Morgunblaðið - 18.06.2008, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 18. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Það var bjartur og
fallegur dagur þegar
Olga frænka kvaddi
þennan heim. Við
systkinin minnumst þeirra gleði-
daga þegar von var á Olgu í heim-
sókn. Þá var mikil hátíð í fámenninu
í sveitinni. Hún var alltaf svo glöð
og skemmtileg, tók þátt í öllu lífinu í
sveitinni og féll vel inn í heimilislífið.
Hún var ein af þessum fórnfúsu
konum sem eru alltaf tilbúnar að
gefa af sér, var þannig greiðvikin
með afbrigðum, samviskusöm og
vönduð í orði og verki. Hún söng í
kórum, kunni mikið af ljóðum og
vísum og nutum við góðs af því.
Olga Marta Hjartardóttir
✝ Olga MartaHjartardóttir
fæddist á Kjarlaks-
völlum í Saurbæ í
Dalasýslu 25. októ-
ber 1916. Hún lést á
öldrunardeild L-1 á
Landakoti 4. júní
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Ás-
kirkju 16. júní.
Þrátt fyrir háan aldur
hélt hún reisn sinni,
var minnug og stóð
fast á skoðunum sín-
um. Hún ólst upp í
glaðværum systkina-
hópi sem var einstak-
lega samrýndur enda
bar hún hag fjölskyldu
sinnar og allra sem
urðu á hennar vegi
fyrir brjósti. Við
systkinin fengum oft
að búa hjá þeim hjón-
um á þeim árum sem
við vorum að koma
fyrst í bæinn. Hún leiðbeindi okkur
og aðstoðaði eftir föngum. Sérstak-
ur var áhugi hennar á bílum og vissi
hún ávallt um bílategundir fjöl-
skyldumeðlima og bílnúmer. Hún
horfði meira að segja á Formúluna
og fylgdist með ralli í sjónvarpinu af
miklum áhuga. Hún velti fyrir sér
tilverunni með gleði og sorg, sól og
myrkri og elskaði fjöllin, vorið og
sumarið. Við minnumst því Olgu
með hlýhug og söknuð í hjarta. Við
vottum Heiðari, Margréti og dætr-
um, Ellý og fjölskyldu samúð okkar
um leið og við látum fylgja með lítið
ljóð um vorið sem var sá tími sem
Olga unni hvað mest.
Vorið er komið og grundirnar gróa
gilin og lækirnir fossa af brún
syngur í runni og senn kemur lóa
sólskin í dali og þröstur í tún.
Nú tekur hýrna um hólma og sker
hreiðrar sig blikinn og æðurin fer.
Hæðirnar brosa og hlíðarnar dala
hóar nú smalinn og rekur á hól
lömbin sér una um blómgaða bala
börnin sér leika að skeljum á hól.
(Jón Thoroddsen)
Guð blessi minningu Olgu
frænku.
Fyrir hönd systkinanna frá Kýr-
unnarstöðum,
Hjördís Karvelsdóttir.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Með örfáum orðum langar mig að
minnast Olgu Hjartardóttur, sem
nú kveður okkur, enda ná samskipti
okkar yfir langan tíma. Þau hófust
með kynnum okkar Heiðars, einka-
sonar hennar, þegar við tókum sem
ungir drengir til við leik á Laugat-
eignum rétt fyrir 1960. Á þeim árum
unnu konur almennt ekki úti og
mæður okkar, sem voru heima við,
voru sú kjölfesta sem hægt var að
styðjast við ef á bjátaði. Strax þá
skynjaði maður þessa hlýju og festu
sem ríkti í kringum Olgu. Hún gaf
okkur félögunum óneitanlega mikið
svigrúm innanhúss til að takast á
við hina ýmsu iðju. Að sjálfsögðu
vissi hún líka að leiðin að hjarta
ungra drengja lá í gegnum magann.
Því kynntist ég vel þegar þreyttir
ungir leikmenn komu inn af götunni,
eftir að hafa tekist á við ævintýri
dagsins. Oftar en ekki blasti þá við
súkkulaðitertan hennar Olgu og var
að venju alveg himnesk.
Rætur hennar lágu í Dalina, en
þar átti ég einnig tengsl. Því var ég
stundum með í för þegar þau Olga,
Viggó og Heiðar fóru vestur að hitta
frændfólkið í Búðardal og á Kýr-
unnarstöðum. Þau ræktuðu sín ætt-
artengsl afar vel og sérstaklega
voru þær samrýndar Olga og Borg-
hildur systir hennar sem rak gisti-
húsið Bjarg í Búðardal um langt
skeið.
Olga var ein af þessum sjálfstæðu
konum. Hún var með bílpróf og
keyrði bíl á þessum árum og það
þótti ungum dreng afar sérstakt.
Hún ræddi málin og kom fram við
okkur eins og jafningja og beindi
okkur á réttar brautir eins og þurfti.
Virðing og einlægni einkenndi sam-
skiptin alla tíð.
Með tíð og tíma uxu drengir úr
grasi og urðu fullorðnir menn og við
Olga hittumst sjaldnar. Oft lágu þó
leiðir saman og minnst var á gamla
daga og rifjuð upp atvik frá þeim
tíma þegar við Heiðar vorum ungir.
Hún fylgdist vel með því sem gerð-
ist hjá mér og mínu fólki og vildi
vita hvernig gengi þegar við hitt-
umst. Það var einnig að vonum að
hún hélt vinum og vandamönnum
veglega veislu á níræðisafmælinu
sínu fyrir tveimur árum. Heilsan
var þó farin að bresta síðustu miss-
erin og það er á vissan hátt léttir að
Olga skuli hafa fengið hvíldina eftir
langt og farsælt líf og starf.
Ég vil votta Heiðari, Margretu og
dætrum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Edvard G. Guðnason.
Samferð minni með
kærum bróðir er lokið
hér á jörð.
Að leiðarlokum er
mér efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa notið umhyggju
hans og leiðsagnar alla ævi. Að alast
upp með slíkum öðlingi sem Olgeiri
bróður eru forréttindi sem hafa svo
myndandi áhrif á mann að varir ævi-
langt. Olgeir var trúmaður mikill
enda einn af drengjunum hans séra
Friðriks Friðrikssonar og þar kynnt-
ist hann fyrst KFUM. Við vorum 5
systkinin og er Olgeir annar sem
kveður. Stefanía, elsta systkinið, lést
1991. Ég var yngsta barn foreldra
okkar og hafði að hinna sögn ýmislegt
sem hin höfðu farið á mis við. Enda
lengri búseta foreldra okkar rétt við
efnahaginn og atvinnuskilyrðin betri.
Þó ekki væru efnin mikil, þá stóðu all-
ir saman við að afla lífsviðurværis
strax og systkinin höfðu aldur til. Þá
var hver króna mikils virði og kröf-
urnar litlar. En trúin var rík á heim-
ilinu, Olgeir var minn lærimeistari og
naut ég leiðsagnar hans í kristnum
fræðum sem og mörgu öðru. Hann
leiddi mig lítinn dreng með sér á fundi
og samkomur í KFUM. Hann setti
mér fyrir ýmislegt sem ég skyldi læra
í hverri viku og hlýddi mér yfir, gaf
síðan einkunn fyrir kunnáttu. Verk-
efnin voru sálmar, vers og bænir en
einnig ýmis ættjarðarljóð. Þegar kom
að skólagöngu minni þá leiðbeindi
hann mér við námsefnið.
Ætíð var þetta gert af alúð og kær-
leika.
Olgeir átti marga góða vini sem
leyfðu mér að vera með sér í ýmsu. Þá
var gaman að vera litli bróðir. Síðar
þegar systkinin eltust og fluttu að
heiman og við Olgeir tveir einir heima
hjá foreldrum okkar, þá vorum við
mjög nánir. Við eignuðumst bíl saman
og þau samskipti gengu vel, hvor
hafði sinn umsamda tíma. Oft var far-
ið í Vatnaskóg.
Þegar Olgeir var kominn nokkuð á
þrítugsaldurinn fór hann að fara með
vinum sínum til útlanda, en það var
ekki algengt þá að menn færu í sum-
arfrí til útlanda. Það var einmitt í
einni slíkri ferð sem hann kynntist
Ester sem síðan varð hans eiginkona.
Þá breyttist minn maður, var alltaf
brosleitur kátur og yfir sig ástfang-
inn. Það var hans mikla gæfa að leiðir
þeirra lágu saman um borð í Gullfossi.
Þau giftu sig 1954, þá var Olgeir orð-
Olgeir Kristinn Axelsson
✝ Olgeir KristinnAxelsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
apríl 1921. Hann
lést á líknardeild
Landakotsspítala 9.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Kópavogskirkju
16. júní.
inn 33 ára og búið að
stimpla hann pipar-
svein í fjölskyldunni.
Þá hófst nýtt tímabil,
þau hófu byggingu
hússins í Kópavogi þar
sem þau bjuggu hátt á
hálfa öld, þau eignuð-
ust fjórar dætur sem
allar giftust og hafa
eignast mörg börn og
barnabörn.
Gæfan hefur brosað
við honum með Ester
sinni. Olgeir vann mik-
ið og alltaf fannst mér
hann ánægðastur að vera heima með
fjölskylduna í kringum sig og dunda í
skúrnum. Því miður fór heilsa hans að
bresta svo að þau seldu húsið og
keyptu sér hlýlega íbúð í Kópavogi
með útsýni yfir þann hluta bæjarins
sem þau höfðu átt búsetu í svo lengi.
Þar sem húsið þeirra var reist á
bjargi, í bjargfastri trú, ást og um-
hyggju fyrir dætrum sínum.
Augljóst er að sú mikla gæska sem
þær hafa sýnt foreldrum sínum er
eðlislæg.
Söknuður allra er mikill þegar slík-
ur öðlingur kveður þetta líf, mest þó
hjá hans ástkæru eiginkonu, dætrum
og þeirra fjölskyldum.
Við Hrafnhildur konan mín og börn
okkar og þeirra fjölskyldur vottum
Ester, dætrunum og fjölskyldum
þeirra samúð okkar og kveðjum hinn
látna með virðingu og þökk.
Hvíl í friði kæri bróðir.
Sigurður Axelsson.
Þegar við stöndum frammi fyrir því
að kveðja ástvini okkar leita á hugann
spurningar um lífið og dauðann. Það
eina sem við getum verið örugg um í
þessari tilvist okkar á jörðinni er að
við fæðumst og að einn daginn mun-
um við kveðja þetta líf.
Á þessu augnabliki eilífðarinnar
milli fæðingar okkar og dauða er rým-
ið sem við höfum til að lifa, skapa og
fagna því mikla sköpunarverki sem
fyllir alla tilvist okkar. Er til nokkuð
stórkostlegra hlutverk en að njóta
þessa sköpunarverks með því að gera
líf annarra ríkara með nærveru okk-
ar, gleðja okkar nánustu, marka spor
í líf þeirra og deila með þeim gleði og
sorgum?
Í dag kveðjum við Olgeir Kristinn
Axelsson sem var einn af þessum
mönnum sem gerði lífið ríkara og
mætti alltaf fólki af hlýju og um-
hyggju.
Olli, eins og hann var alltaf kall-
aður, var giftur móðusystur okkar.
Við bjuggum í Hafnarfirði en Esther
og Olli og dæturnar fjórar í Kópavogi.
Upp úr miðri síðustu öld þótti það enn
nokkuð ferðalag að fara þar milli og
mikil tilhlökkun þegar lagt var af stað
í strætóferð til Kópavogs í afmælis-
veislur þegar svo bar til. Þessi tími er
okkur afar minnisstæður og í minn-
ingunni var Olli alltaf úti í garði að
vinna þegar við komum enda áttu þau
hjónin einstaklega fallegan og mikinn
garð sem hlúð var að af alúð. Olli
gengur síðan inn og heilsar fólkinu,
jafnt börnum sem fullorðnum, bros-
mildur, hlýr og ræðinn við alla gest-
komendur.
Þegar við urðum eldri og kynnt-
umst Olla betur sem fullorðnar mann-
eskjur breytist mynd okkar ekki vit-
und um Olla. Hann var í okkar huga
einstaklega ljúfur maður og viðræðu-
góður og alltaf gaman að hitta þau
hjónin í kaffiboði hjá foreldrum okkar
og ræða um það sem efst bar á góma
hverju sinni hvort sem var í þjóðmál-
um eða málefnum prentiðnaðarins,
sem Olli fylgdist vel með enda lærður
prentari og starfaði lengst af sem
kennari við Iðnskólann í Reykjavík.
Þegar við stöndum frammi fyrir því
að kveðja ástvini okkar er eðlilegt að
við finnum til mikillar sorgar, en um
leið til þakklætis fyrir þau dýrmætu
augnablik sem við höfum eytt saman,
þakklætis fyrir það sem við höfum
kennt hvert öðru.
Á kveðjustundum getum við end-
urnýjað trú okkar á mikilfengleika
lífsins og styrk þeirra tengsla sem við
höfum myndað á æviskeiði okkar við
ástvini sem farnir eru úr þessari jarð-
vist.
Í bókinni um Jónatan Livingston
Máv segir Richard Back: „Ef vinátta
okkar ylti á jafnsmávægilegum hlut-
um og tíma og rúmi, þá myndum við
eyðileggja bræðralag okkar á þeirri
stundu sem við yfirstígum tíma og
rúm. Ef þú yfirstígur rúm, þá mun
Hér verða eftir. Ef þú yfirstígur tíma,
mun Nú verða eftir. Og einhverstaðar
á bilinu á milli hér og nú, heldurðu
ekki að við eigum eftir að hittast einu
sinni eða tvisvar?“
Við kveðjum góðan samferðamann
í dag í þeirri vissu að einhverstaðar,
einhvern tíma, milli hér og nú munum
við hittast aftur gleðjast og spjalla um
daginn og veginn.
Elsku Esther, Vallý, Kolla, Edda
og Sigga við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur þegar
þið kveðjið í dag góðan föður og eig-
inmann.
Eygló, Hrönn, Sjöfn,
Tryggvi og Vala Jónsbörn,
Hjörtur Haraldsson.
Kveðja frá samstarfsmönnum
við Iðnskólann í Reykjavík.
„Olli, Olli minn,“ var kallað fjörlega
eftir ganginum í bókagerðardeild Iðn-
skólans í Reykjavík. Þetta var á sjö-
unda og áttunda áratug síðustu aldar
og Óli Vestmann yfirkennari átti
röddina og nú vissu viðstaddir að mik-
ið lá við.
Óli var fljóthuga og vildi fram-
kvæma allt sem fyrst en ráðfærði sig
oftar en ekki við Olgeir sem hafði ekki
aðeins unnið við hlið hans í kennsl-
unni heldur höfðu þeir einnig starfað
saman í prentsmiðjunni Borgar-
prenti. Löng samvinna og samstarf
hafði slípað þessa tvo annars ólíku
menn á þann veg að rekstur deild-
arinnar varð sem best varð á kosið.
Huga þurfti að málefnum nemenda,
innkaupum á tækjum og búnaði og
reyna til þrautar að láta enda ná sam-
an og allt ganga upp á hverri önn.
Olgeir var hæðarprentari og
kenndi þeim nemendum sem voru á
meistarasamningi í hæðarprentun.
Hann þekkti hvern nemanda vel og
fylgdist einnig með þeim eftir að
skóladvöl eða sveinsprófi lauk, vildi
vita hvar þeir væru að vinna og ef þeir
skiptu um vinnustað eða breyttu um
framtíðarsýn fylltist hann stolti þegar
vel gekk.
Þessi hægláti, prúði og glaðværi
maður lagði jafnan gott eitt til mál-
anna og vildi allan vanda leysa á far-
sælan hátt. Um skeið sinnti Olgeir
stöðu deildarstjóra með þeim erli sem
því fylgdi og eftir að Óli Vestmann
hætti störfum sökum aldurs héldu
þeir áfram að hafa áhuga á skólanum
og bókagerðardeildinni og sýndu vel-
vilja sinn í verki þegar færi gafst.
Olgeir var mjög vinsæll bæði hjá
nemendum og samstarfsmönnum
enda sannur mannkostamaður. Þegar
hann lét af störfum tóku nemendur
hans upp merkið og kenndu í hans
anda eftir því sem hægt var því það er
aðeins einn Olgeir Axelsson.
Blessuð sé minning hans.
Við samstarfsmenn og vinir við
Iðnskólann í Reykjavík þökkum fyrir
samstarfið á liðnum árum og sendum
fjölskyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Magnús Ingimundarson og
Frímann Ingi Helgason.
Mánudaginn níunda júní síðastlið-
inn hringdi til mín eiginkona æsku-
vinar míns Olgeirs Kristins Axelsson-
ar. Hún tjáði mér að hann hefði látist
þá um nóttina, en Olgeir hafði átt við
erfið veikindi að stríða.
Í kjölfarið rifjuðust upp æskuminn-
ingar en við Olgeir höfum verið vinir
frá barnæsku. Hann bjó á Lokastígn-
um en ég á Óðinsgötunni. Jón P. Jóns-
son, sem einnig var æskufélagi okkar,
bjó skammt frá. Jón er nú látinn.
Við þrír félagarnir vorum fé-
lagsmenn í KFUM frá æsku og sem
ungir sveitarstjórar lásum við saman
úr ritningunni fyrir séra Friðrik Frið-
riksson sem þá var orðinn blindur.
Við, ungir menn, nutum þess að heyra
hann tala um Guðs orð og gildi þess að
eiga hreina trú á hinn krossfesta og
upprisna frelsara.
Við nutum alla tíð vináttu saman og
fórum ófáar ferðir í Vatnaskóg þar
sem við lékum okkur meðal annars í
knattspyrnu og hlustuðum á Guðs
orð.
Vinátta okkar hélst út lífið og þegar
að leiðarlokum kemur eins og nú er
efst í huga mér þakklæti til frelsarans
fyrir að hafa átt slíkan vin að sam-
ferðamanni.
Við hjónin vottum eiginkonu Ol-
geirs, Ester Vilhjálmsdóttur, og
dætrum þeirra okkar dýpstu samúð
um leið og við þökkum samfylgd og
vináttu liðinna áratuga.
Helgi Elíasson.
Mig langar að kveðja og minnast
manns sem átti og á enn sterkan þátt í
afstöðu minni til þeirra lífsgöngu sem
ég geng í dag. Lífs, sem ég hvern nýj-
an morgun fel í hendur Drottins vors
Jesú Krists. Þessa afstöðu tók ég
snemma á minni lífsleið og var Olgeir
mikill áhrifavaldur af þeirri ákvörðun.
Olgeir var kennari og prentari og bjó
á Hraunbrautinni til fjölda ára ásamt
Ester konu sinni og fjórum dætrum.
Þau bjuggu á horninu á Hraunbraut
og Hábraut og voru með fyrstu ábú-
endum í götunni. Fjölskyldan mín
flutti á hitt hornið, ská á móti eins og
sagt var, árið 1965. Við Sigga, yngsta
dóttir Olla og Esterar, urðum strax
góðar vinkonur þá fimm ára gamlar
og varð svo öll okkar barnaskólaár.
Þegar ég læt hugan reika til baka
minnist ég Olgeirs með þakklæti í
hjarta. Þakklæti fyrir að hafa með
vitnisburði sínum og líferni átt ríkan
þátt í afstöðu minni og skoðun til
kristinnar trúar. Þessa lífssýn og
ákvörðun hef ég tileinkað mér ríku-
lega í uppeldi á börnum mínum, í öllu
starfi og samskiptum við fólk. Mér
finnst það hafa verið forréttindi að
hafa kynnst lífi þessarar fjölskyldu. Á
þessum árum var Olgeir kennari við
Iðnskólann en var einnig með prent-
vél í bílskúrnum heima hjá sér. Man
ég svo glöggt eftir litlu reiknis– og
nótubókunum með kalkipapírnum á
milli, sem hann prentaði og var svo
haganlega komið fyrir á stofuborðinu
í réttri blaðsíðuröð. Mér fannst það
alltaf gaman þegar við Sigga fengum
að raða pappírnum saman í eina bók
og fengum svo einhverja aura fyrir.
Ég minnist þess líka, oftar en tvisvar,
þegar Sigga var veik. Þá var það van-
inn hjá okkur að leika við hvora aðra
inni langt fram á dag. Olgeir kom
heim síðdegis með dúkkulísubók eða
litabók og fékk ég einnig að njóta þess
sama og Sigga. Fékk mína bók svo við
gætum leikið okkur saman. Ekki má
gleyma yndislegum minningum úr
Vindáshlíð, sem ég minnist ætíð með
bros á vör. Margt að því sem ég upp-
lifði og sá í samskiptum þessarar fjöl-
skyldu, hlýjan og elskan á milli Ester-
ar og hans, ljúfmennskan en þó festan
í uppeldi á dætrum sínum og heillindi
í starfi sínu með Gideofélaginu sem og
nákvæmni í starfi sem prentari mun
ég ætíð minnast og þakka fyrir þau
forréttindi að hafa fengið að kynnast
góðum og heilsteyptum manni. Pabba
hennar Siggu vinkonu úr æsku. Elsku
Ester, mamma sendir þér samúðar-
kveðju.Ég votta þér Sigga mín, mína
samúð sem og systrum þínum og fjöl-
skyldum.Með vinsemd og virðingu,
Svana Lísa.
Svana Lísa
Davíðsdóttir