Morgunblaðið - 20.07.2008, Blaðsíða 22

22 SUNNUDAGUR 20. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Það var hátíðarsvipur á fólkinusem streymdi í Selfosskirkjulaugardaginn 12. júlí til þess
að vera viðstatt brúðkaup Ingu Láru
Sigurjónsdóttur og Njáls Mýrdal
Árnasonar sem þar voru gefin sam-
an af séra Guðbjörgu Jóhannsdóttur
klukkan 14.00.
„Við vorum búin að undirbúa
brúðkaupið frá síðasta hausti. Við
ákváðum í október sl. að gifta okk-
ur,“ segir Inga Lára sem ásamt
manni sínum er nú flogin út Parísar,
borgar ástarinnar.
En hvers vegna sumarbrúðkaup?
„Við vildum hafa útimyndatöku en
það gekk ekki upp vegna rigningar,“
segir Inga Lára.
„Við vildum ekki gifta okkur í
vetrarkulda heldur í sumarhlýjunni.
Auðvitað var frekar leiðinlegt að það
skyldi vera rigning en við bjuggum
til myndastúdíó á Hótel Selfossi þar
sem veislan var haldin og myndatak-
an fór þar fram fyrir framan arineld.
Við báðum um að kveikt væri upp í
arninum af þessu tilefni.
Það voru um 95 manns í veislunni í
veislusalnum á Hótel Selfossi. Við
buðum gestum okkar upp á kaffi-
veitingar, brauðtertur og kökur, hót-
elið sá um veitingarnar og þjón-
ustuna.
Við vorum bæði hjónin skírð í Sel-
fosskirkju og þess vegna ákváðum
við að gifta okkur þar þó við búum í
Reykjavík. Við eigum eina 17 mán-
aða stelpu sem heitir Emilía Björk.
Hún var hringaberi en það gekk nú
fremur brösuglega, hún komst upp í
tröppurnar að altarinu en þá datt
hún en það var allt í lagi. Hringarnir
voru á púða í körfu og það var að-
stoðarbrúðarmær, ellefu ára gömul,
sem tók við og kom með hringana.
Presturinn sagði meðal annars frá
því að við værum bæði skírð í þess-
ari kirkju og einnig að afi minn,
Bjarni Pálsson arkitekt, hefði teikn-
að hana á sínum tíma.
Þetta var mjög hefðbundið brúð-
kaup eins og það gerist nú. Við leigð-
um brúðarkjól og smóking hjá Brúð-
arleigu Dóru og bíllinn, limósína frá
Selfossi, var
skreyttur íslenska
fánanum, kirkju-
bekkirnir voru
skreyttir rauðum
blómum – rautt var
þema brúðkaupsins.
Rautt er jú litur ást-
arinnar. Við snædd-
um brúðkaupsverð á
Hótel Selfossi og
gistum svo brúð-
kaupsnóttina í svítu
þar. Daginn eftir fór-
um við svo í spa og
nudd á hótelinu áður
en við fórum heim til okkar.
Við hjónin kynntumst raunar í
brúðkaupi árið 2002 í Vest-
mannaeyjum en höfðum vitað hvort
af öðru áður. Það hljóp alvara í spilið
í mars 2003 og nú erum við sem sagt
gift og brúðkaupsferðin til Parísar á
að standa í 8 daga.“
Brúðhjónin bæði
skírð í Selfosskirkju
Rautt var þemalitur
brúðkaups þeirra Ingu
Láru Sigurjónsdóttur og
Njáls Mýrdal Árnasonar
sem fram fór í Selfoss-
kirkju síðustu helgi – en
afi brúðarinnar teiknaði
kirkjuna og þar voru
brúðhjónin bæði skírð.
Brúðhjón Þau Inga Lára og Njáll Mýrdal með litlu dóttur sína sem var
hringaberi við brúðkaupið.
Morgunblaðið/Þorkell Þorkelsson
Selfosskirkja Var vígð 1956, teiknuð af Bjarna
Pálssyni, byggingarfulltrúa á Selfossi, afa brúð-
arinnar.
Séra Guðbjörg Jóhannsdóttirer settur sóknarprestur áSelfossi um þessar mundir.
Hún hefur áður þjónað á lands-
byggðinni, var prestur á Sauð-
árkróki í níu ár. Skyldi henni
finnast brúðkaup hér syðra ólík
brúðkaupum norðanlands?
„Nei, ekki svo mjög. Þau eru
svipuð en umstangið er kannski
örlítið meira hér fyrir sunnan. En
þá er ég að tala um Reykjavík
fremur en Selfoss,“ segir séra
Guðbjörg.
En eru sumarbrúðkaup algeng-
ari á landsbyggðinni en á höf-
uðborgarsvæðinu?
„Sumarbrúðkaup eru mun al-
gengari en brúðkaup að vetri.
Fólk giftir sig helst á laug-
ardögum um allt land. Í fyrra
voru afskaplega margir sem giftu
sig sjöunda júlí, helgarnar í júlí
eru yfirleitt vinsælar til giftinga.
Ég gifti flestar helgar yfir sum-
artímann og þannig var það líka
á Króknum. En þar er miklu
færra fólk og giftingarnar í heild
mun færri en hér.“
Leggur þú út af veðurfari í
brúðkaupsræðum?
„Ég geri það ekki, yfirleitt tala
ég út frá ritningartexta og reyni
að gera hverju sinni ræðu til við-
komandi brúðhjóna.“
En hvað með gamla brúðkaups-
siði?
„Það er misjafnt hvort fólk vill
fara eftir þeim eða ekki. Síðast
þegar ég gifti var það sonur sem
leiddi móður sína inn kirkjugólf-
ið, hún var að giftast sambýlis-
manni sínum til margra ára. Al-
gengast er þó að feður leiði
dætur sínar inn kirkjugólfið.“
Eru margir sem vilja gifta sig
undir beru lofti?
„Það er alltaf eitthvað um slík-
ar giftingar en ég hef ekki gift
undir beru lofti í sumar. Ég reyni
að hvetja brúðhjón til að gifta sig
í kirkju.“
Hvetur til kirkjuvígslna
Prestur Séra Guðbjörg Jóhann-
esdóttir er settur sóknarprestur á
Selfossi um þessar mundir.
Á
RATUGUR er liðinn frá
því að göngin undir
Hvalfjörð voru tekin í
notkun. Undirbúningur
að gerð ganganna var
langur og strangur. Æ ofan í æ
töldu menn sig hafa hnýtt alla lausa
hnúta, en þá hljóp snurða á þráðinn.
Bankar hikuðu við fjármögnun og
menn deildu um hvar ábyrgð á
verkinu ætti að liggja.
Atli Rúnar Halldórsson reifar
söguna alla í nýútkominni bók, Und-
ir kelduna. Í einum kafla hennar er
upplýst, að formleg undirritun
samninga um gerð ganganna var í
raun sjónarspil, því samkomulag
hafði ekki náðst.
Undirskriftarathöfnin var á Hótel
Sögu í Reykjavík 22. febrúar 1996.
Svo skrifar Atli Rúnar (millifyr-
irsagnir eru Morgunblaðsins):
„Vitað var að lokatörnin yrði löng
og strembin enda kæmu þar sam-
tímis að verki ótal lögfræðingar og
aðrir sérfræðingar af ýmsu tagi frá
mörgum löndum. Einfalda skyldi
því framkvæmdina með því að hóa
öllu liðinu saman á Íslandi tveimur
sólarhringum fyrir undirskrift
samninga til að festa alla lausa enda
málsins. Þetta gekk eftir og Hótel
Saga var meira og minna undirlögð
dag og nótt vegna Hvalfjarðarganga
frá og með 20. febrúar. Það gekk í
sjálfu sér vel að ljúka formsatriðum
og samningarnir urðu alls 39, blað-
síðurnar skiptu þúsundum og
skjalahlaðinn vó á annað hundrað
kíló. Þeir skiptu tugum lögfræðing-
arnir og aðrir sem fara þurftu yfir
texta og sjá til þess að allt væri þar
með felldu. Sjóaðir lögmenn úr al-
þjóðlegum samskiptum sögðust ekki
fyrr hafa kynnst svo flóknum samn-
ingum.“
Hver átti að taka áhættuna?
Fulltrúar Enskilda Banken í
Stokkhólmi töfðu málið þegar þeir
fóru fram á ofurnákvæma sjóð-
streymisspá. Þegar gerð hennar var
lokið var enn eitt mál óafgreitt. Það
varðaði kröfur sænska verktakans
NCC og hótun um að höfða skaða-
bótamál gegn Speli á þeim for-
sendum að ríkisábyrgð upp á einn
milljarð króna gjörbreytti for-
sendum útboðsframkvæmdanna í
Hvalfirði.
Atli Rúnar ritar: „Þetta var
óþægilegt mál í margvíslegum
skilningi þó svo að flestir lögmenn,
sem komu að samningum um göng-
in, teldu að kröfur NCC væru reist-
ar á hæpnum grunni. Spölur átti
enga peninga og því ljóst að skaða-
bætur myndu leika efnahagsreikn-
ing félagsins grátt ef félagið yrði á
annað borð dæmt til að greiða NCC
skaðabætur. Einhver annar varð því
að taka áhættuna á sig. Hver átti
það svo að vera? Verktakinn Foss-
virki? Bankarnir sem fjármögnuðu
verkið á framkvæmdatímanum?
Bandaríska líftryggingafélagið sem
ætlaði að fjármagna göngin að
framkvæmdum loknum?
Erlendur [Magnússon] og aðrir
ráðgjafar Spalar töldu sig vera með
ráð í hendi um hvernig ætti að leysa
hnútinn en um þá niðurstöðu náðist
ekki samstaða. Á fundum mættust
stálin stinn í þessu máli; einkum
áttu þar hlut að máli fulltrúar
sænska bankans annars vegar og
bandaríska tryggingafélagsins hins
vegar. Ómögulegt var að miðla mál-
um hvernig sem reynt var og um-
talsverð harka og stífni hljóp í menn
við samningaborðið.
Allir mættir á Sögu
Tíminn leið og klukkan tifaði.
Ráðherrar ríkisstjórnarinnar og
annað fyrirfólk tók að safnast sam-
an í Súlnasal Hótels Sögu á til-
settum tíma eftir hádegi 22. febrúar
í tilefni hátíðlegrar undirskriftar
samninga um göngin. Grændúkað
langborð beið eftir að fulltrúar ís-
lenskra stjórnvalda, Spalar, Foss-
virkis og innlendra og erlendra
banka og lífeyrissjóða settust þar til
að skrifa undir. Spenna var í lofti í
Súlnasalnum en þeir sem þar biðu
vissu eðlilega ekki að öllu meiri
spenna ríkti annars staðar í sölum
hótelsins. Þar hvorki gekk né rak í
þrefinu um ábyrgð gagnvart kröfum
NCC. Á síðustu stundu eygðu menn
von um að Enskilda Banken tæki
ábyrgðina á sig en ekki varð af því.
Erland Ringblom, framkvæmda-
stjóri bankans, hringdi í sína menn í
höfuðstöðvunum í Stokkhólmi, kom
svo úr símanum og krafðist þess að
fá tryggingu fyrir því að fjárkrafa
NCC lenti ekki á bankanum. Þá
tryggingu fékk hann ekki og allt
sigldi í strand.
Undirskriftarathöfnin átti upp-
haflega að hefjast kl. 15:00 en
ákveðið var að fresta henni og
freista þess að leysa hnútinn; fyrst
um hálftíma og svo um annan hálf-
tíma og enn annan hálftíma. Allt
kom fyrir ekki og góð ráð gerðust
dýr sem svo oft áður í sögunni löngu
um aðdraganda Hvalfjarðarganga.
Gestir í Súlnasal voru sumir hverjir
orðnir þreyttir á biðinni og jafnvel
pirraðir. Á bak við tjöldin var
ákveðið að láta slag standa og skrifa
undir allt sem unnt væri að skrifa
undir, einkum það sem sneri að
stjórnvöldum Íslands. Þar með
gætu ráðherrar ríkisstjórnarinnar
að minnsta kosti gegnt skyldum sín-
um við athöfnina, aðrir gestir upp-
Leikrænir