Morgunblaðið - 20.07.2008, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 20. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Þ
egar börnin í Bolungarvík á
Ströndum ólust upp var
næsti nálægi skóli þrjár dag-
leiðir í suðurátt. Þau fóru í
farskóla í Reykjarfirði dag-
leið í burtu.
Yfir sumarið var vistum
siglt einu sinni á mánuði á
djúpbáti inn í víkina en á öðrum árstímum og í
vondum veðrum varð að koma þeim fyrir í
Hrafnfirði og selflytja þær á tveimur jafn-
fljótum yfir endilanga Bolungarvíkurheiðina.
Veturnir norður undir heimskautsbaugi voru
snjóþungir, norðanáttin ill við að etja.
Sumarið sem allt fauk af túnum í Bolung-
arvík á Ströndum ákvað heimilisfólk að flytja í
burtu. Það var í sama veðri og skipið Pourqois
Pas? tók niðri. Þetta var árið 1949 og annar
tveggja sveitabæjanna í Bolungarvík þegar far-
inn í eyði. Erfitt var orðið um alla aðdrætti og
byggð annars staðar á Hornströndum að leggj-
ast af. Fólkið flutti í burtu.
Seinna kom það aftur. Í górítex-göllum og
með GPS-tæki. Núna þurfti enginn að hokra.
Núna mátti ganga um Hornstrandir fólki til
ánægju og yndisauka – og síðan sigla aftur
heim á leið.
Ísjakar og birkiskógur
Einn þeirra sem ólst upp í Bolungarvík var
Vilmundur Reimarsson. Áður en hann lést
reisti hann þar skála fyrir ferðafólk, ásamt
syni sínum Reimari. Skálinn er byggður úr
rekaviði á svæðinu og þar eru kojur, sturta og
eldunaraðstaða. Þaðan er upplagt að ganga
dagleiðir.
Á sumrin dvelur móðir Reimars, Sigfríður
Jóna Hallgrímsdóttir, í Bolungarvík en sjálfur
siglir hann ferðamönnum til og frá svæðinu á
bátnum Sædísi IS 67. Farið er frá Norðurfirði,
þaðan sem eiginlegur vegur norður eftir endar.
Ég slæst í för með hópi af fólki sem skipu-
lagði ferðina sjálft og hafði samband við Reim-
ar upp á siglingu og gistingu. Við eigum heim-
inn þar sem við drekkum kaffi í Hrafnfirði,
virðum fyrir okkur fallega Barðsvíkina og
þrömmum á milli rekaviðardrumba í fjörunni í
Furufirði. Náttúrufegurðin er stórkostleg. Við
erum á 66. breiddargráðu og tökum myndir af
ísjökum í Skorarvatni og virðum fyrir okkur
tignarlegan Drangajökulinn. Berjalyng og
birkiskógur taka við af snjódyngjum og stór-
grýti og landslagið breytist stöðugt.
Á sauðskinnsskóm í snjónum
Þótt hásumar sé er víða snjór. Hér vorar
seint og haustar snemma. Hvítur snjórinn er
fallegur í glampandi sólinni. Við getum ekki
annað en velt fyrir okkur hvernig hafi verið að
ganga þennan snjó í stormi og stórhríð – á
sauðskinnsskóm. Hversu dimmt og drungalegt
hlýtur ekki að verða undir þessum bröttu fjöll-
um á veturna? Þetta getur ekki hafa verið auð-
velt.
„Á einhver gerviskinn til að setja á hælana?“
heyrist úr hópnum meðan við virðum fyrir okk-
ur fjöllin. „Nei, ég á bara litlu gerviskinns-
plástrana sem eru sérsniðnir til að passa utan
um tærnar!“
Við plástrum okkur, bætum sólaráburði á
nefið og fáum okkur kaffi. Vilmundur Reim-
arsson reið barn að aldri í svartaþoku yfir í
Hrafnfjörð og út í Kjós að ná í ljósmóður þeg-
ar fjölgun í fjölskyldunni stóð fyrir dyrum. Síð-
ar arkaði hann á milli fjarða með póst úr skip-
inu sem lagði að í Hrafnfirði. Nokkrum
áratugum síðar fæ ég mér prótínstöng áður en
ég held með göngustaf og GPS-tæki upp á
heiðina. Ég er hlægilegt borgarbarn sem veit
ekkert um það hvernig á að lifa af í náttúrunni
án þar til gerðra tækja og tóla.
Eftirlýst: Sunnanátt
Í veðurblíðunni rýfur ekkert kyrrðina nema
fuglasöngur. Við erum utan gemsasambands,
utan vegasambands, ein í heiminum. Jafnnorð-
arlega sest sól ekki á sumarsólhvörfum og það
er stórkostlegt að vera stödd á slíkum stað á
bjartasta tíma ársins. Þetta er paradís.
Adam var þó ekki lengi í paradís. Skyndilega
breytist veðrið og hann snýst í norðanátt.
„Slæma norðanátt.“ Hornstrandir liggja að sjó
– nema hvað – og í norðanáttinni blæs vind-
urinn beint af hafi.
Okkur er tilkynnt að vegna veðurs sé ekki
hægt að sigla með okkur í Reykjarfjörð eins og
ætlunin var. Báturinn kemst ekki til og frá
landi í ölduganginum. Nú er ekkert annað að
gera en að smella sér í regngallann yfir sól-
Sólbrennd og veðurtepp
Þau sem verða veðurteppt um
hásumar norðan Drangajök-
uls geta í öllu falli reynt að
setja sig í spor þeirra sem
byggðu Hornstrandir á árum
áður. Sigríður Víðis Jónsdóttir
velti fyrir sér hvernig fólk fór
að án gerviskinns og górítex-
galla.
Fjöllin hafa vakað Séð yfir Bolungarvík á Ströndum og út í Furufjörð og Þaralátursfjörð.










   
 
 




   
 

 
  

 







 

Hinn tíu ára gamli Villi, sem heitir
raunar Vilmundur, dvelur í Bol-
ungarvík á Ströndum í sumar
ásamt ömmu sinni Sigfríði og föð-
urnum Reimari. Þau eru þau einu
sem dvelja í víkinni, utan göngu-
fólks.
„Það er miklu skemmtilegra að
vera hér en að hanga í tölvunni,“
segir Villi, hress og kátur þótt fé-
lagsskap annarra jafnaldra skorti
og ekkert sé sjónvarpið, hvað þá
nettengd tölva. Villi leikur sér úti
frá morgni til kvölds og er dugleg-
ur við að rétta hjálparhönd ferða-
fólkinu sem kemur í Bolungarvík.
Villi þylur upp veðurspána fyrir
okkur, færir okkur fréttir og ekur
farangrinum til og frá fjörunni á
fjórhjóli. Þótt enn sé langt í bíl-
prófsaldurinn finnst honum lítið
mál að aka hjólinu – og festir
kerru aftan á, bakkar og beygir
eins og honum væri borgað fyrir
það.
Þetta er þriðja sumarið sem
Villi er í Bolungarvík á Ströndum.
„Það er bara svo gaman!“
Skemmtilegra en að ver
Gaman Vilmundi Reimarssyni 10 ára finnst skemmtilegt að