Morgunblaðið - 13.04.2008, Blaðsíða 30

tengsl | Feðginin Aðalbjörg Þóra Árnadóttir og Árni Pétur Guðjónsson
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
mætti alls ekki koma! Ég man aðeins eftir
einu rifrildi milli okkar og það var örugg-
lega af því að ég tók ekki til eftir mig.
Hann er slíkur snyrtipinni að það er leitun
að öðrum eins. Svo vill hann henda dóti og
einu sinni kom hann inn í herbergið mitt
með svartan ruslapoka, en ég stóð með
mínu dóti og þá sló í brýnu með okkur.
Tímabundinni sambúð okkar lauk af því ég
gekk fram af honum með því að gleyma
stundum að vaska upp eftir morgunmatinn.
Pabbi og mamma lásu margar uppeld-
isbækur þegar ég var komin í heiminn. En
svo held ég að þau hafi lagt bækurnar til
hliðar og ákveðið að ala mig upp eftir hjart-
anu. Pabbi er mikil tilfinningavera þótt
hann kjósi að vera kúl þegar það hentar
honum. Foreldrar mínir hættu að búa sam-
an þegar ég var á ellefta ári, en það breytti
engu fyrir mig. Við höfum alltaf verið þrjú í
teymi og erum það áfram. Ég fékk að fara
allt með þeim, mér fannst fáránlegt að þau
færu tvö út að borða eða tvö á tónleika. Við
vorum þriggja manna fjölskylda. Þau bönn-
uðu mér ekki margt. Pabbi fór þá leiðina,
þegar ég vildi fá tattú eða lokk í vörina, að
segja: Þú ætlar að verða leikkona, er það
ekki? Þetta sést í nærmynd. Þar með var
það búið.
Ég fór oft til vina minna og þeir heim-
sóttu mig og við fengum að vera frameftir,
en okkur var alltaf ekið á milli. Mér fannst
það svolítið skrýtið fyrst, en svo vandist
þetta og varð bara þægilegt. En 17. júní var
foreldrabílnum lagt spöl frá miðbænum og
svo löbbuðum við þangað þegar gleðinni var
lokið.
Þótt pabbi þykist vera afskaplega mikill
smekkmaður fyrir mína hönd þegar kemur
að fötum, þá leyfðist mér alls konar vit-
leysa. Og hann hjálpaði mér að lita hárið á
mér appelsínugult í tíunda bekk.
Ég hugsa að hann hafi haft sínar efa-
semdir um mig og leiklistina og þá fyrst og
fremst um afkomuhliðina. En ég held að
hann hafi innst inni orðið afskaplega glaður
og stoltur þegar ég ákvað að gerast leikari.
Ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að biðja
hann eða Dadda frænda (Kjartan Guð-
jónsson) um aðstoð fyrir inntökuprófið í
leiklistardeildina. En pabbi hefur alltaf ver-
ið hvetjandi og í þetta skiptið sagði hann
eitt stikkorð fyrir hvern þátt inntöku-
prófsins, orð sem áttu að hvetja mig og
Aðalbjörg Við pabbi höfum alltaf verið
rosalegir vinir. Hann er góður maður og
hefur alltaf komið fram við mig sem félaga
og talað við mig eins og viti borna mann-
eskju. Við höfum farið í marga gönguferð-
ina og átt djúpar samræður um allt milli
himins og jarðar og auðvitað margt um leik-
hús. Ég man enn þegar ég kom einu sinni
að tómum kofunum hjá honum. Guð minn
góður hann veit ekki allt, hugsaði ég. Og
einu sinni man ég að hann gaf mér ráð sem
var tómt bull og það var annað áfall að sjá
að hann væri ekki heldur fullkominn á því
sviði.
En við erum trúnaðarvinir og höfum átt
margar ógleymanlegar stundir saman. Við
erum svolítið eins og krakkarnir í fjölskyld-
unni, við sjáum um ærslin, mamma er
mamma.
Reyndar man ég næstum ekkert eftir
mér í Kaupmannahöfn, en ég á góðar stund-
ir á ljósmyndum, sem sýna meðal annars að
við vorum mikið sandkastalafólk. Það eina
sem ég man með vissu er að ég var að pota
í froðuna á bjórkollunni hans pabba.
Ég var sex ára þegar við fluttum heim.
Þegar pabbi var í leiklistarskólanum var
annar bekkurinn mikill stelpubekkur og
þær voru svo góðar við mig. Eftir skóla fór-
um við öll á Hressó og þar sat ég í reykj-
arkófinu frá pabba og hinum leiklistarnem-
unum og fékk köku.
Eftir að pabbi útskrifaðist varð ég al-
gjör leikhúsrotta. Ég man að hann svaf oft
á daginn vegna kvöldstarfsins í leikhúsinu
og átti það þá til að vera dálítið úrillur
heima fyrir. En það eltist af honum! Í
leikhúsinu fékk ég að sjá allt nema leik-
ritið Engla í Ameríku. Ég held að hann
hafi talið það vera of ljótt leikrit fyrir
mig. En allt annað sá ég og fór á margar
sýningar á hverju leikriti, oft sat ég í bún-
ingsherberginu hans og hlustaði þar á
leikarana á sviðinu.
Þegar ég eltist átti ég ákaflega erfitt með
að horfa á pabba á sviði. Ég var svo stress-
uð fyrir hans hönd! Það var eiginlega fyrst
núna í Kommúnunni sem ég gat hallað mér
aftur í sætinu og notið þess að horfa á leik-
ritið. Það hefur heldur ekki verið auðvelt
fyrir mig að hafa hann í salnum. Þegar ég
bauð honum á rennsli á Gítarleikurunum
sagði ég að hann ætti að koma sem hver
annar pabbi utan úr bæ, en fiðlupabbi
Fæ pinkubónus fyrir að vera dóttir hans
30 SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ