Morgunblaðið - 20.08.2008, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. ÁGÚST 2008 23
opna mér leið, líkt og öðru samferða-
fólki. Allt var gert með prúð-
mennsku og af stillingu. Ég eignað-
ist traustan vin.
Örn var heiðursmaður, enda trúað
fyrir ýmsu á lífsleiðinni. Hann naut
margs konar heiðurs bæði í starfi og
með Lions-hreyfingunni, en kannski
er æðsti heiður hvers Hafnfirðings
að mega kallast Gaflari. Örn var
sannarlega Gaflari, fæddur og uppal-
inn í Hafnarfirði, gekk í Barnaskóla
Hafnarfjarðar, síðar Lækjarskóla og
starfaði þar til dánardags.
Hann var í raun orðinn eitt af auð-
kennum skólans. Það mátti glöggt
sjá á viðbrögðum nemenda, núver-
andi og fyrrverandi þegar þeir fréttu
af alvarlegum veikindum hans.
Framkoma þeirra og kærleikur í
garð síns góða kennara er öllum til
eftirbreytni.
Utan fjölskyldu er ugglaust fátt
mikilvægara hverju barni og æsku-
fólki en að eiga og njóta góðs kenn-
ara á sinni skólagöngu. Örn var
sannarlega góður kennari. Kennari,
sem ekki einungis var uppfræðari,
heldur ekki síður umhyggjusamur
um líðan og velferð hvers og eins.
Hann kenndi nemendum sínum virð-
ingu fyrir landi og þjóð og kom það
vel fram í öllum þeim ferðum sem
hann tók þátt í og farnar voru á veg-
um skólans. Örn var náttúrubarn í
dýpsta skilningi þess orðs, enda
lögðust þau hjónin nánast út á vorin
og ferðuðust mikið um sitt kæra
land.
Örn naut þess að Jóhanna Valde-
marsdóttir, eiginkona hans, hefur
einnig starfað við skólann um ára-
tugaskeið. Þau hjónin voru því sam-
hent, bæði í leik og starfi. Þrátt fyrir
miklar raunir undanfarna mánuði
hafa þau og fjölskylda þeirra sýnt
okkur samferðafólkinu að hægt er að
glæða alla hluti friðsemd og fegurð.
Hin harða barátta var háð, líkt og öll
þeirra verk, af æðruleysi og reisn.
Á kveðjustund senda stjórnendur,
samstarfsmenn, nemendur og vel-
unnarar Lækjarskóla, Jóhönnu, öðr-
um aðstandendum og vinum dýpstu
samúðarkveðjur.
Í fagurri dagrenningu íslensks
sumardags reis „Örninn“ af beði sín-
um og hóf sitt tígulega flug til nýrra
verka við næsta næturstað.
Genginn er einn af kærum sonum
Hafnarfjarðar.
Blessuð sé minning Arnar Gunn-
arssonar.
Haraldur Haraldsson,
skólastjóri Lækjarskóla.
Í dag kveðjum við Örn Gunnars-
son, einstakt prúðmenni og traustan
vin. Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Erni og starfa með honum í
Lionshreyfingunni.
Örn var umdæmisstjóri í A-um-
dæmi Lions árið 2000-2001. Ég
starfaði í umdæmistjórn hans og
kynntist kostum þessa farsæla for-
ystumanns. Hann var hæglátur og
traustur og kom vel fram við alla.
Hann var góður félagi, studdi og
hrósaði. Hans jákvæðu viðhorf sköp-
uðu góðan liðsanda og öflugt sam-
starf.
Árið 2001-2002 var hann fjölum-
dæmisstjóri og þá var ég aftur í lið-
inu hans. Í nokkur skipti sóttum við
erlend Lionsþing. Örn var glæsileg-
ur fulltrúi Lions á Íslandi og hann
naut virðingar af orðum sínum og
verkum. Það var grunnt á gaman-
seminni hjá Erni og hafði hann
skemmtilega kímnigáfu, sem kom oft
á óvart. Það var þó hógværð og virð-
ing í samskiptum við samferðamenn,
sem einkenndi hann öðru fremur.
Örn var ósérhlífinn, samviskusam-
ur og nákvæmur. Þessir eiginleikar
hans nýttust vel í forystu Lions-
hreyfingarinnar. Eftir að hafa gegnt
æðstu embættum Lionshreyfingar-
innar gerðist hann ritari fjölum-
dæmisráðs og gegndi því embætti
með miklum sóma til dauðadags.
Hann var einnig ritstjóri vefsíðu
Lions. Þar vann hann ákveðið braut-
ryðjendastarf og verður erfitt að
fara í fötin hans Arnar á því sviði.
Hann var óþreytandi að leiðbeina
öðrum og fékk hann mikið lof og
þakkir fyrir greiðviknina. Hann ætl-
aðist ekki til að sér væri þakkað og
krafðist einskis af öðrum. Allt var al-
veg sjálfsagt og velkomið. Hann
lagði á sig mikla vinnu og taldi það
aldrei eftir, vann verk sín í hljóði af
vandvirkni og alúð. Hann var ein-
staklega liðlegur og snöggur til,
„geymdi aldrei til morguns sem
hægt var að gera í dag“. Hann var
gjöfull á tíma sinn og sýndi svo sann-
arlega gott fordæmi.
Örn hvatti mig oft til að gefa kost á
mér til embættis umdæmisstjóra.
Þegar ég svo ákvað að slá til minnti
hann mig á að hann hefði sett mig í
það embætti sem gerði mig hæfa til
að bjóða mig fram; „hann ætti því þó-
nokkuð í mér“. Það er svo sannar-
lega rétt, Örn á töluvert í mér, hann
hefur kennt mér svo margt og verið
góð fyrirmynd, það er ég svo sann-
arlega þakklát fyrir.
Örn var alltaf bjartsýnn og skap-
góður, heilbrigður og hraustur.
Hann var aldrei þreyttur eða illa
upplagður. Það kom því eins og
þruma úr heiðskíru lofti, þegar það
spurðist að Örn væri alvarlega veik-
ur. Þetta gat ekki verið satt, hann
átti svo margt eftir að gera og hlakk-
aði til alls þess. En örlögin eru ekki
alltaf sanngjörn eða réttlát. Maður í
blóma lífsins er frá okkur tekinn.
Örn var svo lánsamur að eignast
góðan lífsförunaut, hana Jóhönnu.
Þau voru samhent hjón og áttu mörg
sameiginleg áhugamál. Lionsstarfið
var þeim báðum mikils virði. Að
leggja lið þeim sem minna mega sín
var þeim báðum lífsmottó. Þau
studdu hvort annað í Lionsstarfinu
og hefur Jóhanna einnig verið í
ábyrgðarmiklum störfum í forystu
hreyfingarinnar.
Við vottum Jóhönnu og fjölskyld-
unni okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Lionsfélaga í A-um-
dæmi þakka ég hans mikla og óeig-
ingjarna starf.
Guðrún Björt Yngvadóttir,
umdæmisstjóri 109A.
Í dag þegar við kveðjum Örn
Gunnarsson, einn af máttarstólpum
Lionshreyfingarinnar á Íslandi, þá
er stórt skarð höggvið í okkar raðir.
Örn gekk í Lionshreyfinguna árið
1983. Hann kom fyrst inn í fjölum-
dæmisráð árið 1996 og þá sem ritari
og hefur starfað í fjölumdæmisráði
nær óslitið síðan og gegndi hann
mörgum embættum innan þess.
Hann varð fjölumdæmisstjóri árið
2001–2002, netstjóri frá árinu 2002
og fjölumdæmisritari frá árinu 2003.
Að baki Arnar stóð eiginkona hans
Jóhanna Valdimarsdóttir sem ávallt
fylgdi eiginmanni sínum og studdi
dyggilega í öllu sem hann tók sér fyr-
ir hendur og var unun að horfa á
samheldni þeirra hjóna.
Ekki óraði mig fyrir því í febrúar
síðastliðnum Þegar Örn heimsótti
mig ásamt fleiri félögum og tjáði mér
að hann myndi verða fjölumdæmis-
ritari minn næsta starfsár, þó svo að
hann væri orðin lúinn á að sinna því
embætti, enda gegnt því síðastliðin 5
ár. En svona var Örn, traust og
hjálpsemi voru ríkjandi eiginleikar
hans.
Nú er lífshlaupi Arnar lokið svo
langt um aldur fram eftir stutt en
erfið veikindi, og verður vandfund-
inn sá aðili sem fyllir það tómarúm
sem Örn skilur eftir sig.
Fyrir hönd Lionshreyfingarinnar
vil ég þakka Erni fyrir ánægjulegt
og gott samstarf. Einnig skulu færð-
ar þakkir fyrir öll þau störf sem hann
gegndi fyrir hreyfinguna.
Eiginkonu hans, foreldrum, börn-
um, tengdabörnum, barnabörnum,
vinum og vandamönnum færum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum almættið um styrk þeim til
handa í þeirra miklu sorg.
Fh. Lionshreyfingarinnar á Ís-
landi.
Daniel G. Björnsson,
fjölumdæmisstjóri 2008–2009.
En vissa kom í vonarstað.
Hér var þá dauði í fyrirsát.
(Stefán frá Hvítadal)
Við, félagar í Starfsmannafélagi
Lækjarskóla, stöndum hnípin vegna
fráfalls Arnar Gunnarssonar, en
jafnframt þakklát fyrir að hafa
kynnst honum og fengið að eiga hann
að samstarfsmanni, félaga og vini.
Örn vann mikið og óeigingjarnt starf
í þágu félagsins um margra ára
skeið.
Hvert göfugt hjarta á sér helgidóm,
þar anga skínandi eilífðarblóm.
(Stefán frá Hvítadal)
Um leið og við þökkum Erni sam-
fylgdina og kveðjum hann með þakk-
læti og virðingu sendum við Jóhönnu
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. stjórnar Starfsmannafélags
Lækjarskóla
Steinunn Þ. Árnadóttir.
Hann Örn vinur okkar er dáinn
eftir fjögurra mánaða erfið veikindi.
Margs er að minnast eftir um
þrjátíu ára vináttu. Við minnumst
leikhúsferðanna með þér og konu
þinni Jóhönnu, eða Hönnu eins og
við þekkjum hana, og matarboðanna
á eftir. Einnig ferðuðumst við mikið
innanlands, fyrst með tjöld, síðan
tjaldvagna, þá fellihýsi og síðast hjól-
hýsi. Þegar þú varst að skipta um
græjur þá var allt útspekúlerað, þú
búinn að skoða og lesa allt um kosti
og galla hvers um sig og í framhaldi
af því var ákvörðun tekin. Þú áttir
alltaf bestu tækin og varst með það á
hreinu.
Ferðalög ykkar hófust jafnan
snemma á vorin og þegar skólinn var
búinn, þá hurfuð þið og komuð varla
heim fyrr en skólinn byrjaði á ný og
höfum við gantast með það að miðað
við gistinætur þá verði hjólhýsið
fljótt að borga sig. Á ferðalögum
okkar um landið hefur matur og und-
irbúningur hans skipað stóran sess,
enda við öll miklir matgæðingar.
Sest var að uppdúkuðu borði eins og
á fínasta veitingahúsi og rauðvín
drukkið með steikinni, þótti sumum
sem sáu til okkar nóg um pjattið og
fíneríið. En pjattið og fíneríið tók
fljótt af þegar við tókum þá skyndi-
ákvörðun að fara með fellihýsin yfir
Kjöl. Vegurinn var ekki upp á sitt
besta og þegar við komum í náttstað
þá voru vagnarnir fullir af ryki og
drullu, allt brotið sem brotnað gat og
við vorum fram á nótt að þrífa.
Seinni árin myndaðist ferðahópur
sem samanstóð af okkur og Lions-
félögum þínum og hlaut hópurinn
nafnið Kúlusúkk. Hópurinn fer í eina
stóra útilegu á sumri og í þeim er
reynt að fara í einhverja ferð inn á
hálendið. Við minnumst ferða sem
við fórum í Herðubreiðarlindir og
Öskju, í Flateyjardal og ferðar upp
að Laugafelli upp úr Skagafirði og
þaðan niður í Eyjafjörð.
Við ferðuðumst líka utanlands og
þá er helst að minnast þess þegar við
fórum til Parísar. Þið voruð að fara
þangað í fimmta sinn en við í okkar
fyrsta. Þið lóðsuðuð okkur um borg-
ina og sýnduð okkur uppáhalds-
staðina ykkar. Síðasta ferðin sem við
fórum saman í var í haust, afmæl-
isferðin hennar Hönnu til Rómar.
Núna getum við yljað okkur við
minningarnar úr þeirri ferð þar sem
við löbbuðum um borgina þvera og
endilanga, sátum á útiveitingahúsum
og gæddum okkur á mat og drykk,
nutum veðurblíðunnar og þess sem
fyrir augu bar.
Ekki er hægt að minnast Arnar án
þess að geta starfa hans með Lions-
hreyfingunni, en þar gegndi hann
æðstu embættum. Þá grínuðumst við
oft við hann og kölluðum hann „Lion
king“ og tók hann því bara vel og
hafði gaman af.
Elsku Hanna, þetta hafa verið erf-
iðar vikur, en þú hefur staðið þig eins
og hetja ásamt börnum ykkar Núma
og Helgu Björgu, tengdabörnunum
Þóru og Andrési og barnabarninu
Alexander Erni. Þið hafið gert allt
sem í ykkar valdi stóð til að gera
Erni lífið bærilegra þessar síðustu
vikur og gert honum kleift að vera
heima eins og hann óskaði.
Við sendum ykkur öllum, sem og
foreldrum Arnar, þeim Diddu og
Gunnari, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Solveig, Svavar og Jón Axel.
Við höfum þekkt Örn, sem hér er
kvaddur, frá því hann kom í heiminn.
Hann er sonur æskuvinkonu minnar,
Guðbjargar eða Diddu, en við höfum
haldið góðu sambandi frá því við vor-
um 10 ára gamlar. Við giftumst báð-
ar ungar og svo vel vildi til að eig-
inmönnum okkar varð vel til vina.
Við eignuðumst báðar fyrsta barnið
okkar á sama árinu, hún dreng og ég
stúlku. Þetta var árið 1950 og hefur
líf okkar verið samtvinnað allar göt-
ur síðan. Didda og Gunnar, eigin-
maður hennar, bjuggu í sama húsi og
foreldrar hans og þar ólst Örn upp
við mikið ástríki. Í þessu húsi á
Reykjavíkurvegi 5 í Hafnarfirði
bjuggu þrjár kynslóðir saman í sátt
og samlyndi auk þess sem Diddi
bróðir Gunnars bjó þar einnig lengst
af en hann var mikill ljúflingur. Vart
verður á betri uppvaxtarskilyrði kos-
ið en þarna voru.
Örn var eldri sonur þeirra hjóna
en þau áttu einnig Pétur Svein sem
var fjórum árum yngri. Hann lést
langt um aldur fram, aðeins 14 ára
gamall og var öllum sem til hans
þekktu mikill harmdauði. Þeir Örn
voru samrýndir bræður og mjög ná-
tengdir. Það gefur auga leið að það
hefur verið mikið áfall fyrir Örn að
missa bróður sinn á þessum tíma.
Þeir bræður voru um sumt líkir en
að sumu leyti ólíkir. Báðir afar vel af
guði gerðir, dökkir á brún og brá og
myndarlegir. Pétur Sveinn var glað-
sinna og léttur í lund en Örn var öllu
alvarlegri en hafði engu að síður
góða kímnigáfu.
Örn var góður námsmaður og
hafði á sínum tíma haft hug á að
leggja fyrir sig raungreinar en úr
varð að hann fór í Kennaraskólann
sem þá var. Þar kynntist hann verð-
andi eiginkonu sinni, Jóhönnu Valde-
marsdóttur. Hafa þau átt farsælt
hjónaband í yfir þrjá áratugi og eign-
ast tvö mannvænleg börn. Örn var
mjög dagfarsprúður og geðfelldur
maður. Hann var að jafnaði yfirveg-
aður í framkomu en lumaði á góðu
skopskyni sem kom fram í hnyttnum
athugasemdum á viðeigandi stund-
um. Vafalítið hafa þessir mannkostir
nýst honum vel í kennslustarfinu.
Hann var einnig gæddur góðum list-
rænum hæfileikum, átti meðal ann-
ars auðvelt með að teikna og mála.
Þau hjón höfðu bæði unun af ferða-
lögum og ferðuðust mikið bæði innan
lands og utan. Hann var því fróður
um landið sitt og næmur á náttúr-
una.
Við áttum margvísleg ánægjuleg
samskipti við Örn og fjölskyldu hans,
ekki síst þegar þeir bræður voru enn
í foreldrahúsum en einnig á umliðn-
um árum. Við og foreldrar Arnar
reistum á sínum tíma saman sum-
arhús við Þingvallavatn þar sem ætíð
ríkti samhugur og eindrægni. Einnig
ferðuðumst við saman vítt og breitt
um landið og voru samskiptin við
Örn og hans fjölskyldu ávallt eins og
best verður á kosið í þessum ferðum
okkar. Eftir að hann varð fullorðinn
hittum við hann reglulega í fjöl-
skylduboðum og voru það alltaf
fagnaðarfundir. Okkur þykir afar
sárt að kveðja Örn svo ungan, aðeins
58 ára gamlan. Hugur okkar, og fjöl-
skyldu okkar allrar, er hjá eiginkonu
hans, foreldrum, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra. Veri hann kært
kvaddur og hafi hjartans þökk fyrir
allt og allt.
Ólöf og Guðmundur.
Margir einstaklingar hafa þann
hæfileika að gefa af sér á óeigin-
gjarnan hátt og það er gott að vera í
návist þeirra. Þannig var Örn Gunn-
arsson sem við kveðjum nú löngu
fyrir tímann vegna óvæntra og al-
varlegra veikinda. Þó að söknuður-
inn sé sár erum við jafnframt full
þakklætis fyrir allar þær ánægju-
legu samverustundir sem við áttum
saman. Flest okkar kynntust Erni
og Jóhönnu í félagsstarfi Lions-
hreyfingarinnar. Örn var einn þeirra
sem tóku fúslega að sér leiðtogastörf
innan Lions og hefur verið í forystu-
hópi hreyfingarinnar í mörg ár.
Samskipti þeirra sem á hverjum
tíma taka að sér leiðtogastörf innan
félagshreyfingar eins og Lions leiða
oft til vináttu sem nær langt út fyrir
sjálft starfið innan hreyfingarinnar.
Þar skipta önnur áhugamál oftast
máli. Örn og Jóhanna nutu þess að
ferðast um Ísland og það á við aðra í
okkar hópi sem margir þekkja sem
Kúlusúkk hópinn. Örn og Jóhanna
ásamt Sollu og Svavari höfðu oft
ferðast saman um landið okkar.
Sumarið 2002 slógumst við hin í hóp-
inn og tókum upp nafnið Kúlusúkk
því allir áttu bíl með dráttarkúlu og
eitthvað til að tengja á kúluna. Á
hverju sumri síðan þá hefur þessi
hópur farið víða um land og gefið sér
góðan tíma á hverjum stað til að
skoða náttúru og mannlíf í bæjum og
sveitum landsins. Þessar ferðir
styrktu vináttubönd hópsins eftir því
sem árin liðu.
Ógleymanleg er ferð þar sem dval-
ist var í Systragili við Vaglaskóg og
farin dagsferð í Fjörður. Í sömu ferð
var dvalið við Mývatn og farin dags-
ferð þaðan að Öskju og
Herðubreiðarlindum. Komið var eft-
ir miðnætti að Mývatni á ný en þá
var slegið upp grillveislu áður en
gengið var til náða því ekki mátti
sleppa því að borða einn af hinum
margrómuðu kvöldverðum hópsins
þótt seint væri.
Margt gott er hægt að segja um
Örn vin okkar og eitt af því er að
hann hafði manna mest gaman af því
að borða góðan mat í góðra vina hópi.
Í annarri minnisstæðri ferð dvaldist
hópurinn á Bakkaflöt í Skagafirði.
Þá var farin dagsferð þaðan inn að
Merkigili og síðan áfram inn á há-
lendið að Laugafelli og þaðan niður í
Eyjafjarðardal. Það var haft á orði í
Kúlusúkk hópnum að Örn þekkti öll
bakarí á landinu og vissi hvaða brauð
væri best á hverjum stað. Eitt er víst
að Örn og Jóhanna notuðu í mörg ár
hina björtu sumardaga til að ferðast
um land sitt og slógu flestum öðrum
við í þeim efnum.
Nú hefur Örn hafið ferðalagið hin-
um megin við móðuna miklu og við
erum viss um að þar bíða hans bjart-
ir sumardagar.
Við sendum vinkonu okkar Jó-
hönnu, Helgu Björgu og Andrési,
Núma og Þóru og barnabarninu Al-
exander svo og foreldrum Arnar
þeim Gunnari og Guðbjörgu Helgu
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan guð að styrkja þau í
sorg þeirra.
Þór og Aníta, Hrund og
Guðmundur, Halldór og Jenný,
Solveig og Svavar.
Mér líður hálfundarlega þegar ég
sit hér og skrifa nokkur kveðjuorð til
okkar ágæta vinar og félaga, Arnar
Gunnarssonar, sem hefur verið kall-
aður burt allt of snemma.
Ég kynntist Erni á vettvangi
Lionshreyfingarinnar, en hann var
öflugur félagi í hreyfingunni, og fé-
lagi í Lionsklúbbnum Ásbirni í Hafn-
arfirði.
Við Rannveig áttum eftir að kynn-
ast þeim heiðurshjónum Erni og Jó-
hönnu enn betur þegar Örn varð fjöl-
umdæmisstjóri og ég umdæmisstjóri
og við störfuðum mjög náið saman,
gaman var að ferðast með þeim bæði
utanlands og innan á vegum hreyf-
ingarinnar. Við fórum með þeim
hjónum til Indianapolis í Bandaríkj-
unum á Alþjóðaþing Lionsfélaga og
töluðum við oft um það þegar við
hittumst hvað þessi ferð hefði verið
SJÁ SÍÐU 24