Morgunblaðið - 13.09.2008, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 13. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Valdi afi.
Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum
átt saman og hvað þú varst
alltaf góður við mig. Ég
man svo vel þegar við sát-
um saman í sófanum hjá
ömmu og horfðum á mynd,
borðuðum pönnukökur og
töluðum saman um hitt og
þetta. Ég mun alltaf elska
þig.
Þín
Saga.
HINSTA KVEÐJA
✝ Valdimar Reyn-ir Björnsson
fæddist á Sjúkra-
húsinu á Sauð-
árkróki 15. októ-
ber 1951. Hann
lést á Borgarspít-
alanum 4. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Þur-
íður Jónsdóttir og
Björn Sigtryggsson
á Framnesi. Systk-
ini Valdimars eru
Sigtryggur Jón,
Broddi Skagfjörð, Sigurður
Hreinn, Sigurlaug
Una, Helga Björk,
Gísli Víðir og Ingi-
mar Birgir.
Lengst af sinni
ævi sinnti hann bú-
störfum á Fram-
nesi en síðustu ár-
in dvaldi hann á
sambýli fatlaðra,
Fellstúni 19 á
Sauðárkróki.
Valdimar verður
jarðsunginn frá
Flugumýrarkirkju
í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
„Sannleikurinn er ekki í bókum og ekki
einu sinni góðum bókum, heldur mönnum
sem hafa gott hjartalag.“
(Halldór Laxness, Alþýðubókin.)
Við sem þekktum Valda vitum að
hann hafði gott hjartalag. Hvort
hjartað var á „réttum“ stað er svo
allt annað mál því fötlun hans var
slík að ekki vitum við hvort öll líf-
færin voru þar sem þau venjulega
eru. Okkur þótti öllum svo óskap-
lega vænt um Valda (og honum um
okkur), þrátt fyrir að hann hafi sagt
okkur öllum, trúlega í hvert skipti
sem við hittum hann, að við værum
apar, pelabörn, ekkert skyld honum
og ættum að fara út að bíta gras,
svo fátt eitt sé nefnt.
„Komið til mín, allir þér sem erf-
iði hafið og þungar byrðar, og ég
mun veita yður hvíld.“ (Matteus
11:28)
Margt hefur farið í gegnum huga
okkar síðan Valdi fékk hvíldina.
Hann var ekki skapaður eins og við
flest og þurfti að búa við það alla
ævi. Hann talaði sitt eigið tungumál
en gat með ótrúlega fáum orðum
haldið uppi hrókasamræðum. Þrátt
fyrir fötlun sína var hann algjör
meistari í mannlegum samskiptum
og þar af leiðandi mjög vinamargur.
Hann hafði skap en alltaf var gam-
an og mikil tilhlökkun að hitta hann.
Um leið og við vottum öllu fólkinu
hans Valda samúð langar okkur að
þakka þeim. Þakka þeim fyrir
margar ótrúlegar kennslustundir í
framkomu og mannvirðingu. Sá
sess sem Valdi hafði innan fjöl-
skyldunnar er henni allri til sóma.
Hann Valdi var sameiningartákn
fjölskyldunnar. Nú þurfa aðrir að
taka við þeim kyndli.
Með söknuð í hjarta kveðjum við
Valda frænda. Við þökkum fyrir
minningarnar sem við eigum og vit-
um að við vorum heppin að eiga
hann.
Harpa Rós og fjölskylda
Hveragerði.
Því er nú þannig farið, að á hverj-
um tíma eigum við hvert og eitt
okkar ákveðinn hóp samferða-
manna; vini, ættingja og fjölskyldu.
Þú, Valdi minn, varst einn af mínum
samferðamönnum og skipaðir stór-
an sess í lífi mínu og minnar fjöl-
skyldu. Þú opnaðir augu mín og
víkkaðir skilning minn á svo marg-
an hátt, án þess að gera þér endi-
lega grein fyrir því. Þú kenndir mér
að þrátt fyrir fötlun þína varst þú
fyrst og fremst manneskja með
vonir, langanir og drauma. Mann-
eskja sem hafði síst minna fram að
færa heldur en hver annar í sam-
félaginu.
Ég hitti þig fyrst fyrir rúmum 25
árum þegar ég kom með Sigrúnu í
mína fyrstu heimsókn til tilvonandi
tengdaforeldra minna sem þá
bjuggu ásamt þér og foreldrum þín-
um undir sama þaki. Þú sýndir mér
strax áhuga og vinsemd, í fyrstu
átti ég í dálitlum örðugleikum með
að skilja orð þín þar sem fötlun þín
gerði þér erfitt um mál en með þínu
einstaka fasi og eigin máli tókst þér
alltaf að koma því til skila sem þér
lá á hjarta. Síðar með tíðum heim-
sóknum og meiri samveru af ýms-
um tilefnum lærði ég smátt og
smátt mál þitt og við spjölluðum um
allt milli himins og jarðar og gerð-
um góðlátlegt grín hver að öðrum.
Við áttum oft heitar samræður um
pólitík, en þú hafðir mikinn áhuga á
því málefni og fylgdist vel með
mönnum og málefnum á þeim vett-
vangi.
Þú hafðir ánægju af samskiptum
og varst ávallt í góðum tengslum við
þá sem þér voru kærir og fylgdist
vel með atburðum í lífi þess fólks.
Það voru ófá símtölin sem við átt-
um og skiptumst á fréttum ef ein-
hverjar voru og þó svo að engar
væru fréttirnar skipti það engu
máli. Það var alltaf eitthvað til að
spjalla um og við höfðum allavega
heyrt hvor í öðrum og vissum að
ekkert amaði að og það var alveg
nóg, við þurftum ekkert sérstakt til-
efni til að tala saman. Þannig var
því eflaust farið með fleiri vini þína.
Þú tókst á við lífið og tilveruna og
allar þær hindranir og takmarkanir
sem urðu á vegi þínum með æðru-
leysi þó vissulega hafi sumir atburð-
ir í lífi þínu verið erfiðari en aðrir.
Einn af þínum draumum var að
flytja í eigið húsnæði en þér fannst
með öllu óskiljanlegt hversu langan
tíma það tók að koma upp húsinu
sem til stóð að þú flyttir í. Þennan
draum náðir þú ekki að upplifa en
þar hefðir þú eflaust notið þín vel.
Ég mun minnast þín sem góðs
vinar, vinar sem hafði svo mikið
fram að færa, manneskju sem ég
var svo heppinn að fá að eiga sam-
leið með. Ég mun sakna þeirra
stunda er við tókum spjall saman í
gamni og alvöru, ég mun sakna
hlýjunnar sem þú sýndir mér og
mínum og ég á eftir að sakna hlát-
raskallanna í þér þegar þér tókst að
snúa á mig þegar við „rökræddum“
ákaft um menn og málefni.
Þó svo að þú sért ekki lengur
með okkur þá ert þú síður en svo
gleymdur, minning þín lifir í hugum
okkar og eflaust eigum við eftir að
nota þín sérstöku hugtök um menn
og málefni á meðan okkar nýtur við.
Steindór Gunnar Magnússon
(Gunni Magg).
Síðustu viku hef ég upplifað dep-
urð og söknuð en á sama tíma fund-
ið fyrir þakkalæti. Þakklæti fyrir
það að hafa notið þeirra forréttinda
að eiga Valda að, sem góðan föð-
urbróður og vin svo lengi sem ég
man eftir mér. Þakklát fyrir allt það
sem hann kenndi mér og það vega-
nesti sem hann gaf mér út í lífið. Ég
er sömuleiðis þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að eyða með hon-
um tíma síðustu dagana, finna kær-
leika hans og umhyggju og fá að
kveðja hann í hinsta sinn á sjúkra-
húsinu. Á stundum sem þessum
leita á hugann ótal minningar.
Minningar frá æskuárunum á
Framnesi og minningar um ljúfar
samverustundir og ófá símtöl eftir
að ég er orðin fullorðin og farin að
heiman.
Frá því ég man eftir mér hefur
Valdi skipað stóran sess í lífi mínu.
Þegar ég var lítil passaði hann mig
og okkur systkinin, huggaði okkur
og lék við okkur. Þegar við urðum
eldri og fórum í skóla var Valdi
ennþá heima, því á þeim tíma var
ekki gert ráð fyrir að allir hefðu
sama rétt til skólagöngu. En við
systur vorum duglegar að sníkja
skólabækur handa Valda. Síðan sát-
um við saman, reiknuðum og æfðum
skrift. Þegar ég varð unglingur
deildum við sameiginlegum áhuga-
málum, við hlustuðum mikið á tón-
list og fylgdumst með því sem var
að gerast hjá ríka og fræga fólkinu í
blöðunum.
Við ræddum oft saman um líðan
okkar og tilfinningar og sem ung-
lingur skynjaði ég hversu meðvit-
aður Valdi var um fötlun sína og
þær hindranir sem urðu á vegi hans
í samfélaginu. Hann átti drauma,
hafði langanir og þrár rétt eins og
aðrir ungir menn á hans aldri.
Stundum varð hann dapur yfir hlut-
skipti sínu og kaus þá að fá að vera
í friði uppi í stofu hjá afa og ömmu.
Stundum fannst okkur hann ósann-
gjarn þegar hann rak okkur krakk-
ana í burtu og vildi ekki tala við
okkur en í dag skil ég viðbrögð
hans því við eigum öll okkar slæmu
daga og eigum rétt á því.
Valda var alla tíð umhugað um
fjölskyldu sína og vini, hann fylgdist
vel með því hvernig við höfðum það
og bar okkur fréttir af öðrum í fjöl-
skyldunni.
Ég man hvað það gladdi mig þeg-
ar ég kom heim með Gunnar í
fyrsta skipti að strax tókst með
þeim góð vinátta. Ég held ég hafi
haft meiri áhyggjur af því hvernig
Valda litist á Gunnar heldur en
hvaða skoðun foreldrar mínir hefðu
á tilvonandi tengdasyni sínum.
Valdi var einnig dætrum mínum
góður afabróðir og skipaði stóran
sess í tilveru þeirra.
Síðasta áratug hefur Valdi dvalið
hér í Reykjavík, hjá Sillu systur
sinni bæði um jól og í sumarfríum.
Þar fannst honum gott að vera og
hlakkaði ávallt til að koma. Þessar
heimsóknir gáfu okkur tækifæri til
að hittast oftar.
Valdi var sterkur persónuleiki,
félagslyndur, mikill húmoristi og
átti auðvelt með að mynda tengsl
við fólk. Ég held að hann hafi oft
haft áhrif á gildismat og lífsskoð-
anir samferðamanna sinna þó svo
hann gerði sér ekki endilega grein
fyrir því sjálfur né hefði það að sér-
stöku markmiði í lífinu.
Það er sárt að kveðja en minning
um elskulegan frænda og vin mun
lifa með mér og fjölskyldu minni
alla tíð.
Sigrún Broddadóttir.
Kæri vinur minn, þegar hringt
var í mig þar sem ég var staddur
erlendis og sagt að þú værir farinn
frá okkur kom upp mikill söknuður.
Þetta var eitthvað svo víðs fjarri
þeirri hugsun sem bjó í mér á þess-
ari stundu. Gleðitilfinningin eftir vel
heppnað sumar var enn í huga mér
og allar þær skemmtilegu setningar
sem þú kastaðir á mig við hvert
tækifæri. Þegar ég lauk samtalinu
settist ég niður og leit til baka yfir
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman og geymdar verða í
minningabankanum.
Ég man ég hitti þig fyrst þegar
ég kom í sumarbúðirnar á Löngu-
mýri sumarið 2001 með litlu systur
mína þar sem við áttum að dvelja í
eina viku. Eftir þessa viku eignaðist
ég nýja sýn á lífið eftir að hafa smit-
ast af lífsgleði og þrautseigju þinni.
Árið eftir fluttist ég svo á Sauð-
árkrók og byrjaði að sækja um-
ræðuhópa Átaks þar sem þú varst
þátttakandi öðru hverju. Síðan þá
varð ekki aftur snúið og leiðir okkar
lágu reglulega saman á ýmsum
sviðum og oft fékk ég skot frá þér
um það að ég væri annaðhvort of
seinn, þar sem þú bentir á klukk-
una, eða þá að ég væri api. Var það
þegar ég lét eitthvað óvarlega frá
mér sem stóðst ekki rétta og skyn-
samlega hugsun. Í sumar sem leið
áttum við margar góðar stundir
saman þar sem þú ákvaðst að vera
með okkur á Löngumýri eftir langt
frí ásamt því að þú komst með okk-
ur í Vestfjarðavíking. Þessir síðustu
samverutímar okkar munu alltaf
fylgja mér. Með þrautseigju þinni,
bjartsýni, glettni og miklum húmor
tókst þér að sannfæra mig um hvað
það er í raun og veru sem fær okk-
ur til að smæla framan í heiminn og
gefur lífinu gildi. Með smitandi
stríðnishlátri náðir þú að fá mann til
að brosa og skemmta sér í amstri
hverdagsleikans en með þrautseigj-
unni sýndir þú hvað þarf til að
stefna hátt í lífinu þrátt fyrir alla
erfiðleika.
Kæri vinur, þegar ég sit hér á
heimleið eftir langferð um heiminn
veit ég að allar þær stundir sem við
áttum saman er eitthvað sem aldrei
nokkurn tíma gleymist hversu langt
sem ég er frá heimahögunum. Ég
vil votta fjölskyldu þinni og vinum
dýpstu samúð og ég vona að þú
haldir áfram að senda okkur hinum
sem eftir erum ljós lífsgleðinnar á
þinn einstaka hátt.
Með mikilli þökk fyrir allt og allt,
minn kæri vinur.
Jón Þorsteinn Sigurðsson.
Elsku Valdi minn, rosa fannst
mér sárt að sjá að elsku vinur minn
væri farinn. Svo finnst mér líka sárt
að hugsa til þess að ég heimsótti þig
ekkert eftir að ég flutti suður, jú,
nema einu sinni árið 2006 og það
var svo gott að sjá þig.
Elsku Valdi minn, þó að ég hafi
ekki verið í sambandi við þig þá
varstu alltaf í huga mér og áttir
stóran stað í hjarta mínu, þú varst
svo yndislegur maður, með stórt og
gott hjarta. Ég hugsa til allra góðu
stundanna okkar þegar ég kom og
heimsótti þig og ég með gel í hárinu
og hvað þú gast tuðað í mér hvað
það væri ógeðslegt. Við gátum
spjallað tímunum saman og alltaf
fannst mér eins gott að vera hjá
þér, Valdi, þó þú ætlaðir að giftast
mér. Þú bíður bara eftir mér á
himnum og við giftum okkur þar,
hehe.
Manstu Valdi, eftir myndinni sem
var tekin af okkur í bakaríinu, mér
þótti svo vænt um þessa mynd ég
finn hana ekki en ég hef minn-
inguna um okkar góðu tíma. Ég
mun geyma þessar minningar eins
og gimsteina.
Elsku besti fallegi vinur minn,
mér finnst svo sárt að fá aldrei að
sjá þig aftur, en ég veit að þú ert
kominn á betri stað og pabbi minn
tekur örugglega á móti þér, þið yrð-
uð sko flottir saman.
Elsku Valdi, nú ætla ég að kveðja
þig með þessum versum:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég vil votta öllum aðstandendum
og vinum mína dýpstu samúð.
Þín vinkona að eilífu.
Guðrún Eva.
Valdimar Reynir
Björnsson
Fyrir lítið barn
sem bjó í einföldu
húsnæði í gamla mið-
bænum var það eins
og að fara til kóngs-
ins og drottningar-
innar í höllinni að fara í veislur til
Ásu og Búa í Goðalandinu. Hví-
líkur ævintýraheimur á fallega
heimilinu þeirra, plusssófar,
marmari, postulín og framandi
dýrahamir frá fjarlægum löndum
vöktu aðdáun og glöddu litlu
barnssálina. Mitt í öllum dýrleik-
anum stóð Ása, ævinlega glæsilega
til höfð og hafði töfrað fram kræs-
ingar sem tilheyrðu sjálfum æv-
intýrunum. Það var örugglega eitt-
hvað snæfellskt við hnallþórurnar
hennar Ásu þó að hún væri sjálf að
norðan. Tilsvör hennar voru líka á
þann veg. Elskan mín góða, þetta
er ekkert – ekki einu sinni minnast
á það sagði hún í hvert sinn þegar
kökunum var hrósað. Svo hallaði
Áslaug Jónsdóttir
✝ Áslaug Jóns-dóttir fæddist á
Akureyri 3. apríl
1928. Hún lést á
heimili sínu 2. sept-
ember og fór útför
hennar fram frá
Laugarneskirkju
12. september.
hún undir flatt og
horfði kankvíslega út
undan sér. Ég gat á
endanum veitt upp úr
henni leyndarmálið á
bak við súkku-
laðikremið, mareng-
sterturnar voru
ávallt sveipaðar ein-
stakri dulúð en Ásu
fannst þær ekki einu
sinni umræðuverðar.
Ása gafst aldrei
upp í leit sinni að
lífsgátunni og til-
ganginum með lífinu.
Undir niðri var heit og sterk trú
sem bar hana síðasta spölinn í
þessari jarðvist umvafða ást og
umhyggju ástvina hennar. Það var
bæði gefandi og krefjandi að ræða
við Ásu um lífið og tilveruna. Eftir
hverjar samræður fann ég nýtt
umhugsunarefni eða vinkil og erfið
veikindi dýpkuðu hennar speki enn
frekar. Samtalið endaði oft með
því að hún horfði leyndardómsfull
á mig og dró seiminn: „Jaaá
Magga Sigga mín, svona er lífið –
enginn veit sína ævina fyrr en öll
er og maður veit aldrei fyrir víst
hvernig fer.“ Það var hennar
heimspeki og þannig hafði hún
sterk áhrif á líf mitt.
Hún kunni ýmislegt fyrir sér
eins og sagt er og bjargaði örugg-
lega lífi mínu með sínum einstöku
hæfileikum og guðsgjöf þegar ég
lá fárveikt smábarn í sumarbústað
ömmu og afa en enginn bíll til að
flytja mig á spítalann. Ég hef
reglulega þakkað henni lífgjöfina
og sagði henni nýlega að þessi
saga yrði ein af sérstöku sögum
fjölskyldunnar sem mundi flytjast
milli kynslóða. Þegar ég frétti lát
Ásu leitaði amma mín, ástkær
tengdamóðir hennar strax á huga
minn. Ég sá ömmu fyrir mér fara
með kvæði Ólafar Sigurðardóttur
frá Hlöðum en í síðustu ljóðlín-
unum brast yfirleitt rödd hennar
yfir fegurð og sannleika orðanna:
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Ég veit að Ása skildi þessi orð
vel því leiðir okkar lágu æ meira
saman síðustu ár í gleði og sorg.
Við fjölskyldan gleymum aldrei
ómetanlegum stuðningi Ásu, Búa
og fjölskyldu þeirra í veikindum
móður minnar. Mamma fékk þar
mikinn styrk sem var henni ákaf-
lega dýrmætur. Við systkinin og
fjölskyldur okkar erum þakklát
fyrir að hafa kynnst Ásu og mun-
um ávallt varðveita minningu
hennar. Okkar dýpstu samúðar-
kveðjur til Búa og fjölskyldunnar.
Fyrir hönd fjölskyldu Lillu:
Margrét Blöndal.