Morgunblaðið - 13.06.2008, Blaðsíða 29

um 30 árum og hefur hún verið
bundin við hjólastól síðan. Það hef-
ur verið aðdáunarvert hvernig
Guðni og reyndar fjölskyldan öll
hafa brugðist við þessum aðstæð-
um, svo ekki sé minnst á æðruleysi
Sigrúnar sjálfrar.
Nokkrir skólafélagar frá MA og
makar þeirra hafa komið reglulega
saman í 35 ár til að treysta vinátt-
una og ylja sér við minningar frá
skólaárunum fyrir norðan. Guðni
og Sigrún hafa verið sérstaklega
áhugasöm um þennan félagsskap,
Hjónaklúbbinn. Nú hefur stórt
skarð verið höggvið í vinahópinn og
víst er um það, að samverustund-
irnar verða ekki samar og áður.
Við kveðjum nú góðan dreng og
traustan vin með sárum söknuði.
Blessuð sé minning hans.
Elsku Sigrún, Dunna, Gréta og
fjölskyldur, megi minningin um
elskulegan eiginmann, föður,
tengdaföður og afa verða ykkur
leiðarljós um alla framtíð.
Jón Guðmundsson og
Sigurður H. Benjamínsson.
Kveðja frá Fjölbrauta-
skólanum í Garðabæ
Í dag kveðjum við vin okkar og
fyrrum félaga Guðna Stefánsson.
Einn öflugasti kennari skólans fyrr
og síðar er fallinn í valinn. Lang-
vinnu veikindastríði er lokið og eft-
ir stöndum við hljóð. Margar minn-
ingar leita á hugann. Fjöl-
brautaskólinn í Garðabæ spratt
upp úr framhaldsdeildum Garða-
skóla og þar vorum við mörg sam-
starfsmenn Guðna. Seint mun það
líða okkur úr minni þegar Sigrún,
kona Guðna, slasaðist alvarlega.
Mikil umhyggja og þrautseigja
Guðna var okkur öllum ljós en eftir
bílslysið skiptu einstakir mann-
kostir Guðna sköpum fyrir Sigrúnu
og litlu dætur þeirra tvær. Hann
reyndist þeim traustur klettur.
Við stofnun Fjölbrautaskólans í
Garðabæ 1984 var Guðni ráðinn til
að skipuleggja íslenskukennslu í
skólanum okkar. Skólinn var þá lít-
ill, húsnæði þröngt og návígi starfs-
manna og nemenda meira en gerist
í hinum stærri skólum. Við höfðum
það oft á tilfinningunni að við vær-
um ein stór fjölskylda þar sem
sinna þyrfti ýmsum verkefnum sem
fylgja stórum heimilum með fjölda
barna. Guðni hóf verk sín af mikl-
um krafti og gegndi starfi sínu í
skólanum af stakri trúmennsku.
Við kvöddum Guðna á skólaslitum
um vorið 2005. Hann var þá sæmd-
ur gullmerki skólans og það fór
ekki á milli mála að við söknuðum
hans öll, nemendur og starfsmenn.
Guðni Stefánsson hafði margt
það til brunns að bera sem skapari
okkar deilir að jafnaði niður á
marga menn og hinar ýmsu mann-
gerðir. Hann var fróður, ljóðrænn
fagurkeri og enginn var betri upp-
lesari en hann. Það var tilhlökk-
unarefni á öllum jólaskemmtunum
starfsmanna að hlýða á Guðna lesa
jólasögu. Raddblær Guðna, sem
var innblásinn af margvíslegum og
sterkum tilfinningum, hljómar enn
í huga okkar. Nú hefur heljarvind-
ur farið um sumarloftið og hrifið
burt góðan dreng. Eftir standa
bjartar minningar sem huggun
harmi gegn. Við söknum hógværs
vinar og sendum Sigrúnu, Guðnýju,
Grétu, tengdasonum, barnabörnum
og öllum þeirra nánustu ættingjum
og venslamönnum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan vin
og samstarfsmann.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Einhvern veginn er það svo, að
manni bregður alltaf við að heyra
andlátsfrétt. Gildir þá einu hvort
búast hefði mátt við henni eður ei.
Maður veit um veikindi fólks, og
þrátt fyrir að vitað sé um alvar-
leika sjúkdómsins, þá heldur mað-
ur alltaf að ekki sé alveg komið að
leiðarlokum. Þess vegna brá mér
mjög við að heyra að minn góði vin-
ur, Guðni Þór Stefánsson, væri lát-
inn. Við Guðni höfðum þekkst alla
okkar ævi, báðir fæddir í Neskaup-
stað þar sem við ólumst upp til full-
orðinsára. Það var ekki aðeins að
við værum fæddir í sama bæ heldur
lágu leiðir okkar saman á flestum
sviðum. Við vorum samferða í
Menntaskólanum á Akureyri og
saman vorum við á síldveiðum og
síðar kenndum við saman við Gagn-
fræðaskólann í Kópavogi í nokkur
ár.
Já, þær eru margar minningarn-
ar sem fara nú í gegnum hugann,
kæri vinur. Það voru ungir og
hressir strákar, sem fóru norður í
MA á sínum tíma og ekki spillti það
gleðinni að við Norðfirðingarnir
lentum allir saman á gömlu vistum,
en þar var oft glatt á hjalla. Þegar
skóla lauk fórum við á sjóinn,
stundum á skak, en einnig á síld.
Okkur þótti ekki leiðinlegt að koma
með Hafrúnu fulla af síld dag eftir
dag.
Það var einstaklega gott að vinna
með Guðna. Hann var harðdugleg-
ur til allra verka bæði til sjós og
lands. Hann var mikill snyrtipinni,
sem alltaf vildi hafa skikk á hlut-
unum. Hann var afbragðskennari
en íslenskan var hans mál. Hann
þoldi illa ef menn vönduðu ekki
málfar sitt og var óþreytandi við að
leiðrétta rangt tungutak.
Eftir að Guðni og Sigrún fluttu í
Garðabæinn og við hættum að
vinna saman urðu samverustund-
irnar færri, en við áttum þó einn
sameiginlegan vettvang. Fljótlega
eftir að við lukum stúdentsprófi og
höfðum náð okkur í maka ákváðum
við nokkrir félagar úr MA að hitt-
ast reglulega og eyða einni kvöld-
stund saman að minnsta kosti
tvisvar á ári ásamt mökum. Að vísu
voru þessar samverustundir nokk-
uð fleiri á ári í fyrstu, en hin síðari
ár var alger skylda að hittast tvisv-
ar á ári. Þessi hjónaklúbbur okkar
hefur nú komið saman í rúmlega 40
ár og átt margar ógleymanlegar
stundir.
Ég þykist vita að ég tala fyrir
hönd okkar allra þegar ég segi að
þessi hjónaklúbbur verður aldrei sá
sami og áður eftir fráfall Guðna.
Fyrir 30 árum varð Sigrún kona
Guðna fyrir mjög alvarlegu bif-
reiðaslysi og hefur hún verið bund-
in við hjólastól allar götur síðan.
Þetta var vitaskuld gríðarlegt áfall
fyrir þessi ungu hjón, sem þá ný-
verið höfðu byggt sér hús í Skóg-
arlundi í Garðabæ. Sigrún er einnig
lærður kennari og nú urðu þau að
endurskipuleggja lífið upp á nýtt.
Þá kom best í ljós hversu jákvæðar
manneskjur þau Guðni og Sigrún
voru, og saman bjuggu þau dætr-
um sínum, Guðnýju og Grétu, fal-
legt og gott heimili. Ég hef raunar
oft velt því fyrir mér eftir að Guðni
veiktist hvort ekki séu nein tak-
mörk fyrir því hvað hægt sé að
leggja á eina fjölskyldu, kannski er
ekkert réttlæti til í lífinu.
Sigrún mín, við Sóley sendum
þér og dætrunum ásamt fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur, og ég veit að minn-
ingin um góðan dreng mun lifa í
hugum okkar allra.
Guðmundur Oddsson.
Með þessu ljóði viljum við
minnast mágs okkar og vinar
Guðna Stefánssonar og
þakka honum samfylgdina.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Kveðja
Valgerður, Erna,
Sverrir og fjölskyldur.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚNÍ 2008 29
✝ Bergþóra Sig-ríður Sölvadóttir
fæddist á Arnórs-
stöðum á Jökuldal í
Norður-Múlasýslu
28. september 1932.
Hún lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
að kvöldi 2. júní síð-
astliðins. Foreldrar
hennar voru Sölvi
Valdemarsson, f. í
Nesi á Norðfirði 5.
nóv. 1906, til heim-
ilis í Kópavogi, d. 30.
nóv. 1990, og Elín
Margrét Þorkelsdóttir húsfreyja á
Skjöldólfsstöðum, Jökuldal, f. í
Hofteigi 4. nóv. 1909, d. á Egils-
stöðum 4. maí 2003. Systkini Berg-
þóru samfeðra eru: 1) Axel rafvéla-
virki í Reykjavík, f. 1931, 2) Svala
húsmóðir, Kópavogi, f. 1933, 3)
Svavar offsetprentari í Kópavogi, f.
1944 og 4) Gunnar Ingi, f. 1946, dó
barnungur af slysförum 1956.
Systkini sammæðra eru: 1) Jó-
hanna Lúðvígsdóttir húsmóðir í
Kópavogi, f. 1934, 2) Vilhjálmur
Snædal bóndi á Skjöldólfsstöðum, f.
1945, 3) Elín Snædal félagsráðgjafi
í Reykjavík, f. 1946 4) Anna Sigríð-
ur Snædal kennari, búsett í Dan-
mörku, f. 1948, 5) Þorkell Snædal,
síðast búsettur í Danmörku, f.
1950, d. 2007 og 6) Þorsteinn Snæ-
dal, sölumaður í Reykjavík, f. 1953.
Dóttir Bergþóru og Björns
Hauks Magnússonar, f. 1933, d.
2006, er Laufey, f. 24. des. 1950,
maki Rúnar Þór Guðjónsson. Dæt-
ur þeirra eru Sara Ósk og Laufey
Rún. Fyrir á Laufey börnin Þor-
björgu og Magnús með Ómari Ósk-
arssyni.
Árið 1953 giftist Bergþóra Vík-
ingi Guðmundssyni, f. á Skeggja-
stöðum á Jökuldal í Norður-Múla-
sýslu 29. maí 1924, d. á Sjúkrahús-
inu á Akureyri 11. janúar 2006.
Foreldrar hans voru Guðmundur
Jónsson, þá bóndi á Skeggjastöð-
um, síðar á Mýrarlóni, Akureyri, f.
1. ágúst 1899, d. 2. maí 1979, og
fyrri kona hans Arnbjörg Sveins-
dóttir frá Borgarfirði eystra, f. 26.
des. 1896, d. 20. feb. 1929. Fyrir átti
sinni. Henni var það mjög minnis-
stætt þegar hún var send einn vet-
ur, 10 ára gömul, í skóla á Vopna-
firði. Hún fór vetrarpart í Eiða og
einnig vetur í Kvennaskólann í
Reykjavík. Hún lauk gagnfræða-
prófi frá Reykholti í Borgarfirði
1950. Bergþóra vann ýmis störf á
þessum árum, m.a. sem kaupakona
í Ölfusi og hjá Þorvaldi í Síld og fisk
í Reykjavík. Hún hóf nám að
Löngumýri í Skagafirði haustið
1952, en flutti síðan um jólin í
Grundarhól á Hólsfjöllum og hóf
búskap með Víkingi og bjuggu þau
þar í 10 ár.
Þau fluttu með fjölskylduna til
Akureyrar 1962 og áttu heimili að
Kífsá ofan Akureyrar, fyrstu 2 árin.
Síðan keypti þau jörðina Grænhól
1964 og bjuggu þar með blandaðan
búskap í allmörg ár. Upp úr 1975
dró að mestu úr hefðbundnum bú-
skap hjá þeim og hóf Víkingur störf
sem vörubílstjóri en Bergþóra hélt
áfram sem fyrr að sinna barnaskar-
anum.
Bergþóra starfaði með kven-
félaginu Baldursbrá um tíma og
söng með Söngsveit Hlíðabæjar í
nokkur ár. Hún var mikil handa-
vinnukona og var alltaf með eitt-
hvað á prjónunum. Best þótti henni
þó að fleygja sér aðeins, eins og hún
kallaði það, með góða bók en bækur
voru hennar líf og yndi, sérstaklega
sögur og frásagnir af fólki. Hún var
hagmælt og orti margar vísur en
var ekkert mikið fyrir að láta hafa
þær eftir. Hún var mjög heimakær
og vildi helst stússa heimafyrir og
sinna börnum og barnabörnum en
þau voru afar hænd að ömmu sinni.
Henni var annt um fjölskyldu sína
og var ákaflega vinsæl af frænd-
fólki sínu og mikill höfðingi heim að
sækja. Hún hafði ríka frásagnar-
gáfu og sagði skemmtilega frá,
hafði sérstakt lag á að koma fólki í
gott skap.
Eftir lát Víkings 2006, var Berg-
þóra síðustu tvö árin til heimilis hjá
Sigríði dóttur sinni að Borgarsíðu
33 á Akureyri.
Útför Bergþóru fer fram frá
Glerárkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Víkingur dótturina
Arnbjörgu Önnu, f. 2.
jan. 1946, með fyrri
konu sinni, Halldóru
Hansen. Bergþóra og
Víkingur eignuðust
saman 8 börn, þau
eru: 1) Guðmundur
bóndi í Garðshorni á
Þelamörk, f. 24 júní
1953, kvæntur Sóleyju
Jóhannsdóttur. Börn
þeirra eru Bergþóra
Ósk, Hanna Björg og
Víkingur. Fyrir á Sól-
ey soninn Hjalta Óm-
ar. 2) Vignir málarameistari, f. 20.
júní 1954, kvæntur Hildi Stefáns-
dóttur. Börn þeirra eru Maren Eik,
Stefanía Eir og Sölvi Rúnar. Fyrir á
Vignir dótturina Eddu Maríu með
Hauði Helgu Stefánsdóttur. 3) Sölvi
Rúnar öryrki, f. 25. ágúst 1955. 4)
Elín Margrét ferðamálafræðingur,
f. 4. ágúst 1956. Fyrrum eiginmað-
ur Hermann Brynjarsson. Dóttir
þeirra er Guðlaug. 5) Jón starfs-
maður hjá Össuri, f. 9. maí 1962.
Fyrri kona Jóns var Agnes Bryndís
Jóhannesdóttir. Dóttir þeirra Ingi-
björg Hulda. Núverandi eiginkona
er Erna Valdís Sigurðardóttir.
Börn þeirra eru Kristjana Marín,
Bergþóra Björk og Ásthildur
Helga. Fyrir á Jón soninn Sölva
Geir með Helenu Ottesen. 6) Guðný
Sigríður kennari, f. 7. október 1963.
Dóttir Sigríðar og Hilmis Valssonar
er Selma. Eiginmaður Sigríðar er
Pétur Valgeir Pálmason. Börn
þeirra eru Sunna Guðrún og Þor-
kell Máni. Fyrir á Pétur börnin
Tómas Pálma, Bryndísi, Elmar Þór,
Tinnu og Báru. 7) Gunnar Ingi
verkamaður, f. 17. desember 1965.
8) Þórunn Hyrna lögfræðingur, f.
10. janúar 1978. Sambýlismaður
Ragnar Sigurðsson. Langömmu-
börn Bergþóru eru 6.
Bergþóra ólst upp á Arnórsstöð-
um og síðar á Skjöldólfsstöðum á
Jökuldal, ef frá eru talin árin frá
3–7 ára, en þá var hún með móður
sinni í Keflavík og Reykjavík. Á
þessum árum tíðkaðist að börn til
sveita væru í farskóla og bjuggu á
þeim bæjum sem skólinn var hverju
Nú er hún amma mín dáin, en ég
hef ekki áttað mig á því ennþá, því
þetta gerðist allt svo hratt. Ég fæ enn
tár í augun í hvert sinn sem ég hugsa
út í það að ánægjulegu stundirnar
okkar saman verða ekki fleiri. Eftir
að hún flutti til okkar í bílskúrinn,
sem við innréttuðum fyrir hana eftir
að afi dó, varð það fljótlega að vana
hjá mér að koma við hjá henni fyrst
þegar ég kom heim úr skólanum. Ég
veit ekki hve oft það var sem við hlóg-
um okkur máttlausar, tímunum sam-
an, yfir bullinu sem kom upp úr okk-
ur eða öllum þessum skemmtilegu
sögum sem hún sagði mér, sem byrj-
uðu ævinlega svona: „Þegar ég var 10
ára á Vopnafirði þá …“ því þetta var,
að hennar sögn, einn skemmtilegasti
tími ævi hennar. Já, hún hafði sko
gaman af því að segja mér sögur, vís-
ur og brandara af einhverju tagi því
hún elskaði að heyra mig hlæja. Þótt
stundum hafi ég ekki botnað neitt í
því sem hún sagði hló ég samt því hún
sagði alltaf svo skemmtilega frá.
Það var erfitt að vera í megrun
með ömmu á heimilinu. Á hverjum
degi lokkaði hún mann inn til sín með
ilminum af nýbökuðu ömmugotteríi
sem núna kitlar einungis bragðlauk-
ana í minningunni. Ég sakna þess að
heyra hinum megin við vegginn þeg-
ar hún dró til stólana í eldhúskrókn-
um inni hjá sér þegar hún var að
sýsla eitthvað. Mest sakna ég þess þó
þegar amma var að spila á píanóið
mitt en það var henni að þakka að ég
fór að læra á píanó. Hún hafði svo
gaman af að hlusta á píanóið. Í eitt af
síðustu skiptunum sem ég hitti ömmu
á sjúkrahúsinu var hún orðin fárveik
og varla með rænu en samt gat hún
látið okkur veltast um af hlátri í heil-
an klukkutíma. Hún sagði líka við
mömmu rétt áður en hún dó að ef hún
missti matarlystina væri hún bráð-
feig en ef hún væri búin að missa
húmorinn þá væri hún líklega dauð.
Amma var alltaf góð og alltaf í
góðu skapi þótt henni liði stundum
illa. Hún talaði aldrei illa um fólk og
hún vildi ekki að talað væri illa um
fólk, allir áttu eitthvað gott í sér að
hennar mati. Amma var ekki mikið að
reyna að vera áberandi eða þykjast
vera eitthvað merkileg en samt var
hún merkilegasta manneskjan í mínu
lífi, og einnig annarra, og alltaf mun
ég minnast hennar sem stórkostleg-
ustu manneskjunnar sem ég hef
kynnst og mun ég alltaf líta upp til
hennar.
Selma.
Tign er yfir tindum
og ró.
Angandi vindum
yfir skóg
andar svo hljótt.
Söngfugl í birkinu blundar.
Sjá, innan stundar
sefur þú rótt.
(Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Orða er vant að kveðja svo kæra og
góða systur. Hún var elst í systkina-
hópnum, við litum upp til hennar og
dáðumst að henni, vildum öll vera ná-
lægt henni. Enda fylgdi henni gleði
og gáski og hún hleypti lífi í hverja
samverustund.
Það var tilhlökkunarefni allt árið að
fá að heimsækja hana þegar hún fór
að búa á Grundarhóli og seinna
Grænhóli og vera nokkra daga hjá
þeim Víkingi og barnahópnum þeirra.
Alltaf stóð heimili þeirra okkur opið, á
nóttu sem degi, og þau voru svo mikl-
ir höfðingjar og skemmtileg heim að
sækja að gestanæturnar fóru iðulega
fram úr öllu hófi. Grænhóll var sama-
staður í tilveru okkar, óhagganlegur
að manni fannst; að alltaf stæði litla
húsið þar á hólnum og Begga á tröpp-
unum að biðja fólkið að drífa sig inn
því að hún biði með matinn.
Og nú er hún horfin og með henni
heill heimur liðinna æskudaga. Við
söknum hennar sárt en hún verður
ætíð hjá okkur í minningunni, góð og
glöð, þangað sækjum við nú styrk til
að kveðja hana og biðjum henni bless-
unar.
Kveðja frá systkinunum,
Elín Snædal.
Bergþóra Sigríður Sölvadóttir
 Fleiri minningargreinar um Berg-
þóru Sigríði Sölvadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.
 Fleiri minningargreinar
um Guðna Stefánsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu á næstu
dögum.
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is