Morgunblaðið - 03.09.2008, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lára PetrínaGuðrún Bjarna-
dóttir fæddist í
Reykjavík 5. júlí
1916. Hún andaðist
á Droplaug-
arstöðum föstudag-
inn 22. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru María
Guðmundsdóttir,
húsmóðir frá Litlu-
Hlíð í V-Húnavatns-
sýslu, f. 30.10. 1886,
d. 18.7. 1967 og
Bjarni Pétursson,
bílasmiður og beykir frá Selvogi í
Árnessýslu, f. 13.1. 1889, d. 12.11.
1976. Lára átti tvær systur, þær
voru Lilja María Jósefína, f. 14.11.
1913, d. 20.6. 1988 og Elínborg
Margrét, f. 2.8. 1918, d. 5.2. 2000.
Lára giftist 4.11. 1939 Eggerti
Thorberg Jónssyni bókara, f. á
Akureyri f. 12.8. 1911, d. 2.3.
1988. Foreldrar hans voru Jón
Bergsveinsson, erindreki Slysa-
varnafélags Íslands, f. 27.6. 1879,
d. 17.12. 1954 og Ástríður María
Eggertsdóttir húsmóðir, f. 22.6.
1885, d. 16.11. 1963. Börn Láru og
Eggerts eru: 1) Birna María, fv.
hárgreiðslumeistari, f. 20.2. 1951,
gift Hermanni Arnviðarsyni, bak-
arameistara, f. 26.2. 1949. Börn
þeirra eru: a) Vala, starfsmaður á
leikskóla, f. 19.7. 1977, í sambúð
með Þrándi Jenssyni, rafvirkja, f.
12.9. 1977. Dóttir þeirra er Aníta
Ósk, f. 21.6. 2006. b) Eva, starfs-
maður á leikskóla, f. 22.5. 1981.
Barnsfaðir Evu er Sveinbjörn
Gunnarsson, sonur þeirra er Pét-
ur Gunnar Evuson, f. 2.9. 2000. c)
Sara, háskólanemi, f. 7.5. 1986,
unnusti hennar er Carl Teglund,
f. 22.9. 1982. d) Hermann, fram-
haldsskólanemi, f. 2.1. 1989. 5)
Gunnhildur Hrefna, skrif-
stofumaður, f. 19.5. 1953, gift
Óskari Þorsteinssyni, tæknifræð-
ingi, f. 20.8. 1954. Börn þeirra
eru: a) Egill, háskólanemi, f. 2.5.
1982. b) Hjalti, framhalds-
skólanemi, f. 5.12. 1987. c) Gísli,
framhaldsskólanemi, f. 24.3. 1990.
6) Kolbrún Eggertsdóttir, náms-
ráðgjafi, f. 16.3. 1958, gift Arnaldi
F. Axfjörð, verkfræðingi, f. 18.7.
1960. Börn þeirra eru: a) Edda,
háskólanemi, f. 7.4. 1988. b) Ari,
framhaldsskólanemi, f. 12.10.
1992. 7) Pétur Eggert, sjúkra-
þjálfari, f. 23.12. 1959. Barns-
móðir Péturs Eggerts er Sig-
urborg Steingrímsdóttir, dóttir
þeirra er Steinunn, framhalds-
skólanemi, f. 12.1. 1990.
Útför Láru fer fram frá Foss-
vogskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
kennari, f. 27.1.
1939. 2) Ásta Lóa
ljósmóðir, f. 16.5.
1942, var gift Hilm-
ari Þorvaldssyni.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Egg-
ert, sölumaður, f.
27.2. 1972. Barns-
móðir Eggerts er
Sóldís Guðmunds-
dóttir, dóttir þeirra
er Ásta Lóa, f. 26.9.
1998. b) Karl Heiðar,
flugumferðarstjóri,
f. 28.3. 1975, í sam-
búð með Evu Rós Stefánsdóttur, f.
6.1.1983. Sonur þeirra er Rökkvi
Leó, f. 3.4. 2007. c) Haukur, nemi,
f. 29.10. 1982. 3) Ingigerður, fv.
flugfreyja, f. 28.12. 1945, gift Jóni
Ólafssyni, f. 15.5. 1947, d. 19.6.
2008. Börn þeirra eru: a) Lára
Guðrún, viðskiptafræðingur, f.
16.11. 1974, gift Guðmundi Inga
Skúlasyni, bifvélavirkjameistara,
f. 8.5. 1973. Börn þeirra eru Helga
María, f. 23.12. 2000 og Jón Skúli,
f. 13.7. 2004. b) Ásta Sigríður,
leikmunahönnuður, f. 7.2. 1977. c)
Pétur Marinó, háskólanemi, f.
20.11. 1987. 4) Unnur Ingibjörg,
Þú hvarfst
þér sjálfri og okkur,
hvarfst
inn í höfuð þitt,
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný,
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr,
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður,
sál þín er frjáls
líkami þinn er hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa,
þú horfir fram hjá mér
tómum augum,
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast
(Tove F. Bengtsson.)
F.h. systkinanna,
Gunnhildur.
Ekki er hægt að hugsa sér betri
ömmu en hana ömmu á Háó (Háa-
leiti).Hún bar með sér virðingu og
glæsileikann og fólk horfði á eftir
henni með öfundaraugum. Maður
gat ekki annað en verið stoltur því
þetta var amma okkar.
Fjölskyldan hefur alltaf verið
mjög náin og er það ömmu að þakka.
Á hverju degi var alltaf einhver sem
sat með henni inni í eldhúsi að
drekka kaffi og spjallaði um lífið og
tilveruna. Maður reyndi alltaf að fara
til ömmu eins oft og maður gat og
maður getur sagt að það var ansi oft.
Helgarnar voru sú stund sem
flestir komu saman. Á laugardögum
þá gat stundum eldhúsið sprungið af
gleði og hlátri, og þá var amma ein-
mitt byrjuð að baka. Mamma kom og
setti upp hárið á ömmu og klippti
hárið af þeim fjölskyldumeðlimum
sem á þurfti. Hin ógleymanlega
sandkaka var þá sett á borðið sjóð-
andi heit og góð meðan á öllu stóð.
Á sunnudögum var svo borðstofu-
borðið tekið fram og stækkað. Svo
var fullt af kræsingum sett á borðið
og allir komu saman, börnin hennar,
makar þeirra, barnabörn og makar
og barnabarnabörn. Svo þegar búið
var að gæða sér á kræsingum og
eyða góðri stund saman þá skiptist
hópurinn oft – karlmennirnir fóru að
horfa á fótbolta, börnin út að leika og
skvísurnar fengu sér meira kaffi og
slúðruðu meira. Þetta er það sem
gladdi ömmu svo mikið að allir gætu
verið saman.
Við metum það mikils að fá að taka
þátt í þessari gleði með ömmu öll
þessi ár – svo eru það jól, áramót og
fleiri árstíðir og á öllum þessum dög-
um var heimili ömmu opið þar sem
allir gátu komið saman með henni.
Amma var yndisleg kona með stórt
og sterkt hjarta og sterka sál. Hún
hafði margt að skilja eftir fyrir okk-
ur. Við munum sakna þín alveg rosa-
lega mikið og við munum taka með
okkur áfram í lífið það sem þú hefur
kennt okkur. Þegar Pétur Gunnar
barnabarnabarn þitt frétti að þú
værir farin þá horfði hann upp til
himna og sagði: „Ég held að amma sé
engill upp á himnum. Ég held að
langamma sé með stóra fallega
vængi sem hún notar við að fljúga yf-
ir okkur með hinum englunum.“
Honum þótti ofsalega vænt um
langömmu sína og þegar hann fékk
þær fréttir að amma væri veik þá
sendi hann langömmu sinni sinn
uppáhaldsbangsa sem var kettlingur
og sagði okkur að lána henni bangs-
ann því litli kettlingurinn myndi
hjálpa henni að líða betur. Þessi litli
kettlingur er enn hjá henni í dag og
fer upp með henni til englanna.
Megi guðs englar hjálpa þér að
finna bestu leiðina, því það áttu skil-
ið. Við elskum þig, amma mín, þú
verður ávallt í hjarta okkar. Takk
fyrir allt.
Eva, Sara, Vala og Hermann.
Amma Peta var ótrúleg kona og
reyndist mér vel. Ég á jafnmargar ef
ekki fleiri æskuminningar sem
tengjast ömmu minni en foreldrum
mínum. Amma bjó fyrir neðan okkur
á Háaleitisbrautinni meirihlutann af
æsku minni og því gat ég alltaf farið
til ömmu eftir skóla. Ég man eftir að
hafa hjálpað ömmu með allt mögu-
legt. Ég lærði að laga kaffi, brjóta
saman þvott og strauja en það er
nokkuð sem amma gerði mikið af og
var alltaf notalegt að sitja hjá henni
þegar hún straujaði. Hún sagði mér
þá sögur af afa og fræddi mig um
ýmislegt.
Merkilegast fannst mér þegar hún
sagði mér sögur af systkinum henn-
ar mömmu. Það var líka ýmislegt
sem hægt var að dunda sér við í ró-
legheitum hjá ömmu. Útvarpið var
oftast í gangi og þá var gott að sitja
og byggja spilahús eða leika sér með
tölurnar, en hún átti marga bauka af
þeim. Ég var ótrúlega heppin að hafa
haft ömmu mína svona nálægt mér.
Ég átta mig á því núna hversu mik-
ilvægt það var, sumt af því sem
amma mín kenndi mér. Ég lærði
heilmikið um ættarsögu mína frá
þessum sögum hennar og því að
skoða gamlar myndir með henni eins
og við gerðum oft.Ég á því ömmu
Petu mikið að þakka og hún mótaði
mig mikið. Ég mun sakna þín, elsku
amma mín.
Þín,
Edda.
Í dag kveðjum við ömmu Petu með
söknuði í hjarta en góðar minningar í
farteskinu. Mikið fannst okkur systr-
unum gaman að fá að gista hjá ömmu
og afa á Háaleitisbrautinni. Það var
ekki bara maturinn hennar eða sam-
verustundirnar hjá henni sem vöktu
kátínu okkar systra heldur líka
hversu lengi hún leyfði okkur að
vaka, þetta var á þeim tíma sem
RÚV sýndi vestra um helgar. Við
fengum góðan mat, svo var sest yfir
sjónvarpið, ljósin deyfð og við höfð-
um það notalegt, oftar en ekki með
kók og nammi. Síðan héldum við
niðri í okkur andanum í von um að
vera ekki sendar í bólið, en við viss-
um þó að amma leyfði okkur að klára
vestrann. Þar sem við fórum seint að
sofa var jafnframt ætlast til þess að
við svæfum frameftir því það gerði
amma alltaf. Reyndar heyrði maður
alltaf talað um „Háaleitisveikina“
(amma og afi bjuggu á Háaleitis-
brautinni) og allir í þessari ætt vita
hvað um er talað þegar „Háaleitis-
veikin“ er nefnd. „Veikin“ lýsir sér
þannig að það er farið frekar seint að
sofa og vaknað seint. Þessi „veiki“
erfðist í sum börn þeirra sem og
barnabörn. Amma var haldin þessari
alræmdu „veiki“ þrátt fyrir aldur
sinn og má það teljast nokkuð gott að
geta sofið til hádegis þegar komið er
á efri ár.
Það var stundum hægt að líkja
heimili ömmu á Háaleitisbraut við
umferðarmiðstöð þar sem börn
ömmu og afkomendur komu saman
til þess að kjafta og drekka gott kaffi
alla virka daga á milli 16 og 19. Fólk
kom og fór, drakk kaffi og fékk sér
kex og hélt svo heim á leið.
Á sunnudögum var gestagangur-
inn hefðbundnari þar sem systkinin
ásamt börnum og mökum komu sam-
an fyrir framan heimagert bakkelsi í
bland við keypt. Þar mátti engin setj-
ast niður án þess að amma reiddi
fram disk og bolla og byði rjúkandi
heitt kaffi. Gestagangurinn er lýs-
andi dæmi um hversu góða nærveru
hún hafði. Við kveðjum ömmu Petu
með söknuði og þökkum fyrir
ánægjustundirnar.
Lára Guðrún Jónsdóttir,
Guðmundur Ingi Skúlason,
Helga María Guðmundsdóttir,
Jón Skúli Guðmundsson.
Ég er heppinn að hafa kynnst
ömmu eins vel og ég gerði. Þar sem
ég og mín fjölskylda bjuggum fyrir
ofan hana í 13 ár gat ég bara skropp-
ið niður til hennar þegar ég vildi og
ég var alltaf velkominn.
Þegar ég var yngri var ég mikið
með henni og við gerðum margt sam-
an og þess vegna var hennar heimili
orðið eins og annað heimili fyrir mig.
Ég var hjá henni fyrir skóla, eftir
skóla og bara hvenær sem tækifæri
gafst því að það var fátt skemmti-
legra en að vera hjá ömmu. Ég hugsa
að ég hafi verið meira hjá ömmu en
með vinum mínum á einhverju tíma-
bili. Við spiluðum, lituðum, horfðum
saman á sjónvarpið og margt fleira.
Hún var alltaf svo róleg og yfirveguð
og það var svo gott að vera hjá henni.
Alltaf man ég þegar við sátum
saman úti á svölum hjá henni og
horfðum á steypubíl vinna. Þá rædd-
um við um ýmislegt og nutum veð-
ursins. Á slíkum stundum var amma
hæglát og lærði ég að meta þær
stundir sem við áttum saman í ró.
Hún kenndi mér að slappa af og
njóta lífsins.
Einnig man ég eftir að hafa farið
með ömmu út í fiskbúð að kaupa í
matinn, eins og hún gerði svo oft, og
orðið svo hræddur við mennina sem
voru að afgreiða að ég fór að hágráta.
Amma fór með mig heim en fannst
þetta samt rosalega fyndið.
Þó að amma hafi flutt á elliheimilið
hélt ég áfram að heimsækja hana
reglulega þó að það hafi stundum
verið erfitt vegna versnandi veikinda
hennar. Þá var hún farin að eiga erf-
itt með að þekkja aðra og talaði lítið.
Samt átti hún það til að líta upp til
mín og brosa og þá sá ég að hún
þekkti mig.
Amma var alveg mögnuð kona
eins og allir sem þekkja hana vita.
Hún lifði góðu og löngu lífi. Hún var
besta amma sem strákur getur beðið
um og er enn mín helsta fyrirmynd í
lífinu.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þinn
Ari.
Lára Petrína Guðrún
Bjarnadóttir
Mig langar til að
minnast frænku minn-
ar Helgu Ingimars-
dóttur sem nú hefur
fengið hvíld 93 ára að aldri. Ég hitti
hana fyrst þegar fjölskylda mín lagði
í langþráða ferð á blæjujeppanum
hans föður míns, P-135, frá Stykk-
ishólmi til að heimsækja æskustöðv-
ar hans, Eyjafjörðinn, sem við höfð-
um svo margt heyrt um en ekki séð.
Ég minnist þess að ein af þeim
mörgu sem við heimsóttum í þessari
ferð voru Svavar Helgason og Helga
í „Gilinu“ sem tóku á móti okkur af
mikilli rausn og er þessi ferð enn er í
fersku minni.
Svavar var verksmiðjustjóri
Helga Ingimarsdóttir
✝ Helga Ingimars-dóttir fæddist á
Litla-Hóli í Eyjafirði
25. nóvember 1914.
Hún lést á heimili
sínu, Víðilundi 24,
23. ágúst síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 29.
ágúst.
Smjörlíkisgerðar
KEA og bjuggu þau
Helga í fallegri íbúð á
efri hæð verksmiðj-
unnar og hinumegin
götunnar var Mjólkur-
samlagið og neðar í
Gilinu voru aðalstöðv-
ar KEA og Gilið iðaði
af lífi og krafti þess
tíma. Síðar á lífsleið-
inni átti ég eftir að
hitta frænku mína aft-
ur og kynnast henni
vel, því þegar ég
kvæntist konunni
minni Unni Agnarsdóttur var ég
einnig óafvitandi kominn inn í mjög
sterk fjölskyldutengsl norðan heiða
þar sem Helga og Sigrún tengda-
móðir mín voru miklar vinkonur og
mikil og sterk tengsl á milli þeirra
vinkvennanna og dætra þeirra. Við
Unnur áttum margar góðar stundir
með þeim Helgu og Svavari sem ég
minnist með þakklæti. Eftir að Unn-
ur lést héldum við Helga góðu sam-
bandi og töluðum oft saman í síma.
Hún hafði alltaf af miklu að miðla,
gaf góð ráð og veitti styrk. Hún
fylgdist alla tíð með mér og fjölskyld-
unni minni og bar hag okkar og vel-
ferð fyrir brjósti.
Ég og fjölskylda mín vottum ást-
vinum Helgu einlæga samúð. Minn-
ingin um góða konu lifir.
Óskar H. Gunnarsson.
Mér er einkar ljúft að minnast
móðursystur minnar og góðrar vin-
konu, Helgu Ingimarsdóttur.
Helga frænka var fædd og uppalin
á Litla-Hóli í Hrafnagilshreppi í
Eyjafirði. Foreldrar hennar voru
Ingimar Hallgrímsson bóndi þar og
kona hans Sigurbjörg Jónsdóttir.
Hallgrímur faðir Ingimars var sonur
Tómasar Ásmundssonar bónda á
Steinsstöðum í Öxnadal og Rann-
veigar systur Jónasar Hallgrímsson-
ar skálds. Móðir hennar var ættuð
frá Steinkirkju í Fnjóskadal.
Samheldinn systkinahópur ólst
upp á mannmörgu gestkvæmu heim-
ili þar sem félagsandinn og sönggleð-
in ríkti. Bókasafn hreppsins var þar
til húsa og hreppsnefndarfundir
haldnir. Auk heimilisfólksins átti
margt gamalt fólk þar athvarf. Fólk
sem þurfti að taka tillit til og sýna
hlýju og alúð, sem var endurgoldin í
ríkum mæli. Á þeim tímum tíðkaðist
ekki að ungar stúlkur stunduðu lang-
skólanám, en hins vegar þótti mik-
ilvægt að þær væru vel að sér í öllum
störfum sem tilheyrðu heimilishaldi,
því þeirra staður var heimilið. Það
þótti einnig mikill kostur að komast í
góða vist og Helga taldi sig heppna
að komast í vist á unglingsárum hjá
Sigurði Bjarnasyni útgerðarmanni
og Önnu konu hans og sagði að sú
vist hefði verið eins og góður hús-
mæðraskóli.
Minnisstæðast er mér myndarlegt
og fallegt heimili Helgu og Svavars í
Kaupvangsstræti 25 (nú Listagili)
þar sem dætur þeirra þrjár ólust upp
glaðlegar og geislandi af lífsorku,
atorkusamar skátastúlkur. Þar var
Helga á heimavelli, myndarleg í öll-
um verkum sínum, dugleg, gestrisin
og glöð í viðmóti, enda gestagangur
mikill og öllum tekið vel. Húsbónd-
inn var ekki langt undan við vinnu
sína á neðri hæð hússins, hann var
verkstjóri í Smjörlíkisgerð Kaup-
félags Eyfirðinga. Á heimili þeirra
var gott að koma og njóta vináttu og
hlýhugar heimafólks. Dæturnar uxu
úr grasi, nutu góðrar menntunar,
stofnuðu eigin heimili á Akureyri og
störf þeirra utan heimilis tengdust
flest einhverri af deildum kaup-
félagsins. En fjölskyldan fór ekki
varhluta af sorginni þegar Inga dótt-
ir hennar féll frá í blóma lífsins eftir
erfið veikindi. Þá sýndi það sig hve
þrautseigja og trúfesti Helgu
frænku var sterk og vinátta þeirra
mæðgna var sérstök.
Á efri árum var áhugavert að
fylgjast með Helgu. Þótt líkaminn
væri farinn að gefa sig var atorkan
og lífsviljinn hinn sami. Hún var fróð
og minnug, gladdist með fjölskyldu
og vinum. Þá hafði hún meiri tíma til
margs konar hannyrða og stundaði
m.a. postulíns- og olíumálningu,
meðan kraftar leyfðu. Sami heimilis-
andinn ríkti, allt í röð og reglu og all-
ir velkomnir. Hún naut dyggrar að-
stoðar og félagsskapar Valborgar og
Agnesar dætra sinna og barnabarna
og hafði daglega samband við Birnu
systur sína, í næsta húsi. Mig minnir
að þegar haldið var upp á níutíu ára
afmæli hennar væri stórfjölskyldan
um 100 manns, bara það nánasta. En
lífssólin lækkaði og ferðin var orðin
löng Hún var staðföst trúnni og hjá
henni voru engar efasemdir, æðra
tilverustig eftir dauðann. Með virð-
ingu og þökk kveð ég kæra frænku
mína og votta Birnu systur hennar
og fjölskyldunni allri dýpstu samúð.
Bryndís Steinþórsdóttir.
Elsku „amma gamla“, þessari
nafngift komst þú inn hjá barna-