Morgunblaðið - 16.02.2008, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
hefð fyrir í skólanum. Hann var nú
ekki vinsæll hjá öllum, en hún, ásamt
Möggu frænku sinni, hélt uppi
merkjum okkar. Það var ásamt svo
mörgu öðru ekkert mál fyrir þessa
rösku stúlku.
Gígja var uppalin í sveit og allt
sem viðkom sveitinni hennar var
henni kært. Hún hafði dálæti á hest-
um og naut þess að vera innan um
þá.
Þegar vetri okkar lauk á Laugar-
vatni lá leið hennar í Húsmæðra-
kennaraskólann. Það kom okkur
ekki alveg á óvart að hún aflaði sér
réttinda til að kenna þessi fræði.
Þegar við í dag kveðjum Gígju
hinstu kveðju kemur upp söknuður
eftir góðum vini, sem lagði til vináttu
sína, glaðværð og hjálpsemi til að við
ættum þarna góða samveru. Á þessu
höfum við skólasystur byggt kær-
leika okkar og væntumþykju hverr-
ar til annarrar. Við höfum frá því
skólanum lauk hist á fimm ára fresti
og alltaf er jafn skemmtilegt hjá
okkur. Núna á seinni árum höfum við
hist á hverju ári, núna síðast í októ-
ber á sl. ári. Þar var Gígja með okkur
og nutum við þess að hafa hana,
hressa og glaða. Hún hafði í nokkur
ár glímt við veikindi, sem við von-
uðum að hún hefði sigur á. En hún
stóð á meðan stætt var, það er henn-
ar sigur.
Við skólasystur hennar vottum
Magnúsi manninum hennar, börnum
þeirra, litlu nöfnunni og Fríðu móður
hennar okkar dýpstu samúð og sökn-
um vinar í stað.
Hennar verður sárt saknað úr
hópnum þegar við nú í vor höldum
upp á 40 ára afmæli okkar.
Guð leiði þig um sína sali kæra vin-
kona.
Fyrir hönd skólasystra þinna vet-
urinn 1967-1968,
Guðný Gunnars.
Ungr var ek forðum,
fór ek einn saman:
þá varð ek villr vega;
auðigr þóttumk,
er ek annan fann;
Maðr er manns gaman.
(Úr Hávamálum.)
Í dag kveðjum við kæra fé-
lagssystur, Guðrúnu Ingvarsdóttur
eða Gígju eins og hún var jafnan
kölluð.
Gígja var einn af stofnfélögum
Epsilon, sem er Suðurlandsdeild
Delta-Kappa-Gamma á Íslandi, en
það er alþjóðlegur félagsskapur
kvenna í fræðslustörfum.
Þó við vissum að Gígja hefði barist
við illvígan sjúkdóm í nokkur ár, þá
kemur dauðinn alltaf jafn flatt upp á
mann.
Enda var það ekki hennar háttur
að vera að væla yfir hlutunum og
gerði hún frekar lítið úr veikindum
sínum en hitt.
Hún var drífandi og dugleg, glað-
vær og hafði ríka kímnigáfu. Maður
gat verið viss um ef maður hitti
Gígju að það fylgdi að minnsta kosti
eitt gott hláturskast.
En eigi má sköpum renna. Það
eina sem við vitum fyrir víst er að við
yfirgefum þetta líf og það skiptir
máli hvernig við höfum lifað því.
Gígja lifði sínu lífi vel og skilur eft-
ir sig ógrynni góðra og skemmti-
legra minninga og lifir þannig áfram
í hugum og hjörtum fjölskyldu sinn-
ar og annarra samferðamanna.
Elsku Magnús, Ingvar, Ragnheiður,
Hjalti og öll fjölskylda Gígju.
Við vottum okkar dýpstu samúð.
Epsilon-deild
Delta-Kappa-Gamma.
Við Gígja rifjuðum oft upp bílferð-
ina með foreldrum hennar, þeim
Ingvari og Fríðu, frá Laugarvatni en
þar vorum við saman á húsmæðra-
skóla 17 og 18 ára gamlar.
Gígja ætlaði heim með foreldrum
sínum og mér var boðið með.
Það var mikið skrafað á leiðinni
eða eins og hægt var því ekki voru
malarvegirnir beysnir og má segja
að Landroverinn hafi hoppað og
skoppað hressilega á köflum það má
líkja samræðunum við skeytasend-
ingu, orð – langt bil – orð.
Þegar heim að Reykjahlíð var
komið, var mér gestinum sýnt hvað
sveitin hafði upp á að bjóða. Mér var
boðið á hestbak í fyrsta sinn á æv-
inni. Farið var yfir helstu undirtöðu-
atriði reiðmennsku en hesta-
mennska var Gígju í blóð borin.
Aldrei hefur bilið á milli okkar verið
jafn mikið og einmitt þá. Hún sveif
yfir landið á fáknum en ég var í
mestu vandræðum með að halda mér
á baki þegar hesturinn sem ég var á
þurfti að fá sér að drekka úr lækjar-
sprænu.
Hún var komin að vörmu spori til
mín sagði nokkur orð við hestinn og
hann af stað á eftir henni. Við gátum
hlegið mikið að þessu síðar meir.
Hjá foreldrum Gígju fann ég
væntumþykjuna og umhyggjuna
sem hún var alin upp við og sem hún
átti svo ríkulega sjálf. Hún lagði
rækt við fjölskyldu sína. Að heim-
sækja systkinin þar sem þau bjuggu
saman í Reykjavík á námsárunum
var að koma á heimili þar sem hún sá
um að ekkert vantaði og ekkert rusl-
fæði var á borðum, enda var hún
listakokkur.
Það var alltaf gott að syngja með
Gígju því hún hafði svo fallega rödd
og leiddi sönginn þannig að okkur
hinum fannst við syngja mjög vel.
Hún Gígja var stefnuföst og vissi
vel hvað hún vildi, hún forðaðist alla
vitleysu og vildi gera allt rétt.
Þannig var það líka þegar hún
hitti hann Magnús sinn, þá var það
hann sem hún vildi, það var enginn
vafi. Þegar börnin komu svo eitt af
öðru þá var hamingjan fullkomin.
Eitt barnabarn er komið í heiminn,
hún Guðrún Anna, sem var auga-
steinn ömmu sinnar. En það var með
hana Gígju að hún átti líka öll systk-
inabörnin sín en þannig er þessi fjöl-
skylda. Þau eiga hvert annað.
Það kom vel í ljós í veikindum
Gígju hve sterkur rann að henni
stendur, sem lýsti sér vel í þeirri um-
hyggju og ástúð sem fjölskyldan
sýndi henni.
Ég á yndislegar minningar um
Gígju sem munu ylja mér um hjarta-
ræturnar það sem eftir er.
Dýpstu samúðarkveðjur sendum
við Dóri fjölskyldu Gígju.
Hafðu þökk fyrir allt.
Anna S. Óskarsdóttir.
Ekki man ég hvernig það gerðist
að við Gígja urðum vinkonur og sálu-
félagar. Ég veit bara að hún kom inn
í líf mitt eins og hvítur stormsveipur,
plantaði sér þar niður og sem betur
fer fór hún ekki þaðan aftur. Við
Gígja áttum strax afskaplega vel
skap saman, höfðum sama gálga-
húmorinn sem við beittum fyrir okk-
ur við öll möguleg sem ómöguleg
tækifæri. Fólk hreinlega svitnaði við
það eitt að heyra í okkur blaðrið á
stundum. Það þótti okkur skemmti-
legt og við vorum sérstaklega
ánægðar með okkur þegar okkur
tókst vel upp.
Kynni okkar Gígju þróuðust í
djúpa vináttu og áttum við margar
ómetanlegar stundir saman, hvort
heldur var í skólanum eða utan hans.
Auk þess að starfa sameiginlega að
ýmsum málum innan Fjölbrauta-
skóla Suðurlands, þá brölluðum við
ýmislegt þess utan. Gígja stjórnaði
því t.d. að við tókum að okkur að
gera kransakökur fyrir vini og
vandamenn, nokkuð sem mér hefði
aldrei nokkurn tímann dottið í hug
að snerta á. Gígja var bara þannig.
Ekkert var henni ómögulegt. Henni
tókst líka að gera mig að fjósakonu á
æskuheimili sínu á Skeiðum ásamt
því að drösla mér þar á hestbak.
Samverustundir okkar einkenndust
alltaf af glaðværð og gagnkvæmri
væntumþykju. Við gátum setið og
blaðrað tímunum saman um allt milli
himins og jarðar og það leið varla sá
dagur að við heyrðum ekki hvor í
annarri. Gígja var mjög sterkur per-
sónuleiki sem allir löðuðust að. Hún
var skemmtileg, fyndin, fróð og ein-
staklega minnug. Hún sagðist sjálf
vita og muna svona mikið vegna þess
hversu forvitin hún væri, enda gætti
hún þess á kennarastofunni að snúa
ekki baki í dyrnar því þá gæti hún
misst af einhverju mikilvægu!
Gígja var sannur vinur vina sinna.
Hún átti auðvelt með öll mannleg
samskipti, hvort heldur var við sam-
starfsfólk sitt, nemendur, vini eða
fjölskyldu sína, en hana mat Gígja
meir en nokkuð annað. Við ræddum
ósjaldan um börnin okkar og þá kom
best í ljós hvílík súperkona var þarna
à ferð. Fjölskyldan var ætíð í öndvegi
og hjá Gígju áttu börnin hennar alltaf
öruggt skjól.
Gígja greindist með krabbamein
fyrir u.þ.b. níu árum og þurfti að
kljást við það alla tíð síðan. Það aftr-
aði henni þó ekki í að halda sínu
striki, bæði í starfi og tómstundum.
Hún starfaði við kennslu allt til síð-
asta dags og það er ekki langt síðan
hún gaf hestamennskuna upp á bát-
inn. Gígja var með eindæmum þrjósk
kona en það ásamt óbilandi jákvæði
og glaðværð fleytti henni áfram. Þeg-
ar þrjóskusvipurinn kom á frúna var
betra að vera ekki með neitt múður.
Mottóið var: ,,Ég get það sem ég vil!“
Þegar ég lít til baka er þakklæti
mér efst í huga. Þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera samferða þessari
stórkostlegu konu. Ég mun ævinlega
sakna hennar sárt en fyrst og fremst
mun ég ylja mér við góðar minningar
um frábæra vinkonu.
Fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð. Hennar er missirinn
mestur.
Vera.
Hún Gígja var skólasystir okkar úr
Kvennó – og hreinræktaður Z-bekk-
ingur. Hún var bráðskemmtileg
kona, traust, eldklár og fékk okkur til
að hlæja. Hún talaði kjarngóða ís-
lensku og var stolt af uppruna sínum.
Gígja var líka sjálfstæð og svo kjark-
mikil að hún lét ekki válynd veður
hindra sig í að ferðast yfir Hellisheið-
ina fyrr en í janúar síðastliðnum.
Strax í Kvennó leyndi það sér ekki
að Gígja var dugnaðarforkur. Hún
var lífsgleðin uppmáluð, kunni fleiri
söngtexta en flestar okkar, kunni að
spila vist, hún sikk-sakkaði hverja
flíkina á fætur annarri í höndunum,
heklaði dúk úr ,,sést-varla-garni“
með bros á vör og – hlakkaði alltaf til
að fara heim.
Gígja hafði góða nærveru og lék á
als oddi í góðra vina hópi. Hún hafði
ríka kímnigáfu, sagði skemmtilega
frá atburðum líðandi stundar sem og
mönnum og málefnum fyrri tíma.
Persónur úr lífi hennar stóðu okkur
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum þótt
við hefðum hvorki heyrt þær né séð,
okkur er minnisstæð frásögnin af því
þegar mamma hennar meiddist í hús-
mæðraskólanum, þegar húsmæðra-
kennaraneminn ákvað einn daginn að
elda ekki hafragraut handa systkin-
um sínum í Reykjavík, þegar smá-
barnamamman varð leið á fjarbúð-
inni og sótti um vinnu í landi fyrir
Magnús sinn og svo ótal, ótal margt
fleira. Hún sagði okkur stolt frá börn-
unum sínum og litlu nöfnunum og
rifjaði á skemmtilegan hátt upp
ógleymanlega atburði frá Kvenna-
skólaárunum.
Þegar við stöllurnar heimsóttum
Gígju í haust tók hún vel á móti okkur
eins og hennar var von og vísa. Hún
dúkaði að sjálfsögðu borð með
Kvennaskóladúknum og það varð
óvænt til þess að við fórum að hittast
reglulega. Að leiðarlokum erum við
sérstaklega þakklátar fyrir sam-
veruna undanfarna mánuði svo og all-
ar þær góðu stundir sem við höfum
átt með Gígju í tæp fjörutíu og fimm
ár. Hennar verður sárt saknað.
Við sendum Magnúsi og fjölskyldu,
móður Gígju, systkinum og öðrum
ástvinum innilegar samúðarkveðjur.
Brynja, Ólöf, Sigríður P.
(Sirrý) og Sigríður E.
(Sigga Einars).
Hún Guðrún okkar Ingvarsdóttir
er fallin í valinn. Þessi mikla valkyrja
varð loks að lúta í lægra haldi fyrir
vágestinum, lengur varð ekki barist.
Eftir sitjum við hin og söknum henn-
ar Gígju okkar. Við megum þó ekki
láta hugfallast því það var ekki í
hennar anda að kveinka sér.
Ég kynntist Guðrúnu þegar við
kenndum saman í Fjölbrautaskóla
Suðurlands. Hún var glaðvær kona
og skemmtileg og því auðvelt að lað-
ast að henni. Hún hafði gaman af að
segja sögur og frásagnarmáti henn-
ar var einstakur. Þegar hún fann að
hún hafði athygli viðstaddra, jókst
henni ásmegin og geislaði af frásagn-
argleði. Það var svo endurnærandi
fyrir líf og sál að sitja og hlusta á
sögurnar hennar og hlæja dátt.
Guðrún var hússtjórnarkennari og
kenndi meðal annars næringarfræði
og matreiðslu. Hún naut sín vel í
kennslu og hafði unun af samvistum
við nemendur sína. Kennslugreinar
okkar áttu snertifleti og oft og tíðum
kenndum við sömu nemendum.
Stundum komu sameiginlegir nem-
endur okkar í lífefnafræðitíma til
mín með upplýsingar úr næringar-
fræðitímum hjá Guðrúnu og báru
undir mig og fóru svo í tíma til henn-
ar með upplýsingar frá mér og báru
undir hana. Þetta þótti okkur Guð-
rúnu gaman og ræddum við oft um
það hversu gefandi það væri að
kenna nemendum sem reyndu að
tengja fræðin saman og velta vöng-
unum yfir margslungnum viðfangs-
efnum.
Guðrún tók ævinlega jákvætt í alla
nýbreytni. Til dæmis þegar við vor-
um beðnar um að fjarkenna fyrir
Framhaldsskólann í Austur-Skafta-
fellssýslu og nota til þess netið sem
við vissum varla þá hvað var. Það
stóð ekki á minni konu og saman
stukkum við út í ævintýrið, fengum
okkur netföng hjá Ísmennt og lærð-
um á Kermit sem þá var notaður til
tölvupóstssamskipta.
Guðrún var í hópi okkar fimm sem
settu á laggirnar áfangann NÁT106,
þar sem við stokkuðum saman
NÁT113 og NÁT123 í einn fjölmenn-
an áfanga. Þar lögðum við áherslu á
það hvernig nemendur læra, ekki
síður en hvað þeir læra. Guðrún lagði
sína þekkingu og reynslu í púkkið og
tók alltaf jákvætt í allar hugmyndir
sem komu upp í hópnum. Hún var
bæði hugmyndarík og hvetjandi.
Þetta var mikil vinna, en samstarfið
var svo gefandi að það launaði okkur
öllum erfiðið. Við reyndum að skipta
með okkur verkum og þegar þurfti
að aga nemendur okkar féll það erf-
iða verkefni gjarnan í hennar hlut.
Ég man vel eftir atviki þar sem okk-
ur fannst nauðsynlegt að veita nem-
endum okkar tiltal, okkur þótti þeir
vera farnir að slá slöku við og axla
illa ábyrgðina á eigin námi. Guðrún
tók sér þá stöðu fyrir framan þennan
stóra hóp nemenda og talaði til
þeirra lágri röddu, hægt og yfirveg-
að og höfðaði til ábyrgðarkenndar
þeirra. Þau hlustuðu öll af andakt á
orð hennar og boðskapurinn náði vel
til þeirra. Hún þurfti ekki að brýna
Ég hitti Guðrúnu Ingvarsdóttur
fyrst á Laugarvatni veturinn 1975-6.
Þá var hún kennari í „Húsó“. Tvær
bekkjarsystur mínar í landsprófi
voru af Skeiðunum, Áslaug Birna frá
Skeiðháholti og Erna frá Reykjum.
Þetta voru kátar og skemmtilegar
stelpur og bjuggu hjá Guðrúnu, eldri
systur Ernu, í Lindinni. Þegar mér
var boðið þangað í heimsókn hitti ég
Guðrúnu. Ekki var í kot vísað og
stutt í hlátur og gamansemi.
Um tuttugu árum seinna kynntist
ég Guðrúnu. Þá hafði ég ráðið mig
sem körfuboltaþjálfara og til
kennslu við Fjölbrautaskólann á Sel-
fossi. Guðrún var samstarfsmaður
minn á báðum stöðum. Krakkarnir
þeirra Magnúsar æfðu allir hjá mér
og foreldrarnir tóku fullan þátt,
reyndar í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Guðrún gekk í hvert verk
sem vinna þurfti til að halda starf-
seminni gangandi, hvort sem var
kökubasar, að safna auglýsingum,
bera út bæklinga eða aka liðum
þvert og langs um landið. Þegar
flótti brast í stjórnarliðið og kreppa
blasti við körfuboltadeildinni tóku
tvær mæður iðkenda deildina upp á
arma sína. Guðrún var önnur þeirra.
Svo ráku þær deildina sjálfar um
skeið. Engar kveifar þar á ferð.
Fljótlega eftir að leiðir okkar lágu
saman spurði ég Guðrúnu: „Hvort
viltu heldur að þú sért kölluð Guðrún
eða Gígja?“ „Vinir mínir kalla mig
Gígju,“ svaraði hún að bragði og síð-
an var það ekki rætt frekar.
Vinátta og traust skapaðist milli
fjölskyldna okkar Gígju í gegnum
starfið í körfuboltadeildinni þó að við
værum ekki inni á gafli hvort hjá
öðru. Börnin eru góðir vinir og hjá
þeim höfum við hjónin skynjað ein-
læga virðingu fyrir Gígju sem var
vakin og sofin að hjálpa og leið-
beina. Hún fylgdist alltaf náið með
okkar krökkum og bar hag þeirra
fyrir brjósti.
Gígja var kennari af guðs náð. Á
kennarastofunni var hún hrókur
alls fagnaðar og sögumaður góður.
Það virtist sama hvað var til um-
ræðu, hún kunni sögu, eða hafði frá
einhverju að segja sem tengdist
umræðuefninu. Sögur hennar voru
jafnan gamansögur og hún hafði
einstakan hæfileika til að sjá hinar
skoplegu hliðar tilverunnar. Og hló
mikið. En þetta voru engir „dæg-
urbrandarar“. Í fyrsta lagi tengdi
hún jafnan frásagnirnar sjálfri sér
eða „gamalli frænku sinni“. Það var
ekki hennar stíll að gera grín á
kostnað annarra. Í öðru lagi voru
þetta oft hreinar dæmisögur, sem
höfðu innri sannleika. Þeir sem set-
ið höfðu og hlustað gengu léttari í
lund frá borði og auk þess sat eftir
næring fyrir hugann að melta við
tækifæri.
Fyrir nokkrum árum tók Gígja
hesta á hús hér á Selfossi og reið út
með vinkonum sínum. Þá mætti ég
þeim stundum og greinilegt var að
þeim leiddist ekki. Gígja var sveita-
stelpa og hætti ekki útreiðunum eft-
ir að hún veiktist og missti máttinn í
öðrum handleggnum. Hún útbjó
bara tauminn þannig að hægara
væri að stjórna hestinum með ann-
arri hendi. Hún var sannkallaður
skörungur og drengur góður.
Nú er Gígju sárt saknað. Við fjöl-
skyldan söknum vinar í stað og
sendum Magnúsi, Ingvari, Ragn-
heiði og Hjalta, og öðrum ættingj-
um, innilegar samúðarkveðjur.
Gylfi Þorkelsson.
Elsku Gígja – fáein kveðjuorð.
Í gullkornum dagsins, fleyg orð
og erindi – stendur skrifað við 6.
febrúar dánardag þinn – úr Háva-
málum
Glaður og reifur – skyli gumna hverr –
uns sinn bíður bana.
Þessi fleygu orð lýsa því vel
hvernig þú kaust að lifa lífinu og
kenndir mörgum að njóta líðandi
stundar.
Man þig fyrst á unglingsárum
hressa og káta – hvers manns hug-
ljúfi æ síðan.
Minnist þín sem valkyrju sem alls
staðar lét gott af sér leiða. Óspör á
bros – fyndin – gott að vera í návist
– gaman að tala og gantast við.
Man þig tveggja barna móður
með Ingvar og Ragnheiði, ófríska
að Hjalta þar sem þú sast hjá mér í
leikskólanum Glaðheimum á Sel-
fossi, Ingvar að hefja sína leikskóla-
göngu og þú talaðir um hvernig þér
fyndist eitt hólfið af öðru opnast í
hjartanu af væntumþykju fyrir
þeim – og hana hafa þau fengið
ómælda.
Ég hafði ekki eignast börn á
þessum tíma og þekkti ekki þessar
tilfinningar en var svo heppin
nokkru síðar að fá að upplifa hvað
þú varst nákvæmlega að tala um.
Minnist þín sem kennara
barnanna minna – en þú sýndir
námi þeirra mikinn skilning og
áhuga – þau þakka góð kynni og
notalegheit.
Minnist þín sem mikillar hetju í
veikindum þínum – hversu oft þú
gafst læknavísindunum langt nef og
gast haldið keik áfram.
Man þig á hestbaki – þar leið þér
vel – því miður varð minna úr okkar
samleið í hestamennsku en til stóð –
það gerðu veikindi þín.
Síðustu nóttina sem þú lifðir
dreymdi mig þig stöðugt – hefði vilj-
að kveðja þig betur – en fékk svo
staðfestingu á því um hádegið að þú
hefðir kvatt þessa jarðvist um
morguninn. En þegar við hittumst á
ný leggjum við á gæðinga og ríðum
hægt tölt en það sagðir þú mér að
væri eftirlætis gangtegundin þín.
Hlakka til.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Guðrún Ingvarsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Ingvarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.