Morgunblaðið - 13.09.2008, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 13. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Genginn er góður maður,
guði fel anda þinn.
Í Breiðdalnum bjarta nú glaður
þú blundar í hinsta sinn.
Kæri Jón, þakka þér fyrir
alla hjálp, ástúð og hlýju sem
þú varst svo óspar á.
Elsku Hlíbba, Guðný Elín,
Sigurjón og aðrir aðstand-
endur, guð styrki ykkur í
sorginni.
Daðey Þóra og Ólöf Vala.
HINSTA KVEÐJA
✝ Jón Snær Sig-urjónsson fædd-
ist í Snæhvammi í
Breiðdal 22. mars
1929 og ólst þar
upp. Hann lést á
Landakoti 1. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Jóns-
son bóndi í Snæ-
hvammi í Breiðdal,
f. 29. janúar 1896,
d. 10. nóvember
1981, og Oddný Elín
Vigfúsdóttir hús-
freyja, f. 9. janúar 1899, d. 29.
janúar 1971. Systkinin voru
fimm: Þórður Sigfús, f. 20. des-
ember 1927, d. 13. nóvember
1986, Jón Snær, sem hér er
minnst, Sigurbjörg Áslaug, f. 23.
ágúst 1930, d. 20. mars 2001, Sol-
veig Guðlaug, f. 2. sept. 1932, og
Oddný Edda, f. 28. maí 1939, d. 5.
nóvember 2000.
Eiginkona Jóns er Hlíf Þ. Jóns-
dóttir húsfreyja frá Þorvalds-
stöðum í Breiðdal, f. 26. júní
1924. Foreldrar hennar voru Jón
Björgólfsson bóndi á Þorvalds-
stöðum í Breiðdal, f. 5. mars
1881, d. 10. maí 1960, og Guðný
Jónasdóttir húsfreyja, f. 30. októ-
ber 1891, d. 7. janúar 1956. Börn
þeirra Jóns og Hlíf-
ar eru tvö: 1) Sig-
urjón, f. 12. janúar
1956, sambýliskona
Helga Ágústína
Lúðvíksdóttir. Fyrir
á hann tvær dætur,
Ingibjörgu Guð-
laugu, f. 26. maí
1980, maki Jón
Garðar Stein-
grímsson, og Ólav-
íu, f. 9. apríl 1983,
maki Alejandro Ari-
as. 2) Guðný Elín, f.
31. desember 1958,
gift Reyni Loftssyni. Sonur Reyn-
is frá fyrra hjónabandi er Jón
Viðar, f. 18. október 1987. Saman
eiga þau dæturnar Hlíf Ágústu, f.
9. desember 1991, og Jónu Snæ-
dísi, f. 16. desember 1994.
Jón Snær var mestan hluta ævi
sinnar til sjós. Hann var starfs-
maður Landhelgisgæslunnar frá
árinu 1958, fyrst á varðskipum,
síðan sem vaktmaður í landi.
Jóns Snæs var minnst í Sel-
tjarnarneskirkju þriðjudaginn 9.
september.
Útför Jóns Snæs verður gerð
frá Heydalakirkju í Breiðdal í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður á Þorvalds-
stöðum.
Afi var einstakur maður. Hann
var góður, yfirvegaður og skemmti-
lega stríðinn á stundum. Alltaf var
afi til í að ræða málin hvort sem
það var um heimsmálin, bókmennt-
ir eða hvað sem er. Þegar vel lá á
honum gátum við jafnvel dregið
upp úr honum ævintýralegar sögur
af ferðalögum hans um heiminn.
Það sem einkenndi afa var hið
lúmska en góðlátlega glott í aug-
unum. Hann var einstakur húm-
oristi þó hann væri ekki alltaf að
flagga því.
Við erum þakklátar fyrir að hafa
átt svona góðan afa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ólafía og Ingibjörg Guðlaug.
Mín sorg er of þung til að syngja’
hana burt
með sælunni af liðnum árum.
Hver er nú ævin mín –
hvern get ég spurt?
– Himinninn þyngist af tárum
– Mældu sviðann í sárum,
sorgina í tárum.
Sorgina í beiskum tárum.
(Brot úr Niflungaljóðum.)
Elsku afi.
Þú varst alltaf góður afi, með
gott hjarta og mjög vinnusamur.
Þín verður sárt saknað. Allar þær
góðu stundir sem þú hefur gefið
okkur munum við alltaf eiga í hjört-
um okkar. Við biðjum góðan guð að
hjálpa ömmu við missinn.
Hlíf Ágústa, Jóna Snædís
og Jón Viðar Reynisbörn
Elsku frændi.
Þegar ég heimsótti þig fyrst á
spítalann nú í sumar hafði ég ekki
trúað því að þú myndir kveðja
svona fljótt. Þótt veikindi þín hafi
verið greinileg þá varstu svo já-
kvæður og bjartsýnn á að þú værir
á leiðinni heim. Það var jú það sem
þú stefndir að og ég hafði trú á því
með þér, en svo fór sem fór, þú
fórst til annarra heima.
Í heimsóknum mínum til þín und-
anfarna mánuði gátum við rætt um
allt á milli himins og jarðar, gamla
tíma í Snæhvammi og hversu mikið
allt hefði breyst undanfarna ára-
tugi. Þessar heimsóknir gáfu mér
mikið og sú hlýja og góða nærvera
sem þú hafðir til að bera hefði glatt
hvern sem er. Við veltum því líka
fyrir okkur hvort væntanlegur erf-
ingi minn ætlaði ekkert að láta sjá
sig sem hann svo gerði nokkrum
dögum fyrir andlát þitt. Þið náðuð
ekki að hittast en ég segi honum frá
þér seinna.
Ég kveð þig kæri frændi með
einu af mínum uppáhaldsljóðum.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Elsku Hlíf og aðrir aðstandendur,
ykkur votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði elsku frændi og skil-
aðu kveðju til afa.
Þín frænka,
Katrín Heiða.
Þegar ég var lítil stelpa og fór í
fyrsta skipti til Reykjavíkur þá gist-
um við hjá Jóni og Hlíf á Unn-
arbrautinni. Mér er það minnisstætt
hversu gaman Jóni þótti að fá okkur
í heimsókn og hann vildi keyra okk-
ur um borgina, mamma vildi nú ekki
láta hafa of mikið fyrir sér en hann
tók ekki annað í mál en að skutla
okkur þangað sem mamma þurfti að
fara með okkur og taka nokkra
aukahringi svo sem að kaupa ís og
gera eitthvað sem gæti glatt okkur.
Þó ég væri ekki gömul í þessari
fyrstu heimsókn minni sem ég man
eftir hjá þeim Jóni og Hlíf, þá
skynjaði ég hversu vænt þeim
systkinunum mömmu og Jóni þótti
hvoru um annað og hvað þau vildu
hvort öðru vel. Í gegnum árin hitti
ég Jón móðurbróður minn kannski
ekki oft en þegar við hittumst tókst
honum alltaf að sýna mér hversu
gaman honum þætti að hitta mig,
frá honum stafaði hlýja og góð-
mennska sem var svo gott að finna
fyrir.
Í minningu minni um Jón er hann
stór, snyrtilegur, rólegur, hlýlegur
og góður. Ég sé hann koma á móti
mér og rétta mér höndina sína og
ég finn fyrir þessari óendalegu góð-
mennsku og áhuga á því að mér
gangi vel. Þetta er góð minning.
Elsku Hlíf, Sigurjón, Guðný, Solla
og fjölskyldur, ég sendi ykkur mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Brynja Baldursdóttir.
Við viljum með nokkrum orðum
minnast Jóns Snæs og þakka hon-
um fyrir allt það sem hann var okk-
ur. Það var mikil virðing sem við
bárum fyrir þessum hávaxna og
myndarlega manni. Okkur var allt-
af vel til vina og gátum ætíð notið
samverustundanna. Við áttum
margar góðar stundir sem verða
geymdar í minningunni um þennan
góða vin okkar. Jón Snær hafði lent
í slysi og misst nánast alla fingur á
annarri hendi en það aftraði honum
ekki frá því að sinna hinum ýmsu
störfum. Hann var liðtækur við
flest það sem hann tók sér fyrir
hendur og í seinni tíð fann hann sig
í bókbandi og átti það hug hans all-
an. Það var gaman að sjá hvað
hann naut þess að gera upp og end-
urnýja gamlar bækur sem voru illa
farnar. Einnig var hann mjög dug-
legur við að keyra og ófáar voru
ferðirnar með þá sem leituðu húsa-
skjóls og nutu gestrisni þeirra
hjóna á Unnarbrautinni. Ég hef
alltaf litið á þau Jón og Hlíf sem
mína „aðra foreldra“ enda gengið
þarna út og inn eins og um mitt
heimili sé að ræða, sem og fjöl-
skylda mín sem alltaf hefur átt af-
drep hjá Jóni og Hlíf.
Það var góð stund föstudaginn
29. ágúst sl. er við nafnar áttum
saman og ræddum mikið um Breið-
dalinn sem ætíð átti stóran stað í
huga þínum og þú sagðir mér sögur
af þér þegar þú varst ungur dreng-
ur að vinna hin ýmsu störf þar. Það
var létt yfir þér þegar þú talaðir
um Breiðdalinn og þín uppvaxtarár
þar. Þér var annt um að þar væri
uppgangur svo dalurinn og víkin
væru í blóma. Sár er söknuður okk-
ar sem áttum þig að en við vitum
að minningin um góðan dreng lifir í
hjörtum okkar. Elsku Jón Snær,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Hlíf Þ., sem fátt virðist
buga, við munum ætíð standa þér
við hlið, Sigurjón, Helga, Guðný El-
ín, Reynir og fjölskyldur, okkar
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Jón, Stefanía, Hlíf
Þórbjörg, Hildur Björg
og Hrannar Bogi.
Jón Snær var maður Hlífar, móð-
ursystur minnar, og það er nánast
ekki hægt að tala um annað þeirra
án þess að geta hins, því svo sam-
stiga hafa þau verið í gegnum lífið.
Þau Jón og Hlíf hafa verið mér sem
aðrir foreldrar frá því ég man eftir
mér og þeirra heimili alltaf verið
sem mitt annað heimili þar sem
kærleikur og væntumþykja hefur
ávallt ráðið ríkjum. Þangað hef ég
oft leitað í gegnum tíðina eftir
stuðningi eða bara til að fá þessa
notalegu hlýju sem ávallt var veitt
skilyrðislaust. Það er ómetanlegt að
eiga svona góða að og ekki sjálf-
gefið þó að um ættingja sé að ræða
og fæ ég það seint fullþakkað fyrir
bæði mig og mína.
Mín fyrsta minning um Jón var
frá því ég var 3-4 ára og hann einn
daginn birtist uppi á Skaga með
nýjan, fínan dúkkuvagn sem hann
dró uppúr sjópoka og færði mér,
þvílík hamingja.
Jón Snær var hlýr og notalegur
maður sem fannst gaman að gant-
ast í okkur krökkunum og stríða
góðlátlega en einnig að uppfræða
okkur um ýmislegt nytsamlegt,
hann var vel lesinn og alltaf með
bækur í takinu og síðustu árin hef-
ur hann einnig verið að binda inn
bækur. Jón var sjómaður og vann á
varðskipunum þar til hann slasaðist
og missti alla fingur annarrar hand-
ar, ég man eftir að hafa komið til
hans á Landspítalann þegar búið
var að græða höndina við bringuna
á honum til að ná holdi og skinni til
að loka sárinu og svo var búið til
grip með því að taka bein úr lær-
leggnum og græða á höndina. Hann
náði ótrúlegri handlagni þrátt fyrir
þessa fötlun og málaði t.d. í auka-
vinnu hús, bæði utan og innan og
það upp á margar hæðir. Eftir slys-
ið vann hann sem vaktmaður hjá
gæslunni þar til hann hætti vegna
aldurs.
Jón og Hlíf hafa aldrei búið í
stórri íbúð, á Melabrautinni bjuggu
þau í tveggja herbergja íbúð en þar
var alltaf nóg pláss og ég man aldr-
ei eftir þrengslum, trúlega vegna
þess að manni leið svo vel hjá þeim
að maður leiddi aldrei hugann að
því að það væri þröngt, þó var allt-
af stanslaus gestagangur allan árs-
ins hring hjá þeim, bæði af vinum
og ættingjum og þá sérstaklega
Austfirðingum sem voru til lækn-
inga eða í öðrum erindagjörðum og
skólafólki í námi. Þegar þau fluttu á
Unnarbrautina varð rýmra, þó er
sú íbúð nú ekki stór. Alltaf var
pláss fyrir ættingja og vini til að
sofa og matur á borðum eins og
hver vildi. Þetta hlýtur í gegnum
tíðina að hafa verið þungur „rekst-
ur“ á heimili því þetta var nánast
eins og hótel. Alltaf fannst manni
þó á þeim að fólk gerði þeim sér-
stakan greiða með því að vera hjá
þeim og aldrei kvörtuðu frænsystk-
ini mín, Guðný Elín og Sigurjón,
bróðir hennar, yfir því að þurfa
ætíð að ganga úr rúmum sínum fyr-
ir gesti og gangandi og ég leyfi mér
að fullyrða að mörg árin voru þann-
ig að nafna mín svaf færri nætur í
sínu rúmi en ekki.
Ég veit að ég tala fyrir munn
bæði systra minna, barna minna og
annarra frændsystkina þegar ég
þakka Jóni Snæ það að hafa alltaf
verið til staðar fyrir okkur þegar
við höfum þurft á að halda og vott-
um við hjónin Hlíf, Guðnýju, Reyni
og börnum, Sigurjóni, Helgu og
dætrum innilega samúð.
Guðný Jóna Ólafsdóttir.
Undir tignarlegum fjöllum,
hverra fegurð er einstök, þar sem
hafaldan niðar við sanda en brim-
strókar brotna á klettum og hamra-
víkum ef hafið er í ham, óx úr grasi
Jón Snær sem við nú kveðjum.
Maður sem verður sárt saknað af
ótal mörgum.
Maðurinn sem fyrst kom í hug-
ann ef mann vantaði ráð eða hjálp,
hann var ætíð að finna á heimili
Jóns og Hlífar systur á Unnarbraut
28. Þar var ætíð húsrúm og hjarta-
rúm fyrir hvern sem að garði bar.
Svona í gamni kallað „hótel Unn-
arbraut“.
Ég var svo lánsöm að dvelja einn
vetur í barnaskóla í Snæhvammi,
bernskuheimili Jóns Snæs. Kenn-
arinn var faðir hans Sigurjón, bóndi
og skáld. Þetta var mikið menning-
arheimili þar sem ríkti glaðværð og
góðir siðir, bóklestur var í hávegum
hafður, enda var Jón alla tíð bók-
elskur maður og vandaði val bóka.
Snyrtimennskan fylgdi Jóni alla tíð,
hann vildi hafa reglu á hlutunum.
Verkfærin hans áttu til dæmis sinn
samastað og þurfti ekki að leita
þeirra. Hann bar mikla virðingu
fyrir íslenska fánanum og fannst
miður ef ekki var farið eftir settum
reglum um notkun hans. Mikill trú-
maður var Jón og líkaði ekki að
menn hefðu slík mál í flimtingum.
Jón fór snemma að stunda sjó-
inn, fyrst fyrir austan og síðan á
varðskipunum þar sem hann missti
alla fingur hægri handar í slysi.
Það tókst með miklum og lang-
vinnum aðgerðum að græða hönd-
ina og búa til tvo fingurstúfa svo
höndin fengi grip. Samt fékkst
hann við hverskonar lagfæringar,
smíðar, málningu, bókband og
margt annað, sem heilhentur væri.
Það var aðdáunarvert hvernig hann
tókst á við handarmissinn af full-
komnu æðruleysi, Þar er ég viss
um að trúin hefur veitt honum
styrk.
Til hinstu stundar hélt Jón ró
sinni, gerði að gamni sínu við þá
sem komu í heimsókn, hans gamli
húmor var til staðar og ekki æðr-
ast, á hverju sem gekk. Ég kveð
hér þennan góða dreng og mág
minn til fjölda ára með þökk fyrir
allt sem hann var mér og mínum í
áranna rás. Samúðarkveðjur til
Hlífar, systur minnar, og fjölskyld-
unnar allrar.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Þórey Jónsdóttir
frá Þorvaldsstöðum.
Fyrstu kynni okkar Jóns má
segja að orðið hafi þegar farskóli
var í Snæhvammi veturinn 1940-41
Þá gengu þangað daglega í skólann
nokkur börn frá Breiðdalsvík, þ. á
m. ég, snáði á tíunda ári. Þarna
lærðist fleira en það sem stóð í
námsbókunum. Við kynntumst
heimilishaldi á sveitabæ þar sem
styggðaryrði var aldrei látið falla í
samskiptum fólksins nema þá í milli
okkar angurgapanna. Kennslan fór
fram í svefnherbergi yngri kynslóð-
arinnar á heimilinu og sú „skóla-
stofa“ var jafnframt gangurinn yfir
í aðrar vistarverur á efri hæðinni.
Húsmóðirin var prestsdóttir frá
miklu tónlistar- og menningarheim-
ili að Heydölum en húsbóndinn einn
af 16 skáldum í 4. bekk sem Tómas
Guðmundsson minnist á í ljóði sínu.
Þetta voru húsráðendur í Snæ-
hvammi þegar ég gekk þangað í
barnaskóla. En það þurfti ekki
lengra en út á stéttina til að kynn-
ast öðrum „húsbónda“ þarna sem
reyndar er víðast til staðar á hverju
byggðu bóli en þó líklega óvíða eins
nærgöngull og í Snæhvammi. Hér á
ég við allar höfuðskepnurnar sam-
anlagðar að viðbættri áþreifanlegri
stríðshættu. Bærinn stóð þá undir
háum gnæfandi hömrum sem áttu
það til að senda veltandi björg
langt niður á túnið eða bæjarlæk-
urinn breyttist í stórfljót sem
hrakti heimilisfólkið úr húsi þegar
verst lét og snjóflóð ollu skemmd-
um. Á hina hliðina var hafið spöl-
korn frá. Það flutti stundum björg í
bú, svo sem rekavið eða eitthvert
annað tilfallandi happ, auk þess að
bjóða uppá fengsæl fiskimið stein-
snar frá landi. En Ægir átti líka til
að sýna klærnar. Stundum hrifsaði
hann kindur til mikils tjóns ellegar
skenkti hafís að landi. Tvívegis er
vitað til þess að ísbirnir hafi, hér
fyrr á tíð, verið felldir heima við bæ
í Snæhvammi. Og fyrstu beinu
kynnin af síðari heimstyrjöldinni
urðu er tundurdufl sprakk í fjör-
unni og hristi bæinn ónotalega.
Það er óþarfi að velta vöngum yf-
ir því hvort það sem hér er að
framan nefnt hefur ekki mótað
strákinn Jón Snæ, svo augljóst sem
það er.
Samvera okkar Jóns í barnaskóla
var á tíma heimstyrjaldar. Menn
geta ímyndað sér hvort slíkt mótaði
ekki leiki drengja. Enda var marg-
ur bardaginn háður í frímínútum
þar sem hrútakofinn var herskip og
snjókúlurnar tundurskeyti eða
sprengikúlur. Þegar herflokkurinn
réðst svo til uppgöngu á „Bismark“
var Jón Snær gjarnan í broddi fylk-
ingar
Svo liðu tveir áratugir eða svo.
Yfirmaður af einu varðskipinu var
staddur í stofu hjá mér og tal okkar
barst að Jóni Snæ. Þeir höfðu verið
skipsfélagar í einni landhelgisdeil-
unni. Þessi yfirmaður sem ég ekki
man nafnið á lýsti fyrir mér atviki
úti á miðunum þar sem verið var að
taka breskan togara í landhelgi og
varðskipsmenn skyldu ráðast til
uppgöngu á skipið þar sem áhöfnin
bjóst sýnilega til varnar. Hann lýsti
með aðdáun framgöngu Jóns þar
sem hann réðst fyrstur manna til
uppgöngu með kylfu á lofti. Þarna
var gamall leikur allt í einu orðinn
dauðans alvara.
Þegar ég nú lít til baka í tíma
renna mér fyrir hugskotssjónum
ótal endurminningar um þennan
góða leikfélaga, skólabróður og
samferðamann. En hér læt ég stað-
ar numið. Ég sendi Hlíf og öðrum
aðstandendum samúðarkveðjur.
Heimir Þór Gíslason.
Jón Snær Sigurjónsson