinkonu sem gaf allt
sem hún átti til að rækta blómin í
vináttugarðinum, er afar erfitt því af
mörgu er að taka. Áleitnar eru hugs-
anir um ósanngirni þess að einstak-
lingur skuli kvaddur burt löngu fyrir
þann tíma sem telja mætti eðlilegan.
Fullyrða má að aldrei sé maður
reiðubúinn að sætta sig við að mann-
eskja á besta aldri kveðji og lúti í
lægra haldi fyrir óvæntum aðstæð-
um. Einhvers staðar stendur ritað að
ekki megi syrgja látinn of mikið því
það tefji brottför hans í eilífðarhvolf-
ið. Falleg hugsun en kannski erfið í
framkvæmd fyrir þá sem eftir eru.
Guðrún var mikill gleðigjafi og
lífskúnstner. Hugprýði hennar og
gæska birtust ekki síst í því að henni
var ekkert ómögulegt þegar hún
fann að einhver þurfti á henni að
halda. Hún átti nægtabrunn og var
reiðubúin að ljá hönd – hvenær sem
var. Guðrún var tónlistarmaður að
mennt og starfi, og lifði sig inn í
töfraheima tóna og tjáningar af full-
um krafti. Hún gat leikið á ýmis
hljóðfæri og söngrödd hafði hún
góða sem hún miðlaði öðrum, bæði
sem kórþátttakandi og stjórnandi,
en hún stjórnaði fjölda kóra í áranna
rás. Margir tónlistarnemar Guðrún-
ar eru nú atvinnumenn á ýmsum
sviðum tónlistar og ekki leikur vafi í
huga mínum að veigamikil ástæða
þess er hvatning og alúð hennar við
kennslu unga fólksins sem hóf að
feta sig á tónlistarbrautinni undir
styrkri handleiðslu hennar.
Vinátta okkar Guðrúnar á sér
djúpar rætur og teygir sig yfir langt
tímabil. Þegar horft er til baka er
með ólíkindum hve árin hafa liðið
hratt og hve mikið er í minningar-
bankanum. Ég á mér fjölda litríkra
og fjörugra minninga um samskipti
okkar og samverustundir, myndir
sem aldrei gleymast og eru oft skoð-
aðar. Inni í þeim myndum er fjöl-
skylda hennar sem við hjónin feng-
um að kynnast og fyrir það erum við
þakklát.
Um leið og ég kveð kæra vinkonu
óskum við Þorsteinn Ingi eiginmanni
Guðrúnar, Páli, börnum þeirra og
mökum, barnabörnum og foreldrum
hennar og bræðrum blessunar og
varðveislu á þessum erfiðu tímum.
Það gerum við í þeirri vissu að skýin,
sem nú eru á himni, eigi eftir að fjar-
lægjast og gera sólinni kleift að
skína á ný á fallegan garðinn hennar
í Holtsbúðinni í Garðabæ. Öll lit-
fögru blómin og trén með fallegu
laufinu eru gjafir hennar til okkar –
þau eru tákn kærleikans sem hún
miðlaði svo rausnarlega af.
Ellen Ingvadóttir.
Það er erfitt standa frammi fyrir
þeirri staðreynd að ein besta vin-
kona mín, Guðrún Ásbjörnsdóttir,
hafi kvatt þennan heim á besta aldri.
Við sem áttum eftir að gera svo
margt saman.
Ellefu ára gömul bjó ég austur í
Rangárþingi þegar ég kynntist
henni fyrst og sá hana standa tign-
arlega á sviðinu í Félagsheimilinu á
Hvolsvelli á fjölskylduskemmtun
ásamt góðri vinkonu sinni, henni
Siggu sem var skólastjóri Tónlistar-
skóla Rangæinga og einnig hefur
kvatt okkur alltof fljótt. Hvað voru
þær að gera? Jú, þær voru að syngja
„Kattadúettinn“ eftir Rossini. Glæsi-
legar báðar tvær og söng Guðrún
með sinni fallegu djúpu rödd „fress-
ið“. Þessu gleymi ég aldrei.
Ég sjálf var að byrja mitt tónlist-
arnám og kynnti Sigga mig fyrir
Guðrúnu og Palla manninum hennar
þarna á staðnum, og tóku Guðrún og
Palli mér strax eins og ég væri ein af
fjölskyldunni. Þegar ég síðan nokkr-
um árum síðar ákvað að fara í söng-
nám til Reykjavíkur var Guðrún allt-
af til staðar fyrir mig, hvatti mig
áfram og fylgdist grannt með hvern-
ig mér gekk í náminu og fylgdi mér
æ síðan. Guðrún var ekki bara ein-
læg og yndisleg manneskja heldur
stórkostleg húsmóðir, mamma,
amma, tengdamamma, tónlistarkona
og ýmislegt fleira, svo lengi mætti
telja.
Hún var fjölhæf tónlistarkona,
söng, spilaði og kenndi á hljóðfæri af
hjartans lyst, stjórnaði kórum, starf-
aði mikið í félagsmálum og hreif allt-
af alla með sér.
Mér lánaðist það svo fyrir þremur
árum síðan að fá hana í Óperukór
Hafnarfjarðar þar sem hún lagði til
sína góðu altrödd og var það mikill
fengur.
Því miður gat hún ekki starfað
lengi með okkur sem söngfélagi því
veikindi hennar hömluðu því en hún
fylgdist vel með hópnum sínum og
kom á tónleika þótt hún gæti ekki
sungið með.
Í Holtsbúðinni var alltaf vel tekið
á móti okkur en þar áttu þau Guðrún
og Palli fallegt heimili. Þar var alltaf
tími fyrir gleðistundir og allt rætt
milli himins og jarðar, sungið, spilað
og gjarnan farið út í gróðurhús að
sumri til og smakkað á afurðum
hússins sem voru vínber í þúsunda-
tali. Guðrún hafði ákaflega gaman af
garðrækt og ber bæði garðurinn
hennar og Palla þess vitni og svo öll
blómin á pallinum sem skörtuðu sínu
fegursta þegar í heimsókn var komið
og sest var út á pall á góðum sum-
ardegi með kaffibolla í hönd og
veisluborð hlaðið kræsingum.
Við viljum biðja algóðan guð að
styrkja Palla og hans yndislegu fjöl-
skyldu í þeirra miklu sorg.
Elín Ósk, Kjartan og
Heimir Þór.
Hljómurinn er horfinn, hann var
hrifsaður frá okkur. Guðrún vinkona
okkar er látin. Þó hressandi ómur af
rödd hennar heyrist ekki lengur þá
hljómar hann enn í huga okkar og
hjálpar okkur örugglega til að um-
breyta sárri sorg í ljúfar minningar
um lífsglaðan einstakling sem léði
okkur tíma úr lífi sínu. Tíma sem við
þökkum fyrir í dag að hafa átt. Þegar
maður hugsar til tíma með Guðrúnu
getur maður ekki annað en leyft
brosinu að brjótast fram, þannig eru
minningarnar um hana.
Kynni okkar hjónanna af Guðrúnu
og fjölskyldu hennar liggja langt aft-
ur til þess tíma er Kristjana hóf störf
við Tónlistarskólann í Hafnarfirði.
Samstarf þeirra varð eiginlega sjálf-
krafa að vináttu sem tengdi okkur
saman traustum böndum. Við Palli
vorum óspurðir dregnir inn í þeirra
samstarf, sem rótarar þegar á þurfti
að halda og sem góðir makar á gleði-
stundum. Það var aldrei hægt að
segja nei við Guðrúnu, bros hennar
og ákafi smituðu frá sér og ætlunar-
verk Guðrúnar voru oft stór en hún
lét ekkert stöðva sig. Tónlistin var
órjúfanlegur þáttur í lífi Guðrúnar,
hún lifði og hrærðist með tónlistinni
og hafði sérstaka unun af því að
vinna með börnum í tónlist þó hún
hafi sennilega unnið með öllum ald-
urshópum. Síðasti kór Guðrúnar var
Gaflarakórinn, kór Félags eldri
borgara í Hafnarfirði sem hún
stjórnaði um árabil af miklum glæsi-
brag þangað til veikindi hennar
gripu í taumana.
Veikindum sínum tók Guðrún sem
hindrun sem hún þurfti að komast
yfir. Hún var opinská um þraut sína
og leyndi ekki gleði sinni þegar hún
komst hetjulega yfir fyrstu hindr-
unina. En næsta hindrun var ekki
langt undan og vonbrigðin leyndu
sér ekki. „Þetta er bara hundfúlt,“
sagði hún er hún lagði af stað á ný í
baráttuna og aldrei var langt í bros-
ið. Stundum gekk vel en stundum
var brattinn mikill, allt þar til ekkert
tak var lengur nógu traust. Fjöl-
skyldan og vinirnir stóðu hjá og gátu
enga hjálp veitt; það var hundfúlt,
svo notuð séu orð Guðrúnar. Sár er
söknuður fjölskyldunnar sem horfir
á eftir ástvini kveðja langt um aldur
fram. Megi algóður Guð vera með
syrgjandi ástvinum og blessa minn-
ingu Guðrúnar, minningu um sannan
vin sem lifa mun í hjarta okkar.
Við kveðjum góðan vin með virð-
ingu og söknuði.
Guðni Gíslason og
Kristjana Þórdís Ásgeirsdóttir.
„Finna Dóra, ég er með ferming-
arföt sem passa á Óla, ég þarf bara
að þrengja skálmarnar, ekki koma
fyrr en ég er búin að því.“
Ég fermdist í fötum af Bjössa og
hafði enga hugmynd um að buxurnar
hefðu verið bjölluskálmabuxur.
Þetta var Guðrún í hnotskurn.
Við Ási, sonur hennar, sem var ári
eldri en ég, vorum báðir að læra á
selló og urðum góðir vinir. Við bröll-
uðum margt og mikið og eyddi ég
ómældum stundum í Holtsbúðinni,
og hvað sem við tókum okkur fyrir
hendur var Guðrún alltaf til staðar
með sitt jákvæða viðhorf. Endalaus-
ar (hefðu mátt vera fleiri) æfingar
nýbylgjuhljómsveitarinnar Sigg í
bílskúrnum, skutlið með orgel-
skemmtarann og magnarana á hin
og þessi gigg er bara dropi í hafið af
minningum. Alltaf fylgdi þessi lífsást
sem smitaði frá sér, sú guðsgjöf að
smita alla til að takast á við þau
verkefni sem framundan eru.
Mörgum árum seinna sungum við
saman af og til og var gott að vita að
hún fylgdist með ferli mínum með
áhuga og stuðningi, Guðrún var stór
kona í mörgum skilningi, hávaxin,
merkileg og umfram allt með stórt
hjarta.
Minningar um mæður okkar Ása
prjónandi eins peysur handa okkur,
takandi slátur í Holtsbúðinni, sum-
arbústaðarferðir, utanlandsferðir,
stjórnandi mér í skólahljómsveit
Hafnarfjarðar, verandi hrókur alls
fagnaðar í partíum með gítarinn og
góða skapið.
Palli, Ási, Margrét, Bjössi, Jói,
mínar dýpstu samúðarkveðjur. Guð
geymi ykkur. Minning Guðrúnar
mun lifa.
Ólafur Rúnarsson.
Ég vil með þessum orðum kveðja
vinkonu mína Guðrúnu. Hún var
tíguleg, skarpgreind og óvenju til-
finningarík kona. Umhyggja Guð-
rúnar kom fram í öllu sem hún gerði.
Hún ræktaði svo fallega vináttu við
manneskjur og kunni svo vel mikla
elsku til annarra manna. Hennar er
sárt saknað.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Fjölskyldu hennar votta ég mína
dýpstu samúð.
Þórey Þórarinsdóttir.
Kær vinkona og kórfélagi er látin.
62 ára. Krabbinn. Undirförull fjandi
sem vinnur skemmdarverk sín í
þögn án þess að gera vart við fyrr en
allt er um seinan. Við erum mörg
sem hefðum viljað snúa þessari þró-
un við, en horfðum í vanmætti á.
Fyrstu kynnin voru í kórstarfi og
hljómmikil rödd hennar vakti strax
athygli. Báðar býsna hávaxnar sem
varð til þess að við urðum að standa
aftast til þess að kórmeðlimir þyrftu
ekki að horfa í herðablöðin á okkur
eins og það var stundum orðað.
Þannig stóðum við saman í sönghóp-
um frá fyrstu kynnum og má segja í
öllum öðrum skilningi líka. Því Guð-
rún var vinur í raun. Reyndist ákaf-
lega vel og brást alltaf fljótt og vel
við. Gott dæmi um það er þegar
þessum klaufa varð á að setja fingur
aðeins of nærri sláttuvélahnífnum
við að hreinsa frá opinu. Yngsta
dóttirin var fljót að hugsa og datt
Guðrún strax í hug. Hún var komin
nánast áður en barnið hafði lagt tólið
á og keyrði klaufann í Fossvoginn.
Guðrún var lagleg, bar hæð sína
með reisn, alltaf smekkleg og glæsi-
leg. Hún var hrein og bein, næm,
drífandi og dugleg, glaðleg með
mikla útgeislun og góða kímnigáfu.
Undir niðri mátti skynja ákveðni og
mikið skap og sterkar skoðanir, sem
hún fór vel með. Það var alltaf hægt
að ræða málin, engin þörf fyrir að
vera á sama máli, alveg hægt að vera
sammála um að vera ósammála. Hún
virti aðra með kostum og löstum og
var alúðleg og kurteis. Hún var
skemmtilegur ferðafélagi með kórn-
um til Ungverjalands og Þýskalands
eða í Skálholt með sönghóp sem hún
kom á laggirnar sjálf.
Drifkraftur Guðrúnar birtist í
mörgu. Þegar haldnar voru sam-
komur Holtsbúðinga nokkur sumur,
var Guðrún sú sem reif upp fjölda-
sönginn með góðu röddina og gítar-
inn í hönd. Hún átti það til að rölta
götuna og drífa mig frá lestri eða
moldarbeðum, ýmist í göngutúra eða
bíltúra, á tónleika, sýningar, í bíó,
eða heim í spjall og tónlist. Mikill
gestgjafi alla tíð sem sást best síð-
ustu mánuðina þegar hún fram-
kvæmdi meira af vilja en mætti.
Ekki er hægt að minnast Guðrúnar
án þess að nefna Palla. Þarna fóru
greinilega góðir vinir sem höfðu
þroskað með sér traust samband.
Það leyndi sér ekki að henni leið illa í
hvert sinn sem hann fór á sjóinn í
langt úthald. Hún brást við með því
að hafa nóg fyrir stafni. Blóma- og
garðræktin og smekklegt heimilið
ber þess gott vitni. Síðastliðið sumar
nutu þau samverunnar á leið um
landið og kórinn átti mjög góða
stund með þeim á Norðurlandi. Þar
var þrautseigjan og umhyggjan
áberandi og vonir okkar vöknuðu um
stund. En krafturinn og viljinn
dugðu ekki til.
Börnin mín þakka Guðrúnu sem
tónfræðikennara og góðum vini. Við
vottum Palla, börnunum 4, barna-
börnunum 12, foreldrum, bræðrum
og stórfjölskyldunni allri okkar inni-
legustu samúð. Við kveðjum Guð-
rúnu í mikill þökk og væntumþykju.
Guðný Rögnvaldsdóttir.
Vorið er á næsta
leiti með öllu sínu lífi
og litum. Þó er það
gangur lífsins að allt
það sem lifnar og fæð-
ist lýtur þeim örlög-
um að fölna og deyja þegar líftím-
inn er útrunninn. Þannig er gangur
lífsins þótt erfitt sé að skilja við þá
sem maður elskar og hafa verið
órjúfanlegur hluti af tilveru manns
alla tíð.
Amma var einstök persóna sem
við systkinin vorum svo heppin að
kynnast vel enda bjó amma á næsta
bæ og samgangur var því mikill.
Alltaf vissi amma hvað var best;
hitaði ullarsokka og vettlinga fyrir
kalda daga, færði okkur kaffi í rúm-
ið þegar erfitt var að vakna á
morgnana og hvað var betra í
svangan maga en grjónagrautur að
hætti ömmu? Amma kenndi góð og
vís gildi í lífinu sem vert er að fara
eftir. Hún bjó yfir óþrjótandi vinnu-
semi og krafti, var einstaklega
ósérhlífin og alltaf tilbúin að hjálpa
öðrum. Minningar mínar um ömmu
geymi ég á sérstökum stað og lít til
baka með gleði og þakklæti í huga.
Gleði yfir öllum minningunum sem
ég á um ömmu frá minni fyrstu tíð
og þakklæti fyrir að kynnast ömmu
og vera samferða þennan tíma.
Þorbjörg Inga.
Sigrún Sigurðardóttir
✝ Sigrún Sigurð-ardóttir fæddist
á Tjörn á Vatnsnesi
26. apríl 1917. Hún
andaðist 26. mars
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Tjarnarkirkju á
Vatnsnesi 4. apríl.
Mig langar í örfá-
um fátæklegum orð-
um til að kveðja fyrr-
verandi tengdamóður
mína og vinkonu,
hana Rúnu, en það
var hún alltaf kölluð,
Rúna á Ásbjarnar-
stöðum.
Rúna reyndist mér
alla tíð afskaplega vel
og á rúmlega 40 ára
samferð man ég ekki
eftir því að okkur yrði
nema einu sinni sund-
urorða, merkilegt
nokk, þar sem við bæði verðum
varla talin skaplaus, hvað þá skoð-
analaus, en þannig var það nú samt.
Rúna var sveitakona, hún ólst
upp í sveit og ekki alltaf við rúman
kost og ól hún þar allan sinn aldur,
vildi hvergi annars staðar vera.
Hún hefur kannski verið talinn
harðlynd af sumum, og þó held ég
svo sem ekki. Hún var nú samt ekki
allra, en hún var eins og Guðjón
heitinn maður hennar afskaplega
raungóð og reyndist mér og mínum
afskaplega vel.
Og þeir voru ekki fáir ungling-
arnir sem áttu athvarf hjá þeim
hjónum á Ásbjarnarstöðum, þrátt
fyrir að þröngt væri setinn bekk-
urinn á mannmörgu heimili. Ég er
ekki viss um að það þætti boðlegt
nú á dögum, en svo mikið er víst að
öll áttu þau það sameiginlegt, sum-
ardvalarbörnin þeirra hjóna, að
halda ævilangri tryggð við dalinn
og þau hjón. Ég furðaði mig oft á
þessu í fyrstu, en þegar ég kynntist
þeim Rúnu og Guðjóni af eigin raun
hætti ég því.
Mér verða alltaf minnisstæð vor-
kvöldin í dalnum þegar maður var
að koma heim úr reiðtúr á sveittum
hesti, oft var þá stungið brauðmola
að blessaðri skepnunni en Rúna
hafði mikið yndi af hestum og nutu
ferfætlingarnir mínir ekki hvað síst
góðs af því.
Eða kaffiilmurinn í eldhúskrókn-
um og Rúna með ketilinn og kaffi-
könnuna sína, en hún hafði yndi af
því að veita vel.
Ekki var nú heldur leiðinlegt að
koma að uppbúnu rúmi með dún-
sængum og drifhvítu líni, þó að
stundum fyndist manni nú kannski
fullmikið við haft, en þannig var
hún nú bara og vildi fá að hafa sinn
hátt á, það var hennar háttur.
Eða haustsmalamennskan, oft í
hrakveðri, þá var Rúna fyrst á fæt-
ur, búin að hita kaffi og leggja á
borð svo að blessað fólkið færi nú
ekki svangt af stað. Og þegar heim
var komið var þar hlaðið borð og
auðvitað allir svangir. Svo þegar
dagur var genginn og flestir gengn-
ir til náða þá þurfti að skola úr
sokkaplöggum og þurrka og hengja
útiföt til þerris til að hafa þau til
taks fyrir næsta dag, þannig var
Rúna.
Aldrei minnist ég þess að hafa
heyrt Rúnu kvarta yfir þreytu, þó
hlýtur hún oft að hafa verið orðin
örþeytt. Enga manneskju hef ég
þekkt sem þurfti jafnlítinn svefn og
hún og var vinnudagurinn oft frá 6
að morgni og langt fram yfir mið-
nætti. Það úthald var langt ofar
mínum skilningi.
En þó fór svo að lokum að elli
kerling hafði vinninginn og lagði
lúna heiðurskonu að velli og er það
skarð fyrir skildi.
Dalurinn verður ekki samur eftir
en þannig er nú gangur lífsins og ég
kveð aldna heiðurskonu með sökn-
uði.
Þorgeir Ingvason.