Skinfaxi - 01.12.1931, Blaðsíða 21

SIÍINFAXI
177
um ógleymanleg og liafði varanleg álirif á liugi fjölda
af yngri mönnum í bænum.
Glímur og aðrar íþróttir voru sýndar.
Eldri mennirnir hrifust brátt með. Komu þeir nú
sumir upp á ræðupallinn og lögðu til sinn skerf.
Stefán Stefánsson, síðar skólameistari, las kvæðin
Gunnarshólma og ísland fafsælda frón, af sinni al-
kunnu framsagnarsnilld.
Síra Matthías flutti slult en tilþrifamikið erindi og
síðan: „Græðum saman mein við mein“ til frekari
áherzlu.
Jón Jónsson frá Múla, hinn stórskorni þrekmaður,
las svo undur þítt með viðeigandi álierzlum:
„Ef byggir þú vinur og vogar þér hátt
og villt að það skuli ekki hrapa;
þá lcgðu þar dýrustu eign, sem þú átt,
og allt, sem þú liefir að tapa.“
Síðasti liðurinn á dagskránni voru heitstrenging-
arnar. Fólkið l^eið með mikilli eftirvæntingu. Enginn
vissi hver heitin mundu verða. Eittlivað alveg óvana-
legt var á seyði. Loks komum við hnakkakertir hver
á eftir öðrum upp á ræðupallinn og kváðum þar við
raust okkar stóru orð. Hver og einn fékk dynjandi
lófaklapp og heillaóskir með áformin.
Að dagskránni lokinni var stiginn dans. Heitstreng-
ingarnar voru stöðugt umræðuefni manna á milli um
kvöldið, og mátti þá lieyra álit manna og spádóma
um það, hvernig ganga mundi að efna þær. Þetta var
allt mjög óvenjulegt og setti mjög rót á hugsanir
manna. Heitstrengingarnar voru sumar djarfar, —
svo djarfar, að við búið var að ekki mundi takast
að efna þær.* En stefnuskrármál félagsins voru okk-
* Mesta athygli vöktu heit L. .1. R. að synda yfir Eyjafjör'ð,
og Jóhannesar Jósefssonar að halda velli í konungsglímunni
á Þingvöllum 1907. — Ritstj.