Morgunblaðið - 12.06.2007, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2007 29
hún sinnti móður okkar í hennar
veikindum nokkrum árum áður en
hún veiktist sjálf.
Inga átti langa og góða ævi. Henn-
ar verður sárt saknað af mörgum.
Hún var sannur vinur vina sinna.
Eftir að Inga veiktist fyrir um það bil
tveimur og hálfu ári fylgdumst við
með því hversu börn hennar önnuð-
ust hana af einstakri umhyggju og
ástúð.
Við vottum Hallgrími, Gunnari
Snorra og Áslaugu, tengdabörnum
og barnabörnum Ingu okkar innileg-
ustu samúð og þökkum fyrir þá ein-
stöku vináttu sem ríkt hefur milli
fjölskyldna okkar svo lengi sem við
munum.
Anna, Áslaug og Bjarni Agnar.
Heiðurskonan Ingileif Bryndís
Hallgrímsdóttir er fallin frá.
Fyrir hartnær 30 árum tengdust
fjölskyldur okkar þegar Áslaug og
Þór bróðir okkar kynntust. Kynni
móður okkar, Gyðu, og Ingu eiga sér
þó lengri sögu. Þessi kynni áttu síðar
eftir að breytast í langa og trausta
vináttu fjölskyldnanna, heimsóknir
tíðar sem og veisluhöld sem erfitt
verður að gleyma.
Félagsvera var Inga mikil, enda
hafði hún yndi mikið af því að hitta
fólk og vera meðal þess á góðum
stundum. Hús hennar stóð alltaf opið
og var hún ætíð höfðingi heim að
sækja og var þess ætíð gætt að allir
færu mettir á sál og líkama úr henn-
ar húsi. Nærtækast er að nefna 85
ára stórafmæli Ingu þar sem rausn-
arskapur og velvild hennar skein í
gegn.
Með öllu og öllum fylgdist Inga,
fólk aðstoðaði hún í erfiðleikum sín-
um, afmælisdagar fóru sjaldan fram
hjá henni og þjóðmálaumræðuna var
hún með á hreinu.
Allt fram að veikindum sínum hélt
Inga áfram sínum höfðingsskap, þá
langt komin á níræðisaldur.
Það er dýrmætt að fá að kynnast
fólki eins og Ingu, fólki sem þekkir
bæði gleði og sorgir lífsins en lætur
sig alltaf náungann varða og er um-
hugað um allt og alla. Því miður eru
manneskjur eins og Inga að verða æ
sjaldgæfari í íslensku nútímaþjóð-
félagi.
Fyrir hönd móður okkar viljum við
þakka fyrir langa vináttu sem aldrei
bar skugga á, hlýhug og rausnarskap
í gegnum árin. Ættingjum öllum
sendum við samúðarkveðjur.
Gyða Vestmann Einarsdóttir,
Anna Björg Þorláksdóttir,
Einar Þorláksson
og fjölskyldur.
Hún Inga Hall var engum lík. Hún
var sannkölluð ættmóðir eða öllu
heldur drottning móðurfjölskyldu
okkar. Mikil samheldni og vinskapur
ríkti í fjölskyldunni og átti Inga stór-
an þátt í því. Ræktarsemi, höfðing-
skapur, einlæg vinátta og trygglyndi
eru orð sem koma upp í hugann þeg-
ar hennar er minnst.
Alltaf var glatt á hjalla þegar
hverfisklúbburinn kom saman en
Inga, Bryndís móðir okkar, Bryndís
Jóns, Erna, Áslaug og Guðrún heitin
voru alla tíð nánar og góðar vinkonur
og kunnu að gleðjast á góðri stundu.
Síðast nutum við gestrisni Ingu á
85 ára afmælisdegi hennar í stór-
veislu sem hún hélt með einstökum
glæsibrag.
Við kveðjum frænku okkar með
virðingu og þökk, og vottum Ás-
laugu, Hallgrími, Gunnari Snorra og
fjölskyldum þeirra innilega samúð.
Minningin um Ingileif Hallgríms-
dóttur mun lifa.
Systkinin Laugarásvegi 63.
Nú kveð ég frænku mína Ingileif
B. Hallgrímsdóttur.
Í þjóðfélagi hraða og tímaleysis
þar sem allir eru uppteknir af sjálf-
um sér, var Inga alveg einstök því
ávallt átti hún tíma fyrir aðra. Góð-
mennska og hjartahlýja einkenndi
hana alla tíð. Hún var alltaf reiðubúin
að rétta fram hjálparhönd, jafnt
háum sem lágum í þjóðfélaginu, og
við sem eftir lifum megum læra mik-
ið af þessari tígulegu sómakonu.
Við hjónin kveðjum Ingu með
söknuði og virðingu og sendum að-
standendum hennar okkar dýpstu
samúðarkveðju.
Hvíl í friði.
Bryndís Helga Jónsdóttir.
Í dag kveðjum við góða vinkonu og
minnumst hennar sem merkrar og
góðrar manneskju sem ræktaði svo
vel mannlífið í kringum sig. Allar
stundir sem við áttum með Ingu voru
ánægjulegar og skemmtilegar.
Minningar sem fyrst koma upp í hug-
ann eru heimsóknir til Ingu á heim-
ilið hennar á Lynghaga. Hún var
gestrisin og alltaf var glatt á hjalla,
mikið rætt um fjölskyldu og pólitík.
Oft voru gestir fyrir og tókum við þá
þátt í umræðum og þáðum góðan
drykk sem ævinlega var borinn fram
í silfurkönnu. Eitt sinn vantaði okkur
norðanfólkið gistingu, var þá ekkert
mál að ganga úr rúmi fyrir okkur. Er
ættarmót niðja Hákarla-Jörundar
var haldið í Hrísey, en við bjuggum
þá á Dalvík, komu þau Gunnar Snorri
sonur hennar og gistu og morguninn
eftir var siglt út í Hrísey. Mikið var
spjallað og skemmtilegt var hjá okk-
ur, og undruðumst við þrek Ingu að
koma norður og taka þátt í þessu
öllu. Inga var afar ættrækin og var
óvenjulegt, í svo stórri tengdafjöl-
skyldu sem hún átti, að hún skyldi al-
laf fylgjast með og gjarnan senda
jólagjafir og aðrar gjafir þegar eitt-
hvað stóð til. Einu sinni mættum við
henni á Lækjarbrekku við Laugar-
veginn, var ég þá nýkomin úr erind-
isferð í menntamálaráðuneytið en
Inga, komin vel á áttræðisaldurinn,
var að koma úr öðru ráðuneyti þar
sem hún var að reyna að fá felldan
niður eignaskatt fyrir ekkjur. Inga
var mágkona föður míns og fyrst
man ég eftir mér sem smástelpu í
heimsókn á Lynghaganum, hvað mér
fannst þetta stórfenglegt heimili og
krakkarnir allir svo vingjarnlegir og
skemmtilegir. Inga og Gunnar á Ak-
ureyri í heimsókn hjá foreldrum mín-
um er eitt af minningarbrotunum.
Inga er af kynslóð foreldra minna,
kynslóð sem er að hverfa, kynslóð
sem ekki er lengur hægt að spyrja
hvernig var þetta í gamla daga. Öll
förum við sömu leiðina, þinn tími var
væntanlega kominn, farðu vel og
hafðu þökk fyrir samveruna.
Þórunn Bergsdóttir og
Helgi Þorsteinsson.
Í foreldrahúsum mínum var sagt
um Ingileifi Bryndísi að hún væri
ekki bara einstaklingur heldur líka
ígildi stofnunar; hún var sem sé
margra manna maki. Sem ungur
maður skildi ég nú ekki alveg þessa
samlíkingu en síðar hlotnaðist mér sá
heiður að fá að kynnast henni og varð
mér þá ljóst hvað við var átt og hvað
þetta var vel meint.
Þegar ég minnist Ingileifar Bryn-
dísar kemur tvennt aðallega í hug-
ann, eljusemi og hugulsemi. Í ríku-
legum mæli átti ég þess kost að verða
vitni að hvoru tveggja. Það vita þeir
sem standa fyrir samkvæmum að
mikla orku þarf til að standa vel að
verki. Henni reyndist það auðvelt
verk og átakalítið að því er virtist. Í
öllu falli var ljóst að fumlaust stýrði
hún mörgum stórum veislum á heim-
ili sínu að Lynghaga 13. Margar voru
haldnar af sérstöku tilefni en það var
ekkert skilyrði. Hitt var aðalatriði að
standa fyrir því að ættingjar og vinir
hittust og gleddust saman eina
kvöldstund. Að sjálfsögðu var hún
hrókur alls fagnaðar og engum hef
ég kynnst um dagana sem það orða-
tiltæki á betur við. En dugnaðurinn
birtist ekki bara á þessu sviði þó að
þessi hlið á Ingileifi komi fyrst í hug-
ann. Ég átti þess kost að eiga við
hana samræður um ýmis viðfangs-
efni hennar sem snertu viðskipta-
heiminn. Mér þótti auðvitað að því
nokkur upphefð að hún hringdi oft í
mig og bað mig um að hitta sig á
heimili sínu til skrafs og ráðagerða.
Oftast var að hún leita eftir viðhorfi
til tiltekinna málefna en var þó iðu-
legast búin að móta skoðun sína en
vildi þó athuga hvort önnur sjónar-
mið kæmu til greina. Mér var auðvit-
að ljóst að hún átti ýmsa fleiri að í
þessum efnum, bæði utan og innan
fjölskyldu hennar, en samt lét hún
mig skilja að henni væri akkur í að
heyra mín sjónarmið. Einu sinni lét
hún mig þó skilja að henni mislíkaði
þegar ég gaf í skyn í tilteknu máli að
hrein peningaleg viðhorf ættu að
ráða ferð og minnti mig á að rekstur
fyrirtækja væri flókið fyrirbæri og
gæta yrði allra hagsmuna, ekki bara
peningalegra.
Hugulsemi hennar var einstök.
Hún virtist hafa þennan óskilgreinda
hæfileika að vita ávallt hvenær hjálp-
ar væri þörf og var þá reiðubúin að
bregðast við. Þá mátti maður bóka að
hún myndi eftir öllum dögum sem
skiptu mann máli og tókst á sinn ein-
staka hátt að samgleðjast þegar við
átti eða votta samúð þegar svo bar
undir. Svo er það kaldhæðni örlag-
anna að sú sem alltaf mundi skyldi í
lokin þurfa að sæta því að missa þann
eiginleika.
Ingileif Bryndís var fríð kona
ásýndum en hitt skipti þó meiru að
hún var stór í öllum skilningi mann-
legra dygða. Örlæti og rausnarskap-
ur einkenndu hana en einnig ein-
lægni og hreinskipti. Það gerði mann
að betri manni að fá að kynnst þess-
ari stóru konu og fyrir það þökkum
við. Við Þórlaug vottum börnum
hennar og öðrum afkomendum okkar
innilegustu samúð.
Þórlaug Jónsdóttir og
Stefán Svavarsson.
Inga Hall var engri lík. Vinátta
hennar og hlýja fylgdi okkur í fjöl-
skyldunni frá fyrstu tíð. Nóapáska-
eggin frá Ingu hittu alltaf í mark í
barnæskunni og vináttukveðjur við
stærri tímamót. Fjölskyldan var
henni allt og ekki aðeins hennar nán-
asta heldur ættstofninn allur nær og
fjær. Inga vildi umfram allt að við
ræktuðum ættar- og vinatengslin.
Veislur Ingu voru rómaðar og gest-
risni hennar og stórhugur með ein-
stökum glæsibrag. Á Lynghaga var
ættarblóðinu ríkulega veitt með dýr-
indis matarkrásum og Inga lét öllum
líða vel með nærveru sinni og reisn.
Mér er minnisstætt sem stunda-
kennari í MR við útskriftarathöfn í
Háskólabíói þegar Inga fagnaði 50
ára útskriftarafmæli sínu. Inga stóð
glæsileg á sviðinu einsog ung stúdína
og hélt tölu fyrir hönd árgangsins og
minntist gömlu góðu daganna. Fram-
koma hennar öll fumlaus og örugg
einsog tækifærisræður og opinber
framkoma væru henni í blóð borin.
Inga sýnir okkur að eitt af því mik-
ilvægasta í lífinu er að gefa af sér til
meðborgara sinna. Megi minningin
um Ingu lengi lifa.
Helgi Gunnlaugsson.
Í dag verður jarðsungin Ingileif
Bryndís Hallgrímsdóttir, stjórnar-
formaður Nóa-Síríusar í 50 ár.
Ingileif var einstök kona. Hún bar
hag okkar fyrir brjósti og sagði oft:
„Fólkið í Nóa er fólkið mitt.“ Það
sýndi hún svo sannarlega í verki,
kom oft í heimsókn, gekk á milli
manna, spurði frétta og gladdist með
okkur á góðum stundum. Þetta var
okkur mikils virði og bárum við til
hennar mikinn hlýhug.
Það var því mikill söknuður þegar
heilsan leyfði ekki fleiri samveru-
stundir.
Við kveðjum Ingileif með virðingu
og þökk og sendum fjölskyldu henn-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Starfsfólk Nóa-Síríusar hf.
Á haustdögum árið 1932 urðum við
Inga sessunautar í Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga. Inga var greind og fal-
leg stúlka, samviskusöm, metnaðar-
full og í hópi bestu nemendanna.
Þarna hófst vinátta okkar sem staðið
hefur í 75 ár. Heimilin voru sam-
komustaðir okkar unglinganna, orðið
kynslóðabil þekktist ekki. Þá var
kreppa og atvinnuleysi á Íslandi,
sparsemi var á allra vörum og þóttu
forréttindi að fara í framhaldsskóla.
Nú streyma minningar fram í hug-
ann: æskuheimili Ingu í Fjólugötu,
glæsilegir foreldrar, tveir bræður og
Snorra föðursystir hennar, ferming-
ardagurinn 1934, ferð til Noregs og
Svíþjóðar sama ár, menntaskólaárin,
saumaklúbbur, skíða- og skautaferð-
ir, útilegur og ferðalög, spilaklúbbur.
Eftir stúdentspróf dvaldi Inga í
Englandi og Danmörku en kom heim
í stríðsbyrjun. Hún fór með föður
sínum til Bandaríkjanna á stríðsár-
unum og ferðuðust þau þar mikið.
Inga og Gunnar áttu fallegt heimili
í Lynghaganum og eignuðust fjögur
efnileg börn. Frændgarður beggja
var stór og vinirnir margir og á heim-
ilinu var sama rausn og gestrisni og á
æskuheimili Ingu forðum í Fjólugöt-
unni. En í lífinu skiptast á skin og
skúrir, Gunnar lést og fyrir nokkrum
árum dó Páll sonur þeirra eftir lang-
varandi veikindi. Hún stofnaði minn-
ingarsjóði og fékk auk þess reit í
Heiðmörk til skógræktar, Pálslund,
þar sem hún reisti syni sínum bauta-
stein.
Inga sat í stjórn fjölskyldufyrir-
tækjanna um árabil, hún var fé-
lagslynd og starfaði í mörgum fé-
lögum.
Trygglyndi hennar var einstakt.
Meðal annars minnist ég þess er hún
gerði að veruleika með stuttum fyr-
irvara málverkasýningu Drífu Viðar
vinkonu okkar sem var þá fársjúk og
lést skömmu síðar. Þetta var um
páska 1971. Þá sparaði Inga hvorki
tíma né krafta frekar en fyrri daginn.
Inga kunni vel við sig í fjölmenni
og hefði átt vel við hana að búa í land-
inu „þar sem eldurinn aldrei dvín og
allar klukkur standa“. Á áttatíu og
fimm ára afmælisdegi sínum hélt
Inga ættingjum og vinum stórkost-
lega afmælisveislu sem lengi mun í
minnum höfð.
Inga gekk ekki alltaf heil til skógar
en það var eins og hún mætti ekki
vera að því að vera veik, harkaði af
sér og hélt áfram sínu striki.
Hún átti góða vini hér á landi sem
erlendis og reyndist þeim öllum ein-
staklega vel í sorg og gleði. Hún vildi
öllum rétta hjálparhönd og það eru
því margir sem minnast Ingu með
þakklæti í huga. Þeirra á meðal er ég
og fjölskylda mín sem sendum nú
samúðarkveðjur til barna hennar,
tengdabarna og barnabarna sem
gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til
að létta Ingu sjúkdómsbyrðirnar síð-
ustu árin.
Blessuð sé minning Ingileifar
Bryndísar Hallgrímsdóttur.
Sigfríður Nieljohníusdóttir.
Mér er kært að minnast með
nokkrum orðum merkrar konu, Ingi-
leifar Bryndísar Hallgrímsdóttur,
vinkonu minnar og skólasystur. Við
Inga, en svo var hún ávallt kölluð, út-
skrifuðumst úr Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1938 og vorum þá
fyrsti stóri kvennabekkurinn, nítján
stúlkur og aðeins sex piltar, og er
margs að minnast frá þeim skemmti-
legu tímum. Þá voru aðeins tveir
bekkir í MR, A máladeild og B
stærðfræðideild. Í B-bekknum voru
engar stúlkur í þetta sinn og héldu
þessir tveir bekkir mikið saman, eig-
inlega eins og einn bekkur væri á
stundum. Að loknu námi dreifðist
hópurinn eins og gengur, sumir fóru í
langt nám, aðrir að vinna. Inga fór til
Kaupmannahafnar í verslunarskóla
og vann svo seinna hér heima hjá
Sjóvá um tíma. Inga giftist Gunnari
Pálssyni, ættuðum frá Hrísey, árið
1948 og eignuðust þau fjögur börn,
þrjá syni og eina dóttur. Einn sonur
þeirra, Páll, lést langt um aldur fram
og varð hann öllum harmdauði.
Gunnar Pálsson lést árið 1976 svo
mörg urðu árin sem Inga var ekkja.
Þegar skrifa á um Ingu og lýsa henni
og öllu því sem hún stóð fyrir og
áorkaði í lífinu liggur við að maður
staldri við, því af svo miklu er að
taka. Inga var sérstæður persónu-
leiki og engri annarri lík sem ég hef
kynnst. Gestrisni og trygglyndi voru
aðalsmerki Ingu. Hún var sérlega fé-
lagslynd kona, hafði ómælda ánægju
af að taka á móti gestum og veita
þeim af rausn. Það eru enn ógleym-
anlegar allar stórveislurnar hjá Ingu
í gegnum tíðina og skólasystkinum
sínum var hún ómetanleg. Alltaf var
það hún sem kallaði saman árgang-
inn, stundum á merkum tímamótum,
en annars bara til að hittast. Alltaf
var sömu rausn fyrir að fara og
stöndum við öll bekkjarsystkini Ingu
í mikilli þakkarskuld við hana.
Inga var góð námsmanneskja og
dugnaður og þrautseigja voru henni í
blóð borin. Hún sýndi það líka í verki.
Hún var stjórnarformaður Nóa-Sírí-
usar í 51 ár og fékkst við margt ann-
að sem ég tel ekki upp hér. Hún rak
líka ávallt stórt heimili með fjögur
börn og mikinn gestagang. Inga unni
fjölskyldu sinni mjög og var afar
annt um hag þeirra allra og sérstak-
lega barna og barnabarna. Hún hafði
foreldra sína mjög í heiðri og frænd-
garð sinn allan og sýndi það ævinlega
í verki.
Undirrituð bjó lengi í Bandaríkj-
unum, lengst í Washington, DC og
þangað kom Inga einu sinni í heim-
sókn til okkar hjóna en maður minn,
Hans G. Andersen, var þá sendiherra
þar. Var það kærkomin heimsókn
sem gaf okkur tækifæri til að end-
urgreiða örlítinn skerf af þeirri ein-
stöku gestrisni sem Inga hafði ávallt
sýnt okkur.
Það er mikill sjónarsviptir að Ingu.
Hún átti fáa sína líka. Við skólasystk-
ini hennar sem eftir erum eigum eftir
að sakna hennar mikið. Með þakk-
læti fyrir ævilanga vináttu og tryggð
bið ég Ingileifu Bryndísi Hallgríms-
dóttur blessunar og sendi Áslaugu,
Hallgrími og Gunnari Snorra, barna-
börnum og tengdafjölskyldu allri
mínar einlægustu samúðarkveðjur.
Ástríður H. Andersen.
Heiðurskonan Ingileif Bryndís
Hallgrímsdóttir er látin. Hún Inga
Hall eins og okkur var tamast að
kalla hana var mikill vinur vina sinna
og við áttum því láni að fagna að vera
í þeim hópi. Vináttuna tókum við í arf
frá foreldrum því mikil vinátta var
með þeim Ingu og Gunnari og Krist-
ínu og Einari Baldvin Guðmunds-
syni. Þegar þau síðarnefndu féllu frá
voru börnin þeirra boðin velkomin í
vinahópinn. Skömmu síðar féll Gunn-
ar frá en Inga kunni þá list öðrum
fremur að rækta og efla vináttuna.
Enginn merkisdagur í okkar fjöl-
skyldu leið án þess að Inga minntist
hans á einhvern hátt og ótalin eru
þau tækifæri sem við fengum til þess
að gleðjast með henni þegar slíka
daga bar að garði hjá henni. Þannig
minnumst við Ingu fyrst og fremst
sem hins trausta og góða fjölskyldu-
vinar sem auðgaði líf okkar á svo
margan hátt.
Inga tók virkan þátt í atvinnulífinu
og lét sig hag þeirra fyrirtækja sem
henni tengdust miklu varða. Ekki
síður var henni umhugað um hag
þess starfsfólks sem þar vann og hik-
aði ekki við að tala máli þeirra hvar
sem var. Það gustaði af Ingu þegar
henni þótti einhver órétti beittur og
það munaði um slíkan málsvara sem
hún var.
Inga var glæsileg kona og bar sig
vel. Hún átti fallegt heimili sem stóð
opið vinum hennar og vandamönn-
um. Henni var auðvelt að halda stór-
ar veislur og eftirminnilegt er boð
hennar fyrir fjölda gesta á 85 ára af-
mæli hennar.
Inga var mjög pólitísk eins og hún
átti kyn til. Hún hafði sterkar skoð-
anir á þjóðmálum en hún var ekki já-
manneskja og var oft gagnrýnin á
gerðir stjórnmálamanna. Skipti þá
ekki máli hvort í hlut áttu ráðamenn
úr hennar flokki eða öðrum.
Inga naut mikilla samvista við
börn sín og barnabörn. Hún var mið-
punktur fjölskyldunnar sem líka um-
vafði hana ástúð alla tíð og ekki síst á
seinustu og erfiðustu árum hennar.
Nú þegar leiðir skilja er okkur efst
í huga mikið þakklæti til Ingu fyrir
allt sem hún var okkur. Með henni er
horfinn á braut einn seinasti fulltrúi
tíma sem liðnir eru en við teljum okk-
ur gæfusöm að hafa fengið að kynn-
ast.
Jóhanna og Ólafur B. Thors.
Fyrir rúmum 70 árum fórum við
nokkur bekkjarsystkin út í Örfirsey
og fundum áletrun sem höggvin hafði
verið í klöpp svohljóðandi: ME-
MENTO MORI („minnstu dauð-
ans“). Tilefnið var það að rektor hafði
lagt út af þessari setningu við skóla-
slit nokkru áður og eftir hans frásögn
fórum við að leita staðarins. Í fyrr-
greindri ræðu sinni lýsti rektor því
hversu allt er eyðingunni háð, að
þarna hafi verið stærsti kaupstaður
landsins en þess sáust engin merki
lengur. Sjórinn hafði brotið niður
verulegan hluta eyjarinnar og versl-
unarhús voru löngu horfin. Ekkert
var eftir sem minnti á forna frægð
SJÁ SÍÐU 30