Skinfaxi - 01.01.1931, Qupperneq 34

34
SKINFAXI
og sízt þjóðernislega grundvellinum. Eg byggi þetta
á langri reynslu. Þú kvartar um deyfð i félagi þínu,
og mun það þó laust vera við þjóðlega meinbugi!
Eg nenni ekki að elta ólar við þig um einstök starfs-
mál vor, þau er þú nefnir í sambandi við Skinfaxa.
En honum viðvíkjandi slcal eg gera þessa játningu:
Eg liefi verið fjarri því, að vera ánægður með Skin-
faxa síðustu ár, og er ekki ánægður með hann enn.
Er með þessu ekkert aftur tekið um örnefni, heimilis-
iðnað og ferskeytlur. En meðan eg er óánægður með
ritið, er von um það „kasti ellibelgnum" enn um
stund.
Vér lifum nú á tímum umbyltinga og breytinga,
ólgu og' liverfleika. Þungamiðja þjóðlífs vors liel'ir
flutzt til og jafnvægi er hvergi nærri náð enn. Þetta
þjóðlífsumrót liittir á slæman tima: æskuár og
gelgjuskeið þeirrar kynslóðar, sem fædd er og alin
upp í eiturlofti stríðsáranna. Slíkum timum umróts
og endurnýjunar fylgir jafnan liætta, enda þótt að
góðu marki sé stefnt, því að þeir rugla um sinn öllu
mati á verðmætum. Minnumst tveggja dæma úr sögu
vorri: Árið 1000 tóku íslendingar nýjað sið, en varð-
veittu það, sem merkast var og sígilt i forna siðnum.
En um siðaskiftin 1500 voru haldnar þrjár brennur
á bókum og handritum Helgafellsklausturs. Siðar
iiefðu Islendingar viljað mikið gefa fyrir það, sem
þar brann.
Vér ungmennafélagar styðjum djarflega l'ramsókn
þjóðar vorrar, siðbót hins nýja tima. En vér viljum
jafnframt iiindra nýjar Helgafellsbrennur, svo sem
auðið er. Vér viljum reynast trúir sjálfum oss og
framtið vorri og brenna eigi í gáleysi þau verðmæti,
sem eigi verða aftur keypt og þjóðin fær aldrei grát-
ið úr ösku, hve gjarnan sem hún vildi.
Aðalsteinn Sigmnndsson.