Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 13

0
þeir þurfa að gefa 145 — 150 krónur fyrir hvert. Kostn-
aður við söluna ætti aldrei að verða yfir 45 — 50 krónur,
og því ættum við að geta fengið 100 króna verð, ef
ekki væru milliliðirnir, sem legðu á þau.
Hrossasölufjelag þyrfti að myndast á svipuðum grund-
velli og sagt er frá í Búnaðarritinu 1909.
En það er að eins hægt með öflugum samtökum og
góðri samvinnu.
Um hinar afurðirnar, sem bóndinn hefir að selja,
mætti segja nokkuð svipað, en af því hve magn þeirra
er lítið, sleppi eg því hjer.
Begar við athugum þetta, dylst oss ekki, að enn erum
við langt frá takmarkinu. Enn er mikill hluti af kjötinu
illa verkaður og spillir fyrir hinu, og enn eru of margir
milliliðir milli framleiðanda og neytanda. Ullin er bæði
slæm vara vegna misjafnrar og illrar verkunar, og svo
lifir enn fjöldi snýkja á henni, sem tæra helminginn af
verði hennar, og hvað hrossin snertir má segja svipað
um þau. Gott verður það ekki fyrri en farið er að verka
allt kjöt og alla ull eins, svó hvergi finnist skitinn lagð-
ur nje illa verkaður biti, og allir millilliðir eru horfnir.
En þegar svo er komið, að allir standa sem einn
maður í einu öflugu fjelagi og hjálpa hver öðrum til að
fá gott verð fyrir vörur sínar, sem þá verða allar unnar
í fjelagi, allar eins og allar sem líkast því, er neytandi
óskar, þá er víst og áreiðanlegt, að hið rjetta takmark er
fengið. En hvenær verður það?
Hið priðja, sem bóndinn gat gert, var að kaupa gott
og ódýrt til búsins. Kaupmennirnir, sem selja okkur
vöruna, vilja auðvitað fá sem mest fyrir hana, og það
verður ekki annað sagt en það sje mannlegt.
En það er líka ofur-eðlilegt að við, sem kaupum
vöruna, viljum fá hana sem allra ódýrasta. Ódýrasta fá-
um við vöruna hjá kaupmanninum ef við kaupum mik-
ið af henni í einu og ef fáir kaupmenn eru búnir að