Morgunblaðið - 14.10.2007, Blaðsíða 67

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2007 67
Þjónustuauglýsingar 5691100
Byggingafélag
Sími 894 1454
fagafl@simnet.is
E
H
FFAGAFL
Elsku afi minn. Það
er svo erfitt að missa
þig, ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta nærveru þinnar
svona lengi. Þú varst einstakur mað-
ur, alltaf blíður og góður við alla. Það
er svo skrítið að hugsa til þess að ég
eigi ekki eftir að fá að knúsa þig aft-
ur og segja þér fréttir úr sveitinni.
Síðast þegar ég kom til þín borð-
uðum við ber og rjóma með vel af
sykri út á, það er alveg uppáhaldið
mitt. Þú varst auðvitað nýkominn úr
berjamó. Það var alltaf svo gott að
koma til ykkar ömmu. Við spjölluð-
um mikið og hlógum, alltaf hress og
kát. Þú sagðir mér alltaf þegar ég
kom, hvað þú værir stoltur af mér,
það var alltaf svo gott að heyra það.
Ég gleymi aldrei göngutúrnum
okkar í Kjarnaskógi. Það var sól og
yndislegt veður. Þar var labbað og
skokkað til skiptis. Það var þér ekk-
ert mál að skokka, þú varst svo
hraustur og naust þess að anda að
þér ferska loftinu.
Við eigum svo góðar minningar
saman, elsku afi minn, þær gleymast
aldrei. Eins og þegar við krakkarnir
fengum að gista í tjaldvagninum hjá
ykkur ömmu. Þá var búið að hita
sængurnar með hitapokum svo að
okkur yrði ekki kalt, það var svo
notalegt að skríða upp í. Það er svo
margt skemmtilegt sem við gerðum
saman, öll ættarmótin, útilegurnar
og allar góðu stundirnar.
Þú varst mikið snyrtimenni, alltaf
hreint og fínt í kringum þig. Bíllinn
þinn var alltaf glansandi hreinn. Oft
þegar ég kom í heimsókn þá kíktir
þú út um gluggann, glottandi og
Aðalsteinn Friðrik
Þórólfsson
✝ Aðalsteinn Frið-rik Þórólfsson
fæddist í Saurbæ í
Eyjafjarðarsveit 17.
október 1925. Hann
lést á heimili sínu,
Melateig 33 á Akur-
eyri, hinn 25. sept-
ember síðastliðinn.
Útför Aðalsteins
fór fram frá Akur-
eyrarkirkju 5. okt.
sl.
sagðir: Jæja, Freyja
mín, væri nú ekki gott
að fara að þrífa bílinn.
Það kemur bros í
gegnum tárin þegar
ég hugsa um allar
minningarnar.
Þið amma voruð bú-
in að ferðast svo mikið
saman um allan heim,
þið áttuð yndislega
ævi saman.
Við verðum hér hjá
elskunni okkar, henni
ömmu og styðjum
hana, ég verð áfram
dugleg að fara í heimsókn.
Þú varst aldrei veikur og aldrei
neitt að. Þegar mamma kom til þín,
morguninn 25. september, varstu
sofnaður í rúminu þínu, djúpum og
værum svefni.
Það var mikið högg að heyra að þú
værir látinn og svo sárt og erfitt að
trúa því en þegar ég hugsa um það
núna þá er það gott að þú þurftir
ekki að verða veikur eða kveljast, þú
sofnaðir svefninum langa. Hvíldu í
friði, elsku afi minn.
Elsku besti afi minn, ég á eftir að
sakna þín rosalega mikið, mig langar
að senda þér ljóð sem mér finnst lýsa
þér eins og þú varst.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi,
eða sólarlagi,
eða manni sem veitir ástúð
með brosi og vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og þeirra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér
(Terri Fernandez)
Þín
Freyja Hólm.
Elsku hjartans afi minn. Ég átti
erfitt með að trúa pabba þegar hann
hringdi í mig og sagði mér að þú
værir dáinn. Það fyrsta sem ég hugs-
aði var: hvað mun amma gera án þín.
Þið eruð í mínum huga fullkomnustu
hjón sem ég þekki og vona ég að ein-
hvern tíma eigi ég eftir að upplifa, þó
ekki væri nema brot af þeirri ást,
virðingu, vináttu og trausti sem þið
áttuð. Aldrei er talað um annað ykk-
ar án þess að hitt sé nefnt um leið.
En hún sýnir það og sannar enn á ný
að hún er algjör klettur, við munum
passa hana fyrir þig.
Þegar ég lít til baka og hugsa um
þig kemur strax upp í huga minn,
blíður, áhugasamur, traustur og fal-
legur maður. Þú sýndir mér og hest-
unum mínum alltaf einlægan áhuga
og mér þótti mjög gaman að ræða
um þá við þig. Það var eitthvað sem
„við“ áttum.
Þegar ég hugsa lengra til baka þá
kemur upp í huga minn sveitin, þar
varstu í þínu umhverfi og þar áttum
við flestar okkar samverustundir,
ferðirnar þínar uppí gamla fjós til að
tékka á „þú veist“, lokkurinn góði
sem fékk að dangla frjáls þegar kom-
ið var í aðra tána, leikirnir sem þú
fórst í með okkur, bíló brjóstsykur-
inn og jólin. Mér hefur varla fundist
vera alvöru jól síðan þið fluttuð úr
Skarðshlíðinni og ég gat ekki lengur
lagt mig eftir matinn í þinni holu. Í
mínum huga eru það jólin og þær
minningar mun ég varðveita i hjarta
mínu.
Það er mikið á okkur lagt þessi
síðustu misseri og trúir maður því að
allt hafi þetta æðri tilgang og að þú
hafir miklu og góðu hlutverki að
gegna þarna uppi, sennilega að hlúa
að bróður mínum. Ég held að hann
þurfi á þér að halda.
Það er með miklum söknuði sem
ég skrifa þessi orð en veit í hjarta
mínu að þú ert á góðum stað og í góð-
um félagsskap. Knúsaðu Bigga frá
mér og alla hina, við sjáumst síðar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt
Matthías Jochumsson
(P. C. Krossing.)
Elsku amma mín, pabbi, Auður,
Þórey, Toggi, Signý og fjölskyldur,
Guð gefi okkur styrk til að takast á
við þennan mikla missi.
Með kveðju,
Andrea Margrét Þorvaldsdóttir.
Fyrstu kynni mín af
Friðbirni Ingvari
Björnssyni – eða Ingv-
ari eins og hann var betur þekktur –
urðu fyrri hluta árs 1994 en um það
leyti hófst náinn vinskapur hans og
móður minnar, Gróu Jóhönnu Sal-
varsdóttur, sem hélst á meðan Ingvar
lifði. Vinátta þeirra og ástúð var falleg
og þó að þau hafi aldrei búið saman
dvöldu þau oft hvort á heimili annars í
Nóatúni og á Flókagötu eða í sumar-
húsunum við Reynisvatn og á Bjarna-
stöðum við Djúp. Gömlu dansana
stunduðu þau af kappi á meðan heils-
an leyfði enda þeim hin mesta
skemmtun og sameiginlegt áhuga-
mál. Saman ferðuðust þau mikið bæði
innan lands og utan.
Ingvar var ljúfmenni, vandaður til
orðs og æðis og aldrei heyrði ég hann
leggja illt til nokkurs manns. Rólynd-
islegt yfirbragðið, góðlegt andlitið og
þýð röddin var aðlaðandi og við börn
var hann sérstaklega hlýr og mildur.
Sonum mínum leið vel í návist hans.
Asi og þras var ekki Ingvars, hann
Friðbjörn Ingvar
Björnsson
✝ Friðbjörn Ingv-ar Björnsson
fæddist í Ytri-
Fagradal á Skarðs-
strönd 14. maí 1921.
Hann lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 22.
ágúst síðastliðinn.
Útför Ingvars fór
fram í kyrrþey 3.
september sl.
fór sér hægt, ígrundaði
handtök sín og valdi
orðin áður en hann tal-
aði, var athugull og
næmur á mannlegt
eðli. Hann var lipur
penni og gaf sig að
skriftum í nokkrum
mæli og gat sett saman
laglegar vísur. Fyrir
margt löngu var ég að
blaða í pappírum hjá
móður minni og fann
þá vísu, orta í febrúar
1996 en þá hafði Ingvar
komið að tómum kof-
anum hjá mömmu og látið þessi orð
falla:
Þáði bæði þurrt og vott,
þótt enginn væri heima.
Þakka kaffið það var gott,
því má ekki gleyma.
Þegar veikindin sóttu á Ingvar og
hann gat ekki lengur búið einn, kom
vel í ljós hversu náin vinátta þeirra
mömmu var. Það er sárt að horfa á
ástvini sína hverfa; tapa persónuleika
sínum og jafnvel hætta að þekkja sína
nánustu. Það er auðvelt að vera glað-
ur í góðærinu, vinur þegar engin
vandamál eru og elska, þegar allt
gengur vel en að standa við hlið vina
sinna og ástvina í langvinnum erfið-
leikum er erfitt og tekur á en einmitt
þetta gaf mamma Ingvari þegar hann
þarfnaðist þess mest. Ég fylgdist með
sambandi þeirra þessi misserin og þó
nokkrum sinnum heimsóttum við
Ingvar á Grund. Undir það síðasta
þekkti hann mig ekki en alla tíð þekkti
hann mömmu og þó ekkert væri talað
var ljóst að orðlaus nærvera og snert-
ing var þeim mikilvæg.
Fjölskyldu Ingvars votta ég samúð
og mæli fyrir hönd mömmu, okkar
systkinanna, maka okkar og afkom-
enda, þegar ég þakka góðum dreng,
sem okkur þótti vænt umsamfylgdina.
Á dögunum sagði ég fársjúkri móð-
ur minni frá því að ég ætlaði að skrifa
minningargrein um Ingvar og langaði
að hafa nokkur orð eftir henni þar
með. Orðrétt sagði hún: „Ingvar var
hlýlegur og góður maður og sam-
kvæmur sjálfum sér. Við vorum góðir
vinir og okkur kom vel saman. Mér
þótti afar vænt um hann.“
Björn Halldórsson.
MINNINGAR
✝
Ástkær systir okkar,
LILJA GUÐRÚN HANNESDÓTTIR,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
er látin.
Systkynin.
Þegar ég var lítil
stelpa í Smálöndun-
um var þorpið okkar
heimur út af fyrir sig.
Þar bjuggum við börnin með mæðr-
um okkar á daginn en stóru krakk-
arnir og pabbarnir komu heim á
kvöldin.
Ein af Smálandakonunum mínum
var Guðrún Ívars. Í mörg ár var ég
heimagangur hjá henni. Hún kall-
aði mig vinu sína og var mér ákaf-
lega góð. Guðrún var með brún
augu, bjó sig upp á þegar hún fór í
bæinn, bakaði kryddkökur og bestu
flatkökurnar í þorpinu. Hún kunni
meira að segja að baka bolludags-
bollur með kremi eins og í bak-
aríum!
Guðrún Ívarsdóttir
✝ Guðrún Ívars-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 25. júlí
1915. Hún lést á
líknardeild á Landa-
koti 22. september
síðastliðinn.
Útför Guðrúnar
var gerð frá Foss-
vogskirkju 4. októ-
ber sl.
Guðrún átti líka
vaskahús, hænsni,
sólskýli, stóra hræri-
vél, Erlu vinkonu
mína og Sigga Smára,
þrjú stór börn, Sig-
hvat bónda sinn og
seinna Hilmar litla.
Hún var gríðarlega
dugleg, söng iðulega
við eldhússtörfin, og í
afmælisboðum gaf
hún mér franskbrauð
með miklu smjöri.
Eini síminn í þorpinu
var hjá Guðrúnu Ív-
ars, hún átti blómstrandi Kalablóm
og oft bárust annað hvort trommu-
eða morsehljóð gegnum fannhvíta
stórisana í stofugluggunum hennar.
Guðrún var ein af þeim sem
lögðu hornsteininn að skilningi
mínum á gildi góðra nágranna.
Fyrir það og ótalmargt fleira er ég
þakklát.
Elsku Erla, Svanlaug, Siggi
Smári, Hilmar, Haukur, Sverrir og
fjölskyldur.
Ég samhryggist ykkur öllum.
Ykkar,
Brynja.
Það dró ský fyrir
sólu þegar við heyrðum um lát Sig-
þrúðar systur okkar. Hún var okkur
góð systir, alltaf svo elskuleg og svo
gott að koma til hennar.
Hún var stórbrotin kona, alltaf
boðin og búin til að hjálpa þegar eitt-
hvað bjátaði á eða vanda bar að
höndum. Alltaf stóð heimili hennar
okkur opið, hvort sem var til lengri
eða skemmri dvalar og hversu
þröngt sem hún bjó.
Hún aðstoðaði í veikindum barna
og barnabarna og þegar eitt barna-
barnanna var á spítala þá heimsótti
hún hann á hverjum degi eftir vinnu,
las fyrir hann og hafði ofan af fyrir
honum á meðan hann lá inni.
Hún ólst upp í glaðværum hópi
Sigþrúður Pálsdóttir
✝ Sigþrúður Guð-björg Pálsdóttir
fæddist í Eyjum í
Kaldrananeshreppi
19. desember 1928.
Hún lést á St.
Jósefsspítala í
Hafnarfirði sunnu-
daginn 9. september
síðastliðinn.
Útför Sigþrúðar
var gerð frá Víði-
staðakirkju 14.
september sl.
systkina en var þó
glaðværust okkar.
Hún var frændrækin
og vildi halda tengsl-
um við fjölskyldur
okkar systkinanna og
fylgdist vel með öllu.
Alltaf ríkti glaðværð
og hlýja þegar við hitt-
umst og ávallt var
okkur tekið opnum
örmum þegar heim-
sóttum Dúddu og
Dadda.
Hún átti svo auðvelt
með að sjá spaugilegu
hliðarnar á lífinu. Öll dáðumst við að
því hvað glaðværðin og bjartsýnin
skein ávallt í gegn þrátt fyrir mikil
veikindi síðustu árin.
Við biðjum góðan guð að styrkja
Dadda og börnin í þeirra miklu sorg
og alla þá er henni þótti vænt um.
Þú ert sá er sárin græðir
sefar harma er vonin dvín.
Veitir skjól er naprast næðir
náðarljós þitt fagurt skín.
Veit oss þína visku faðir
verndarenglum ljá þín grið.
Veit þá náð við getum glaðir
gengið inn í birtu og frið.
(Guðmundur Kr. Sigurðsson.)
Systkinin.