Morgunblaðið - 18.08.2007, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hansína Einars-dóttir, eða
Hanna eins og hún
var kölluð, fæddist á
Suðureyri við Súg-
andafjörð 13. nóv-
ember 1940. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 11. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jósíana Magnús-
dóttir, f. 26. nóv-
ember 1919, d. 25.
desember 2000 og
Hjörtur Jónsson, f. 5. febrúar 1920,
d. 30. desember 1975. Jósíana gift-
ist síðar Steinari Guðmundssyni, f.
15. febrúar 1917. Kjörforeldrar
Hönnu voru Einar Steindórsson,
framkvæmdastjóri Hraðfrystihúss-
ins hf. í Hnífsdal, f. 20. ágúst 1896,
d. 6. febrúar 1982 og Ólöf Magn-
úsdóttir, f. 24. nóvember 1909, d.
18. febrúar 1968. Sammæðra hálf-
systkini Hönnu eru Margrét, f.
1945, d. 1986, Anna, f. 1946, Magn-
ús, f. 1949, og Þórdís, f. 1955, d.
Valur Björn, f. 1976. 4) Ólöf Jóna, f.
1961, maki Björgvin Hjörvarsson,
f. 1958, börn þeirra eru Einar Örn,
f. 1983, Margrét Katrín, f. 1986, og
Hanna Bára, f. 1990. 5) Guðmundur
Annas, f. 1964, maki Svanhildur
Ósk Garðarsdóttir, f. 1966, dætur
þeirra eru Gerður, f. 1985, Elísa-
bet, f. 1993, og Kristín, f. 1993.
Sambýlismaður Hönnu síðast-
liðin 7 ár var Birgir Sveinsson, f.
1944.
Hanna vann allan sinn starfs-
aldur á skrifstofu Hraðfrystihúss-
ins hf. í Hnífsdal. Hún vann ýmis
nefndar- og félagsstörf, sat í menn-
ingarmálanefnd Ísafjarðarkaup-
staðar, var virkur félagi í Kven-
félaginu Hvöt í Hnífsdal frá 16 ára
aldri, sat í stjórn og gegndi for-
mennsku þar til margra ára. Hún
starfaði lengi med Sunnukórunum,
kirkjukórnum og Litla leikklúbbn-
um á Ísafirði. Hanna studdi vel við
bakið á Kristjáni þegar hann var í
forystu fyrir Alþýðuflokkinn og
forseti bæjarstjórnar á Ísafirði.
Hún vann ötult starf fyrir íþrótta-
hreyfinguna og fæddi og hýsti oft
heilu fótbolta- og skíðaliðin.
Hansína verður jarðsungin frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1957, samfeðra Jón
Árni, f. 1943, Sigrún
Lilja, f. 1954, Hjörtur,
f. 1956 og Ásta, f.
1957. Uppeldisbróðir
Hönnu er Ágúst Jóns-
son, f. 1944.
Hanna giftist 6. júní
1959 Kristjáni K. Jón-
assyni, f. 19. nóvem-
ber 1934, d. 5. apríl
1994. Þau eignuðust
fimm börn, þau eru: 1)
Einar Valur, f. 1957,
maki Guðrún Aspel-
und, f. 1961, börn
þeirra eru Karl, f. 1984, Agnes
Kristín, f. 1988, og Ólöf, f. 2001.
Dóttir Einars Vals og Jónínu Ólsen
er Hanna Lísa, f. 1979. 2) Kristinn
Þórir, f. 1958, maki Berglind Óla-
dóttir, f. 1962, börn þeirra eru
Arna Ýr, f. 1982, Inga Rut, f. 1987,
og Óli Rafn, f. 1993, 3) Steinar Örn,
f. 1960, maki María Valsdóttir, f.
1956, synir þeirra eru Kristján Jó-
hann, f. 1983, og Tómas Haukur, f.
1987. Börn Maríu frá fyrri sam-
böndum eru Sandra, f. 1973, og
Elsku amma Hanna. Það er svo
skrítið að þú sért farin, það er bara
mánuður síðan þú varst inni í bústað
svo hress og þér leið svo vel í góða
veðrinu. Á svona stundu fljúga allar
minningarnar sem við eigum í gegn-
um hugann og þær eru sko margar.
Allar góðu stundirnar á Engjavegin-
um og svo þegar bústaðurinn var
keyptur, vá, þar var sko gaman að
leika. Það er svo stutt síðan þú greind-
ist með krabbameinið og ekki grunaði
okkur að þú færir svo fljótt, en við vit-
um að afi tekur vel á móti þér og hann
er örugglega búinn að bíða eftir þér.
Takk fyrir allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman, við söknum þín
sárt og geymum þig í hjarta okkar.
Arna Ýr, Inga Rut og Óli Rafn.
Elsku amma Hanna.
Ég fæddist á afmælisdegi þínum
árið 1979 þegar þú varst aðeins 39 ára
og sagðist þú oft hafa fengið mig í af-
mælisgjöf. Það mætti eins segja að ég
hafi verið heppin að hafa fengið þig
sem ömmu.
Þú varst alltaf hress, skemmtileg
og góð amma. Þú hafðir einstakan
húmor sem ég er viss um að fáar
ömmur hafa og var svo frábært að við
gátum hlegið saman yfir.
Dæmi um húmor þinn var þegar þú
varst að segja mér frá gamla fólkinu
sem þú sást í blaki í einni Kanaríferð-
inni þinni. Segi ekki meira frá því hér.
Þegar ég var yngri fékk ég að
stússast mikið með þér. Ég man t.d.
eftir því þegar ég fór með þér á kór-
æfingar í gömlu kirkjunni, ég hafði
það mikilvæga hlutverk að dreifa
hálstöflum. Svo fór ég með þér í vinn-
una í Hraðfrystihúsinu í Hnífsdal þar
sem ég fékk að dunda mér yfir daginn
og fara í ferðir á lyftaranum.
Heima hjá ykkur afa var alltaf eitt-
hvað að gera fyrir okkur börnin. Man
ég eftir neðstu skúffunni í sjónvarps-
herberginu en það leyndist alltaf eitt-
hvað skemmtilegt dót. Oft lékum við
krakkarnir niðri í kjallara hjá ykkur
afa; þar var fataskápur með gömlum
fötum sem við máttum máta og leika
okkur með.
Þú varst dugleg að ferðast og njóta
lífsins, það er ekki hægt að segja ann-
að. Ég var svo heppin að fá að slást í
för með þér í ógleymanlegum ferðum.
Það er mér minnisstæð ferðin sem ég
fór með þér og Kitta afa til Svíþjóðar
og Noregs eftir að ég fermdist. Í Nor-
egi kenndir þú mér svo að gera alvöru
kanilsnúða sem klikka aldrei. Ferðin
sem við Gilsi fórum með þér til Barce-
lona sumarið 2004 er líka ógleyman-
leg. Á daginn skoðuðum við borgina
og fórum í margar kynnisferðir, svo
fórum við út að borða á kvöldin og
þegar upp á hótel var komið spiluðum
við í kana í herberginu hjá ykkur
Bigga. Þú varst svo sannarlega
skemmtilegur ferðafélagi og alltaf
stutt í hláturinn.
Ég man að þegar að Kári fæddist
varst þú með þeim fyrstu til að koma
að sjá hann, nýkomin frá Kanarí, brún
og fín. Þú hafðir alltaf gaman af börn-
um og gott að langömmubörnin fengu
að kynnast þér þó það hafi verið í allt-
of skamman tíma.
Ég gæti haldið lengi áfram að telja
upp góðar minningar um þig, amma,
minningar frá Engjaveginum, úr
sumarbústaðnum og fleira. En minn-
ingarnar um þig geymi ég alltaf hjá
mér. Við barnabörnin eigum eftir að
sakna þín mikið en við vitum að núna
ertu komin á góðan stað þar sem afi
Kitti tekur vel á móti þér.
Takk fyrir allar góðu stundirnar,
elsku amma.
Þín nafna,
Hanna Lísa.
Það er fallegur sunnudagur í skóg-
inum, heiðskírt og andvari. Gróðurinn
skartar sínu fegursta eftir sólríkt
sumar. Einhver dapurleiki hvílir þó
yfir öllu, fánar blakta í hálfa stöng og
eins og laufið drjúpi. Hansína, vin-
kona okkar til margra ára, lést í gær
aðeins 66 ára að aldri. Hún var ein af
skógarbúum. Missti mann sinn, hann
Kitta í snjóflóðinu 1994. Var hann öll-
um harmdauði er hann þekktu.
Hanna slasaðist mikið sjálf en
dugnaður og bjartsýni leiddi hana aft-
ur í skóginn. Byggði hún annan bú-
stað á sama stað með Birgi, sínum
sambýlismanni til nokkurra ára, stoð
og styttu í erfiðum veikindum, ferða-
félaga og vin.
Hansína fæddist á Suðureyri við
Súgandafjörð, foreldrar hennar voru
Jósíana Magnúsdóttir og Hjörtur
Jónsson. Hún var snemma tekin í
fóstur af þeim heiðurshjónum í Hnífs-
dal, Ólöfu Magnúsdóttur og Einari
Steindórssyni.
Hansína var hamingjubarn, ólst
upp við mikið ástríki fósturforeldra og
mömmu, sem aldrei sleppti af henni
hendi. Hún launaði líka fyrir sig, var
hugsunarsöm við sitt fólk og lét sig
varða líf þess og líðan. Að alast upp í
litlu samfélagi gefur nokkuð annað
veganesti út í lífið en margmennið.
Mikil samheldni íbúanna, hjálpsemi,
ef eitthvað bjátar á og fádæma gest-
risni, enda þekkjast allir. Tæp fimm-
tíu ár eru síðan nokkrar ungar mæð-
ur, búsettar á Ísafirði, stofnuðu
saumaklúbb. Þær komu saman kvöld-
stund, spjölluðu yfir handavinnu og
kaffibolla. Þá var Hansína með tvo
stráka, Einar Val og Kristinn. Fljót-
lega bættist í hópinn hjá henni, Stein-
ar Örn, Ólöf Jóna og Guðmundur
Annas. Seinna flutti svo Einar pabbi
til hennar svo Hansína var ung að ár-
um komin með stóra fjölskyldu.
Hanna var stolt af myndarlega barna-
hópnum sínum, börnum, barnabörn-
um og langömmubörnum.
Hún Ólöf litla Einarsdóttir, yngsta
barnabarnið var sólargeisli hennar og
Birgis. Sagði Hanna okkur margar
skondnar sögur af samverustundum
þeirra því hún sá alltaf skoplegu hlið-
ina og var kát og skemmtileg. Hanna
var gestrisinn dugnaðarforkur. Tók
virkan þátt í áhugamálum Kitta og
barnanna, skíðum og fótbolta. Hún
var söngvin og starfaði í kirkjukór og
Sunnukór. Hún ók okkur á vörubíl í
saumaklúbb inn í skóg, þá langt kom-
in á leið með Lóu, var reddari í suð-
urferðum, listakokkur sem lét sér
ekki muna um að taka heilu fótbolta-
liðin í mat og gistingu. Hennar verður
sárt saknað því aldrei var lognmolla í
kringum Hönnu. Við vinkonur henn-
ar vottum Birgi, börnum hennar og
öðrum ástvinum dýpstu samúð. Megi
vinkona okkar hvíla í friði. Blessuð sé
minning hennar.
Saumaklúbburinn.
Ég hitti Hansínu fyrir stuttu og
hún sagði mér að nú væri hún flutt
suður af illri nauðsyn því hún væri
með annan fótinn á Landspítalanum
vegna veikinda. Mig óraði samt ekki
fyrir því að þetta yrði okkar síðasti
fundur. Og nú er hún farin. Hún var
heima á Ísafirði í sumar, þar átti hún
áfram sínar sælustundir í endur-
byggðum sumarbústaðnum inni í
Skógi. Birgir Sveinsson, sambýlis-
maður Hansínu síðustu ár, sér nú á
eftir ástvinu sinni sem hann reyndist
einstaklega vel, ekki síst eftir að hún
veiktist í vetur.
Hansína ólst upp í Hnífsdal hjá
sæmdarhjónunum Ólöfu Magnús-
dóttur og Einari Steindórssyni fram-
kvæmdastjóra og reyndist þeim góð
dóttir. Hansína varð kornung lífs-
förunautur Kristjáns Jónassonar,
framkvæmdastjóra Djúpbátsins, og
þau giftu sig 6. júní 1959. Hann varð
bæjarfulltrúi og forseti bæjarstjórn-
ar og reyndist atkvæðamikill bæði í
málefnum Ísfirðinga og Vestfjarða-
fjórðungs. Kristján naut mikillar
virðingar fyrir störf sín, ekki síst inn-
an Alþýðuflokksins. Hansína studdi
mann sinn leynt og ljóst og þau voru
samhent. Þau voru skemmtileg hjón
og frábær heim að sækja, áttu fallegt
og gott heimili sem var öllum opið,
ekki síst börnunum í nágrenninu. Það
var Hansínu og börnunum mikið áfall
þegar snjófljóð féll á Seljalandsdal og
sumarbústaðabyggðina í Tunguskógi
5. apríl 1994 sem hreif með sér sum-
arbústaðinn þeirra sem þau dvöldust
í. Kristján lést af áverkum sínum en
Hansína slasaðist illa og varð aldrei
heil heilsu. Ég minnist þess hvað hún
sýndi mikið æðruleysi gagnvart nátt-
úruhamförum og æðri máttarvöldum
þegar ég kom til hennar á sjúkrabeð
skömmu eftir slysið en hún hafði sem
barn verið í skólahúsinu í Hnífsdal
þegar það fauk af grunni. Hún var
staðráðin í að takast á við þær skyld-
ur sem á hana hefðu verið lagðar og
þakklát fyrir börnin sín fimm og þann
stuðning sem hún ætti í þeim. Hanna
stóð við þau fyrirheit. Hún var
atorkusöm að eðlisfari og rak meðal
annars sjálf sjávarútvegsfyrirtæki
þeirra í Hnífsdal um hríð. Heilsuleys-
ið eftir slysið var henni þungbærara
en hún vildi viðurkenna.
Við vorum fermingarsystur og
kynntumst þegar hún kom í Gagn-
fræðaskólann á Ísafirði en samheldn-
in í þessum fermingarhópi hefur verið
alveg einstök alla tíð. Við stelpurnar
tengdumst vinaböndum og áttum
skemmtilega skólagöngu. Hanna var
bara 16 ára þegar hún eignaðist Einar
Val. Þegar fleiri eignuðust börn stofn-
uðum við saumaklúbbinn Lykkjuna
sem hefur starfað í 48 ár. Hanna sá til
þess að mér fyndist ég áfram vera í
klúbbnum þrátt fyrir öll þessi ár fjarri
æskustöðvum. Stærstur varð barna-
hópurinn hjá Hönnu og Kristjáni, þau
Einar Valur, Kristinn, Ólöf, Steinar
og Guðmundur sem kveðja móður
sína í dag.
Samheldni og vinátta þessara ára
hefur brúað áralangar fjarvistir og
fyrir það er ég þakklát á kveðjustund.
Við Sverrir vottum öllum aðstand-
endum Hansínu innilega samúð um
leið og við þökkum allt hið góða sem
var.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Hafi ég einhvern tíma lært eitthvað
þá var það á sjöunda áratugnum á
Engjaveginum hjá Hönnu og Kitta.
Við hjónin vorum mjög ung þegar við
hófum þar búskap og kunnum ekki
beinlínis vel til heimilishalds.
Margir hafa skemmt sér verulega
vel þegar ég hef lýst raunum mínum í
eldamennsku til að byrja með en
Hanna kom mér nú fljótt á beinu
brautina og ég ófeimin að spyrja. Ég
gleymi því aldrei þegar hún kom eins
og stormsveipur niður og tilkynnti
mér að nú biðu 30 slátur eftir verkun
frammi í bílskúr og ekkert slór. Það
var ekkert ef eða hvort ég ætlaði að
taka slátur, það gerðu allar almenni-
legar húsmæður. Síðan hefur verið
tekið slátur á mínu heimili. Það var
mikið líf og fjör hjá stórfjölskyldunni
á efri hæðinni og einhvern veginn
runnum við bara inn í þetta allt sam-
an. Ég held að þeir séu ekki margir
sem eru jafn heppnir og við og fá jafn
gott veganesti út í lífið. Hanna og
Kitti voru einstök og virtist aldrei
muna um að gefa okkur góð ráð og
styðja, Hanna var allt í öllu á Engja-
veginum og stjórnaði eins og herfor-
ingi þegar að því kom að fyrsta barnið
okkar, Hilmar, fæddist. Hún kenndi
mér allt um meðferð ungbarna og
þegar drengurinn fór að hafa vit, þá
skreið hann með sængina sína upp á
efri hæðina og lét fara vel um sig hjá
þeim hjónum. Við áttum góð ár hjá
þeim áður en við fluttum á Seljalands-
veginn og það leið þó nokkur tími
þangað til Hönnu fannst óhætt að
sleppa af mér beislinu. Alltaf var kom-
ið reglulega við á báðum stöðum og
ekki má gleyma skötunni á Þorláks-
messu þar sem við, ásamt fjölda
manns, nutum góðgerða þeirra hjóna.
Við getum aldrei fullþakkað þennan
tíma.
Það hefur margt drifið á daga okk-
ar allra síðan, elsku Kitti lét lífið á
sviplegan hátt í snjóflóðinu í Tungu-
dal og nú hefur Hanna kvatt okkur.
Tengsl okkar minnkuðu eftir að við
fluttum suður en slitnuðu aldrei og nú
síðast í júlí var ég stödd ásamt barna-
börnum mínum á Ísafirði og heimsótti
þá Hönnu sem hvíldi sig í bústað sín-
um í skóginum. Það er ómetanlegt
fyrir mig að hafa fengið tækifæri til að
hitta hana þá og áttum við mikið og
gott spjall og rifjuðum upp gamlar
minningar og hlógum eins og í gamla
daga.
Kæru börn og barnabörn og allir
aðrir í fjölskyldunni, við sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur á
sorgartíma og biðjum góðan guð að
varðveita ykkur og allar góðar minn-
ingar um foreldra ykkar.
Hildigunnur Lóa, Hans
Georg og fjölskylda.
Látin er Hansína Einarsdóttir á
Ísafirði. Hún var ógleymanleg kona.
Örlög Hansínu tengdust mjög snjó-
flóðinu mikla sem féll á Seljalandsdal
og Tungudal við Skutulsfjörð 5. apríl
1994, um kl. 6 að morgni þriðjudags
eftir páska. Þá var hún stödd ásamt
manni sínum Kristjáni Jónassyni í
sumarhúsi þeirra í Tunguskógi. Krist-
ján lést í flóðinu en Hansína náðist lif-
andi.
Undirritaður þekkti Kristján heit-
inn allvel, hafði starfað með honum í
nefndum á vegum Ísafjarðarkaup-
staðar, en Kristján var um skeið for-
seti bæjarstjórnar, enda einstaklega
viðfelldinn sómamaður. Að honum var
mikill missir. Hjónaband þeirra
Hansínu var gott og farsælt og þau
bjuggu við mikið barnalán. Það hlýtur
að hafa verið gífurlegt áfall fyrir
Hansínu að vakna upp á sjúkrahúsi,
eiginmaðurinn látinn og hún sjálf
stórslösuð.
Það var í rauninni kraftaverki lík-
ast hvernig hún náði sér á strik eftir
þetta og þar kom til óbilandi vilja-
kraftur hennar og meðfædd bjart-
sýni, en auðvitað fékk hún líka stuðn-
ing frá vinum og vandamönnum.
Vafalaust er samt að Hansína náði sér
aldrei til neinnar fullnustu eftir slysið,
þó að hún sjálf léti á litlu bera.
Við hjónin áttum því láni að fagna
að kynnast Hansínu nokkuð á árun-
um eftir snjóflóðið. Hún hélt þá heim-
ili á Eyrargötu 3 á Ísafirði. Þangað
var mjög gott að koma, heimilið vel
búið, enda Hansína mikil húsmóðir og
gestrisin í besta lagi. T.d. gerðist það
á Þorláksmessu fyrir jól 1998 og 1999
að við vorum í heimboðum hjá henni
og var skötuborð hennar eitt hið
ágætasta sem um getur.
Hansína hafði góða söngrödd og
söng lengi í kirkjukór Ísafjarðar. Þá
söng hún á tímabili í Sunnukórnum.
Víðar kom hún við sögu í félagslífi
kaupstaðarins, m.a. hafði hún mjög
jákvæð afskipti af íþróttamálum, en á
þeim hafði Kristján heitinn sérstakan
áhuga. Öllum sem þekktu Hansínu
var vel við hana og fólk dáðist að létt-
leika hennar og skapinu sem oftast
var mjög gott. Hún ferðaðist talsvert
um heiminn á seinni árum sínum og
hafði af því verulega ánægju. Um-
fram allt fylgdist hún þó náið með af-
komendum sínum og lét sér mjög
annt um þá. En maðurinn með ljáinn
nálgaðist, og það var krabbamein sem
varð henni að aldurtila.
Við hjónin sendum börnum Hans-
ínu og öðru vandafólki hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Björn Teitsson.
Í dag kveðjum við Hansínu Einars-
dóttur hinsta sinni. Hún fæddist í
upphafi síðari heimsstyrjaldarinnar
og ólst upp í Hnífsdal á eftirstríðs-
árunum, þegar hraðar breytingar
verða á íslensku þjóðfélagi. Faðir
hennar, Einar Steindórsson, var einn
af stofnendum Hraðfrystihússins í
Hnífsdal og framkvæmdastjóri þess
um áratuga skeið. Uppvöxtur Hans-
ínu í litlu þorpi, þar sem atvinnulífið
hvíldi á nokkrum framtakssömum
mönnum, mótuðu hana og lífsskoðan-
ir hennar alla tíð. Barnauppeldi og
vinna kom ekki í veg fyrir þátttöku
Hansínu í félagsmálum og fengu m.a.
kvenfélagið, menningarnefnd Ísa-
fjarðarbæjar og kirkjan að njóta
óþrjótandi krafta hennar um árabil. Á
heimili Hansínu var alla tíð mikill
gestagangur og margir knattspyrnu-
menn, sem áttu þar sitt annað heimili.
Fyrir átta árum tókum við saman
höndum ásamt fleirum undir merkj-
um Hraðfrystihússins-Gunnvarar hf.
er Hraðfrystihúsið í Hnífsdal og
Gunnvör hf. sameinuðust. Hún bar
hag félagsins mjög fyrir brjósti og
vildi vöxt þess og viðgang sem mest-
an. Undanfarin ár sat hún í vara-
stjórn félagsins og viljum við þakka
henni fyrir gott samstarf um margra
ára skeið.
Við færum fjölskyldu Hansínu okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Inga S. Ólafsdóttir og
Kristján G. Jóhannsson.
Við viljum minnast góðrar vinkonu,
Hansínu Einarsóttur.
Fyrir sex árum lentum við í næstu
íbúð við Hönnu og Bigga úti á Kan-
aríeyjum. Þau kynni hafa haldist síð-
an, það var gott að hafa þau fyrir ná-
granna. Hanna var hvers manns
hugljúfi, mátti aldrei neitt aumt sjá
án þess að rétta hjálparhönd.
Þangað hafa leiðir okkar legið sam-
an til þessa, en svo verður ekki í ár.
Við þökkum þér fyrir stundirnar sem
við áttum saman hér í Kópavoginum.
Þetta var hörð og snörp barátta hjá
þér síðustu mánuði, við vonuðum allt-
af að þú myndir vinna þetta stríð, eins
og þú varst búin að sigra marga erf-
iðleika.
Börnum hennar og öllum ættingj-
um vottum við djúpa samúð. Elsku
Birgir, við eigum þig, vininn okkar,
áfram og sjáumst fljótlega.
Anna Jóna og Sigurður.
Hansína Einarsdóttir