Morgunblaðið - 13.04.2008, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2008 41
Agnarsmá brot úr eilífð hefur að geyma ljóð sem Ólafur
Ragnarsson, fyrrum bókaútgefandi og fréttamaður, orti síðustu
tvö ár ævi sinnar. Þótt hann væri nánast alveg orðinn lamaður
er ljóst af ljóðunum að baráttuviljinn var óbilandi, hugurinn
frjáls og flögraði víða. Hann lést 27. mars sl. af völdum
MND-sjúkdómsins.
„Síðdegisútvarpið mælir með þessari fallegu ljóðabók.“ – Rás 2
„Ólafur hefur ljóðskáldstaugar, er persónulegur og hlýr og er
næmur fyrir landi og umhverfi. En mesta athygli vekur þrekmikið
æðruleysi og afstaða hans til lífs og dauða.“
– Matthías Johannessen skáld.
2. SÆTIMETSÖLULISTIEYMUNDSSONAR9. APRÍL 2008 INNBUNDINSKÁLDVERK
ÞREKMIKIÐ ÆÐRULEYSI
ENGINN ræður sínum næturstað.
Þetta er málsháttur og merkir að
lífið tekur oft stefnu sem maður á
alls ekki von á. Er þá hægt að sjá
fram í tímann? Þegar Ligeti, tón-
skáldið fræga sem lést í fyrra, hélt
eitt sinn fyrirlestur um framtíð tón-
listarinnar, þagði hann bara. Með
því meinti hann að framtíð tónlistar-
innar væri svo óljós að ekki væri
hægt að segja neitt af viti um hana.
Ég hugsa samt að auðveldara sé
að spá því HVERJIR verði stjörn-
urnar í tónlistarlífinu næstu árin.
Tónlistarhæfileikar eru meðfæddir
og þeir koma yfirleitt snemma í ljós.
Ný tónleikaröð, Tónsnillingar fram-
tíðarinnar, er því ekki út í bláinn.
Röðin hóf göngu sína á þriðjudags-
kvöldið, og þar steig fyrstur fram
Bragi Bergþórsson tenór, sem flutti
Schwanengesang eftir Schubert.
Nú ætla ég að kasta fram öðrum
málshætti, sem er: Sjaldan fellur
eplið langt frá eikinni. Bragi er son-
ur tveggja kanóna á tónlistarsvið-
inu, Sólrúnar Bragadóttur og Berg-
þórs Pálssonar. Ekki er ólíklegt að
hann muni feta í fótspor foreldra
sinna. Þótt hann sé ungur að árum
og hafi ekki enn öðlast nauðsynlega
tónleikareynslu var auðheyrt strax
á fyrstu tónunum að hann hefur
mikla tónlistarhæfileika. Vissulega
var rödd hans nokkuð óstöðug í
byrjun, sem má rekja til tauga-
óstyrks, en hún náði sífellt betri
fókus eftir því sem á leið. Túlkunin
var líka gædd leiftrandi innblæstri,
hún var margbreytileg og blæ-
brigðarík, og oft ótrúlega áhrifamik-
il.
Kristinn Örn Kristinsson píanó-
leikari spilaði með söngvaranum, og
gerði það einstaklega vel. Ég hef
einhvern tímann sagt áður að Krist-
inn sé einn af okkar fremstu með-
leikurum og það er synd hversu
sjaldan hann kemur fram op-
inberlega. Leikur hans var unaðs-
lega áferðarfagur og safaríkur.
Eftir tónleikahlé kom Elfa Rún
Kristinsdóttur fram, en hún er dótt-
ir Kristins píanóleikara. Feðginin
léku sónötu í A-dúr, einnig eftir
Schubert, og var sérlega ánægju-
legt að hlýða á hana. Elfa Rún er
með prýðisgóða tækni og hún spil-
aði af öryggi. Túlkunin var líka líf-
leg og flæðið í músíkinni var ávallt
til staðar. Einmitt þannig á Schu-
bert að hljóma.
Þessir tónleikar lofa góðu um
framtíðina. Auðvitað eiga þau Elfa
Rún og Bragi eftir að þroskast og
öðlast enn meiri listræna dýpt, en
þau hafa alla burði til að ná langt.
Og er ekki sannur listamaður stöð-
ugt að þroskast? Best er að enda á
svipuðum nótum og ég byrjaði: Svo
lengi lærir sem lifir!
Spáð í
stjörnurnar
Jónas Sen
TÓNLIST
Salurinn í Kópavogi
Tónlist eftir Schubert í flutningi Elfu
Rúnar Kristinsdóttur fiðluleikara,
Braga Bergþórssonar tenórs og Kristins
Arnar Kristinssonar píanóleikara.
Þriðjudagur 8. apríl.
Söng- og kammertónleikarbbbmn
ÞAÐ er alltaf gaman fyrsta mánu-
dag hvers mánaðar á Kaffi Kúlt-
úra við Hverfisgötu því þá stendur
Bebopfélag Reykjavíkur fyrir tón-
leikum þar. Þetta er annað árið
sem félagið starfar undir forustu
Hauks Gröndals og Óskars Guð-
jónssonar. Hljómsveit kvöldsins
leikur í klukkutíma, en síðan hefst
djammsessjón framyfir miðnætti.
Að þessu sinni var bassaleik-
arinn Ólafur Stolzenwald í fyr-
irsvari. Ólafur er traustur bassa-
leikari með góðan tón og létta
sveiflu og var dyggilega studdur
af trommaranum frábæra, Scott
McLemore. Efnisskráin var klass-
ískt bíbopp eins og jafnan þessi
kvöld og kannski voru end-
urkynnin við tvo æskufélaga, 52nd
Street Theme Dizzys og Cheese
Cake Dexters, ánægjulegustu við-
burðir kvöldsins. Óskar finnur yf-
irleitt nýjan flöt á hverju viðfangs-
efni og það gerði hann svo
sannarlega í Cheese Cake, en
hann á ekki margt sameiginlegt
með höfundinum. Samúel Jón er
traustur á básúnuna og fáir aðrir
básúnueinleikarar í sjónmáli nema
sá stórgóði Helgi Hrafn Jónsson
sem er fluttur til landsins eftir
langa dvöl í Austurríki. Það er
kominn tími til þess að heyra
hann leika djass hér heima – síð-
ast heyrði ég hann á Jazzhátíð
Reykjavíkur þar sem einn af gít-
armeisturum Evrópu, Wolfgang
Mütspiel, lék með honum. Svo er
Andrés Þór alltaf hugmyndaríkur
og festist ógjarnan í klisjunum.
Semsagt: stórskemmtilegt bíbopp
þar sem andi liðinna tíma sveif yf-
ir vötnunum.
Heldur var dapurlegt yfir
djammsessjóninni eins og oft áður.
Haukur mætti til leiks og Ari
Bragi blés flott í trompetinn.
Magnús Tryggvason Elíassen
leysti Scott af hólmi, en hann er
einna efnilegastur yngri trommara
okkar. Það er eins og sá tími sé
liðinn er menn stóðu í röðum og
biðu eftir að fá að taka sóló á ses-
sjónum. Kannski hafa ungir menn
enga þörf fyrir að láta gamminn
geisa í djassklassíkinni – er
djammið kannski tímaskekkja?
Er djammið tímaskekkja?
Vernharður Linnet
TÓNLIST
Kaffi Kúltúra
Samúel Jón Samúelsson básúnu, Óskar
Guðjónsson tenórsaxófón, Andrés Þór
Gunnlaugsson gítar, Ólafur Stolzenwald
bassa og Scott McLemore trommur.
Mánudagskvöldið 7. apríl.
Bebopgaleiðanbbbnn
Fréttir
í tölvu-
pósti