Morgunblaðið - 02.02.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 2008 37
prjóna, sauma, þæfa eða mála og hélt
hún nokkrar myndlistarsýningar hér
á Patreksfirði og einnig í Reykjavík.
Ninna frænka var líka mjög hagmælt
og fannst mjög gaman að setja saman
vísu og hún var mikil söngkona og
hafði yndi af söng, hún starfaði með
kirkjukór Patreksfjarðarkirkju í
fjöldamörg ár. Oft enduðu ferðirnar í
Skápadalinn, sem er sumarhús for-
eldra minna, á því að Ninna setti
saman vísu og setti í gestabókina á
meðan móðir mín gekk frá og oftar en
ekki var það á léttu nótunum því yf-
irleitt var stutt í léttleikann hjá
frænku minni.
Ninna var mjög dugleg að taka
myndir og ég minnist þeirra stunda
þegar hún sýndi mér myndir af börn-
um sínum, barnabörnum og lang-
ömmubörnum og ljómaði öll, hún var
svo stolt af fjölskyldunni sinni. Hún
sagði stundum að hún væri alþjóðleg
amma, því hún á barnabörn í Ástr-
alíu, Danmörku og Noregi og á tíma-
bili bjuggu þrír synir hennar einnig í
þessum löndum.
Ég veit að ég á eftir að sakna
Ninnu frænku minnar mikið. Ég á
eftir að sakna þess að heyra hana og
systur hennar þrátta um að þetta hafi
ekki verið svona heldur hinsegin í
uppvextinum í Kollsvík. Ég veit að ég
á eftir að sakna umræðnanna um
hina og þessa handavinnuna og
margs annars. Ég veit að ég á eftir að
minnast hennar þegar ég sé fjólubláa
liti, því fjólublátt var hennar litur og
við köllum hann stundum „Ninnulit“.
Um leið þakka ég fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman. Ég
votta börnum hennar, barnabörnum
og barnabörnum samúð mína. Bless-
uð sé minning hennar.
Arnheiður.
Það er erfitt að segja bless við
Ninnu frænku. Mér finnst eins og við
höfum átt inni svo mörg samtöl, það
var svo margt sem mig langaði að
heyra hana segja frá. Hún upplifði
svo margt um ævina og gerði svo
marga hluti sem mér fannst svo ótrú-
legir fyrir konu á hennar aldri. Ég
uppgötvaði svo seinna meir að Ninna
varð aldrei gömul. Þó við höfum séð
þessi 82 ár sem hún lifði ná tökum á
líkamanum þá sá ég þau aldrei ná
tökum á huga hennar eða hjarta. Þó
hún væri 58 árum eldri en ég, óskaði
ég þess oft að ég gæti verið eins ung
og Ninna frænka. Þess vegna fannst
mér líka svo gott að koma til hennar,
Ninna var mér alltaf mikill innblást-
ur. Það var alveg sama hvenær mig
bar að garði hún hafði alltaf eitthvað
nýtt að sýna eða segja frá, einhverja
handavinnu sem hún var að vinna í,
ný málverk eða einhverja hugmynd
sem hún hugðist hrinda í framkvæmd
og aldrei fór maður tómhentur af
Túngötunni. Jólasveinninn með epla-
hausinn hefur alltaf átt heiðursstað í
stofunni minni því ég er svo montin
að geta sagt öllum hver gerði hann,
Ninna frænka mín.
Ég á mörg listaverkin eftir Ninnu
en enn fleiri dásamlegar minningar.
Sem lítilli stelpu fannst mér allt í
kringum hana svo spennandi og öðru-
vísi. Enginn annar átti forstofu
frammi á stigapalli eða kistil í fata-
henginu.
Hvar annars staðar en hjá Ninnu
gat maður setið í fjólublárri stofu og
borðað eitthvað jafn skemmtilegt og
ástarpunga og fræðst um það hvernig
steinar verða að fólki, ljósmyndir að
málverkum eða epli að jólasveina-
hausum. Ég dáðist alltaf að handa-
vinnuhæfileikum Ninnu og hún
reyndi í mörg ár að miðla þeim til
okkar sem handavinnukennari í skól-
anum. Hún söng líka með kirkjukórn-
um og skar sig alltaf úr hópnum eins
og henni einni var lagið. Ég hef alltaf
dáðst að Ninnu, fjólubláu frænku
minni, fyrir að vera hún sjálf og láta
ekkert stoppa sig og ég er viss um að
þar sem hún er núna eru engir fjötrar
sem halda aftur af henni.
Bergdís.
Það eru ekki nema þrjár vikur síð-
an við sátum saman og dáðumst að
útsýninu úr sjúkrahúsinu á Húsavík.
Ninna klæddi sig upp til að taka á
móti mér og mínum og við áttum
saman dýrmæta kvöldstund, sem átti
eftir að verða okkar hinsta kveðju-
stund.
Ég á Ninnu frænku svo margt að
þakka. Hún fóstraði mig sem ungling
á sumrin og tók mig inn á heimili sitt
eins og einn stráka sinna. Ninna var
líka ein með móður minni þegar hún
kvaddi þennan heim. Þetta var mér
ætlað, sagði hún af óbilandi trú.
Ninna var að mörgu leyti á undan
sinni kynslóð. Hún leitaði lengra í
huganum en flestir hennar jafningjar
og tók að stunda myndlist af miklu
hugmyndaflugi á meðan aðrir stund-
uðu búskap og sóttu sjó. Landslags-
verk af heimaslóðum og fantasíuverk
sem sprottin eru úr sögum eða beint
úr hugarskoti hennar prýða heimili
margra.
Fjölbreytileiki efnisins ber vott um
hæfileika hennar, en hún var jafnvíg
á olíu, vatnsliti, gler og litaða ull.
Ninna leitaði líka út yfir landsteinana
eftir lífsreynslu og þurfti á endanum
að ferðast í kringum hnöttinn til þess
að vitja afkomenda sinna.
Þannig lifði Ninna ríku lífi og það
virðist stutt síðan hún stóð á þúfu úti í
Kollsvík, á síðasta fjölskyldumóti
okkar. Umkringd æskuminningum
brýndi hún fyrir okkur sem eftir
stöndum; að við megum aldrei
gleyma hvaðan við komum, til þess að
skilja hver við erum. Ninna hafði
sterkar rætur og því hafa frá henni
vaxið svo sterkar greinar svo víða.
Nóttina sem móðir mín lést sagðist
Ninna hafa heyrt skvaldur og manna-
mál og taldi þá að nágrannarnir hefðu
haft samkvæmi. Daginn eftir leiðrétti
hún sig og sagðist viss að þarna hefði
verið komið okkar fólk að ná í móður
mína.
Nú er Ninnu stund upp runnin.
Þau hafa þau komið og sótt hana öll-
sömul. Ég sé þau fyrir mér rölta heim
túnið á milli grænna heysátnanna.
Sólin situr á sjónarröndinni, eldrauð
framan við gulan og skæran bak-
grunninn. Blakknesið virðist sterk-
ara í lit og tign en með berum augum.
Hvítur sandurinn teygir sig langt
upp í hlíðar og brekkan er blá, þakin
fjólu.
Guð veri með ykkur, frændsystkini
öll og fjölskyldur á ykkar sorgar-
stund. Fyrir mér er treginn blendinn
þakklæti, að hafa átt slíka sál fyrir
frænku.
Freyr.
✝ Lilja Hall-dórsdóttir
fæddist að Ytri-
Tungu í Stað-
arsveit 14. mars
1926. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 13. janúar
síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akra-
neskirkju 18. jan-
úar.
Ragnhildur
Steinunn Hall-
dórsdóttir fædd-
ist að Ytri-Tungu í Staðarsveit á
Snæfellsnesi 27. júní 1935. Hún
lést á heimili sínu í Reykjavík
19. janúar síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá Graf-
arvogskirkju 25. janúar.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Síðustu daga hefur skammdeg-
ismyrkrið verið óvenju svart, ekki
bara úti, heldur í huga okkar. Stutt
er stórra högga á milli, systurnar
Lilja og Stella kvöddu okkur með 6
daga millibili. Það er alltaf sárt að
missa, liðin atvik skjóta upp koll-
inum og þannig er þegar ég kveð
frænkur mínar. Öll mín bernskuár
eru svo ljúf í minningunni og svo
samofin ykkur. Stundirnar á æsku-
heimili mínu vekja upp ljúfar minn-
ingar.
Ég var heppin að alast upp í fjöl-
mennri móðurfjölskyldu. Samheldni
okkar var mikil og okkar skemmti-
legustu stundir þegar við vorum
sem flest saman. Farið var í berja-
ferðir, eggjaleit, verið í heyskap,
farið í veiðiferðir, setið og spilað á
spil, sungið og spjallað.
Þið voruð stoltar af æskustöðvum
ykkar og það smitaðist út í okkur
krakkana að heyra ykkur tala um
Snæfellsjökulinn, Ytri-Tungu, fjör-
una og fallega hvíta sandinn. Marg-
ar ferðir voru farnar vestur á nes
og þá voru nefnd nöfn bæjanna þeg-
ar ekið var fram hjá þeim. Betri
fararstjóra var ekki hægt að fá,
þetta var sveitin ykkar.
Þið voruð stórkostlegar, duglegar
og viljafastar, hláturinn hefur ef-
laust hjálpað ykkur. Þrátt fyrir áföll
og með einstöku æðruleysi tókust
þið á við sjúkdóminn og voruð
ákveðnar að berjast saman.
Þið óluð upp börnin ykkar í því
að takast á við lífið af dugnaði og
heiðarleika. Ykkur tókst það vel og
hópurinn er orðinn stór, hópur sem
mun minnast ykkar með hlýju og
ástúð og kallar fram minningar um
hlýjan faðm og opið hjarta.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa,
og eykur þeirra afl og trú,
en það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum eins og þú.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Óli, Halldór, Jói, Diddi,
Þráinn, Lalli og Steinunn, Sonny,
Sæmundur Steinar, Halldóra Lára
og Jökull, tengdabörn, ömmu- og
langömmubörn, Fjóla, Ragna og
Gúddý, það eru engin orð sem sefa
þann söknuð og sársauka sem þið
finnið fyrir þessa dagana. Guð
styrki ykkur öll, en svo rík að góð-
um minningum getið þið horft til
baka og glaðst yfir þeim tíma sem
ykkur var gefinn. Með tárin í aug-
unum minnist ég ykkar, ég mun
alltaf vera stolt af því að þær voru
móðursystur mínar.
Kæra frændfólk, missir okkar
allra er mikill. Við skulum styrkja
og geyma hvert annað alveg eins og
við geymum allar góðu minningarn-
ar. Fjölskyldunni allri votta ég mína
innilegustu samúð. Guð blessi minn-
ingu systranna og gæti ástvina
þeirra .
Guð geymi ykkur.
Ykkar frænka,
Sigríður H. Guðjónsdóttir
(Lílý).
Lilja og Ragnhildur
Steinunn Halldórsdætur
✝
Hjartfólginn sonur minn, ástkær eiginmaður, faðir,
tengdafaðir, afi og bróðir,
ÓLAFUR MOGENSEN,
Flagggatan 8b,
41316 Gautaborg,
Svíþjóð,
verður jarðsunginn frá Hagakyrkan í Gautaborg
þriðjudaginn 5. febrúar klukkan 11.00.
Minningarathöfn um Ólaf verður haldin í Dómkirkjunni
í Reykjavík föstudaginn 15. febrúar klukkan 15.00 og eru allir sem
þekktu Óla og þótti vænt um hann hjartanlega velkomnir.
Marsibil Mogensen,
Maud Rämsell,
Pétur Viðar Ólafsson,
Birta Þrastardóttir, Þórhallur Magnússon,
Mirra Þórhallsdóttir,
Peter Lassen Mogensen,
Matthías Mogensen, Kristina Marianna Wärd,
Ingeborg Linda Mogensen,
Erik Júlíus Mogensen, Aðalheiður Elva Jónsdóttir,
Inga Kolbrún Mogensen, Sveinbjörn Gunnarsson,
Birgir Mogensen, Ásta Ragnheiður Júlíusdóttir.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra er sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför móður
minnar, tengdamömmu og ömmu,
SIGURBJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Útibæ í Flatey,
Skjálfanda.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki hjúkrunar-
heimilis Sunnuhlíðar fyrir ástríka umönnun og
hjartahlýju.
Hjördís Ásberg, Hjörleifur Jakobsson,
Guðmundur Gauti Sveinsson, Elísa Björg Sveinsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ERLU SIGURJÓNSDÓTTUR,
Hrísateigi 25,
Reykjavík,
sem lést 10. janúar síðastliðinn.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki gjörgæsludeildar
Landspítalans við Fossvog.
Egill Valgeirsson,
Ásdís Egilsdóttir, Erlendur Sveinsson,
Hrefna Egilsdóttir, Sigurður Pálsson Beck,
Dagný Egilsdóttir, Magnús Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ég vil minnast
manns, er var kynnt-
ur fyrir mér, óséður,
sem gutti. Ég hafði
áður hitt Buddu, gjaldkerann í
bankanum.
Þetta var á Bíldudal á aðventu
árið 1986 og ég nývígður til stað-
arins. Prestsfrúin, Ragnhildur Jón-
asdóttir, hafði áður verið spurð af
drengjum staðarins hvort hún væri
nýi presturinn og við hjónin haft
gaman, en þetta var aðeins upphaf
mikils ævintýris og margra nafna,
er lifa í huga liðinna stunda.
Nú er öldin önnur og Gutti fallinn
Jón Ástvaldur
Hall Jónsson
✝ Jón ÁstvaldurHall Jónsson
fæddist í Otradal í
Arnarfirði 8. des-
ember 1943. Hann
lést á heimili sínu í
Bíldudal 21. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bíldudalskirkju
5. janúar.
frá, skömmu á eftir
Gæja. Kirkjukórinn
er studdur af körfun-
um og skelinni mokað
upp dauðri. Annað er
fátt tíðinda en að
presturinn situr og
lífið hefir sinn vana-
gang.
Ég kveð góðan
dreng, er skildi ekki
að ég hafði áskapaða
12 þumalfingur, í
huga mér. Handverk
hans er víða á staðn-
um og m.a. á körfu-
boltagrind prófastsdóttur og borð-
stofuborði biskupsveislu. Valin
dægurlög vóru eitt sinn messustef
og það var á stundum hægt að baka
jólaköku að hætti ömmu minnar frá
Eysteinseyri. Þetta vóru stundir og
verða frekari minningarefni.
Góður Ástvaldur hefir kvatt og
ég kveð og þakka.
Far heill.
Séra Flosi Magnússon,
prófastur emeritus.