Morgunblaðið - 13.04.2008, Qupperneq 56

56 SUNNUDAGUR 13. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sólveig Egg-ertsdóttir fædd-
ist í Reykjavík hinn
9. maí 1917. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli þann 18.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Eggert
Einar Jónsson,
kenndur við Nauta-
bú í Lýtings-
staðahreppi í
Skagafirði, f. 16.
mars 1890, d. 28.
september 1951, og Elín Sig-
mundsdóttir frá Vindheimum í
Skagafirði, f. 22. júlí 1890, d. 31.
janúar 1975. Systir Sólveigar er
Sigurlaug Eggertsdóttir, f. 9.
júní 1914, gift Boga Óskari Sig-
urðssyni frá Rafnseyri í Vest-
mannaeyjum. Hann lést árið
1980.
Sólveig giftist Elíasi Þórarni
Eyvindssyni lækni, frá Vest-
mannaeyjum, f. 14. júní 1916, d.
17. mars 1980. Foreldrar hans
voru hjónin Eyvindur Þór-
arinsson, f. 13. apríl 1892, d. 25.
ágúst 1964, og Sig-
urlilja Sigurð-
ardóttir, f. 24. des-
ember 1891, d. 19.
október 1974. Þau
voru búsett í Vest-
mannaeyjum. Son-
ur Sólveigar og Elí-
asar er Eggert
Einar Elíasson, f.
27. júlí 1942. Sól-
veig og Elías
skildu. Dóttir Sól-
veigar er Guðrún
Elín Eggerts,
starfsmaður
Bændasamtakanna, f. 30. janúar
1961, d. 1. september 2003. Sól-
veig bjó alla tíð í Reykjavík, að
undanskildum nokkrum árum,
þegar hún bjó með foreldrum
sínum í Vestmannaeyjum. Hún
stundaði skrifstofustörf á yngri
árum og hélt heimili með móður
sinni og börnum, lengst af, í
Þingholtsstræti 30 í Reykjavík.
Síðustu árin dvaldist hún á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli í
Reykjavík.
Útför Sólveigar fór fram í
kyrrþey.
Fallegasti og hlýjasti engillinn
er floginn burt. Hún Sólveig amma
mín hefur kvatt þennan heim og er
farin á vit ævintýranna. Mikið
fannst mér erfitt að taka þeim tíð-
indum að hún væri dáin og þeirri
staðreynd að ég gat ekki verið hjá
henni síðasta spölinn. Manni finnst
bara að sumir eigi alltaf að vera
hjá okkur en svo er víst ekki. Mér
hlotnuðust þau forréttindi að
kynnast þessari glæsilegu og góðu
konu sem hún amma var og ég á
stórt safn minninga af samveru-
stundum okkar. Það fyrsta sem
kemur upp í hugann eru heim-
sóknirnar í Þingholtsstrætið þar
sem ég var jafnan send út í sjoppu
til að kaupa litla kók í gleri og
prins í póló (prins póló).
Kímnin var aldrei langt undan
enda var hún húmoristi af guðs
náð. Minningarnar um jólin eru í
miklu uppáhaldi hjá mér þar sem
mikið var hlegið. Pakkarnir á jól-
unum leika þar stórt hlutverk og á
málshátturinn betra er að gefa en
þiggja mjög vel við Sólveigu
ömmu. Það er eins og hann hafi
verið saminn með hana í huga.
Hún var alltaf mjög ánægð með
gjafirnar sem hún fékk en henni
fannst alltaf einhver annar þurfa
meira á þeim að halda en hún
sjálf. Hún reyndi eftir fremsta
megni að gefa okkur gjafir sem
henni voru gefnar og varð oft mik-
ill leikþáttur í kringum það. Þegar
mamma færði henni blómvönd á
góðum degi varð amma voða kát
enda þakklát að eðlisfari. Án und-
antekninga spurði hún samt hvort
mömmu væri nú ekki sama þó
blómin færu til hennar Svövu eða
einhverrar annarrar. Alexander
Freyr og litla nafnan hún Sólveig
Embla minnast oft á það hversu
góð hún amma var og ég held að
allir sem hana þekktu taki undir
þau orð. Ég kveð Sólveigu ömmu
með söknuði en jafnframt með
gleði og trú yfir því að nú sé hún
komin til Guðrúnar, dóttur sinnar.
Minningin um okkar yndislegu
ömmu lifir með okkur.
Ragna.
Sérríveislan er búin.
Sólveig er dáin.
Á Þorláksmessu í tæpa tvo ára-
tugi enduðum við jólaundirbúning
okkar með heimsókn til Sólveigar
og alltaf skáluðu þær Sigríður í
sérríi. Nú seinast um jólin komum
við á Skjól og Sólveig var miður
sín, við fundum ekki sérríið. Hún
hringdi í Eggert – og auðvitað var
flaskan í skápnum. Sólveig tók
gleði sína aftur.
Alltaf þegar við komum til Sól-
veigar var tekið vel á móti okkur
og börnunum okkar. Það var þeim
báðum til gleði, móður minni, Hall-
dóru, og Sólveigu, þegar þær
kynntust í Þingholtsstræti 30. Þær
keyptu íbúð á sömu hæð í ný-
byggðu húsinu og ekki þótti mér
það verra að við Eggert vorum
skólabræður í barnaskóla.
Ég hafði því átt kynni við Sól-
veigu frá því ég kom í Drápuhlíð-
ina til að tefla eða leika mér við
Eggert.
Þar byrjaði ég að njóta gestrisni
Sólveigar. Eggert var augasteinn
móður sinnar og síðan í Þingholts-
strætinu fæddist Guðrún Elín sem
var ljósið hennar Sólveigar og
mikill harmur að glæsilegri stúlku
þegar hún rúmlega fertug lést eft-
ir erfið veikindi. Sólveig bar ekki
sorg sína á torg en öllum var ljóst
að missir hennar var mikill.
Sólveig var há og glæsileg. Það
fór ekki mikið fyrir henni en hún
var sannanlega vinur, hún var fyr-
irmynd – við vorum heppin að
kynnast henni. Aldrei heyrðum við
hana segja styggðaryrði til nokk-
urs manns. Meðfylgjandi erindi
eftir Bólu-Hjálmar kemur upp í
hugann þegar Sólveigar er minnst:
Dyggð og dugnað
hún daglega sýndi
skyldurækt alla
sér í skauti bar,
trúgóð og þolin
í þjáningunum,
elskaði guð
og góða siði.
Það er gott að eiga minning-
arnar. Ég sendi samúðarkveðjur
til Eggerts og aðstandenda Sól-
veigar frá mér og fjölskyldunni.
Róbert Jónsson.
Sólveig Eggertsdóttir er nú búin
að yfirgefa þetta jarðlíf rúmlega
níræð að aldri og södd lífdaga. Sól-
veig var bæði tignarleg og auð-
mjúk kona með vakandi vitund í
víðum skilningi þess orðs. Hún var
með merkilegri konum sem ég hef
kynnst. Hún var móðir bestu vin-
konu minnar, hennar Guðrúnar El-
ínar heitinnar.
Ég var orðin unglingur þegar
við kynntumst. Ég hreifst strax af
þessari rólegu, virðulegu konu
með fallegt blik í augum. Eftir-
minnilegar voru ferðirnar með
heimagerðar veitingar frá Sólveigu
á fundina í Guðspekifélaginu. Fyr-
ir mig, unglinginn, var það að
koma þar inn eins og að ganga inn
í kirkju heimspekinnar, þarna var
leitað að kjarna mannsins, hinni
tæru vitund. Sólveig kveikti hjá
manni áhuga á andlegum málefn-
um. Hún gaukaði að mér bókum
eftir hinn danska Martinus og
greinum úr Ganglera um Kris-
hnamurti. Hún hafði einstaklega
gott innsæi og ráðlagði mér að
fara varlega í leit minni. Í mínum
huga var Sólveig blanda af hefð-
arkonu og indverskum jóga með
fæturna á jörðinni en næma og fal-
lega vitund. Ég bar ómælda virð-
ingu fyrir henni.
Sólveig var fagurkeri. Hún bjó
Eggerti syni sínum og Guðrúnu
Elínu fallegt heimili á Þingholts-
stræti. Kaffiboð með góðum vin-
konum urðu mörg. Sólveig var
vinamörg, hún var gjöful og laðaði
fólk að sér. Það var náið og fallegt
samband milli þeirra mæðgna. Sól-
veig eignaðist Guðrúnu Elínu um
miðbik ævinnar og gerði allt fyrir
hana sem hún gat gefið af sér og
Guðrún launaði henni með því að
hugsa ákaflega vel og fallega um
móður sína.
Það var öllum mikið áfall þegar
Guðrún Elín lést langt fyrir aldur
fram úr krabbameini. Sjaldan hef
ég fundið jafnmikið til með aldr-
aðri móður sem þurfti að vera við
útför dóttur sinnar sem var nánast
helmingi yngri en hún. Ég upplifði
að hún hefði tekið þessu mikla
áfalli með ákveðinni auðmýkt.
Þegar ég heimsótti hana síðustu
árin, þá talaði ég og grét hjá henni
og hún huggaði mig með fallegri
samúðarfylltri þögn og skilningi.
Sólveig hélt fullri andlegri vitund
fram á síðasta dag með allri þeirri
vídd sem hún hafði þroskað með
sér. Vitund sem var nær kjarn-
anum og tærari en ég hef áður
kynnst. Ég er ákaflega þakklát og
tel mig vera ríka að hafa fengið að
kynnast Sólveigu í gegnum mína
bestu vinkonu. Þessar mæðgur
voru merkilegar konur sem hafa
auðgað og gefið án þess að þær
hafi borist mikið á. Látleysi, styrk-
ur og hátt vitundarstig einkenndi
þær báðar en á ólíkan hátt.
Lífið er mun tómlegra án þeirra
en innhaldsríkar minningarnar
fylla í brot af tómarúminu.
Ég færi Eggerti og öllum ást-
vinum Sólveigar mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Heba Helgadóttir.
Ef ljóð mitt
líktist þér
væri það gleði
þeim sem vilja gleðjast
huggun þeim sem syrgja
Það væri gjöfin sem þú gafst
með lífi þínu
með ástúð þinni
við söknum þín
við söknum þín
við söknum þín
Með þessum orðum vil ég kveðja
Sólveigu Eggertsdóttur og þakka
henni áratuga vináttu. Við hitt-
umst fyrst á fundum hjá Guðspeki-
félagi Íslands, þar sem Sólveig var
virkur félagi um tíma. Við eign-
uðumst vináttu hvor annarrar,
þótt aldursmunur væri þó nokkur
og þegar ég eignaðist dóttur mína
árið 1980 var auðvelt fyrir mig að
velja henni nafn. Ég vildi gefa
henni nafn, þar sem renta fylgdi
nafni og ég bað Sólveigu um að
verða guðmóðir hennar. Því tók
hún vel og á árunum sem hafa liðið
og alla tíð síðan, hefur Sólveig ver-
ið vinur okkar mæðgnanna og fjöl-
skyldunnar. Eiginleikar Sólveigar
voru glettni, einlægni og virðing
fyrir lífinu í öllum sínum marg-
breytileika og hún var ræðin og
einstaklega viðræðugóð mann-
eskja. Hún var mikil fjölskyldu-
manneskja og vinaföst og gjafmild
svo að af bar. Núna er hún farin á
vit eilífðarinnar, til endurfunda við
ástkæra dóttur sína, sem var
henni mikill harmur að missa og
það hafa verið fagnaðarfundir með
þeim mæðgunum. Það voru for-
réttindi að þekkja Sólveigu Egg-
ertsdóttur og eiga vináttu hennar
og viljum við mæðgurnar, Sólveig
og ég, þakka öll árin og allt sem
hún gerði fyrir okkur og var okk-
ur.
Anna S. Björnsdóttir,
Sólveig Krista
Einarsdóttir.
Sólveig
Eggertsdóttir
Hún Guðrún Elín
Eggerts lést langt
fyrir aldur fram, á
fertugasta og öðru
ári. Nokkrum árum
áður hafði hún greinst með
krabbamein. Ég kynntist henni
þegar við vorum 15 ára. Við vorum
eins og dagur og nótt, svart og
hvítt. Hún hafði allt það sem mig
vantaði. Rótfestu, ró og æðruleysi.
Ég tel mig hafa verið heppna í líf-
inu að hafa kynnst Guðrúnu Elínu.
Hún var manneskja sem vissi svo
margt innst inni í sér og leyfði því
að flæða. Hún var alin upp af
djúpviturri móður svo vitneskjan
lá áreynslulaus í vitund hennar.
Við gátum talað um lífið í öllum
sínum víddum og alltaf mætti ég
þessari áreynslulausu og djúpu
vitneskju hjá henni. Það var gott
að vera með henni, líka í þögninni.
Það ríkti mikið traust á milli okk-
ar. Ungdómsárin, þessi litríku,
villtu, átti ég með henni. Mikið var
brallað. Við leigðum saman íbúð í
miðbænum, hlógum mikið og héld-
um mörg samkvæmin. Fengum
okkur síamskött sem dó 20 ára
gamall, aðeins hálfum mánuði á
undan Guðrúnu Elínu.
Við ferðuðumst víða saman og
það var ákaflega gott að ferðast
Guðrún Elín
Eggerts
✝ Guðrún ElínEggerts fæddist
í Reykjavík 30. jan-
úar 1961. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
1. september 2003.
Útför Guðrúnar
fór fram í kyrrþey.
með henni. Interrail-
ferðalögin ásamt
mörgum öðrum sem
enduðu oftar en ekki
á eyjunum grísku.
Minnisstæðast er
tveggja vikna ferða-
lag á fagurri tré-
skútu um grísku eyj-
arnar með góðum
vinum og síðasta
ferðin okkar saman í
veikindum hennar til
Barcelona þar sem
hún sýndi hve sterk
og æðrulaus mann-
eskja hún var.
Það var henni mikilvægt í lífinu
að styðja þá sem máttu sín lítils,
hún var alltaf til taks ef eitthvað
bjátaði á, svo sterk og fordóma-
laus. Það var henni ómetanlegt
hve Eggert bróðir hennar stóð
eins og klettur við hlið hennar í
ströngum veikindunum. Við áttum
báðar aldraðar mæður og eldri
bræður svo við gerðum með okkur
samning um að styðja hvor aðra í
gegnum súrt og sætt í ellinni. Nú
er ekkert nema haf minninga sem
styður. Allt sem við brölluðum
saman og allan kærleikann sem
myndaðist ylja ég mér við. Guðrún
Elín var mér sem systir. Hún var
sem djúpi blái liturinn í gríska
eyjahafinu, mjúkur, fagur og tign-
arlegur. Ég er óendanlega þakklát
fyrir að hafa kynnst henni, hún
auðgaði líf mitt.
Þær kæru mæðgur Sólveig og
Guðrún Elín gáfu fallega til þessa
lífs, hvor annarri og samferða-
mönnum sínum, megi þær eiga
góða endurfundi.
Heba Helgadóttir.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson

 





 
 



 
  

            
! "# $!% &   '
(!!% 
! $)
(!!*% !! +! (
(!!*% , ( '$ 
(!!*% - $ .! $ 
(!!*% /  0

(!!*% 0  1 !
(!!*%