Morgunblaðið - 03.09.2008, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2008 29
✝ SigurbjörgBöðvarsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. mai 1923. Hún
lést á St Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði
22. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Böðvar Jónsson frá
Tjörn á Vatnsnesi
og Guðrún Skúla-
dóttir frá Ytra-
Vatni í Skagafirði.
Systkini Sig-
urbjargar eru Jón
Stefán, f. 13.8. 1912, d. 1986,
maki Hólmfríður Sigurðardóttir.
Gunnar, f. 2.2. 1914, d. 1966,
maki María Ásgeirsdóttir. Ingi-
björg, f. 21.7. 1915, d. 8.11. 1996,
maki Reynir Guðmundsson.
Ragnheiður, f.17.8. 1921, maki
Jóhann Sigurðsson.
Hinn 19.3. 1949 giftist Sig-
urbjörg Jóni A. Sigurpálssyni, f.
á Húsavík 15.10. 1922, d. 15.4.
2002. Foreldrar hans voru Sig-
urpáll Jónsson frá Klömbrum í
Aðaldal og Þórgerður Björns-
dóttir frá Akureyri. Börn Sig-
urbjargar og Jóns eru: 1) Mar-
grét, kennari, gift Sigurði
Þórarinssyni, og eiga þau fjögur
börn, Jón Þór, Gunnar, Skúla og
Sigrúnu. 2) Sigurpáll, rafmagns-
verkfræðingur,
kvæntur Borghildi
Ingvarsdóttur, og
eiga þau fjórar dæt-
ur, Önnu Kristínu í
sambúð með Ólafi
Jónssyni og eiga þau
tvö börn, Sig-
urbjörgu í sambúð
með Hjálmari Árna-
syni, Ingunni í sam-
búð með Garpi El-
ísabetarsyni og eiga
þau eina dóttur og
Margrét. 3) Þorgerð-
ur, hjúkrunarfræð-
ingur, í sambúð með Skúla Páls-
syni, og á hún tvö börn,
Ingibjörgu Lilju og Tómas. 4)
Auður, kennari, gift Gylfa
Yngvasyni, eiga þau fjögur börn,
Hjalta, Elísabetu, Katrínu Ingu
og Hjört Jón.
Sigurbjörg stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík. Vann
síðan ýmis skrifstofustörf þar til
hún gifti sig. Var hún heimavinn-
andi þar til hún hóf störf í Lyfja-
búð Breiðholts árið 1970 þar sem
hún vann til starfsloka. Eftir það
vann hún ýmis sjálboðaliðastörf
hjá Rauða krossinum.
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Vídalínskirkju í Garðabæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Nú þegar sól er farin að lækka á
lofti og haustið farið að gera innreið
sína kveðjumst við tengdamóðir mín
og ég. Að kveðja á þessum árstíma
hæfir henni vel því sumarið og
haustið voru hennar uppáhalds árs-
tíðir. Haustið er líka að margra áliti
sá tími sem er hvað fallegastur á Ís-
landi, tími berjatínslu, útiveru og
lita. Samskipti okkar Sísíar hófust
fyrir u.þ.b. fjörutíu árum þegar ég
fór að gera mig heimakominn í
Skaftahlíðinni þar sem ég gerði hos-
ur mínar grænar fyrir elstu dótt-
urinni á bænum. Eins og allir von-
biðlar vita er það fyrirkvíðanlegt að
vera kynntur fyrir tilvonandi
tengdaforeldrum. En frá fyrsta degi
tók hún mér opnum örmum og hefur
aldrei borið skugga á okkar sam-
skipti. Yndislegri tengdaforeldra er
ekki heldur hægt að hugsa sér en
þau Sísí og Jón. Bæði voru þau svo
einstaklega hlýjar og yndislegar
manneskjur og var það mikið gæfu-
spor að kvænast inn í þeirra fjöl-
skyldu. Fjölskyldan er og hefur allt-
af verið einstaklega samheldin og
veit ég að fyrir Sísí var fjölskyldan
það dýrmætasta sem hún átti. Oft
hefur verið sagt í gríni að fjölskyld-
an væri svo samrýmd að enginn
gæti hreyft sig spönn frá rassi án
þess að allir hinir fylgdu með, en ég
verð að segja að það er ákaflega
notalegt að vera meðlimur í slíka
fjölskyldu. Sísí var borin og barn-
fædd Reykjavíkurmær. Yngst sinna
systkina ólst hún upp í stórri og
samheldinni fjölskyldu þar sem hún
var umvafin umhyggju og ástúð. Þar
sem foreldrar hennar voru bæði ut-
an af landi var oft gestkvæmt á
æskuheimili hennar þar sem alltaf
virðist hafa verið pláss fyrir gesti og
gangandi. Nefndi hún það að þegar
Jón fór í fyrsta sinn á sjúkrahús, þá
orðinn fullorðinn maður, hefði hún
upplifað það í fyrsta sinn að sofa ein
í rúmi. Áður en hún gifti sig hafði
hún alltaf deilt rúmi með Rögnu
systur sinni eða einhverjum gestum.
Þannig voru tímarnir þá. Eins og ég
sagði ólst Sísí upp í stórri og sam-
heldinni fjölskyldu. Á heimilinu var
mikið sungið og tónlist í hávegum
höfð. Ung lærði hún á píanó og hafði
hún mikið yndi af að syngja og spila
á píanóið. Voru þá Fjárlögin og fal-
leg ættjarðarlög í mesta uppáhaldi.
Sísí var mikið fyrir útiveru og voru
þær ferðirnar sem farnar voru á
skautum, skíðum, á fjöll og sund
óteljandi að ég tala nú ekki um allar
ferðirnar í berjamó þar sem fjöl-
skyldan átti sína uppáhaldsstaði.
Sísí og Jón voru mjög samrýmd hjón
og nutu þess að vera saman. Fannst
báðum ákaflega gott að vera úti við í
góðu veðri og njóta sólarinnar.
Ófáir eru þeir dagarnir sem hún
mætti á pallinn hér í Ystaselinu á
góðviðrisdögum. Sat hún þá með
bók eða krossgátur og naut sólar-
innar. Þegar vetur gekk í garð fóru
þau Jón oft til sólarlanda og nutu
þess að vera í góðra vina hópi. Sísí
hafði ákaflega gaman af að spila á
spil. Hún var flinkur spilari og bak-
aði okkur fjölskylduna yfirleitt við
spilaborðið. Nú þegar komið er að
kveðjustund vil ég þakka þessari
ljúfu og prúðu konu fyrir samfylgd-
ina og þakka henni fyrir þátt hennar
í lífi okkar og barna okkar. Mun ég
ávallt minnast hennar með þakklæti
og hlýhug.
Sigurður Þórarinsson.
Þó að amma mín hafi hvorki farið
snögglega né óvænt þá er ekkert
sem gat búið mig undir að missa
hana. Hún hefur alltaf verið svo stór
partur af lífi mínu, flestar minningar
mínar frá barnæsku tengjast ömmu
og afa í Skaftahlíðinni. Það eru ekki
margir sem fá að upplifa þau for-
réttindi að eiga ekki bara frábæra
ömmu og afa heldur búa í sama húsi
og þau stóran part ævi sinnar-
.Heima hjá þeim hittist öll fjölskyld-
an á hátíðum. Jól, páskar og aðrir
hátíðisdagar eru hennar minningu
órjúfanlegir. En jafnvel ennþá meira
virði eru allar litlu hversdagslegu
stundirnar. Við systkinin borðuðum
alltaf hádegismat hjá ömmu eftir
skóla og á sumrin vorum við hjá
þeim á daginn og fórum með þeim í
sund í Vesturbæjarlaugina á hverj-
um morgni og hittum þar alla vini
þeirra. Stundum fengum við að gista
á svefnsófanum inni í dótaherbergi
og jafnvel að skríða uppí á milli
þeirra afa. Þá sagði hún að nú væri
köttur í bóli bjarnar, lét okkur fara
með bænirnar og söng svo sálma og
strauk okkur um andlitið þangað til
að við sofnuðum.
Það voru notalegar stundir þegar
afi sat við eldhúsborðið og las fyrir
okkur ömmu á meðan amma sat við
handavinnu, bakaði eða lagði bara
kapal. Hún naut þess að sitja við pí-
anóið og spila og ég fékk þá stund-
um að syngja með og velja lögin.
Hún átti alltaf kökur í ofninum og
var með tvíréttað í öll mál. Sauð
grauta í eftirmat handa okkur hin-
um hvern dag vikunnar jafnvel þó að
hún hafi aldrei verið fyrir þá sjálf.
Hún eldaði alltaf eins og fyrir heila
herdeild og alltaf var hún jafn sár
við okkur þegar hún sat svo uppi
með afgangana. Það er ekki fyrr en
ég fór að eldast að ég gerði mér
grein fyrir hversu margt amma
kenndi mér. Hún kenndi mér að
prjóna, hekla, spila á spil og á píanó,
að klára af disknum mínum, bera
mig vel og vera kurteis. Og það var
sama hvað ég gerði rangt, hversu
stuttir sem puttarnir voru og hversu
margt ég braut, aldrei átti hún ann-
að en hrós handa mér og hvatningu.
Mín besta minning af ömmu er frá
jólunum, sitjandi við píanóið að spila
jólalögin á meðan við gengum í
kringum sófaborðið og sungum.
Takk fyrir öll faðmlögin, alla koss-
ana og bænirnar, amma mín.
Ingibjörg.
Þegar við systur minnumst ömmu
Sísíar leiðir það hugann að samveru-
stundum samheldinnar fjölskyldu.
Það var oft margt um manninn í eld-
húsinu hjá ömmu og afa í Skaftahlíð-
inni þegar stórfjölskyldan kom sam-
an til að taka slátur, skera
laufabrauð eða drekka kaffi á sunnu-
dagseftirmiðdögum. Á samkomum
sem þessum gaf amma sér tíma til
að sinna barnabörnunum, dró fram
púslur, settist niður með okkur í eld-
húsinu og spilaði svarta pétur eða
dansaði með okkur „Í grænni lautu“.
Það voru notalegar stundir sem
við áttum í eldhúsinu í hádegishléum
í skólanum. Hlaðið borð af kræsing-
um og amma og afi sem hlustuðu af
áhuga á allt það sem gekk á í dag-
legu lífi unga fólksins.
Það er ekki sjálfgefið að tilheyra
jafn samheldinni fjölskyldu og okk-
ar, þar sem fjölskyldumeðlimir eru
bestu vinir og hittast oft í viku.
Þessu lögðu amma og afi grunninn
að með kærleika og hlýju og við bú-
um að og getum vonandi miðlað
áfram.
Fjölskylduferðir voru reglulegir
viðburðir og má þar nefna sumar-
ferðir á Þingvelli, berjatínsluferðir á
haustin og sundferðir í Laugar-
skarð, þar sem stóra köflótta nest-
istaskan hennar ömmu gegndi lyk-
ilhlutverki. Alltaf réðu gleði og
ánægja ríkjum og alltaf áttum við
alla athygli ömmu.
Ömmu féll aldrei verk úr hendi og
lét hvorki sér né öðrum leiðast. Ef
það voru ekki ferðalög sem hún
hafði hugann við þá voru það kross-
gáturnar hennar og myndagátur
sem hún dundaði við, lestur, handa-
vinna og símtöl til ættingja og vina,
til að heyra hvort ekki væri allt í
standi.
Við minnumst hlýrrar, skemmti-
legrar og yndislegrar konu sem
kenndi okkur að hugsa vel um þá
sem næst okkur standa og þá hluti
sem gefa lífinu gildi. Ömmu Sísíar er
sárt saknað.
Anna Kristín, Sigurbjörg,
Ingunn og Margrét.
Það er með söknuði að við kveðj-
um ömmu Sísí. Hún var einhver sú
jafnlyndasta og þægilegasta mann-
eskja sem við höfum kynnst. Ást
hennar og umhyggja var skilyrðis-
laus. Aldrei nokkurn tímann þurfti
hún að æsa sig eða hvæsa á okkur,
það voru ekki hennar verkfæri í
samskiptum sínum við fólk. Það hef-
ur aldrei verið öðruvísi en svo að það
hafi verið gaman að hitta og sjá
ömmu. Sérstaklega þó í Skaftahlíð-
inni þar sem þau afi Jón bjuggu síð-
an þau voru ung hjón. Þar hafa þau
verið síðan tímar hófust, í okkar
huga í það minnsta.
Áður en Sigrún systir kom til sög-
unnar gistum við bræður margar
nætur í Skaftahlíðinni þegar
mamma og pabbi voru í vinnu eða að
byggja í Breiðholtinu. Þá var vaknað
snemma á hverjum morgni og amma
og afi fóru með okkur í Vesturbæj-
arlaugina. Í minningunni voru þau
mjög dugleg að synda, þó geti verið
að í raun hafi mestallur tíminn farið
í spjall í heitu pottunum. Síðan var
farið aftur í Skaftahlíðina í kakó og
ristað brauð.
Jólin voru alltaf haldin í Skafta-
hlíðinni. Jólin voru sérstaklega af-
slöppuð en hátíðleg og rík að hefð-
um. Hátíðarnar voru með sama
fyrirkomulagi í hvert skipti, aspars-
súpan sem við borðuðum alltaf of
mikið af, maturinn, sirkusinn í sjón-
varpinu, söngurinn með undirspili
ömmu, gjafirnar og kaffið. Ekkert
átti heldur að vera öðruvísi. Við
stungum meira að segja upp á því,
þegar amma treysti sér ekki til að
halda veisluna, að jólin yrðu samt
haldin í Skaftahlíðinni, þaðan sem
þau eru upprunnin.
Það er erfitt að skrifa eða hugsa
um ömmu án þess að afi komi upp í
hugann. Amma tók svolítið við og fór
m.a. að keyra eftir að afi fékk slagið.
Hann var henni sýnilega háðari en
áður, hún hélt heimili og sá um hann
og alla sína. Hún átti alltaf eitthvað
smá óvænt handa okkur. Ólíkt því
hvernig það var heima, hvarflaði það
aldrei að okkur að fara að laumast
og finna leyniskápinn þar sem hún
geymdi lakkrísrúllurnar, hvað þá að
fara að suða um þær. Hún gaf okkur
þær og manni fannst maður eiga
þær skilið, eða ekki.
Ekki var hægt að láta sér leiðast í
Skaftahlíðinni, enda hálfgert ættar-
óðal með ömmu Sigrúnu og afa Þór-
arinn í næsta stigagangi og svo flutti
Stella frænka líka í blokkina sem
þýddi að raun voru þá þrjár ömmur í
sama húsinu. Stórfjölskyldan hefur
alltaf verið mjög náin og heimili
ömmu Sísíar og afa Jóns var helsti
samkomustaðurinn. Ófáar athuga-
semdir komu í æsku frá vinum um
þann fjölda fjölskylduboða sem við
systkinin vorum látin fara í, alltaf
höfðum við þó gaman af og aldrei
var erfitt að fá okkur til að koma í
heimsókn til ömmu og afa.
Jón Þór, Gunnar,
Skúli og Sigrún.
Sigurbjörg
Böðvarsdóttir


  


 



 
    
       
✝
Ástkær frænka okkar,
KRISTÍN ANDRÉSDÓTTIR,
Árskógum 6,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 28. ágúst á líknardeild
Landakotsspítala.
Þóra Stefánsdóttir,
Valdimar Stefánsson,
Bryndís Stefánsdóttir.
✝
Systir okkar,
ELÍN SIGURJÓNSDÓTTIR,
Steinum undir Eyjafjöllum,
verður jarðsungin frá Eyvindarhólakirkju laugar-
daginn 6. september kl. 11.00.
Þórarinn Sigurjónsson,
Árni Sigurjónsson,
Eyjólfur Sigurjónsson
og aðstandendur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og bróðir,
JÓN SNÆR SIGURJÓNSSON
frá Snæhvammi í Breiðdal,
til heimilis á
Unnarbraut 28,
Seltjarnarnesi,
lést mánudaginn 1. september á Landspítalanum,
Landakoti.
Útförin auglýst síðar.
F.h. aðstandenda,
Hlíf Þ. Jónsdóttir.
✝
Okkar ástkæri
PÁLL JÓHANNESSON
húsasmíðameistari,
Aðalstræti 47,
Patreksfirði,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Patreksfjarðar
föstudaginn 15. ágúst, verður jarðsunginn frá
Patreksfjarðarkirkju föstudaginn 5. september
kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrönn Vagnsdóttir.