Morgunblaðið - 18.08.2007, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku pabbi, okk-
ur langar að kveðja þig með nokkrum
orðum. Ferðalögin austur á Vopna-
fjörð á hverju sumri. Það var mikil at-
höfn þegar bíllinn var hlaðinn, topp-
grindin stútfull, skottið líka. Þrjú
börn í aftursætinu og farið af stað. Við
gistum yfirleitt eina nótt á leiðinni,
ýmist á Akureyri eða annars staðar.
Alltaf var tjaldað neðan við Ásbrands-
staði til að vera í návígi við Hofsá.
Stoppað var á Ásbrandsstöðum til
að fá leyfi til að tjalda og var þá gjarn-
an keypt fíkjukex hjá bóndanum sem
rak verslun á bænum.
Settar voru upp tjaldbúðir, eldhús-
tjaldið hvíta og appelsínugula fimm
manna tjaldið með bláa himninum. Á
hverjum morgni var arkað niður að
Hofsá og veitt allan daginn. Stundum
var farið á trilluna hjá Hreinsa
frænda sem bjó inni í þorpi.
Sundferðirnar í útisundlaugina við
Selá sem var opin allan sólarhringinn.
Það var eins og heimahagarnir
gæfu þér aukinn kraft, þú ljómaðir
Einar Jónsson
✝ Einar Jóns-son fæddist á
Einarsstöðum í
Vopnafirði hinn
16. september
1924. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Landa-
koti sunnudaginn
5. ágúst síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá
Fossvogskapellu
10. ágúst.
allur og varst svo opinn og
svo létt yfir þér á þessum
ferðalögum. Enda hlökk-
uðu allir til að fara þessa
árlegu fjölskylduferð.
Snyrtimennskan var
þér í blóð borin, alltaf
varstu vel til fara, nýrak-
aður og í pressuðum föt-
um og í vel pússuðum
skóm. Bíllinn þrifinn og
bónaður á laugardögum.
Garðurinn alltaf nýsleg-
inn. Þú barst gott skyn-
bragð á vandaða hluti og
vildir aðeins það besta.
Í desember síðastliðnum hélst þú
innflutningspartí í nýju íbúðinni og
þar var elduð í sameiningu sjávarrétt-
asúpa fjölskyldunnar. Það var etið,
drukkið og að endingu dansað fram á
rauða nótt ásamt Salóme og prest-
lingshjónunum. Þó þú værir orðinn
áttræður þá gafst þú okkur ekkert
eftir í dansinum.
Lestur var eitt af þínum áhugamál-
um og þó að skólaganga þín hafi verið
stutt, þá varstu vel lesinn og hafsjór
af fróðleik um allt og alla. Fyrir utan
bóklestur varst þú mikill áhugamaður
um sportveiði s.s. laxveiði, rjúpna-
veiði og sjóstangaveiði. Einnig unnir
þú náttúru Íslands og þekktir hverja
þúfu með nafni.
Göngutúrar voru margir á þinni
ævi og notaðir þú hvern góðviðrisdag
sem gafst til að fara í göngutúra.
Við eigum öll eftir að sakna þín,
elsku pabbi og þú munt lifa áfram í
þessum góðu minningum.
Ásta, Óskar, Ævar og Laufey.
Ég ætla að fara
nokkrum fátæklegum orðum um
hana ömmu mína – hún er nú fallin
frá eftir langa og viðburðaríka ævi.
Það er annars merkilegt hvað svona
lítil kona skilur eftir stórt skarð – en
hún var alltaf til staðar og nennti
alltaf að hlusta á okkur frændurna
þegar við vorum í sveit hjá henni þó
að það væri fullt hús af gestum. En
auðvitað komst maður ekki upp með
Gróa Helga
Kristjánsdóttir
✝ Gróa HelgaKristjánsdóttir,
fyrrverandi bóndi í
Hólmi í Austur-
Landeyjum, fæddist
á Borgargarði í
Stöðvarfirði 13.
febrúar 1915. Hún
lést að morgni
þriðjudagsins 7.
ágúst síðastliðins og
var jarðsungin frá
Krosskirkju 15.
ágúst.
neitt múður og vit-
leysu en þau voru ótal
mörg prakkarastrikin
sem voru framin í
Hólmi þegar við vor-
um yngri og alltaf gat
hún amma mín séð
spaugilegu hliðina á
málunum enda mikill
húmoristi alla tíð og
aldrei lognmolla í
kring um hana. Frá
því að ég man eftir
mér hefur alltaf verið
mikill gestagangur í
Hólmi og þótti ekkert
tiltökumál þó það væru kannski 10-
15 manns aukalega við heimilisfólkið
þegar þorrablót eða einhverjir við-
burðir í sveitinni áttu sér stað – öll-
um var komið í svefnpláss. Vinnu-
semi ömmu var alltaf mikil og hún
þurfti alltaf að vera að og hjálpa til,
alltaf með sokka til að stoppa í eða
buxur til að bæta, og aldrei vantaði
mat á borðið – þetta hefur reynst
okkur hinum mikið veganesti og
skóli. Amma hafði mjög gaman af því
að veiða og fara í berjamó – og við
fórum með henni í nokkra þannig
túra og hún hafði yfir ótrúlegri
þrautseigju að búa þegar setið var
við árbakkann og beðið var eftir að
biti á.
Ég fór að velta því fyrir mér um
daginn hversu heppin við erum að
hafa átt hana að og að fá að hafa hana
hjá okkur allan þennan tíma – það er
svo dýrmætt að hafa fólk sem er jafn
hresst og kátt og hún var í kringum
sig, mikilvægt fyrir börnin okkar að
hafa kynnst langömmu sinni, og læra
af þekkingu hennar og visku. Það
var alltaf hægt að spjalla við hana og
spyrja hana álits á öllum mögulegum
hlutum enda fylgdist hún vel með al-
veg fram á seinasta dag. En lánstím-
inn var á enda eins og hún var vön að
segja og hún var sátt við að fara, sem
er sennilega það sem styrkir okkur
mest, að vita það. Ég veit að afi bíður
hennar óþreyjufullur eftir 44 ár og
það verða örugglega fagnaðarfundir
hjá þeim og litla frænda mínum
Gumma Garðari.
Elsku amma, ég kveð þig með sár-
um söknuði. Hvíl í friði – þinn ömm-
ustrákur
Guðmundur Ingi.
Minning úr Aragötu
Einn frostbjartan vetrardag
að lokinni kennslustund í
málvísindum
liggja leiðir tveggja grúsk-
ara úr þjóðardjúpinu
saman, á snævi þakinni
jörðu – og stað næmast
eitt andartak, undir bragandi himni
í blárri víðáttu tímans.
(Já, gamlar sálir á sveimi, í hvítri ró mannheims.)
Við ræðum ómælisvíddir tungumálsins
röklið fyrir röklið, en erum litlu nær.
Þú kunnir þá list að hlusta, greina – og skilja
og áræddir að feta ótroðnar slóðir.
Við ræðum kynjaveröld okkar
og hlæjum að fáránleika hennar – og furðum.
Gunnar Leó Leosson
✝ Gunnar LeóLeosson fæddist
í Reykjavík 5. júlí
1978. Hann lést 20.
júní síðastliðinn og
var útför hans gerð
í kyrrþey.
Skynjum broslegar hliðar
verundarinnar
sem flestum yfirsést í
amstri dagsins,
dökk augun leiftrandi af
kímni og dulúð.
Og hina torræðu snilli R.W.
Emersons
í einmanalegri tign sinni.
Hálftíma spjall sem virðist
ein eilífð, á ódáinsvöllum
hugans og tímans.
Kveðjumst með virktum við
fuglatíst
í laufi rúnum trjágreinum er
bera við himin.
Tal okkar hljóðnar í guðdómlega snjóþögnina
meðan við höldum hvor í sína áttina.
Ég lít – að langferli loknu – um öxl
sé þig ganga heim á leið,
léttan í spori en hugsi – að vanda
og hinst, fölna í volduga kyrrð sólarljóssins í vestri.
Svo hvítt svo kyrrt.
Þinn vinur,
Guttormur Helgi Jóhannesson.
Elsku mamma mín.
Ég gleymi því aldrei
þegar Jóhanna systir
hringdi í mig þann 21.
júní síðastliðinn og
sagði mér að þú værir
dáin. Ég sat við eld-
húsborðið heima hjá
mér og gat ekkert sagt, ég trúði
þessu bara ekki. En ég vona að þér
líði vel þar sem þú ert núna.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt, þú
varst loksins búin að finna stað sem
þér leið vel á og orðin hamingjusöm á
ný, búin að finna mann sem elskaði
þig og þér leið vel með. Svo ertu tek-
in í burtu frá ástvinum þínum. Núna
heldur maður í góðu minningarnar
sem ég átti með þér í gegnum árin.
Það er leiðinlegt að Birgir Snær og
Margrét Lilja, nýjasta barnabarnið
Margrét Svavarsdóttir
✝ Margrét Svav-arsdóttir fædd-
ist 9. ágúst 1951.
Hún andaðist 21.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð í kyrrþey.
gátu ekki kynnst þér
en þau munu þekkja
þig á myndum og sög-
um sem ég mun segja
þeim. Ég man þegar
ég og Birgir minn
komum til þín fyrir
rúmum tveimur árum
þegar þú bjóst á Þing-
eyri. Birgir var þá
fjögurra mánaða og þú
naust þess að hafa
okkur hjá þér. Þér
fannst gaman að hafa
hann, þú baðaðir hann
og gafst honum að
borða og varst alltaf fljót að hlaupa
til þegar hann vaknaði. Það var gam-
an að sjá hvað þú naust þess að hafa
hann. En núna ertu farin frá okkur
og komin til ömmu og ég veit að þú
munt vaka yfir okkur.
Hér með kveðjum við þig, elsku
mamma mín. Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Þórhildur Björk, tengdason-
urinn Svanur Freyr og
barnabörnin Birgir Snær og
Margrét Lilja.
Mig langar til að
kveðja vin minn og
samstarfsfélaga Þor-
berg Gíslason Roth
sem að lést hinn 8. júlí
síðastliðin.
Bergur réð sig hjá mér yfir sum-
arið sem matreiðslumaður eftir að
hafa útskrifast með glans frá Hótel-
og matvælaskólanum. Hans verk
var að sjá um eldhúsið, skipulag
Þorbergur Gíslason
Roth
✝ ÞorbergurGíslason fæddist
3. september 1985.
Hann fórst í bílslysi
í Norðurárdal að-
faranótt 8. júlí síð-
astliðins og var út-
för hans gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 17. júlí.
matarkeyrslu og að
allt gengi vel fyrir sig.
Þar sem að ég er
matreiðslumaður
sjálfur vil ég yfirleitt
hafa puttana í annarra
manna pottum, en frá
fyrsta degi treysti ég
honum, því það skein
af honum öryggið,
metnaðurinn og áhug-
inn. Ekki skemmdi
hverslags snilldar-
bragð kokkur hann
var.
Bergur var allra
manna hugljúfi, starfsfólkið á hót-
elinu og fósturstrákarnir mínir hóp-
uðust af honum. Hann hafði alltaf
tíma fyrir alla. Eitt skiptið í miðri
keyrslu var hann dansandi við
strákana mína, ég hafði stundum
áhyggjur af því að þeir væru að
trufla hann í vinnunni sinni en hann
tók ekki í mál að senda þá út úr eld-
húsinu.
Á einu af kvöldspjöllum okkar
sem að voru ekki nógu mörg kom-
umst við að þó að við þekktumst
ekki þá er þetta lítið land og afar
okkar sem báðir voru þekktir lista-
menn höfðu verið bestu vinir. Okkar
tenging, ef hefðum við haft meiri
tíma, hefði getað orðið þannig líka.
Kvöldið sem að hann dó kvaddi ég
hann með þeirri trú að ég sæi hann
aftur morguninn eftir eins glaðlynd-
an og skemmtilegan eins og hann
var alltaf.
Bergur, það hefði verið gott og
gaman að kynnast þér aðeins betur.
Þinn tími var víst búinn á jörðinni,
þó sárt sé að segja. Ég þakka samt
fyrir að hafa fengið þó þennan mán-
uð Gísli, Vera og fjölskylda, ég veit
að hann er á góðum stað hjá afa sín-
um þar sem þeir eru að plana ein-
hverja stærðar listaverkasýningu.
Jón Gunnar Erlingsson
hótelstjóri, Hótel Edda,
Stórutjörnum.
✝ Þorsteinn Ket-ilsson fæddist á
Fossi í Hruna-
mannahreppi 3. jan-
úar 1914. Hann lést
á Hrafnistu í
Reykjavík 3. ágúst
síðastliðinn.
Nafn eins barna-
barna Þorsteins
misritaðist í for-
mála greina um
hann á útfarardegi
og því við birtum
við hér aftur upp-
lýsingar um konu
hans og börn þeirra, tengdabörn
og barnabörn. Beðist er velvirð-
ingar á mistökunum.
Þorsteinn kvæntist 29. desem-
ber 1945 Guðrúnu Sveinsdóttur
frá Stóru-Mörk undir Eyjafjöll-
um, f. 1912. Börn þeirra eru: 1)
Leifur, f. 1949, maki
Sigríður S. Frið-
geirsdóttir, f. 1952,
börn þeirra eru
Steinunn, f. 1979,
sambýlismaður
Hjörtur Torfi Hall-
dórsson, f. 1985 og
Eymundur, f. 1985.
2) Sturla, f. 1951,
maki Ingibjörg Har-
aldsdóttir, f. 1953,
börn þeirra eru,
Andri Þór, f. 1984,
Guðrún Arna, f.
1987 og Baldvin, f.
1989. 3) Áshildur, f. 1952, maki
Lúðvík Friðriksson, f. 1952, börn
þeirra eru Kristín Guðrún, f.
1980, Anna Sigga, f. 1983 og Þor-
steinn Lúðvík, f. 1987.
Útför Þorsteins var gerð frá
Bústaðakirkju 14. ágúst.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast gamals nágranna og
vinar úr Sogamýrinni, Þorsteins
Ketilssonar frá Fossi í Hruna-
mannahreppi sem lést hinn 3.
ágúst sl. Þorsteinn var pabbi æsku-
vina minna Sturlu og Leifs og syst-
ur þeirra Áshildar sem varð góð
vinkona systur minnar hennar
Kristínar Salóme. Það var oft líf í
tuskunum í Sogamýrinni þegar við
systkinin vorum að vaxa úr grasi. Í
öllum húsum voru fjörugir krakkar
að alast upp, tilbúnir að taka þátt í
leikjum götunnar. Félagslífið
blómstraði og tók á sig margvísleg-
ar myndir í athöfnum okkar og
uppátækjum. Á þessum árum mót-
aðist vinahópur sem varð til í
kringum bræðurna Leif og Sturlu
og fjölskyldu þeirra. Sameiginlegt
áhugamál okkar allra var að
ferðast um landið okkar og það
helst utan alfaraleiða. Torfæru-
félagið „Brúnir þykkir velþæfðir“
varð til og sleit barnsskónum í
ferðum á „Gamla rauð“ willisnum
hans Þorsteins sem Leifur stýrði
af miklu öryggi. Mér verður oft
hugsað til þessa gamla jeppa þegar
ég sé sérútbúnar torfærubifreiðir
aka malbikaðar götur Reykjavíkur.
Það var hreint með ólíkindum hvað
við komumst á þessum gamla bíl,
en við vorum líka iðnir við að lesa í
landið og ólatir að moka, ýta og
púkka ef þurfti. Ég nefndi áðan að
Leifur hefði stýrt gamla rauð af
öruggi í þessum ferðum og það
gerði hann sannarlega. Hápunkt-
urinn á ökumannsferli hans var þó
í mínum huga þegar við á heimleið
úr einum túrnum erum staddir í
brekkunni sem var við Grafarholt.
Það hafði snjóað eitthvað um dag-
inn og við vorum að tala um að trú-
lega væri vegurinn flugháll. Ég hef
Leif grunaðan um að hafa stigið á
bremsuna til að staðfesta þennan
grun okkar en það skipti engum
togum að willisinn snerist í 360
gráður á veginum í einni sviphend-
ing en hélt síðan áfram för sinni á
réttum vegarhelmingi eins og ekk-
ert hefði í skorist.
Þorsteinn eða Steini Ket eins og
hann var alltaf kallaður af vinum
sínum studdi syni sína og félaga
þeirra með ráðum og dáð í þessu
ferðaslarki þeirra og mörg hand-
tökin átti hann við að gera bílana
ferðafæra. Ég á í huga mér margar
myndir af Steina en kannski finnst
mér vænst um myndina þar sem
hann stendur úti í á sem við þetta
tækifæri var vatnsmikil og straum-
þung. Á myndinni í huga mér
stendur Steini úti í miðri ánni
íklæddur vöðlum og styður sig við
járnkarl. Svipurinn var rólegur en
einbeittur, traustvekjandi. Hann
var kletturinn sem braut á en
haggaðist ekki. Mér þótti gott að
styðja mig við karlinn yfir ána. Ég
trúi því að Þorsteinn Ketilsson hafi
reynst fjölskyldu sinni þessi klett-
ur sem lífið braut á en haggaði
ekki. Ég vil að lokum þakka þess-
um góða manni viðkynninguna og
ástvinum hans votta ég samúð
mína.
Steinþór Steingrímsson.
Þorsteinn Ketilsson