Morgunblaðið - 15.03.2008, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 15.03.2008, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. MARS 2008 31 MINNINGAR ✝ Gunnar Þorgils-son fæddist á Ægissíðu í Rang- árvallasýslu 19. apríl 1932. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á Sel- fossi 7. mars síðast- liðinn. Foreldrar hans voru Þorgils Jónsson bóndi, f. á Ægissíðu í Rang- árvallasýslu 21. október 1895, d. 18. mars 1986, og Krist- ín Filippusdóttir húsmóðir, f. í Kringlu í Austur- Húnavatnssýslu 17. september 1903, d. 15. október 1971. Systkini Gunnars eru: Jón, f. 31. mars 1931, d. 29. desember 1991; Ásdís, f. 28. janúar 1934, d. 9. apríl 1989; Sig- urður, f. 19. febrúar 1936, d. 29. apríl 1982; Ingibjörg, f. 28. apríl 1937; og Þórhallur Ægir, f. 13. september 1939. Gunnar kvæntist hinn 4. október 1955 Guðrúnu Halldórsdóttur, f. í Króktúni í Hvolhreppi 30. ágúst 1931. Foreldrar hennar voru Hall- dór Páll Jónsson bóndi, f. í Þinghól í Hvolhreppi 14. nóvember 1903, d. 23. desember 1965, og Katrín Jón- ína Guðjónsdóttir húsmóðir, f. á Brekkum í Hvolhreppi 10. janúar 1900, d. 21. maí 1954. Börn Gunn- ars og Guðrúnar eru: 1) Daníel, maki Kristrún G. Guðmundsdóttir. Þau eiga 3 börn, 3 tengdabörn og 8 barnabörn. 2) Þor- gils, maki Guðrún A. Tómasdóttir. Þau eignuðust 4 syni, 1 er látinn. Þau eiga 1 tengdadóttur og 1 barnabarn. 3) Hall- dór Jón, maki Að- alheiður Matthías- dóttir. Þau eiga 2 börn. 4) Kristín, maki Finnbogi H. Karlsson. Þau eiga 1 son. 5) Katrín Jón- ína, maki Einar R. Ingvaldsson. Þau eiga 3 börn, 1 tengdadóttur og 2 barnabörn. 6) Torfi, maki Dröfn Svavarsdóttir. Þau eiga 3 börn. 7) Hannes Kristinn, maki Oddný Ósk- arsdóttir. Þau eiga 4 börn. Gunnar ólst upp á mannmörgu heimili á Ægissíðu. Hann stundaði nám í Barnaskólanum á Þingborg, undirbúningsnám hjá sr. Arngrími Jónssyni í Odda á Rangárvöllum áður en hann fór í Héraðskólann á Laugarvatni. Gunnar og Guðrún hófu búskap í Reykjavík árið 1955 og bjuggu þar til ársins 1958, er þau fluttu að Ægissíðu og hafa bú- ið þar síðan. Gunnar sinnti al- mennum búskap og stundaði ýmiss konar störf samhliða búskapnum. Útför Gunnars verður gerð frá Oddakirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 11. Kveðja til pabba. Frá öllum heimsins hörmum, svo hægt í friðar örmum þú hvílist hels við lín. – Nú ertu af þeim borinn hin allra síðstu sporin, sem þér unnu og minnast þín. Með tryggð til máls og manna á mátt hins góða og sanna þú trúðir traust og fast. Hér er nú starfsins endi. Í æðri stjórnar hendi er það sem eitt í hug þú barst. Guð blessi lífs þíns brautir, þitt banastríð og þrautir og starfs þíns mark og mið. Við hugsum til þín hljóðir. Að hjarta sér vor móðir þig vefur fast og veiti frið. Úr fjarlægð heyrðist fagnaðshljómur, og fáni blakti á hverri stöng. Það barst í húsið eins og ómur af æskuleikjum, gleði og söng. En kringum þig var kyrrt og rótt og hvíslað lágt og stigið hljótt. Ég hugði ei kominn dauðadaginn; við dyrnar þínar einn ég stóð. Ég þekkti lagið, þekkti braginn, sem þennan dag söng landsins þjóð. Mér varð svo heitt um hvarm og brár, – og hugur flaug um liðin ár. Ég minnist bernsku minnar daga og margs frá þér, sem einn ég veit. Ég fann nú allt að einu draga, og á mig dauðans grunur beit. – En eftir stutta stundarbið þá stóð ég þínar börur við. Ég fann á þínum dánardegi, hve djúpt er staðfest lífs vors ráð. – Ég sá á allrar sorgar vegi er sólskin til með von og náð. – Og út yfir þitt ævikvöld skal andinn lifa á nýrri öld. Með þessu ljóði Einars Bene- diktssonar kveðjum við þig, elsku pabbi. Í gegnum hugann streyma ljúfar minningar sem lifa með okk- ur. Með kærri þökk fyrir allt, hvíl þú í friði. Megi góður Guð styrkja þig í sorg þinni, elsku mamma. Þín börn. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Elsku afi og tengdapabbi, hafðu þökk fyrir allt. Minningin um þig lifir. Þín tengdadóttir og afabörn, Dröfn, Svavar, Kári og Hildur. Afi. Á þessum tímamótum spyr ég mig hversu vel ég hafi þekkt þig. Vissulega þekktumst við, upp að vissu marki. Ég á góðar minningar um heimsókn ykkar ömmu til Kaup- mannahafnar þar sem við Magga tókum á móti ykkur og við minn- umst skemmtilegra atvika sem þar gerðust. Ég bjó hjá ykkur ömmu í fáein sumur. Mér leið vel hjá ykkur og frá þeim tíma á ég nokkrar af mínum bestu minningum. En aftur vaknar spurningin hvort þessar stundir, náin samvera undir sama þaki svo vikum skipti, hafi orðið til þess að við þekktum hvor annan. Viljinn var til staðar. Við spjölluðum um lífið og tilveruna, viðfangsefni hversdagsleikans, og fundum oft svör. Þrátt fyrir þessar samveru- stundir og spjall efast ég um að ég hafi í raun og veru þekkt þig, ein- ungis skugga þinn. Fortíð þín er mér hulin og það er hugsanlega partur af því hversu treglega mér gengur að raða brota- kenndri mynd þinni saman. Innra með okkur bærast hugrenningar og þörf fyrir að þekkja ættingja sína, uppruna sinn. Skyldleikinn segir eina sögu. Persónuleiki, sigrar, ósigrar, afrek og lífsverk aðra sögu. Eftir andlát þitt verður saga þín í mínum huga ekki byggð á öðru en getgátum og torsóttum sögnum sem litaðar eru af upplifun og skoðunum þeirra sem þær segja. Og leiða oft af sér fleiri spurningar en svör. Langvarandi veikindi sem án efa höfðu óvenjumikil áhrif á umhverfi og samferðamenn á hverjum tíma mörkuðu líf þitt. Settu því skorður, römmuðu það inn í ramma sem þrengdi að, setti persónuleikanum fjötra, sköpuðu skugga. Þennan skugga tel ég mig hafa þekkt. Stærsta gjöfin sem þú fékkst í vöggugjöf var án efa dugnaður og ósérhlífni. Þú varst samkvæmur sjálfum þér og ótrúlega fastur fyrir. Þetta fáum við í arf, börnin þín og barnabörnin og fleytum áfram til næstu kynslóða. Hvað bætist í þessa upptalningu er eflaust æði breyti- legt milli manna eins og gengur og gerist. Þrátt fyrir öll veikindi þín misstirðu aldrei þessa mikilvægu eiginleika. En þú varst ekki einn. Trúmennskan og traustið sem amma sýndi þér er einstakt. Um- burðarlyndinu og umhyggjunni virt- ust stundum engin takmörk sett. Það liggur í hlutarins eðli að sá sem verður afi er einnig faðir. Það er hins vegar allsendis óvíst að kynni og upplifun þessara tveggja kynslóða af sama manni séu þau sömu eða eigi sér í raun nokkra samsvörun. Eins og brimið rúnar fjörusteininn, sverfur kaldur vind- urinn persónuleikann og með tím- anum breytast lífsgildi og þar með athafnir. Ég er sannfærður um að þetta á svo sannarlega við í þínu til- felli. Þegar við áttum samverustundir fannst mér ég stundum finna hvað undir bjó. Í skugga veikinda var maður sem ég sakna að hafa aldrei komist í kynni við. Allt sem á vegi okkar verður mót- ar okkur, ekki síst einstakling á upp- vaxtarárum. Enginn veit því í raun hvað þú skilur eftir hjá mér. Ég er þakklátur fyrir þær stundir sem við áttum saman. Guðmundur Daníelsson. Í dag er kvaddur hinstu kveðju frá Oddakirkju góður granni, frændi og vinur, Gunnar Þorgilsson, bóndi á Ægissíðu í Holtum. Hann rak um skeið allnokkurt kúabú, stórt fjárbú og átti til hins síðasta nokkuð af hrossum. Þegar hvað fjárflest var á Æg- issíðu á sjöunda og áttunda áratug síðustu aldar var oft mikið annríki við smölun. Ekki var óalgengt að rekið væri vel á annað þúsund fjár til réttar, til rúnings að sumri og slátrunar að hausti. Þessi smala- mennska gekk sjaldan hávaðalaust fyrir sig, það var mikið um skammir og læti, enda hugmenn að verki. Þeir Gunnar og Sigurður bróðir hans skömmuðu hvor annan linnulít- ið, báðir skömmuðu þeir karl föður sinn og Þorgils gamli lét sjaldan eiga hjá sér og skammaði synina til baka. Við í yngstu kynslóðinni skemmtum okkur jafnan hið besta yfir þessum atgangi öllum. Gunnar var dugnaðarforkur og hamhleypa til vinnu á yngri árum. Mér er það minnisstætt frá þeim árum sem hann vann sem flánings- maður í sláturhúsi SS á Hellu á haustin, að þá hlupum við strák- arnir oft á móti honum þegar hann labbaði heim á kvöldin. Oftast gat hann fært okkur þær fréttir að hann hefði verið hæstur í fláning- unni þann daginn. Fyrir kom þó að aðrir skákuðu honum og greinlegt var, að það mislíkaði honum, enda keppnisskapið mikið, líkt og var um frændur hans fleiri. Gunnar hafði skemmtilega nær- veru, hann var glaðsinna og sá gjarnan spaugilegu fletina á tilver- unni. Hann hafði gaman af að ferðast og til margra ára fór hann með okkur nokkrum yngri Ægis- síðumönnum til netaveiða á Holta- mannaafrétti. Síðustu ferðina fór hann með okkur á liðnu hausti og naut hennar út í ystu æsar, þó heilsan væri farin að gefa eftir. Hann hafði gaman af að fá til sín gesti og það var lengi fastur siður hjá honum, sem hann hélt til hins síðasta, að bjóða til sín nokkrum körlum síðdegis á gamlársdegi og skenkja þeim í staup. Hann kunni lítt til heimilisverka, hafði alla tíð komist upp með það að kvenfólkið í kringum hann sæi um þau mál. Eitt sinn er ég heimsótti hann, hafði Dúna brugðið sér af bæ. Hann vildi gefa mér kaffi og taldi sig fullfæran um að hella upp á. Sá hængur var á að hvernig sem hann leitaði fann hann ekkert kaffi og rausaði þá heil ósköp yfir því að frúin skyldi fara að heiman og skilja bæinn eftir kaffilausan. Á bernskuárum stundaði Gunnar nám í barnaskólanum á Þingborg í Flóa. Þar kynntist hann dreng á líku reki, Einari Ólafssyni frá Þjót- anda. Síðar lágu leiðir þeirra saman aftur er Einar kvæntist Guðrúnu Guðmundsóttur, frændkonu Gunn- ars, og settist að á Ægissíðu. Með þeim ríkti alla tíð mikil vinátta, sem entist meðan báðir lifðu. Þeir áttu margar spjallstundir saman í eld- húskróknum hvor hjá öðrum og ferðuðust mikið saman með konum sínum bæði innanlands og nokkrar ferðir til Kanaríeyja. Það kom fyrir að þeirra betri helmingum fannst þeir á stundum helst til uppátækja- samir og ættu það til að ganga held- ur rösklega um gleðinnar dyr. Þá voru þeir gjarnan áminntir um það að hjá þeim væru unglingsárin löngu liðin, þeir væru orðnir mið- aldra karlar og ættu að haga sér í samræmi við það. Þeir félagar munu hvíla hlið við hlið í Odda- kirkjugarði. Fyrir hönd fjölskyldunnar í vest- urbænum á Ægissíðu vil ég þakka Gunnari samfylgdina og gott ná- grenni. Dúnu, börnum hans og ást- vinum öllum vottum við okkar dýpstu samúð. Guð blessi minningu Gunnars Þorgilssonar. Guðmundur Einarsson. Nú þegar við kveðjum Gunnar Þorgilsson á Ægissíðu í hinsta sinn, langar mig að minnast frænda míns með nokkrum orðum. Það varð hlutskipti Gunnars Þor- gilssonar og konu hans Guðrúnar Halldórsdóttur frá Króktúni í Hvol- hreppi að stunda búskap á Ægis- síðu. Það var hefðbundinn búskap- ur með kýr og sauðfé. Einnig nokkur kartöflurækt. Jón Guð- mundsson, afi Gunnars, var stór- huga á sinni tíð. Þegar hann var bú- inn að byggja öll hús sem hann taldi búið þurfa við, datt honum í hug að smíða sér samkomusal. Nokkurs konar félagsheimili fyrir sig og sveitunga sína. Þar voru haldnir fundir og dansleikir. Þegar Gunnar og Guðrún hófu sinn búskap hafði samkomuhúsið lokið hlutverki sínu og því upplagt að stofna heimili í þessu húsi. Áður en langt um leið var samkomuhúsið orðið fullt af börnum. Réðust þau þá í að byggja sér hús úti í Sandhól, eða Hól eins og það var jafnan kallað. Og þar varð þeirra framtíðarheimili. Þegar ég var drengur að alast upp á Hellu var slátrað sauðfé í þorpinu. Þar var Gunnar í akkorðs- vinnu á haustin. Þessi starfsemi var ævintýri líkust. Þarna öttu kappi hraustustu menn sveitarinnar og var þessi vinna mikil þrekraun. Þetta átti vel við hinn unga bónda, enda var hann bæði lipur og hraust- ur. Þegar hann hafði náð tökum á þessari íþrótt bar hann jafnan hæstan hlut frá borði og var það svo um nokkur ár. Við strákarnir á Hellu byrjuðum snemma að fylgjast með og gerðum okkur leik að því að herma eftir ak- korðsfláningunni og þóttumst vera hetjurnar við fláningsborðin. Leik- urinn fór þannig fram að við útveg- uðum okkur hnífa og kindalappir og svo þegar leikurinn hófst vildu allir strákarnir vera Gunnar á Ægissíðu. Svo er Gunnar kosinn til áhrifa í sveitarstjórn eins og frændur hans og forfeður gjarnan áður. Það kem- ur stundum yfir mann að Ægissíðu- ættin sé með áskrift að hrepps- nefndarsætum sveita sinna. Svo kom áfallið þegar allt virtist leika í lyndi. Gunnar veiktist hastarlega og var fluttur suður á spítala með blóðeitrun eða slátureitrun. Um tíma var hann svo veikur að honum var vart hugað líf. Þessi veikindi gengu svo nærri honum að hann náði sér aldrei til fulls. Ég hitti Gunnar í síðasta sinn á dögunum á hlaðinu á Hellu, en hann fór gjarnan austur yfir dag hvern ef hann gat komið því við. ,,Hvernig ertu?“ segi ég. ,,Ég er nú ansi lélegur“, segir hann. ,,Þú ert þó ekki verri en svo að þú kemst hérna útyfir“, segi ég. Þá færist bros yfir minn mann og tökum við tal saman dálitla stund. Síðan kvaddi ég gamla manninn glaðan í sinni og þannig finnst mér gott að minnast Gunnars frænda míns. Það ber stundum við í nýja hverf- inu austur á sandi í Helluþorpi, þar sem ég hef verið að vinna öðru hvoru, að ber fyrir augu ungan langafadreng, gjarnan í fylgd með móður sinni eða ömmu. Sá litli virð- ist ekki síður áhugasamur um við- fangsefni dagsins en forfeðurnir. Svo mun vera um fleiri niðja Gunn- ars á Ægissíðu. Ég votta Guðrúnu og fjölskyld- unni allri mína dýpstu samúð og óska þeim alls hins besta á komandi árum. Sævar Jónsson. Gunnar Þorgilsson ✝ Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, dóttir, systir, tengdadóttir og mágkona, ÁSTA INGVARSDÓTTIR, Leiðhömrum 44, Reykjavík, lést á heimili sínu fimmtudaginn 13. mars. Hún verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 25. mars kl. 13.00. Brynjólfur Eyvindsson, Auður Brynjólfsdóttir, Haraldur Ágúst Sigurðsson, Inga Lillý Brynjólfsdóttir, Þorsteinn Gunnarsson, Bjarni Brynjólfsson, Sigrún Ívarsdóttir, Ingvar Þorsteinsson, Steinunn G. Geirsdóttir, Bergljót Ingvarsdóttir, Bjarni Eyvindsson, Þorsteinn Ingvarsson, Ragna Gústafsdóttir, Geir Örn Ingvarsson, Hallveig Ragnarsdóttir, Bjarndís Bjarnadóttir, Einar Á. Kristinsson, Camilla Ása Eyvindsdóttir, Pétur Óli Pétursson. ✝ Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang- amma, ÁSTRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR, áður til heimilis í Fornhaga 15, Reykjavík, lést aðfaranótt föstudagsins 14. mars. Útförin fer fram frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 19. mars kl. 15.00. Gísli Þorsteinsson, Hjördís Henrysdóttir, Þorsteinn Þorsteinsson, Guðrún Þóra Halldórsdóttir, Ágústa Áróra Þórðardóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.