Morgunblaðið - 22.11.2008, Side 42

42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 2008
Mig langar í fáum
orðum að minnast
góðrar tengdamóður sem féll svo
óvænt frá sunnudaginn 9. nóvember
sl. Í síðasta samtali okkar minntist
hún á það hversu mikið hún hefði
fundið til með nýjum kærasta dóttur
sinnar þegar hún í fyrsta skipti
kynnti hann fyrir foreldrum sínum,
snemma hausts árið 1977, er hann
hellti sjóðandi heitu kakói yfir sig og
næsta umhverfi. Væntanlegur
tengdasonur hefði hins vegar haft
mestar áhyggjur af því að hafa eyði-
lagt eitthvað af hinum fallega útsaum
í stólum og borðdúk.
Kristrún var einstaklega hög
hannyrðakona og lék allt í höndunum
á henni, hvort sem var útsaumurinn
sem prýðir hið fallega heimili á Aust-
urgötunni í Keflavík, máluðu mynd-
irnar hennar á veggjunum eða fötin
sem hún hannaði og saumaði á sig og
sína nánustu. Stoltust var hún þó af
altarisdúknum sem hún, ásamt fleiri
konum, saumaði út og gaf Keflavík-
urkirkju í fyrra.
Snemma varð það ljóst að sælker-
inn í tilvonandi tengdasyni gæti
hrósað miklu happi yfir því að hafa
eignast hana Kristrúnu að tengda-
móður. Kræsingarnar sem lagðar
voru á borð, jafnvel af minnsta til-
efni, voru stórkostlegar. Öll elda-
mennskan og heimalagaða meðlætið
var alltaf svo ljúffengt og fallega
fram borið. Það var alltaf mikið til-
hlökkunarefni að fara í mat til
tengdó, svo ekki sé minnst á kökurn-
ar. Í kökugerð var Kristrún einstök.
Skemmst frá að segja þá var eitt
fyrsta orðið sem fyrsta barnabarnið
sagði er hún, 18 mánaða, stóð og
horfði hugfangin á hlaðið kökuborð
hjá ömmu, nýkomin með foreldrum
sínum frá Englandi, „köku“.
Kristrún var góð kona sem bar
hag sinna nánustu fyrir brjósti og
✝ Kristrún Jó-hanna Péturs-
dóttir fæddist í
Áreyjum á Reyð-
arfirði hinn 22 mars
1927. Hún varð
bráðkvödd á heimili
sínu hinn 9. nóv-
ember síðastliðinn.
Útför Kristrúnar
fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 18. nóv-
ember sl.
var ávallt tilbúin að
rétta hjálparhönd ef
svo bar við. Hennar
verður sárt saknað,
sérstaklega nú er
jólahátíðin nálgast, en
öll fjölskyldan er vön
að hittast á Austurgöt-
unni á jóladag og njóta
nærveru ömmu og afa
og þeirra kræsinga
sem þar voru fram
bornar. Nú er það okk-
ar sem eftir lifa að
taka upp hanskann og
tryggja að arfleifð
Kristrúnar verði haldið á lofti með
því að styrkja Inga afa í hans mikla
missi og sorg og tryggja áfram þá
samheldni innan fjölskyldunnar sem
Kristrún, með allri sinni framkomu,
skapaði.
Nikulás Úlfar Másson.
Það er alltaf erfitt að kveðja þá
sem eru manni kærir, en það verður
manni léttbærara þegar góðar og fal-
legar minningar lifa um þann sem
fór. Þannig verður viðkomandi alltaf
nálægur þótt tíminn líði áfram.
Um Kristrúnu tengdamömmu
mína er bara hægt að eiga góðar
minningar. Ef ég ætti að lýsa henni
væru orðin blíða og umhyggja þau
fyrstu sem kæmu upp í hugann. Ég á
erfitt með að ímynda mér að hún hafi
nokkru sinni gert eitthvað á hlut
annarra. Það var einfaldlega ekki í
hennar eðli að koma þannig fram við
annað fólk, heldur þvert á móti að
sýna öðrum áhuga og kurteisi. Á
þeim rúma áratug sem liðinn er frá
því að ég var boðinn velkominn í fjöl-
skyldu hennar sá ég hana aldrei
skipta skapi eða sýna óþolinmæði.
Öðru nær.
Framkoman var alltaf falleg, nær-
gætin og hlý.
Hluti af fegurðinni var samband
hennar og Inga, innilegt, fallegt og
svo fullt af gagnkvæmri virðingu og
vináttu. Ég man varla til þess að hafa
séð þau hvort í sínu lagi; þar sem
annað var, þar var hitt. Missir Inga
er svo óendanlega mikill.
Guðný mín og systkini hennar hafa
misst góða og hlýja móður og barna-
börnin yndislega ömmu. Starra syni
mínum var að vonum brugðið við
fréttirnar af fráfalli ömmu sinnar og
fyrstu viðbrögðin voru; af hverju?
Það er einmitt það sem við spyrjum
okkur öll. En við spurningunni er því
miður ekkert svar.
Starri saknar ömmu mikið, enda
tíður gestur hjá henni og afa. Þangað
var svo „þægilegt“ að koma. Hann
vildi bara að hún hefði ekki dáið fyrr
en eftir mörg, mörg ár. En það sé
gott að vita til þess að hún fylgist nú
með honum að ofan og það sé gott að
eiga góðu minningarnar um hana.
Honum finnst það huggun í harm-
inum að muna hvað hún var glöð síð-
ast þegar hann sá hana og að hafa
kvatt hana fallega.
Síðast þegar ég sá Kristrúnu á lífi
var hún glöð. Nýbúin að koma til
skila fatnaði sem hún hafði prjónað
handa bágstöddum börnum í Úkra-
ínu. Glöð yfir að hafa getað hjálpað
þeim sem minna máttu sín.
Ég þakka Kristrúnu tengda-
mömmu minni dýrmæt kynni á sam-
fylgdinni sem ég hefði viljað að yrði
miklu lengri.
Sofðu rótt.
Haukur.
Elsku amma. Við trúum ekki að þú
sért farin frá okkur og það svona
snögglega. Amma sem var alltaf til
staðar fyrir alla sem þurftu á henni
að halda og byrsti sig aldrei við nokk-
urn mann. Alltaf tók hún fagnandi á
móti okkur systkinunum. Við eydd-
um miklum tíma hjá ömmu og afa í
Keflavík öll okkar æskuár, alltaf var
hægt að dunda sér eitthvað og okkur
leiddist aldrei. Hvort sem það var
með afa á smíðaverkstæðinu að
smíða, mála eða ydda blýanta með
flotta tækinu eða með ömmu í eld-
húsinu að baka kleinur eða læra að
hekla, prjóna og sauma. Þolinmæðin
var endalaus, líka þótt maður endaði
á að sauma skálmarnar saman að
framan. Enda var það alltaf tilhlökk-
unarefni að fara til ömmu og afa í
Kefló.
Minningarnar eru endalausar og
húsið og garðurinn var okkur sem
einn stór ævintýraheimur. Allt sem
hún tók sér fyrir hendur var snilld-
arlega gert, hvort sem það var
handavinna af einhverju tagi, bakst-
ur, matseld, garðyrkja og eiginlega
allt. Síðustu verkin hennar hér voru
meðal margs annars að prjóna ull-
arflíkur á munaðarlaus börn í stríðs-
hrjáðum löndum. Hún fyllti heilu
kassana af lystilega prjónuðum flík-
um, óyggjandi vottur þess hve hjálp-
söm, óeigingjörn og góð kona amma
okkar var.
Elsku amma, við söknum þín svo
mikið.
Eva Björk, Þóra Rún,
Ingi Már og Kristrún.
Kristrún Jóhanna
Pétursdóttir
Margs er að minn-
ast þegar við kveðjum
Arnfríði Aðalgeirsdóttur frá Álfta-
gerði í Mývatnssveit, hana Öddu
okkar í sveitinni eins og hún var æv-
inlega kölluð. Ég var ellefu ára gam-
all þegar ég fór í fyrsta sinn til sum-
✝ Arnfríður Að-algeirsdóttir
fæddist á Bjarna-
stöðum í Mývatns-
sveit 21. febrúar
1923. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 14.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Skútu-
staðakirkju 24.
október.
ardvalar í Álftagerði,
þriðji í röð bræðra
sem allir tengdust
Öddu, Jóhanni Aðal-
geir syni hennar og
foreldrum hennar
þeim Aðalgeir Krist-
jánssyni og Rebekku
Jónsdóttur ævarandi
tryggðaböndum. Þetta
var í fyrsta sinn sem
ég fór einn að heiman
til lengri dvalar og
þótt ég þekkti til
heimafólks í Álfta-
gerði gegnum bræður
mína var þetta stórt skref út í lífið í
augum og huga lítils drengs. Alúð og
hlýja fólksins í Álftagerði sá hins
vegar fljótt til þess að gera þau þrjú
sumur sem ég dvaldi í Álftagerði að
einhverjum eftirminnilegustu sumr-
um ævi minnar. Þar fór saman stór-
brotin náttúra Mývatnssveitar, vatn-
ið og veiðin en ekki síst samvistir við
heimilisfólk í Álftagerði. Og þar lék
Adda tvímælalaust stærsta hlut-
verkið, hún var mér sem besta fóst-
urmóðir og fyrir það verð ég henni
ævinlega þakklátur.
Adda er í mínum huga hin sanna
ímynd hinnar íslensku sveitakonu
síðustu aldar, konu sem aldrei féll
verk úr hendi, konu sem æðrulaus
tókst á við hvert það verkefni sem líf-
ið færði henni, konu sem aldrei
kvartaði yfir hlutskipti sínu, heldur
gekk glöð og yfirveguð til verka á
hverjum degi. Og líkt og margar for-
mæður Öddu var hún miklu meira en
húsmóðir á sínu heimili, því auk þess
að sinna hefðbundnum húsmóður-
störfum innandyra með móður sinni
veigraði hún sér ekki við að takast á
við útiverk sem að öllu jöfnu köll-
uðust karlmannsverk, og leysti þau
jafnvel og hver karlmaður af hendi.
Og gott ef ekki betur.
Adda var glaðlynd kona að eðlis-
fari, félagslynd og vinmörg í sinni
sveit, ávallt tilbúin að rétta öðrum
hjálparhönd ef hún átti þess kost.
Gestrisni var henni og hennar fólki í
blóð borin og þau eru ófá skiptin sem
ég og fjölskylda mín höfum notið
hennar ríkulega gegnum árin. Adda
unni sveitinni sinni mjög og kunni
ávallt best við sig heima í Álftagerði;
sá ekki beint tilganginn í því að vera
á þessu eilífu flandri út og suður,
sem gjarnan einkennir líf nútíma-
fólks.
En nú er komið að ferðalokum hjá
Öddu og um leið og ég og fjölskylda
mín þökkum henni fyrir samfylgdina
og allt sem hún gerði fyrir okkur
sendum við Jóhanni syni hennar,
Soffíu Sverrisdóttur konu hans og
Sverri augasteini þeirra og ömmu
sinnar einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Arnfríðar Að-
algeirsdóttur.
Sigurður Þór Salvarsson,
Guðrún Alda Harðardóttir
og börn.
Arnfríður
Aðalgeirsdóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Kærar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
HALLDÓRS B. JAKOBSSONAR
fyrrv. forstjóra,
Skólavörðustíg 23.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild A7,
Landspítalanum í Fossvogi.
Guðrún Halldórsdóttir,
Sigurbjörg Halldórsdóttir, Magnús Haraldsson,
Jakob Halldórsson, Súsanna Kjartansdóttir,
Steinn Halldórsson, Guðlaug Hafsteinsdóttir,
Ólöf Halldórsdóttir, Jón Hjaltason
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÁSMUNDUR J. AÐALSTEINSSON,
áður til heimilis að
Hafnarstræti 18b,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð föstudaginn
14. nóvember.
Hann verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 24. nóvember kl. 13.30.
Sigríður Alda Ásmundsdóttir, Guðmundur Bjarni Friðfinnsson,
Nanna Ásmundsdóttir, Bjarni Sævar Róbertsson,
Jón Ásmundsson, Sigrún Gunnarsdóttir
Gylfi Ásmundsson, Guðný Sigurhansdóttir,
Þröstur Ásmundsson, Aðalheiður Steingrímsdóttir,
Ásdís Björk Ásmundsdóttir, Oddur Ævar Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær bróðir, mágur og frændi,
EMIL SIGURÐSSON
fyrrverandi verslunarstjóri,
Blönduhlíð 21,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 17. nóvember.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu miðvikudaginn
26. nóvember kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Fyrir hönd aðstandenda,
Valdís Sigurðardóttir, Jón Vídalín Jónsson,
Adda Björk Jónsdóttir og fjölskylda,
Sigurður Rúnar Jónsson og fjölskylda,
Erla Bára Jónsdóttir og fjölskylda.
✝
Elskuleg móðir okkar,
PÁLÍNA RAGNHILDUR BENEDIKTSDÓTTIR
frá Efra Núpi,
fyrrum húsfreyja á Hrafnagili,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri aðfaranótt
fimmtudagsins 20. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bergur Hjaltason,
Þóra Guðrún Hjaltadóttir,
Ingibjörg Hjaltadóttir,
Benedikt Hjaltason,
Ragnhildur Hjaltadóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
INGVI BIRKIS JÓNSSON
matreiðslumaður,
Hnotubergi 23,
Hafnarfirði,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 20. nóvember, verður jarðsunginn
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði föstudaginn
28. nóvember kl. 13.00.
Melkorka Sveinbjörnsdóttir,
Sigríður Ingvadóttir, Oddur Sigfússon,
María Emilía Ingvadóttir, Kristján Pétur Sigmundsson,
Kjartan Orri Ingvason, Gunndís Ýr Finnbogadóttir,
Elva Hrund Ingvadóttir
og barnabörn.