Morgunblaðið - 02.06.2008, Page 26

26 MÁNUDAGUR 2. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GunnfríðurÓlafsdóttir
fæddist í Reykjavík
11. ágúst 1928. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 23. maí
2008. Foreldrar
hennar voru Ca-
milla Friðborg
Kristjánsdóttir
bókavörður í Stykk-
ishólmi, f. 18. sept-
ember 1908, d. 6.
október 1976 og
Ólafur Halldórsson
leigubílstjóri frá
Varmá í Mosfellssveit, f. 18. maí
1903, d. 20. maí 1974. Þau skildu
og ólst Gunnfríður upp hjá móð-
urömmu sinni Friðborgu Friðriks-
dóttur, f. 1868, d. 1959 í Borg-
arnesi. Systur Gunnfríðar
samfeðra eru Guðbjörg Ester, f.
1935, Erla Ólöf, f. 1945, Halldóra
Þorbjörg, f. 1951.
Gunnfríður giftist 12.9. 1954
Helga Runólfssyni, bifreiða- og
1961, maki Indriði Jósafatsson, f.
1960. Börn þeirra eru: a) Íris, f.
1984, sambýlismaður Pétur Már
Sigurðsson. Sonur þeirra er Sig-
urður Darri, f. 2007. b) Rósa
Kristín, f. 1989 c) Árný Inda, f.
1991 4 ) Friðborg, f. 1963, maki
Árni Guðmundsson 1962. Börn
þeirra eru: Sindri Snær, f. 1997
og Sandra Björt, f. 2000.
Gunnfríður gekk í Barnaskóla
Borgarness, fór síðan í Ingimars-
skóla í Reykjavík og lauk þaðan
gagnfræðaprófi 1947. Gunnfríður
starfaði með skátunum og seinna
með Svannasveitinni Fjólum í
Borgarnesi Hún vann við hin
ýmsu störf hjá Kaupfélagi Borg-
firðinga og Mjólkursamlagi Borg-
firðinga í Borgarnesi þar til hún
hætti störfum fyrir aldurs sakir
1994.
Gunnfríður bjó á Gunnlaugs-
götu 12, í „Friðborgarhúsi“ svo-
kölluðu þar til hún og Helgi fluttu
sumarið 1959 í raðhús sem þau
byggðu við Borgarbraut. Árið
2003 fluttu þau í Ánahlíð 12.
Útför Gunnfríðar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
stöðvarstjóra hjá
Kaupfélagi Borgfirð-
inga og síðar starfs-
manni Mjólk-
ursamlags
Borgfirðinga í Borg-
arnesi, f. 10.6. 1924,
d. 5.1. 2006. Börn
þeirra eru: 1) Særún,
f. 1954, var gift Jó-
hanni Bjarna Hjör-
leifssyni, f. 1952.
Börn þeirra eru: a)
Birgitta, f. 1979,
sambýlismaður
Reynir Jónasson,
dóttir þeirra er Emilía, f. 2005, b)
Margrét Helga, f. 1980, sam-
ýlismaður Tómas Oddur Hrafns-
son, og c) Friðrik Þór, f. 1985. 2)
Ólafur, f. 1957, maki Sigríður
Karlsdóttir, f. 1958. Börn þeirra
eru: a) Gunnfríður, f. 1987 sam-
býlismaður Ingi Rúnar Árnason,
b) Elfar Már, f. 1991, og c) Styrm-
ir Már f. 1992. Dóttir Sigríðar er
Berglind Ólöf, f. 1978. 3) Hrönn, f.
Elsku mamma mín, með stuttum
fyrirvara kvaddir þú okkur. Eftir
sitjum við og rifjum upp minning-
arnar. Þær eru fjársjóðurinn sem
við geymum.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
(Páll Jónsson.)
Þetta barnavers kenndir þú mér
að biðja á hverju kvöldi.
og ég sé það best núna hvað það
er mikil speki í þessum texta.
Ég hef tileinkað mér innihaldið
eftir bestu getu.
Þið pabbi veittuð mér öryggi og
skjól alla tíð. Börnin mín fengu ör-
yggi og skjól hjá ykkur pabba á
Borgarbrautinni og svo í Ánahlíð-
inni. Þið voruð alltaf til staðar fyrir
okkur. Það er styrkurinn sem við
höfum í dag. Takk fyrir allt sem þú
og þið bæði gerðuð fyrir okkur.
Ég sakna ykkar beggja. Minning
ykkar lifir. Þín dóttir
Særún.
Elsku besta amma Gógó,
okkur þykir svo sárt og óréttlátt
að þurfa að kveðja þig núna. Við
gæfum allt til að geta haft þig leng-
ur hjá okkur. Þú og afi Helgi voruð
svo stór partur af lífi okkar systk-
inanna alla okkar tíð. Þú varst alltaf
til staðar fyrir okkur, sama hvað á
bjátaði og hefur alltaf tekið
þátt í okkar lífi og fyrir það erum
við þakklát. Söknuðurinn að fá ekki
að heyra í þér í símanum, geta ekki
komið í heimsókn hvenær sem er,
faðmað þig og kysst. Setið við eld-
húsborðið með þér, sötrað kaffi og
spjallað um allt milli himins og
jarðar. Við minnumst allra samtal-
ana sem við áttum, því við gátum
sagt þér allt og þú hlustaðir og
gafst okkur góð ráð. Borgarbrautin
var okkar annað heimili og fyrir
okkur var það yndislegur staður, að
fá að fylgjast með þér rækta garð-
inn og ekki síst rósirnar í skálanum
sem þú og afi lögðuð svo mikla
vinnu í og voru svo fallegar. Við
munum öll eftir að hafa komið til
ykkar eftir skóla og fengið nýjan
snúð og best ef við fengum að hita
hann aðeins í örbylgjunni. Þér
fannst best þegar við vorum öll
saman komin, stórfjölskyldan, þú
hafðir allt fólkið þitt sem þú elsk-
aðir í kringum þig fengið nýjustu
fréttir af öllum.
Eftir að þið afi Helgi fluttuð í
Ánahlíðina komuð þið upp ykkar
öðru heimili sem varð fljótt ákaf-
lega hlýr og góður staður að koma á
og var maður duglegur að koma
þangað í kaffi og jafnvel að Birgitta
tæki upp skærin og snyrti og legði
hárið eins og þú vildir hafa það, þá
varstu alsæl og þannig munum við
eftir þér. Við erum svo fegin að hafa
átt tímann með þér um daginn, ekta
ömmuhádegismatur og rúnturinn á
eftir um Borgarnes.
Ekki datt okkur í hug þá, að það
væri síðasti tíminn okkar saman,
það var yndislegur dagur.
Við erum öll svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kveðja þig, fundið
hvað þú varst hlý og góð og sagt þér
hvað okkur þætti vænt um þig. Það
er svo erfitt að þurfa að kveðja ein-
hvern sem hefur átt svo stóran hlut
i lífi manns og geta ekki leitað til
þín lengur, elsku amma. En svona
er víst lífið og við verðum víst að
sætta okkur við það, en minning-
arnar hlýja okkur ávallt og er það
huggun að hinum megin tekur afi
Helgi á móti þér, elsku amma.
Þín elskandi ömmubörn,
Birgitta, Margrét Helga
og Friðrik Þór
Kær hálfsystir mín, Gunnfríður
Ólafsdóttur, eða Gógó eins og allir
kölluðu hana, er fallin frá. Þrátt
fyrir háan aldur setur mig hljóða
því minningarnar um Gógó eru svo
ótrúlega ríkar. Röddin í símanum
og samverustundirnar í Borgarnesi
þegar ég var lítil og fram eftir full-
orðinsárum, koma upp í hugann.
Það er t.d. Gógó öðrum fremur að
þakka að ég náði fullum tökum á
lestrinum. Hún sá til þess að ég las
allar Beverly Grey-bækurnar. Hún
gerði mig líka að hænsnahirði á
Gunnlaugsgötunni. Ég minnist m.a.
kolaveiða í höfninni, skyrlyktarinn-
ar í gamla samlaginu og gamla
kaupfélagsins þar sem hún vann um
tíma.
Gógó bjó með manni sínum,
Helga Runólfssyni, sem lést fyrir
tveimur árum, við Gunnlaugsgötu
fyrstu hjúskaparárin. Umhverfið
allt var ævintýri líkast fyrir mig,
borgarbarnið. Álfaklettarnir um
allt, leirurnar á voginum og sagan
sjálf sem umlykur héraðið hafði
sterk áhrif. Ég var svo heppin að
vera „ráðin“ barnfóstra til að líta
eftir þeim Særúnu og Óla, systur-
börnum mínum, og þá varð mér
m.a. ljóst hve vel liðin Gógó var
meðal samborgara sinna í Nesinu.
Allir þekktu Gógó og Gógó þekkti
alla.
Gógó var sérlega ættrækin og
elsk að frændfólki sínu. Hún hélt
t.d. föður okkar systra ófáar afmæl-
isveislurnar í gegnum tíðina og
gerði það af sannkölluðum rausn-
arskap. Gógó var vinmörg og rækt-
aði t.d. vináttu við æskuvinkonurn-
ar úr Ingimarsskóla og
skátastarfinu alla tíð. Gógó var ætt-
fróð og ekki í rónni fyrr en hún vissi
hverra manna vinkonur mínar voru,
að ekki sé nú talað um mannsefni
mitt, sem hún spurði spjörunum úr.
Gógó og Helgi voru með eindæm-
um gestrisin hjón og aldrei var far-
ið framhjá Borgarnesi án þess að
koma þar við þrátt fyrir að bíllinn
væri kannski fullur af ókunnugu
fólki. Allir voru velkomnir. Gógóar-
kæfan og rúgbrauðið úr búrinu,
sem bakað var í hitavatnstankinum
á Borgarbrautinni, kitla munn-
vatnskirtlana enn þann dag í dag.
Enda þótti föður okkar jólin ókom-
in þar til dunkurinn frá Gógó barst
til borgarinnar, fullur af smákökum
og lagkökunni góðu. Pabbi kunni
fátt betur að meta en góðgætið frá
Gógó. Enn þann dag í dag eru engin
jól á heimili okkur yngri systra
Gógóar nema bakaðar séu nokkrar
sortir úr kokkabókum hennar.
Gógó hafði græna fingur. Inni-
rósirnar í gluggunum í húsinu við
Gunnlaugsgötuna voru einstaklega
fallegar, kannski vegna þess að hún
gróf þær í kálgarðinn yfir veturinn
til að forða þeim frá lúsinni. Ég veit
ekki hvort það dugði en fallegri rós-
ir hef ég enn ekki séð – og eru þó
liðin mörg ár.
Mér þykir sárt að kveðja systur
mína þrátt fyrir langa ævi. Gógó
átti góða ævi og nú ylja ég mér við
minningarnar. Mér er þakklæti efst
í huga. Fyrir hönd eiginmanns míns
og barna þakka ég fyrir ánægju-
legar samverustundir um leið og
við vottum börnum hennar, tengda-
börnum og barnabörnum innilega
samúð. Gógó var yndisleg mann-
eskja sem við kveðjum með trega.
Kæru frændsystkin stór og smá.
Megi góður guð styrkja ykkur í
sorg ykkar. Blessuð sé minning
Gunnfríðar Ólafsdóttur.
Erla Ólöf Ólafsdóttir.
Það er mikil gæfa að eignast góða
vini og samferðamenn og við hjónin
vorum lánsöm að fá að kynnast
Gunnfríði Ólafsdóttur, Gógó, eins
og hún var ævinlega kölluð og fjöl-
skyldu hennar.
Við stelpurnar, hún og ég, vorum
æskuvinkonur, bekkjarsystur og
sessunautar í Ingimarsskólanum í
Reykjavík. Síðar lá svo leið Gógóar
upp í Borgarnes, en við hjónin flutt-
umst að Hvanneyri. Þar lágu leiðir
okkar og fjölskyldu Gógóar saman
að nýju. Er skemmst frá því að
segja, að hún opnaði heimili sitt fyr-
ir okkur, þegar við fórum í kaup-
staðarferðir í Borgarnes og um-
vafði okkur mikilli hlýju og góðvild.
Það var ekki amalegt að koma í eld-
húsið hjá henni og neyta þar kræsi-
legra góðgjörða er á borð voru
bornar, en Gógó var með afbrigðum
gestrisin og myndarleg húsmóðir,
en umfram allt umhyggjusöm og
kærleiksrík eiginkona og móðir. Og
okkur sýndi hún í hvívetna einstaka
vináttu og tryggð, sem við fáum
seint fullþakkað. Borgarnesferðirn-
ar urðu því ævinlega tilhlökkunar-
efni fyrir okkur og börnin okkar
með annað eins athvarf þar og hjá
Gógó og Helga Runólfssyni, manni
hennar.
Einnig fóru fjölskyldur okkar
saman í útilegur að sumarlagi svo
sem um Strandir og Norður–Þing-
eyjarsýslu. Kom sér þá vel, að Gógó
var skáti, úrræðagóð mjög og kunni
skil á öllu, er varðaði útileguferðir.
Ávallt var hún hress og glöð og ljúf
í viðmóti og frá henni geislaði góð-
vild og hlýju og kærleikur hennar í
verki er gjöf sem ekki gleymist.
Fyrir rúmum tveimur árum
missti Gógó, Helga, eiginmann
sinn, mikinn dugnaðar- og dreng-
skaparmann. Sá missir var henni
mikið áfall, og hún fann vissulega til
einmanakenndar en þá bættu
elskuleg börn hennar henni það upp
með einstakri ræktarsemi og um-
hyggju.
Við andlát Gógóar er heiður-
skona horfin af sviði en eftir stend-
ur minningin um hana, vafin þökk
og vermd hlýju. Við blessum og
heiðrum minningu Gunnfríðar
Ólafsdóttur og biðjum henni farar-
heilla inn í himin Guðs. Börnum
hennar og fjölskyldum þeirra vott-
um við dýpstu hluttekningu og
samúð.
Ásta og Guðmundur.
Elsku Gógó systir.
Nú ert þú farin yfir móðuna
miklu og upp í hugann koma marg-
ar skemmtilegar minningar.
Ég man þegar ég var yngri og
við vorum á leiðinni upp í Borg-
arnes, það var lagt af stað snemma
um morguninn, pabbi keyrði, hann
keyrði ekki hratt. En það dásam-
legasta við þær ferðir var að pabbi
sá alltaf eitthvað í vegakantinum,
t.d. hjólkoppa eða lömb, sem höfðu
dottið ofan í skurð og hann varð að
bjarga, eða tómar flöskur bak við
hólinn. Þegar við komum svo í
Borgarnes þá var oft sviðakjammi
úti á tröppu til kælingar fyrir mig,
ég borðaði ekki heit svið, svona
varst þú.
Ég kom í læri til þín til að gera
slátur, sem ég gerði um árabil, þar
til þú sagðir mig útlærða, og það
var að vanda mjög gaman og slátrið
mjög gott. Kæfan þín einnig, hvað
þá rúgbrauðið.
Eitt sinn gistum við hjá þér og
Helga, ég, Kiddi, Vala og Guð-
mundur Ingi, í nokkrar nætur eins
og oft áður. Og ég man, þegar við
komum heim þá spurðu krakkarn-
ir: Megum við fá svona „náttkaffi“
eins og hjá Gógó. Ég spurði hvað
það væri, þá meintu þau „kvöld-
kaffi“, því hjá þér var alltaf morg-
unkaffi, morgunmatur, hádegis-
matur, eftirmiðdagskaffi,
kvöldmatur og náttkaffi eins og
krakkarnir sögðu. Enginn mátti
fara svangur frá þér.
Þegar ég fór að fara til útlanda
með hópa keypti ég handa þér
þýskt almanak úr taui sem þú lést
Helga setja á spýtu til að geta
hengt upp á vegg, eftir árið var
hægt að nota það sem viskustykki,
en þér fannst þau svo falleg að þú
notaðir þau sem dúka.
Þú varst svo elskuleg og hjálp-
söm, máttir ekkert aumt sjá, mikil
barnagæla. Þú varst svo lík honum
pabba okkar. Til dæmis: ef einhver
var að keyra barnakerru upp
Bragagötuna og hann heyrði ískur í
kerrunni, hljóp hann út og smurði
hana fyrir viðkomandi.
Elsku Gógó, minningarnar eru
margar sem ég geymi í hjarta
mínu. Við fjölskyldan þökkum þér
innilega fyrir allt.
Hér með senda Guðmundur Ingi,
Steinunn og börn sínar saknaðar-
kveðjur.
Elsku Særún, Óli, Hrönn, Frið-
borg og fjölskyldur, Guð verði með
ykkur og styrki á þessum erfiðu
tímum.
Þín systir
Halldóra og Kristinn,
Vala Ólöf og Auðun Óli.
Gunnfríður Ólafsdóttir
✝ Hafdís BáraGuðveigsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. desember 1951.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sig-
urlaug Steinunn
Sigurðardóttir f.
26. nóvember 1913,
d. 2. nóvember
1982 og Guðveigur
Þorláksson f. 19.
ágúst 1906, d. 10.
nóvember 1979.
Hafdís Bára var
yngst níu systkina
er upp komust, en yngsti og elsti
bróðir hennar létust í frum-
bernsku.
Eiginmaður Hafdísar er Magn-
ús Hafliði Guðna-
son, f. 29. október
1954. Synir Hafdís-
ar Báru og Jóseps
Sumarliðasonar eru
a) Jóhannes, f. 2.
febrúar 1977, sam-
býliskona Sig-
urbjörg Birg-
isdóttir, f. 13.
september 1981,
börn þeirra eru
Svava Dís, f. 18.1.
2001 og Kristófer
Leó, f. 22. 1. 2008,
og b) Þorsteinn, f.
11. janúar 1981.
Útför Hafdísar Báru fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Á hvítum vængjum fljúgum við frjáls og
ein,
og fram undan blika skógar og drauma-
borgir.
Í útsæ loftsins laugum við okkur hrein.
Í logandi eldi brennum við okkar sorgir.
Nægjusamt fólk, sem lifir í sátt við
Guð sinn og gjafir þær, sem því eru
gefnar, fyrirfinnst hér á landi enn.
Fólk þessarar gerðar samsamar sig
örlögum sínum og reynir eftir bestu
getu að rækta garðinn sinn. Trúir í
einlægni á velvild þeirra er á veg-
inum verða en kann ekki að verjast í
viðsjálum heimi. Ég þekki nokkra
slíka, en þeim fækkar. Kanski verða
örlög þessarar manngerðar þau
sömu og örlög nokkurra annarra
dýraafbrigða á jarðarkringlunni. Að
þegar við áttum okkur á því, að af-
brigðið er í útrýmingarhættu þá
fyrst gerum við okkur grein fyrir
verðleikum þess og bönnum skot-
leyfi á það.
Hafdís Bára, nafna mín, var Reyk-
víkingur. Fædd 3. desember á því
herrans ári 1951. Móðurlegginn sótti
hún til bænda í Húnaþingi, en faðir
hennar var Austur- Skaftfellingur.
Af Öræfingum kominn í beinan kar-
legg, eins langt og heimildir herma.
Ég átti nokkrar góðar stundir með
Hafdísi Báru. Hefði gjarnan viljað
hafa þær fleiri. Landfræðilegar og
félagslegar aðstæður okkar beggja
höfðu þar nokkur áhrif. Stundum
fannst mér þessi stúlka ekki vera af
þessum heimi. Myndin passaði ein-
hvernveginn ekki inn í rammann.
Hafdís Bára var eitthvað svo 100%
æðrulaus, ávallt glöð og lagði aldrei
illt til nokkurs manns. Hafði sann-
kallaða englarödd og einhverntím-
ann, þegar ég sá hana dansa, þá
fannst mér eins og hana vantaði að-
eins einhverja stubba, til að geta
flogið. Síðasta áratug hefur Hafdís
Bára mátt heyja harða baráttu við
hrörnunarsjúkdóm og hefur hún um
árabil verið bundin í hjólastól. Nú er
þeirri þrautargöngu lokið. Ég votta,
Magnúsi, eiginmanni Hafdísar Báru,
og drengjunum, Jóhannesi og Þor-
steini og fjölskyldum þeirra, djúpa
samúð.
Við fljúgum þangað, sem friðlausir eiga
skjól.
Þar fagnar okkur heilagur griðastaður.
Í veröld austan við mána og sunnan við sól
á söngvarinn skjól – þar er hann frjáls
maður.
(Davíð Stefánsson.)
Blessuð sé minning Hafdísar
Báru.
Bára.
Hafdís Bára
Guðveigsdóttir