Morgunblaðið - 19.03.2008, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MARS 2008 29
MINNINGAR
✝ Vigdís Krist-jánsdóttir fædd-
ist á Minna-Mosfelli
23. júní 1913. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 12. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru María
Einarsdóttir, f. í
Hellisholtum í
Hrunamannahreppi
13. ágúst 1872, d. í
Forsæti í Vill-
ingaholtshreppi 13.
júní 1964 og Krist-
ján Jónsson, f. í Unnarholti í
Hrunamannahreppi 6. ágúst 1866,
d. í Forsæti 9. nóvember 1949.
María og Kristján hófu búskap
sinn að Kluftum og þar fæddist
þeim dóttirin Oddný 20.6.1897, d.
9.7. 1907. Síðan fluttu þau að
Minna-Mosfelli og þar fæddust
Margrét 1.2. 1899, d. 15.10. 1968,
Kirkjuvegi 24. Árið 1958 fluttu
þau að Smáratúni 20b, í hús sem
þeir feðgar byggðu. Vigdís bjó síð-
an í Smáratúni 20b allt þar til hún
fór á Hjúkrunardeild Heibrigð-
isstofnunar Suðurlands fyrir um
tveimur árum. Börn þeirra eru: 1)
Jón, f. 9. nóv. 1942, d. 23. okt.
1988, var kvæntur Gróu Sig-
urbjörnsdóttir, þau skildu, börn
þeirra eru a) Jakobína Lind, f. 19.
mars 1974, maki Þorsteinn, synir
þeirra Bjartmar og Dagur Þór, og
b) Þórður Kristinn, f. 14. febr.
1979. 2) Rannveig, f. 27. jan. 1948,
maki Örlygur Jónasson, börn
þeirra eru a) María Kristín, f. 31.
mars 1970, maki Elvar Gunn-
arsson, börn þeirra eru, Sif, Brynj-
ar og Íris Arna, b) Þórdís, f. 31.
mars 1970, maki Hrafn Ómar
Gylfason, börn þeirra eru, Sigrún
og Gylfi Már, c) Jónas, f. 25. sept.
1975, og d) Ingvar, f. 15. nóv. 1981,
sambýliskona Svava Júlía Jóns-
dóttir, sonur hennar, Daníel Máni.
Útför Vigdísar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Einar Víglundur, f.
28.8. 1901, d. 21.2.
1991, Kristín, f. 10.4.
1904, d. 6.6. 1999,
Sigurjón, f. 25.1.
1908, d. 11.9. 1990,
Oddný, f. 3.9. 1911, d.
5.5. 2007, og Vigdís
sem hér er minnst.
Árið 1919 fluttu þau í
Hafnarfjörð og þar
fæddist Gestur Mos-
dal 27.8. 1919. Árið
1921 fluttist fjöl-
skyldan í Forsæti í
Villingaholtshreppi.
Árið 1940 giftist Vigdís Þórði
Kristni Jónssyni frá Syðri-Gróf, f.
4.3. 1916, d. 31.3. 1994. Foreldrar
hans voru Jón Sigurðsson og
Rannveig Linnet. Árið 1942 reistu
þau Vigdís og Þórður sér hús í
landi Forsætis sem þau nefndu
Sólbakka og bjuggu þar til 1954 er
þau fluttust á Selfoss og bjuggu að
Við systurnar eigum margar ljúfar
minningar tengdar Smáratúninu á
Selfossi, sem var heimili ömmu Dísu
og afa Þórðar í marga áratugi. Við
fæddumst í hjónarúminu þeirra og
þegar í ljós kom að tvíburar voru
fæddir þurfti strax að útvega og
sauma utan um aðra vöggu. Þar sem
pabbi var erlendis við nám þá var
mamma hjá ömmu og afa fyrstu þrjú
árin. Amma hjálpaði til með okkur
systurnar, skiptist á að vaka yfir okk-
ur á næturnar og passa okkur á dag-
inn eftir að mamma fór aftur að
vinna. Aldrei heyrðist hún kvarta yfir
þessu aukna álagi en nefndi oft hvað
það hefði verið gaman að keyra okkur
úti í vagninum. Amma lagði mikið
upp úr að hafa okkur fínar, hún saum-
aði og prjónaði allt sem við vorum í.
Uppáhaldið hennar voru hvítu pels-
arnir og húfurnar sem hún saumaði,
það nýttum við okkur síðar á okkar
eigin dætur. Eftir að pabbi kom heim
þá fluttum við til Reykjavíkur og þá
fannst ömmu sem börnin hefðu verið
af henni tekin. En heimsóknirnar
voru margar og í minningunni var þar
allt leyfilegt, jafnvel naga göt á horn-
in á sófasettinu. Minning um þennan
tíma var ömmu svo dýrmæt að hún
vildi ekki setja nýtt áklæði á sófann.
Amma var ákaflega réttsýn kona
og hafði alltaf sterkar skoðanir á hlut-
unum og lá ekkert á þeim. Á ung-
lingsárum okkar líkaði henni ekki
alltaf fatatískan og sagði þá oft
„fjandi er þetta ósmekklegt“. En þeg-
ar við systurnar mættum í sjötugs-
afmælið hennar með bláar alpahúfur,
bláköflóttum peysum og í pokabuxum
þá gekk alveg yfir hana og sagði að
„þetta væri það ljótasta sem hún
hafði nokkru sinni séð okkur í“. En
það var líka mikið hrós að heyra frá
henni að fötin væru smart. Mikið dá-
læti hafði hún á skóm og kíkti oft und-
ir borð til að skoða skóna sem við
gengum í. Sagðist hún óska þess að
vera með minni fót svo hún gæti tekið
við skónum þegar við hættum að nota
þá.
Gestrisni og rausn var ömmu í blóð
borin og vildi allt fyrir aðra gera, þess
nutu margir í ríkum mæli. Eftir að afi
féll frá bjó amma ein í Smáratúninu
og sá þar um heimilið þar til fyrir að-
eins þremur árum þegar hún fékk
heilablóðfall og varð að leggjast inn á
hjúkrunarheimili í framhaldi af því.
Hún fylgdist alla tíð vel með, bæði
þjóðmálum og málefnum allra innan
fjölskyldunnar, og var svo allt til
hinstu stundar.
Elsku amma – við kveðjum þig með
söknuði en minningin um þig mun lifa
Takk fyrir allt það sem þú hefur
gert fyrir okkur í gegnum árin
Tvíburarnir
María Kristín og Þórdís
Örlygsdætur
Þegar horft er til baka finnst
manni ótrúlegt hvað mannsævin er
fljót að renna sitt skeið, jafnvel hjá
þeim einstaklingum sem ná því að
komast á tíræðisaldur eins og Vigdís
föðursystir mín. Mér er það enn í
fersku minni þegar Dísa frænka og
Þórður unnusti hennar (en var móð-
urbróðir minn) réðust til kaupavinnu
hjá foreldrum mínum sumarið 1940.
Þau voru nýlega trúlofuð og börnin
ekki komin til sögunnar. Ég var þá á
fjórða ári og laðaðist mjög að unga
parinu, enda voru þau ekki spör á að
leika við mig þegar frístund gafst. Ég
hafði ekki náð fullum tökum á erf-
iðum orðum í tungumálinu og kallaði
þau jafnan Dídí og Dódó. Þegar
haustaði réð Þórður sig til smíða-
vinnu suður í Voga á Vatnsleysu-
strönd. Þar fékk kærustuparið litla
íbúð og minnir mig að þar hafi þeirra
sjálfstæði búskapur hafist.
Dísa óttaðist að hafa ekki nóg fyrir
stafni við að hugsa um einn mann, því
ekki tíðkaðist að konur ynnu úti. Það
var því að samkomulagi milli hennar
og móður minnar að hún fengi mig
lánaða svo hún væri ekki ein, á meðan
Þórður stundaði vinnu sína. Þetta var
mikið ævintýri fyrir mig og lengi ég
leit á Dísu og Þórð sem mína aðra for-
eldra.
Eftir að þau reistu sér hús að Sól-
bakka, sem var í túnjaðrinum hjá föð-
urforeldrum mínum að Forsæti, sótti
ég mikið til þeirra og fékk þá jafnan
að gista nokkrar nætur ýmist hjá
þeim eða ömmu. Þá tók Dísa fram
saumavélina og saumaði einhverja
fallega flík á mig. Dísa frænka var
listræn og hæfileikarík. Á ungdóms-
árunum sótti hún tíma í orgelleik og
spilaði um hríð í kirkjunni okkar í
Villingaholti.
Eftir að hún hafði lokið uppeldis-
hlutverkinu og börn þeirra, Jón og
Rannveig, uxu úr grasi fann Dísa sér
farveg í alls konar handverki og sýndi
ótvírætt hæfileika í málaralistinni.
En lífið er ekki allt dans á rósum.
Dísa og Þórður urðu fyrir þeirri
miklu sorg að missa einkason sinn á
besta aldri. Hann varð bráðkvaddur
aðeins 46 ára. Síðustu árin naut Dísa
umönnunar dóttur sinnar, sem var
alltaf nærtæk.
Ég sendi öllum ástvinum hlýjar
samúðarkveðjur og bið guð að blessa
minningu Vigdísar föðursystur minn-
ar.
María K. Einarsdóttir.
Vigdís Kristjánsdóttir
✝ Ásgrímur Ein-arsson fæddist á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 18. febrúar
1953. Hann lést á
heimili sínu Klöpp á
Álftanesi 9. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Einar Ásgrímsson
bóndi á Reyðará, f.
29.5. 1904, d. 3.3.
1980, og Unnur Stef-
ánsdóttir frá
Hvammi í Hjaltadal,
f. 17.8. 1912, d.16.10.
2004. Systkini Ásgríms eru: 1)
Hjalti, f. 11. apríl 1938, maki Krist-
jana Guðmundína Jóhannesdóttir,
f. 20. júlí 1941, þau eiga þrjú börn,
2) Guðrún Ásdís, f. 6.
júní 1943, og 3) Stef-
án, f. 14. janúar
1948, maki Emma
Fanney Baldvins-
dóttir, f. 22. apríl
1954, og eiga þau
fimm börn. Ásgrím-
ur ólst upp í for-
eldrahúsum á Reyð-
ará á Siglunesi.
Árið 1999 kvænt-
ist Ásgrímur Susan
Minnu Black, f. 11.
nóvember 1954.
Stjúpbörn Ásgríms
eru: Helga og Jóhann Linnet.
Útför Ásgríms verður gerð frá
Garðakirkju á Garðaholti og hefst
athöfnin klukkan 15.
Mig langar til að minnast Ásgríms
Einarssonar með nokkrum orðum.
Ég kynntist honum þegar hann var 10
ára gamall, þegar ég tók að mér að
vera farkennari á Siglunesi og Sauða-
nesi eftir áramót 1963. Börnin þar
fylgdu mér á milli heimila og kynntist
ég þeim því ákaflega vel. Seinna varð
ég svo mágkona Ásgríms þegar ég og
elsti bróðir hans giftumst.
Ási eins og við kölluðum hann oft-
ast var mjög góður og hjálpsamur
drengur og þeim eiginleikum hélt
hann alla sína ævi. Hann ólst upp við
öll almenn sveitastörf, útgerð var frá
Siglunesi þar sem þeir Reyðarárfeðg-
ar stunduðu og vandist hann því þeim
vinnubrögðum einnig. Hann kláraði
barnaskólanám á Siglufirði en fór síð-
an í Flensborgarskólann í Hafnarfirði
og kláraði þar gagnfræðaskólanám og
þá vetur hélt hann til hjá okkur Hjalta
og var hann svo oft styttri eða lengri
tíma hjá okkur ýmist í vinnu eða bara
í heimsókn hjá okkur. Við vorum þá
komin með atvinnurekstur. Ási var
svo í útgerð með Stefáni bróður sín-
um þar sem þeir gerðu út frá Siglu-
nesi jafnframt því sem hann vann á
Reyðarárbúinu. Hann breytti svo til
og flutti til Hafnarfjarðar árið 1982,
en þá hafði Einar faðir hans dáið
tveimur árum áður. Ási fór þá að
vinna hjá Hjalta bróður sínum, fyrstu
þrjú árin bjó hann hjá okkur en síðar
fluttist hann í íbúð í sama húsi og við.
Um 1997 breytti hann til en þá var
Susan komin inn í líf hans og keyptu
þau þá hús úti á Álftanesi sem heitir
Klöpp og þar hafa þau verið síðan.
Um svipað leyti stofnaði hann fyrir-
tæki ásamt fleirum sem heitir Hafás
sem hann síðan rak til dauðadags.
Við áttum margar ánægjustundir
með Ása bæði hér í Hafnarfirði og
eins norður á Siglunesi. Eins fórum
við saman vestur að Bæ sem og til
Tálknafjarðar. Síðar fórum við öll
saman ásamt starfmönnum Vélaverk-
stæðisins til Héðinsfjarðar. Hinn 30.
júní 2007 síðastliðin var Ási staddur á
Reyðará og tók þar á móti gönguhópi
sem hafði gengið frá Siglufirði yfir
Kálfsskarð og niður Reyðarárdal og
veitti þar kaffi. Fólkið kom svo ásamt
honum inn á Nes og þáði kaffi hjá
okkur Hjalta, þetta var mjög ánægju-
legur dagur fyrir okkur öll. Seinna um
sumarið vorum við síðan stödd sam-
tímis fyrir norðan en þá voru einnig
Susan kona hans, sonur hennar og
kærasta með í för. Áttum við margar
ánægjustundir þar saman. En það
eru ákaflega margar minningarnar
sem tengdar eru Ása og ekki hægt að
koma þeim öllum á blað í þessari
minningargrein. En ég kveð þig, kæri
mágur, og Guð veri með þér.
Þín mágkona,
Kristjana.
Við fáum í okkar hlut aðeins eitt
brothætt líf og lífið er langt ferðalag í
lest sem nemur ekki staðar fyrr en al-
mættið togar í spottann – sumir velja
neyðarútganginn og hoppa út úr
vagninum á ferð.
Kæri frændi og vinur!
Mig langar til að minnast þín í fá-
einum orðum. Þú og ég og systkini
okkar vorum það sem hægt er að
kalla börn náttúrunnar, alin upp á
hálfgerðu eylandi, sjórinn var okk-
ar vegur og bátar þjónuðu hlutverki
bílsins. Þó að Siglufjörður væri
skammt frá var ekki þar með sagt
að samgöngur væru auðveldar á
hæggengum opnum vélbátum, né
landtaka á Nesi þegar sjór var
ókyrr. Við þekktum ekki annað og
Siglunes og Reyðará voru í okkar
augum draumastaðir þegar við vor-
um að alast upp. Við bárum virð-
ingu fyrir lífinu og okkur var kennt
að virða 5. boðorðið. Á ungdómsár-
um okkar fóru öll sveitabörn að
vinna þegar þau gátu gengið ein og
óstudd og það sem stendur m.a. upp
úr frá gömlu góðu æskuminningun-
um er að okkur þótti ánægjulegt að
taka þátt í þeim störfum sem féllu
til og okkur var trúað fyrir.
Þrátt fyrir að vera jafnaldrar og
fermingarsystkin voru aðstæður
þannig, að við gátum ekki alltaf ver-
ið samtíða á okkar skólagöngu.
Þegar tími gafst til á sumrin fórum
við í ævintýraferðir í fjöruna og þar
kenndi margra grasa. Á unglings-
árunum skildu leiðir, fjölskylda mín
flutti í annan landsfjórðung og það
var erfitt, því nándin og einangr-
unin þjappar fólki saman og þeir
sem bjuggu þá á Nesi voru sem ein
fjölskylda. En við hittumst alltaf
öðru hverju því sterk vinarbönd
slitna aldrei.
Og ræturnar eru öflugar, við
bróðir minn ásamt fjölskyldum
reistum sumarhús á grunni æsku-
heimilis okkar Sigluness III og þú
og þín fjölskylda voruð búin að gera
kraftaverk á Reyðarárhúsinu.
Næsta sumar átti að reka smiðs-
höggið á verkið og þegar þú kvaddir
okkur hjónin í fyrrasumar varstu
fullur bjartsýni eins og alltaf og við
ætluðum að hittast á Nesi, hress og
kát. Aldrei hefði mér dottið í hug að
þú, frændi sæll, orðinn miðaldra
maður, ráðsettur og í góðri vinnu,
ættir í erfiðleikum sem þú sást ekki
fram úr. Þú tókst þá ákvörðun að
ljúka ferðinni, löngu áður en það
var tímabært. Af hverju sitja ætt-
ingjar og vinir eftir með ótal spurn-
ingar en engin svör? Ein grein af
trénu er horfin án skýringar.
Kæri vinur, hvíldu í friði.
Guð gefðu mér styrk
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt.
Helga Erla Erlendsdóttir.
Það er með trega í hjarta sem við
systkinin setjumst niður og skrifum
þessi orð til frænda okkar Ása. Við
vorum slegin þegar við fréttum af
ótímabæru andláti hans. Við áttum
bágt með að trúa því að hann Ási
frændi væri farinn frá okkur í blóma
lífsins. Ekki datt okkur þetta í hug
þegar við hittum hann í laufa-
brauðsbakstri fyrir síðastliðin jól, þá
var hann kátur í skapi eins og hans
var vaninn.
Við höfum haft mikil samskipti við
hann gegnum árin enda bjó hann hjá
okkur í mörg ár og var orðinn eins og
stóri bróðir okkar allra. Þó að sam-
gangurinn hafi minnkað eftir að
hann flutti á Klöppina var alltaf gam-
an að rekast á hann og Susan og
spjalla um daginn og veginn. Svo
voru það ófáar gæðastundirnar sem
við áttum saman á Siglunesi fyrir
norðan. En í fjölskylduna hefur verið
höggvið stórt skarð sem verður erf-
itt að fylla og viljum við votta Susan
og fjölskyldu samúð okkar á þessum
erfiðu tímum.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn, minn faðir, lífsins ljós,
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert, mín lífsins rós,
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn, láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól,
láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn, réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd,
og slökk þú hjartans harmabál,
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær,
Faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Unnar, Hanna, Einar
og fjölskyldur.
Nú er fallinn frá Ásgrímur Ein-
arsson, kær vinur minn til yfir 30
ára.
Fyrstu kynni mín af Ása voru þeg-
ar hann kom í Flensborgarskólann
til að klára gagnfræðinginn en Hjalta
bróður hans hafði ég þekkt lítillega
áður. Leiðir okkar Ása lágu þó ekki
saman að neinu ráði fyrr en ég fór að
Siglunesi, föðurhúsum Ása og Hjalta,
til að líta eftir rafstöð sumarið 1980.
Þá stuttu áður hafði gengið á ýmsu
því faðir Ása var nýlega látinn. Þá
hafði hraðbátur Ása nýlega brotnað í
fjörunni. Það var gaman að koma á
Siglunesið, það var greinilegt að þar
bjuggu miklir tæknimenn. Mér er
þessi ferð mjög minnisstæð því ég
hafði starfa af því að ferðast um land-
ið og gera við rafstöðvar um sveitir
landsins. Þessi ferð byrjaði í Skáleyj-
um á Breiðafirði þar sem ferðast var
um í opnum trillum og tíminn varð af-
stæður. Þaðan fór ég að Skatastöðum
í Austurdal í Skagafirði. Þar voru enn
torfhýsi og frekar afskekkt.
Þegar komið var á Siglunesið var
maður kominn í allt annan heim – inn
í framtíðina. Á Reyðará var tekið á
móti mér með kostum og kynjum eins
og Unni húsmóður var einni lagið. Og
alltaf man maður eftir öflugum ste-
reógræjunum í eldhúsinu og talstöð
sem mamma þeirra bræðra notaði til
að fylgjast með þeim er þeir sóttu
sjóinn.
Við Ási byrjuðum að vinna saman
um 1987 í aukavinnu við að þjónusta
Landsímann til fjalla. Þá var gott að
hafa með sér alvöru sveitamann sem
kallaði ekki allt ömmu sína. Árið 1991
stofnuðum við fyrirtæki okkar Hafás
og rákum við það saman fram á síð-
asta dag. Samvinna okkar var
hnökralaus alla tíð. Við vorum ekki
sammála í öllu frekar en hjón í góðu
hjónabandi, en alltaf skildum við sátt-
ir hvor við annan í lok dags. Að hafa
fengið að hafa Ása með sér öll þessi
ár er ómetanlegt. Það var alltaf létt
yfir honum, fýlu átti hann ekki til og
stutt í hans sérstaka húmor. Í hans
orðabók var ekki til orðið vandamál,
bara verkefni og að vera með Ása
uppi á fjöllum fyrir tíma GPS og ann-
arra hjálpartækja var unun. Ég
treysti honum varla til að rata á milli
húsa í Reykjavík en er við komum á
fjöll var eins gott að elta hann.
Nú kveðjum við mikinn heiðurs-
mann með djúpum söknuði. Þó mað-
ur komi í manns stað verður skarð
það sem hann skilur eftir ekki fyllt.
Með vinarkveðju,
Hafsteinn Linnet.
Ásgrímur Einarsson
 Fleiri minningargreinar um Ás-
grím Einarsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.