Morgunblaðið - 18.06.2008, Síða 18

|miðvikudagur|18. 6. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Eftir Þuríði Magnúsínu Björnsdóttur
thuridur@mbl.is
Hvað skyldu íslenskirsveitakrakkar gera ásumrin, skyldi sumariðþeirra vera eitthvað allt
annað en hjá borgar- og bæj-
arkrökkum? Eilíf sæla eða ekkert
að gera? Spurningin hljómar
örugglega skrítin í eyrum Þórhild-
ar og Guðbjargar Einarsdætra en
þessar nánu tvíburasystur hafa dá-
læti á sveitalífinu og hafa í nógu
að snúast, sumar jafnt sem vetur.
Þær fæddust þó í Reykjavík en
muna lítið eftir lífinu þar því þær
fluttu ungar með foreldrum sínum
norður, á bæinn Brúnir rétt innan
við Akureyri, þar sem fjölskyldan
heldur fé, hesta, landnámshænur,
kanínur, kött og hund. Búskap-
urinn er reyndar aukabúgrein því
foreldrarnir vinna utan heimilisins.
Sveitastörf, Grímsey,
landsmót …
Þar sem kýr eru til staðar, eins
og t.d. hjá móðurbróður þeirra
systra á Hrafnagili í Eyjafjarð-
arsveit sem ku vera stærsta kúabú
landsins, er vinnan svo líka ærin á
sumrin þar sem alltaf þarf að
mjólka og sækja kýrnar í hagann
en þar sem þau eiga ekki kýr er
lífið ekki eins bundið við sveitabæ-
inn á sumrin.
Það sem stelpurnar gera í skóla-
fríi er að sumu leyti ekki svo frá-
brugðið því sem t.d. reykvískir
krakkar gera, eins og það að passa
börn. Hins vegar þekkja ekki allir
það að hirða skepnur. Þær eru
miklar kindastelpur og hafa hjálp-
að pabba sínum mikið í sauðburð-
inum í vor auk þess að sinna
hrossunum og hinum smærri bú-
peningi. Hestamennska á greini-
lega upp á pallborðið hjá þeim.
Þær eiga tvo hesta hvor og Guð-
björg á von á folaldi hvað úr
hverju.
Hann er flottur, harði norðlenski
framburðurinn sem berst í gegn-
um símtólið, og Þórhildur verður
fyrri til svara. „Skólaslitin voru í
gær,“ segir hún, glöð í bragði er
blaðamaður sló á þráðinn. Hún
segir fjölskylduna stefna á að
ferðast nokkuð innanlands í sumar,
fyrir utan bústörfin, og segir Guð-
björg systir hennar að þau ætli á
Landsmót hestamanna sem verður
haldið á Hellu í byrjun júlí. Hesta-
ferðir eru líka á dagskrá. Á hverju
sumri heimsækja þær svo föð-
ursystur sína í Grímsey þar sem
þær fá m.a. að tína egg og þykir
mikið ævintýri.
Þórhildi þykir allt skemmtilegt
við sveitina, jafnt hænur sem hest-
ar. Eins og tvíburum sæmir er
Guðbjörg sama sinnis en hún held-
ur sérstaklega upp á hestana og
skrapp raunar á hestbak fyrr um
daginn. Skemmtilegast af öllu þyk-
ir henni að umgangast skepnurnar.
Köttur í grennd
Framtíðin er ekki alveg ráðin
hjá þeim systrum, ekki frekar en
hjá öðrum tólf ára. Þannig segist
Þórhildur ekki geta sagt til um
hvort hún muni búa í sveitinni eða
einhvers staðar annars staðar.
Guðbjörg sér fyrir sér að eiga
nokkra hesta og bætir því hálf-
hlæjandi við að dýr séu allavega í
kortunum.
„Það er sumar í sveitinni okkar,“
var eitt sinn sungið og gildir enn.
Tíminn framundan leggst vel í tví-
burasysturnar, enda vakna þær
upp við sumar í íslenskri sveit á
hverjum morgni sem blaðamaður
er minntur á þegar hann kveður
þær að lokum við glaðlegt gelt í
Grímu, íslensku tíkinni þeirra.
Hann veit líka sem er að þar sem
gjammandi hundur er þar er
mögulega köttur í grennd –
kannski á síðustu klukkustund eins
og úrkoman? Og sá nefnist Brand-
ur.
Í félagsskap
hunda,
hænsna
og hesta
Morgunblaðið/Hjálmar S. Brynjólfsson
Segja sííís... Ekki er annað að sjá
en að tíkin Gríma brosi út að eyrum
með vinkonum sínum Guðbjörgu og
Þórhildi en Brandur virðist ekki
jafn hrifinn af fyrirsætustörfunum.
Kanínukrílin vita upp á hár hvert á
að horfa.
Sveitastörfin Landnámshænurnar þarf að fóðra, rétt eins og aðrar skepnur á bænum, stórar og smáar.
Eyjafjörður Tólf að verða þrettán í ágúst, enginn
skóli og sumarið framundan. Þórhildur og Guðbjörg
Einarsdætur eru venjulegar hressar stelpur að kom-
ast á táningsaldur og ganga í Hrafnagilsskóla í Eyja-
firði en það sem þær þekkja – ólíkt fjöldanum – er að
búa í sveit.
Þær eru miklar kindastelp-
ur og hafa hjálpað pabba
sínum mikið í sauðburð-
inum í vor auk þess að
sinna hrossunum og hin-
um smærri búpeningi.
Fyrir nokkru dó samferðamaðurog kunningi Rúnars
Kristjánssonar á Skagaströnd og
kunningi hans sagði mæðulega: „Þá
er hans baráttu lokið!“ Rúnar
svaraði:
Leið nú mest við lítið stríð
líf hans utan flokka,
– enda bauð hann alla tíð
af sér góðan þokka!
Rúnar orti nýlega að gefnu
tilefni:
Evrópusambands-sinnarnir
sjálfstæðið vilja grafa.
Fúsir að verða eins og Finnarnir
fastir á Brussel – klafa.
Ráð þeirra blindar meinlegt mók,
margt er þar villusvarið.
Þrífst ekki vel í þeirra bók
þjóðlega hugarfarið!
Arnar Sigbjörnsson las í
Fréttablaðinu að komin væri á
markað ný græja fyrir karlmenn
sem seldist í bílförmum. „Gamla
lögmálið um að sjálfs sé höndin
hollust gildir greinilega ekki
lengur,“ skrifar Arnar, en tækið
nefnist „fleshlight“ á ensku og
hefur það verið þýtt af Orðabók
Háskóla Íslands:
Letin takmörk engin á,
andleg reisn vill lúffa;
syndahvötum svala má
sjálfsfróunarmúffa.
Af þokka og múffu
VÍSNAHORNIÐ
pebl@mbl.is
VIÐ þekkum öll seðla, krónur og greiðslukort en nú
kunna þessir gamalkunnu greiðslumiðlar að verða úrelt-
ir. Í gær tók hollensk stórmarkaðskeðja nefnilega í notk-
un nýja tækni við búðarkassana sem gerir viðskiptavin-
inum mögulegt að greiða einfaldlega með fingrafari sínu.
Sagt er frá þessu á fréttavefnum Bio-medicine.org en
tæknin sem nefnd er Tip2Pay hefur verið sett upp í Al-
bert Heijn-stórmörkuðunum og verður þar notuð til
reynslu næstu sex mánuði. Markmiðið er að kanna þá
möguleika sem felast í þessari nýju greiðsluaðferð og
hvort viðskiptavinir taki henni vel eður ei.
Þegar viðskiptavinur nýtir sér Tip2Pay í fyrsta sinn
leggur hann fingurinn einfaldlega á þar til gerðan skanna
við búðarkassann og vísar um leið skilríkjum og greiðslu-
korti. Upplýsingar um nafn, heimilisfang, bankareikning
og jafnvel vildarkort eru þá skráðar niður og tengdar
fingrafari viðkomandi. Eftir það er engin afsökun að
gleyma veskinu eða greiðslukortinu heima – hafi maður
fingurinn meðferðis er hægt að borga … svo lengi sem
innstæðan á reikningum leyfi það.
Reuters
Vísifingur Nú getur enginn afsakað sig með því að
veskið sé heima vilji hann sleppa við að borga.
Borgað með fingrafarinu