Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 31

27
2. Rekstursfjeð.
Engu kaupfjelagi, sem byggt er á góðum grundvelli,
ætti að veita það örðugt að útvega sjer rekstursfje, því
hin sameiginlega ábyrgð fjelagsmanna ætti að vera skoð-
uð svo góð trygging gagnvart skuldbindingum fjelagsins
út á við. Bankar og sparisjóðir ættu að vera fúsir til
slíkra viðskipta, þegar sýnt er fram á það, að lög og
reglur fjelagsins éru í góðu lagi.
Veltufjeð þarf að vera nægilega mikið, og frekar of
mikið én of lítið, svo að framkvæmdarstjórí þurfi aldréi
að lenda í þeirri freistingu að taka vörur að láni, því
það er vanalega skaði fyrir fjelagið. Á fjelagsfundum
þarf að ákveða hversu mikið lán fjelagsstjórn má taka
gegn sjálfskuldarábyrgð fjelagsmanna, að því leyti sem
þetta er ekki tekið fram í lögum fjelagsins. Það er líka
tryggilegra að eptirlit sje haft með því, að út fyrir slíka
lántökuheimild sje ekki farið, og láninu sje varið sam-
kvæmt tilganginum.
3. Framlög fjelagsmanna.
f*að má eigi setja inngangseyrir fjelagsmanna of hátt,
svo það atriði fæli engan frá því að gerast fjelagsmaður.
Geti einhver ekki innt af hendi tillag sitt, þegar við inn-
göngu, er ekki heppilegt að ætla sjer að gera það með
smáafborgunum. Hitt gefur betri raun, að ágóðinn gangi
upp í tillagið meðan við þarf. Inngangseyrir ætti jafnan
að renna í varasjóð fjelagsins en ekki útborgast hlutað-
eiganda, þegar hann gengur úr fjelaginu; annars er lítið
unnið með tillaginu, en talsverð fyrirhöfn fyrir reiknings-
haldara, að hafa þesskónar smáreikninga.
4. Sjálfskuldarábyrgð fjelagsmanna.
Sjálfskuldarábyrgð fjelagsmanna þýðir það, að einn
fyrir alla og allir fyrir einn eru skyldir til að ábyrgjast
skuldbindingar fjelagsins, svo að lánafdrottinn getur